Let me watch my children grow to see what they become
Oh Lord don’t let that cold wind blow till I’m too old to die young

Zondag trad Kevin Welsh op. Hij stond op ons lijstje van “artiesten die we nog eens wilden zien”. Welsh werd begeleid door zijn zoon Dustin. Kevin Welsh heeft ooit een nummer geschreven samen met Hadley en Dooley over de angst om je kinderen niet te zien opgroeien. Hij schreef dit toen hij net vader geworden was. Hij zong nu dit nummer samen met zijn zoon en een dochter. Ontroerend! Heel mooie interactie tussen vader en zoon. Dustin die komt er ook wel.

Anthony da Costa

Een van de artiesten die zondag optrad was Anthony da Costa. We hadden hem vorige jaar op het Falcon Ridge Folk Festival een paar nummer horen zingen. Hij heeft net weer 2 CD´s uitgebracht, kennelijk zijn vijfde en zesde. Grappig is ie, maar soms ook heel boos en gedreven. Zijn nummer over Pluto is hilarisch. Hij zong alleen nummers die hij zelf geschreven heeft. Hij werd begeleid door een lief glimlachende Abbie Gardner. Hij kan heel goed Bob Dylan nadoen. Live lijkt zijn stem soms op Damien Rice.

Gek genoeg is hij nog maar 17. Tjonge wat een talent. Hij zat ook ergens op de camping. Leonie vertelt dat haar buren vinden dat hij sprekend op Harry Potter lijkt. ´s Ochtends zag hij er behoorlijk verfomfaaid uit. Hij was heel vriendelijk en nogal verlegen. Helaas gaf hij wel een slap handje aan zijn fan uit Europe. Maar dat kan komen doordat hij een beetje teveel geknuffeld was die nacht.

Het Kerrville Folk Festival

We zijn 2 dagen naar het Kerrville Folk Festival geweest. 2 nachten gekampeerd. De eerste dag viel wat tegen. Kon komen doordat we wat onwennig waren om weer zo tussen de mensen te zitten. Het was ook waanzinnig heet en na een verblijf in ruime motelkamers viel vooral het gebruik van de WC’s ons erg zwaar. Ik had de indruk dat ze door de organisatie in Woodstock voor een prikkie op de kop waren getikt en vervolgens al 37 jaar in gebruik waren.

Het slot optreden zaterdag van Jimmy Lafave maakte heel veel goed. Hij opende heel sterk en zong heel emotioneel. Hij zong heel ontspannen een thuiswedstrijd en praatte zowaar losjes uit de pols. Natuurlijk eindigde het met een half uurtje samenzang. Heerlijk. (Anthony zegt: “If you go to a Folkconcert, accept you are a sissy, so sing along)”

De tweede dag beviel ons veel beter. Eerst in de rivier gezwommen (en het bos maar als Restroom benut). Daarna naar de optredens van nieuwe artiesten. Er zat een mager mevrouwtje tussen, een lelijk meisje en ook een hele dik ventje in een soort onderbroek.

De optredens ’s avonds waren geweldig. Mooie opbouw. We hadden ook veel meer aanspraak en gezelligheid. Eliza Gilkyson zong op een nummer na alleen maar nieuwe nummers. Mooi!
Sara Hickman was grappig. “All our DNA gets mixed here” . En het was voor het eerst dat we meemaakten dat Tom Russell echt zijn best deed. Bij de prijsuitreiking voor de beste aankomende artiesten bleken zowel het magere mevrouwtje, als het lelijke meisje en de dikkerd in de prijzen te zijn gevallen. Weer een wijze les: laat je bij talent niet door het uiterlijk afleiden.

Gezellig was het ook tussen de ander kampeerders. Overal zitten mensen in groepjes samen muziek te maken. Knus en het is bijzondere van Kerrville. Veel artiesten die optreden blijven ook nog een paar dagen op de camping. Wij zijn maar een paar dagen geweest, maar Kerrville duurt maar liefst 16 dagen. We komen er donderdag nog even terug.

Een overwinning op onszelf

Nou vind ik als het licht op de WC uitvalt dat al behoorlijk eng. Toch zijn we grotten in geweest die 300 meter onder de grond liggen. De Carlsberg Caverns Eerst een paar honderd meter met de lift naar beneden en dan nog een stuk afdalen verder de grot in. Verbijsterd dat zoveel mensen dit zo maar doen. Dom genoeg hadden we ook nog een uitvoerige rondleiding geboekt. Die duurde bijna 2 uur. En halverwege deed de gids tien minuten het licht uit! Om een verhaal te vertellen over de ontdekker van de grot die zijn lamp uit ging. Gelukkig zat Leonie naast me en hield mijn zweethand vast. Was echt flooding of implosive therapy. We zijn nu nooit meer bang in het donker. Heel mooi die grot. Achteraf zeg je dan heel stoer tegen elkaar dat het zeker de moeite waard was.

Wit zand

Wezen picknicken in het White Sands National Park. Een park met duinen van geheel wit zand. Achter elk duin verwacht je de zee te liggen. Dat kan niet want die ligt 2000 kilometer verderop. Midden in het park is een plek waar je kan picknicken. Picknicken doe je aan een tafel onder een futuristisch dak. Lekker koel is het eronder. Je kan er ook barbequen en de kinderen kunnen met een sleetje van de duinen roetsen. Alles om je heen is spierwit. Het maakt een onwerkelijke indruk.

Deep in the South of Texas

Cowboy land hier in het zuiden van Texas. We zitten vlak bij het Big Bend park aan de grens met Mexico. Kalm en rustig zijn de mensen. En leeg is het land. Allemaal heel ontspannen en gemakkelijk. Vandaag een tochtje gemaakt hierin de buurt en 60 km niemand tegengekomen. Wel heel erg blank. Weinig donkere tinten. We hebben een paar dagen een loft, een kamer met een tuintje achter een hotel in Alpine.
Vanavond gegeten in het restaurant van het hotel. Het is hier heel gewoon om je hoed op te houden onder het eten. Het is een Duits restaurant (!) met een eigen brouwerij. Vanavond een steak gegeten met Duitse zuurkool en gebakken aardappels. De muziek werd verzorgd door een ouder echtpaar en een nog oudere supporter. Ze speelden de echte ouderwetse country muziek. Heel aandoenlijk.
Zo’n stadje bestaat uit een paar bijna lege straten, een oude bioscoop en een paar winkels. Raar genoeg zijn er 2 hele goeie boekhandels naast elkaar. Nog even een eerste druk van John le Carré op de kop getikt voor 6 dollar. Wat zullen die koffers zwaar worden als we naar huis gaan!
Er zijn prachtige muurschilderingen te zien, zowel in het hotel als buiten op straat. Ze eren ook hun helden die hier in de streek geboren zijn. De foto is een detail van een muurschildering om de hoek. Met daarop Dan Blocker, beter bekend als Hoss (de dikke) uit Bonanza.

Blokhut en andere bewoning

We lassen even een rustdag in op een camping in Apache Junction. AJ is een voorstad van Phoenix. Hier is het een paradijs voor campers. Hier heten ze Recreational Vehicles (RV). Om ons heen zijn tientalle Trailerparken (voor stacaravans) en RV parken. Ook zien we wel meer dan duizend RV’s te koop. Hier blijven de mensen in hun RV’s in de winter wonen. Als het weer beter wordt, trekken ze erop uit. Ze hangen dan hun auto achter de 10 meter lange, naar 2 kanten uitschuifbare RV en trekken erop uit. Wij zitten tussen al die RV’s in een geheel houten blokhut. Een soort stevig gebouwde trekkershut. Geheel van hout, zelfs de scharnieren van de deur zijn van hout. Het is voorjaar en de cactussen en struiken bloeien.
Hierheen kwamen we door grote reservaten van Apache indianen. En daar zien we de keerzijde van de Amerikaanse samenleving. In de prachtige natuurgebieden kom je dan plekken waar indianen wonen tegen. Lelijke stukke woonwagens, met een hoop rommel erom heen. Een trieste aanblik. Ook veel kruisjes langs de weg om aan te geven dat er iemand zich heeft doodgereden. Alcohol is in dit soort reservaten een groot probleem.

Petrified Forest/ Painted Desert

Ons vierde nationale park in dik een week. Weer zeer mooi en onwerelds landschap. De heuvels zijn rood en blauw gekleurd. Weer zien we Greet overal rondlopen en fotograferen. Er liggen versteende stukken boom. Die zijn loodzwaar en niet te tillen als we dat proberen. De lucht in het park is zo helder dat je bovenop de bergen wel 100 kilometer ver kan kijken.
Ooit hebben in dit rare landschap toen er nog water door de rivieren liep mensen gewoond. Ze hebben heel leuke grafiti achtergelaten.
’s Avonds zijn we doodop. We zijn op een stuk op 25 plaatsen met de auto gestopt, om vervolgens een stuk(je) bergop of af te lopen naar een mooi uitzicht.

