In het cafe waar we schuilen voor de loeihitte buiten stelt hij me voor als Apa. Hij doet dit door op mij te wijzen en dan een aantal keer Apa te roepen. De uitspraak zit ergens tussen aap en opa in. De mensen in het cafe kennen hem bij naam en willen met hem op de foto. Ik leg uit dat ik zijn grootvader ben, maar dat hadden ze meteen begrepen.
Hij is heel populair in de buurt. Verkopers, portiers en nannys kennen hem. Hij benadert iedereen even vriendelijk en nieuwsgierig.
Hij heeft ons een paar maanden niet gezien, maar is toch verassend snel weer aan ons gewend. Anderhalf is ie nu. Als ik zeg dat hij ons toch maar weer meteen accepteert, zegt Merritt dat dat niet zo vreemd is omdat we hem van die anderhalf jaar een half jaar hebben meegemaakt. Veel woorden kent hij nog niet, het meeste moet met gebaren, veel OhOh’s en Ohnees. Oma en Apa kent hij wel na een paar dagen.
Ik moet me wat inhouden anders kom ik volslagen idolaat en overdreven over als ik over mijn kleinzoon praat. Ik lees dat Bernard Hinault ophoudt met het werken voor de tour omdat hij zijn kleinzoon wil zien opgroeien. Zijn kleinzoon begint net te lopen. Ik kan hem volledig begrijpen.
In de lift kijkt Eli vol verwachting omhoog. We gaan naar buiten en daar is van alles te beleven. Als hij de lift uitrent de hal in, dan spatten de levenslust en enthousiasme ervan af. Ik zie dan zijn vader weer voor me 30 jaar geleden. En denk aan al het goede in de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten