Kate Wolf 2018 vervolg

We gaan naar dit Festival vanwege de sfeer, de Vibe zogezegd. Ouwe hippies onder elkaar. Iedereen is vriendelijk en graag bereid om een praatje te maken. Heel kalm en relaxt.
De zaterdag was het snoeiheet, bijna 40 graden.  Ze zijn het wel gewend die festivalgangers. Niemand gezien die problemen had met de hitte. Wel afgekoeld in het riviertje dat langs het terrein loopt. "Clothes optional". Ik laat maar even in het midden wie daar gehoor aan heeft gegeven. In ieder geval is het een heel gezellig gedobber van talloze kinderen en festivalgangers. Knus.

Een dikkege, grijze dame voor ons steekt een pijpje op. Geeft het door aan haar vriendin. Roken is verboden, hash roken kennelijk niet.

We zitten in de middag een uurtje bij het grote podium waar wat oudere artiesten optreden. We zien een zee van grijze achterhoofden voor ons. Ik tel 7 gehoorapparaten. 50 jaar naar muziekfestivals gaan, vergt haar tol! Op het toneel staat Tom Paxton die vertelt over  muziek die hij schreef in Greenwich Village. In 1963. Hij wordt aangekondigd door een 80+ clown en vergezeld door bijna even oude kompanen. Hij is nog verdomd goed bij stem.
Ik denk dat over 10 jaar dit festival niet meer bestaat. Ze zullen toch een heel nieuw publiek en artiesten moeten aanboren.
Op een gegeven moment terwijl we rustig om ons heen zitten te kijken zegt Leonie: "Ze schamen zich ook nergens voor". Ik knik en beaam het. Ik zie een drietal mooie, voor driekwart ontblote vrouwen voorbij komen. Pas een paar minuten later realiseer ik me dat ze doelde op een paar dikkige vrouwen die er uit zien als voddebalen. Ze hebben willekeurige kleding uit de kast gehaald en die over elkaar aangetrokken. Willekeurig is niet het goede woord. Ik bedoel zoek een paar lelijke kledingstukken die helemaal niet bij elkaar passen. Een trainingsbroek met olifanten, een paarse bloes en een gifgroene jurk zoiets.
Maar iedereen word hier geaccepteerd zoals hij of zij is. Wil je met 40 kilo overgewicht en vol met tatoeages in bikini rondlopen, niemand kijkt ervan op. Soms raken we in verwarring. Een soort LHBT discussie in de dop. Ik zie twee lange, slanke homo's met een collegekapsel. Oh die heb ik niet veel gezien hier denk ik, maar dan besef ik dat het twee vriendinnen zijn.
We zijn buitenlanders en hebben dus een streepje voor. In de ochtend zetten we onze opknapstoeltjes neer in het invaliden vak. Ik wijs op de knieën van Leonie. Pure ziektewinst. We zien om ons heen wat kreupelen en mensen die slecht ter been zijn, maar ook mensen die er toch heel fris en sportief uitzien. Ik zeg nog tegen Leonie zou je hier ook mogen zitten als je depressief bent?  Is dat ook een handicap? Aan de mevrouw verderop twijfel ik niet, ze zit immers in een rolstoel. Tot ze monter opspringt en met drie tassen voor een wandelingetje vertrekt.
Bij de kleine podia is het strikt verboden om een plek bezet te houden. Toch laten we een doek achter op een hooibaal. "Hay bale seating." Als we na een uurtje terugkomen hebben de buren om ons heen de plek bewaakt voor de Dutch people. Ze waren in de veronderstelling dat we in Californië waren komen wonen. Immigranten zogezegd. En die zijn hier van harte welkom.