Krater

Als ze zo door een land rijdt kom je van alles tegen. Ook zaken waar we van te voren niets van wisten. Vandaag was dat Meteor Crater. 50000 jaar geleden is hier een meteoriet van 50 meter in doorsnede ingeslagen. De krater is merkwaardig goed bewaard gebleven. Een gat in de aarde van 1.3 kilometer. Een ronde lege badkuip. De diepte en grootte is heel moeilijk te schatten als je erin kijkt. Ir Barringer werd in 1903 eigenaar van de krater en heeft vervolgens 26 jaar gaten geboord op zoek naar de meteoriet. Beetje zielig want die meteoriet was veel kleiner dan hij dacht en bij de inslag ook nog voor een behoorlijk deel verbrand. Niet zo zielig voor zijn kleinkinderen en achter kleinkinderen. Als je nu een kijkje in krater wil nemen, dan moet je 15 dollar betalen aan de Meteor Crater Enterprises, INC. Kassa voor de familie Barringer. Geheel objectief is deze priveonderneming niet. In het museum wordt Ir Barringer niet als een zonderlinge zielepiet beschreven die jaren lang een niet bestaande droom heeft nagejaagd. Nee, hij wordt beschreven als een pionier in de Meteorietkunde.

Grand Canyon in de sneeuw

In Death Valley was het meer dan 40 graden. En dat in het voorjaar. Een dag later op weg naar de Grand Canyon was het geen korte broeken weer meer. Er bleek zeker 10 centimeter sneeuw te zijn gevallen. Opeens was het nog maar enkele graden boven nul en reden we door een landschap wat verdacht veel op Oostenrijk leek.
Mooi was het wel de Grand Canyon en kennelijk niet eens zo druk, we konden langs alle uitzichtpunten met de auto. Mooi uitzicht maar helaas hing de bewolking nogal laag. Haarscherpe foto’s van de diepte hebben we dan ook niet kunnen maken.
In het Noorden is het een stuk slechter weer en ook behoorlijk koud. Vandaar dat we besluiten om wat meer naar het Zuiden te gaan.

Death Valley

Een belevenis Death Valley. Zelfs de meest verwende reiziger staat hier met open mond van verbazing naar het landschap te kijken. Vreemdsoortige bergen, niet te beschrijven kleuren, kunst maar dan niet door de mens gemaakt.
We hadden het gevoel dat we in een foto van Greet (de moeder van Leonie) verzeild waren geraakt. Greet heeft heel mooie foto's van Death Valley gemaakt. Haar latere abstracte foto's lijken daarvan een voortzetting te zijn.
Death Valley is de laagste plek van Amerika, 80 meter onder nap, de warmste plek en ook nog de droogste. We sliepen een paar dagen in de Furnace Ranch midden in het park. Daar konden we vreemd genoeg in een 25 meter bad zwemmen. Het water kwam uit een warme bron, temperatuur 28 graden wat volgens Leonie erg verfrissend is. 's Middags was het heeeet buiten, met een droge hete wind. En dat voor mei. In de zomer liggen de temperaturen nog eens 10 graden hoger.
Bizarre plek.

De parken

Gisteren een fietstocht gemaakt in het Yosemite National Park. Wat een spektakel is de natuur hier! We waren er op het goede moment. Heel mooi weer, door de week en nog in het voorjaar. Hier en daar lag wat sneeuw. Het was druk maar kennelijk is dat niets vergeleken bij de zomermaanden en in de weekenden. Prachtige rotsen, watervallen en rivieren. De watervallen komen van zo hoog naar beneden vallen dat er onder in een mist staat. Onder een boom van een paar duizend jaar oud door gelopen.

De enige hotelkamer in het park die we nog konden krijgen was in het Wawona hotel, een statig houten hotel uit de 19^e eeuw. We hadden een kamer bovenin een houten chalet. Geen telefoon, of TV op de kamer. Voor de WC en douche moesten we een trap af en naar buiten.

Helaas geen enkele beer gezien. Wel veel andere beesten en natuurlijk de overweldigende natuur.

Nu zijn we op weg naar Death Valley. Het schijnt daar al heet te zijn. Onderweg verblijven we in een motel in Rigderest. Een plaats midden in een heel saaie woestijn. Je zou je ergste vijanden hier nog niet met pensioen sturen.

Eric Taylor in Felton Californie

We rijden nu rond in een enorme SUV. Beetje mazzel zullen we maar zeggen. We wilden onze net aangeschafte fietsen achterop de auto meenemen. Toen we bij de verhuurder de auto afhaalden bleek dat ze alleen nog een auto met een spoiler achterop hadden. En laat daar nou net een steun voor de fietsen moeilijk op te monteren zijn. Na wat heen en weer gepraat met de baas van het verhuurbedrijf kregen we na een kleine bijbetaling een full size SUV mee. De fietsen zet je daar gewoon achterin. Er in slapen zou ook kunnen. Vijf lifters meenemen ook.

Met de auto eerst een stuk naar het zuiden langs de kust gereden. Toevallig bleek Eric Taylor in Felton op te treden. En dat lag zo ongeveer op onze route.

