Het Kate Wolf Festival 2018

"Maybe Elvis will save us".
Als je weet hoe alles werkt op zo'n festival is het een stuk relaxter. Er is weinig veranderd. Hetzelfde lekkere bier en eten. Hetzelfde publiek. Bij de muziek dit  keer geen absolute favorieten. Makkelijk, dan hoef je ook niet een uur van te voren in de zon vooraan zitten wachten. We worden zoals te verwachten wel weer verrast.
Pas na een paar dagen merken we een groot verschil met vorige jaar: Er wordt niet over politiek gesproken. Schold iedereen vorige jaar nog op die gek Trump. Dit jaar hebben we het woord Trump niet gehoord. Iemand vatte het samen met: "just listen to music, put off the news".
De eerste dag speelt Eilen Jewell met band op het grote podium. Ze speelt vooral nummers die het goed doen op zo'n festival. Ons kan het maar matig boeien. Maar dan zingt ze "Santa Fe" een juweeltje. Het maakt de tocht naar het festival de moeite waard.

Op de vrijdagavond spelen de the Coffis Brothers & the Mountain Men samen met John Graigie nummers van Tom Petty. Mooi is te zien dat jong en oud het allemaal mooi vinden en waar dat kan meezingt. De broers hebben zo'n beetje dezelfde afgeknepen stem als Tom Petty. De ster is echter de hele jonge gitarist die ze mee hebben, Kyle Poppen. Kan zo glashelder spelen als Petty. Na elke gitaarsolo is er gejoel en applaus.

De muziek is heel afwisselend zoals Leonie zegt. Veel nummers van Kate Wolf gehoord. Niet alles valt in de smaak. Op het hoofdpodium stond zaterdag op een gegeven moment David Bromberg. Bij het tweede nummer zegt Leonie "net Andre Hazes". Ze bedoelt het irritante vibrato waarmee hij zingt. 

Zondag was een zware dag. 12 uur muziek. Heen en weer lopen.
John Craigie hebben we weer zien optreden. Een verrassing. Heel grappig en een performer met persoonlijkheid. Weet de toeschouwers zeer goed te bespelen. Hij trekt veel publiek. Een zeer aangename mooie stem.
Op zondag werd hij begeleid door the Rainbow girls. Drie meisjes. "There was no fucking woman in my favourite band". John heeft in het voorprogramma van Robert Johnson gestaan. Voor 20000 mensen. Hij zegt dat hij daar normaal hij 9 jaar over doet om zo'n publiek te krijgen. Hij vertelt dat opening voor anderen alleen in de muziek voorkomt. Niet in literatuur bijvoorbeeld. Het komt niet voor dat je als je een boek van Steinbeck wil lezen dat je dat pas mag als je eerst het korte verhaal van John Craigie leest. Een live CD van hem heet dan ook Opening for Steinbeck.

Rita Hosking. We hebben ooit een CD van haar gekregen. Leonie beviel die muziek helemaal niet. Toen ze in Nederland optrad, zijn we daarom nooit wezen kijken. Begrijpen dat nu niet meer. Boeiend. Smaakvolle begeleiders. Ze weet goed te vertellen. Het is maar een klein groepje toehoorders. Ze deelt stickers uit. Een heeft de tekst "Maybe Elvis will save us".
Dat klopt met wat er op zo'n festival gebeurt.
Op een vraag uit het publiek vertelt ze over haar oudste dochter. Die is een van de winnaars van het Kerville Folk Festival dit jaar. Samen trouwens met onze Ben Bedford.

Joan Osborne kan ons niet erg boeien. Keb Mo is een leuke vent. Gewoon zitten op een stoel en muziek maken.
Het festival werd zondag afgesloten door de Indigo Girls. De Girls zijn al wat op leeftijd maar trekken nog steeds een groot publiek. De donkere is goed bij stem, maar de blonde zingt heel erg vals. Niet een keertje, nee bij elk nummer. Ik krijg en rillingen langs mijn ruggengraat van. We kijken om ons heen, maar niemand reageert zoals wij. Op platen zong ze nooit zo. Het is ons een raadsel waarom dit geaccepteerd wordt. Gitaar speelt ze wel erg goed.