“I never knew what you all wanted
So I gave you everything”
So I gave you everything”
Pacing the Cage van Bruce Cockburn stond op mijn steeds korter wordend lijstje van een jaar of wat geleden van nummers die ik live wilde horen. Raadselachtige maar telkens weer ontroerende tekst. En zeker live heel mooi en aangrijpend!
Durango in Colorado ligt vlak bij een aantal nationale parken, een mooie plek om naar Bruce Cockburn te gaan. Boven op een berg ligt de concert hall een van de gebouwen van een sociaal wetenschappelijk College. De zaal is immens groot, ondanks dat we op de tweede rij zitten zitten we nog een behoorlijk stuk van het podium af. Het is niet volledig uitverkocht. We mochten ons biertje gewoon meer naar binnen nemen. Foto's nemen was echter verboden. Het publiek is in vrije tijds kleding. De hoeden van de heren voor ons gaan gelukkig wel af. Ik zie een colbertje, maar dat wordt gecompenseerd door een ZZ-Top baard. Later zei de violiste heel terecht: na 30 jaar zie je het verschil tussen hippies en rednecks niet meer.
Bruce treedt op met en trio een violiste die ook meezingt en zijn percussionist Gary Graig. Vooral Graig is een genot om naar te kijken. Zijn armen, benen, schouders en hoofd bewegen in allerlei ritmes onafhankelijk van elkaar. De violiste, die ook het voorprogramma verzorgde kon ons minder bekoren.
Cockburn speelde zo’n 15 nummers meestal zonder inleiding, achter elkaar. Hij speelde naast zijn bekende nummers een aantal nummers van zijn laatste CD. Veel Geheimzinnige klanken uit Nepal. Sommige nummers zijn duidelijk politiek links getint, en dat werd wel gewaardeerd. Zijn gitaarspel is heel gedreven, zeker met die Graig op de achtergrond. Ik moest lang wachten op Pacing the Cage dat kwam pas bij de toegift. Weer was deze amerikaanse zaal muiststil tijdens de nummers, maar heel lawaaig er tussen in.
Veel verzoeken werden geroepen, waar hij helemaal niet op inging. Bij “Wondering where te Lions are” ging een grote groep dansen voor het podium. Tjonge wat zijn die Amerikanen toch zelfbewuste vrije mensen die lef hebben.
Hey Pap,
BeantwoordenVerwijderenZal deze artiest eens bekijken. Je moet maar even wat nummers laten horen als ik er zo weer ben.
Kus,
Jago