Leuk om Eric te zien. We zoenen nu bij de ontmoeting. Eric was heel tevreden want hij had net een mooi uitverkocht optreden gehad in een plaats verderop. In Felton trad hij op dinsdag na een voorprogramma op voor pakweg 25 man. In een Mexicaans eethuis, de Don Quichote’s. Hij was heel praatgraag en maakte veel cynische opmerkingen over de politiek. Na afloop nog een felle discussie op straat over Clinton. We zien hem over 3 weken weer in Texas.

Terug naar San Francisco

Gisteren was onze laatste fietsdag. Een stukje gefietst, daarna een boottocht over de Bay naar San Francisco. Vervolgens door de stad naar het hotel. Onderweg nog een stukje op de vluchtstrook van een 8 baans snelweg gereden. Tjonge was is Amerika toch een autoland. Soms bleek het de laatste week nauwelijks mogelijk om op de fiets van de ene naar de andere plaats te komen. We hebben enorme stukken omgereden en toch nog kilometers op de snelweg moeten nemen. Ze fietsen hier wel, maar gaan eerst met de auto ergens heen om dan vervolgens te gaan fietsen.

Californie is enorm rijk. Het is de achtste economie van de wereld. De Bay Array is de streek met het hoogste gemiddeld inkomen van heel Californie. Nog nooit zoveel sportauto’s en antieke auto’s zien rijden op de zondag. In San Rafael zagen we onderweg in de industriewijk honderden kleine Mexicaanse mannetjes langs de weg staan wachten op werk. Op zondag zagen we tientallen Mexicanen in de wijngaarden werken. In wijngaarden waarvan de wijnen evenveel kosten als een grand cru uit de Bordeaux (en beter smaken trouwens).

Er wordt hier door een grote middenklasse heel goed verdiend. Maar er is ook een grote groep die niks of helemaal niets verdiend. Illegalen mogen geen gebruik maken van de gezondheidszorg voorzieningen. Er zijn misschien wel een half miljoen daklozen in Californie. Overal in de stad zie je daklozen rondscharrelen,en op staat liggen. Elk hotel, restaurant heeft hier zijn eigen zwervers voor de deur zitten.

Vlak bij het Jack London museum ontmoeten we een ouder echtpaar. Hij met een rollator en zij met een stok. Zij bleek ook een fan van London te zijn. Toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen was zijn eerste opmerking: “you have a very good health system”. Over de zwervers op straat zei zij: “it is a disgrace”. Helaas zijn er te weinig Amerikanen die dat ook vinden.

Jack London

I would rather be ashes than dust!
I would rather that my spark should burn out in a brilliant blaze than it should be stifled by dry-rot.
I would rather be a superb meteor, every atom of me in magnificent glow, than a sleepy and permanent planet.
The function of man is to live, not to exist.
I shall not waste my days trying to prolong them.
I shall use my time.

We zitten in Glen Ellen in de Sonoma Valley in de Jack London Lodge. Een stil motel met enorme kamers en een lekker bubbelbad. Boven op een berg is het Jack London State Park. In het park is een museum in het huis dat de vrouw van Jack London heeft gebouwd. Het graf van Jack London en zijn vrouw Germain is een eenvoudige met mos begroeide steen in het bos. De steen is afkomstig van de ruïne van het fameuze Wolf house dat London al laten bouwen en dat een paar dagen voor de opening op geheimzinnige wijze is afgebrand. De ruïne is groots, spookachtig en ligt prachtig in het bos.

Jack London is de schrijver van avonturen verhalen (Call of the Wild, White Fang) en van sociaal bewogen boeken (The people of the Abyss) en natuurlijk van spannende reisverhalen (The cruise of the Snark, the Road). Hij schreef niet alleen over avonturen, hij was zelf heel vaak op reis. Een voorbeeld van een mooi verhaal is: to build a fire. Huiveringwekkend.

London is slechts 40 jaar oud geworden. Toch heeft hij een enorm oeuvre nagelaten. Ik ben bijna 50 jaar geleden begonnen met het lezen van de boeken van London. Zo’n dertig jaar geleden heb ik een paar biografieën over London gelezen. Die eindigden allemaal met de tragische zelfmoord van Jack London. Ik kan me nog herinneren dat ik daar behoorlijk boos over was. Zo’n vitalist en zoveel schrijven en dan zo jong een eind aan je leven maken.

Pas sinds een paar jaar begrijp ik dat hij helemaal geen zelfmoord heeft gepleegd, maar is dood gegaan aan een nierfalen. Dat staat ook gewoon op zijn overlijdensakte. Kennelijk hebben de biografen (waaronder Irving Stone) de afloop van een paar verhalen van London voor werkelijkheid aangezien.