Kate Wolf 2018 vervolg

We gaan naar dit Festival vanwege de sfeer, de Vibe zogezegd. Ouwe hippies onder elkaar. Iedereen is vriendelijk en graag bereid om een praatje te maken. Heel kalm en relaxt.
De zaterdag was het snoeiheet, bijna 40 graden.  Ze zijn het wel gewend die festivalgangers. Niemand gezien die problemen had met de hitte. Wel afgekoeld in het riviertje dat langs het terrein loopt. "Clothes optional". Ik laat maar even in het midden wie daar gehoor aan heeft gegeven. In ieder geval is het een heel gezellig gedobber van talloze kinderen en festivalgangers. Knus.

Een dikkege, grijze dame voor ons steekt een pijpje op. Geeft het door aan haar vriendin. Roken is verboden, hash roken kennelijk niet.

We zitten in de middag een uurtje bij het grote podium waar wat oudere artiesten optreden. We zien een zee van grijze achterhoofden voor ons. Ik tel 7 gehoorapparaten. 50 jaar naar muziekfestivals gaan, vergt haar tol! Op het toneel staat Tom Paxton die vertelt over  muziek die hij schreef in Greenwich Village. In 1963. Hij wordt aangekondigd door een 80+ clown en vergezeld door bijna even oude kompanen. Hij is nog verdomd goed bij stem.
Ik denk dat over 10 jaar dit festival niet meer bestaat. Ze zullen toch een heel nieuw publiek en artiesten moeten aanboren.
Op een gegeven moment terwijl we rustig om ons heen zitten te kijken zegt Leonie: "Ze schamen zich ook nergens voor". Ik knik en beaam het. Ik zie een drietal mooie, voor driekwart ontblote vrouwen voorbij komen. Pas een paar minuten later realiseer ik me dat ze doelde op een paar dikkige vrouwen die er uit zien als voddebalen. Ze hebben willekeurige kleding uit de kast gehaald en die over elkaar aangetrokken. Willekeurig is niet het goede woord. Ik bedoel zoek een paar lelijke kledingstukken die helemaal niet bij elkaar passen. Een trainingsbroek met olifanten, een paarse bloes en een gifgroene jurk zoiets.
Maar iedereen word hier geaccepteerd zoals hij of zij is. Wil je met 40 kilo overgewicht en vol met tatoeages in bikini rondlopen, niemand kijkt ervan op. Soms raken we in verwarring. Een soort LHBT discussie in de dop. Ik zie twee lange, slanke homo's met een collegekapsel. Oh die heb ik niet veel gezien hier denk ik, maar dan besef ik dat het twee vriendinnen zijn.
We zijn buitenlanders en hebben dus een streepje voor. In de ochtend zetten we onze opknapstoeltjes neer in het invaliden vak. Ik wijs op de knieën van Leonie. Pure ziektewinst. We zien om ons heen wat kreupelen en mensen die slecht ter been zijn, maar ook mensen die er toch heel fris en sportief uitzien. Ik zeg nog tegen Leonie zou je hier ook mogen zitten als je depressief bent?  Is dat ook een handicap? Aan de mevrouw verderop twijfel ik niet, ze zit immers in een rolstoel. Tot ze monter opspringt en met drie tassen voor een wandelingetje vertrekt.
Bij de kleine podia is het strikt verboden om een plek bezet te houden. Toch laten we een doek achter op een hooibaal. "Hay bale seating." Als we na een uurtje terugkomen hebben de buren om ons heen de plek bewaakt voor de Dutch people. Ze waren in de veronderstelling dat we in Californië waren komen wonen. Immigranten zogezegd. En die zijn hier van harte welkom.

Het Kate Wolf Festival 2018

"Maybe Elvis will save us".
Als je weet hoe alles werkt op zo'n festival is het een stuk relaxter. Er is weinig veranderd. Hetzelfde lekkere bier en eten. Hetzelfde publiek. Bij de muziek dit  keer geen absolute favorieten. Makkelijk, dan hoef je ook niet een uur van te voren in de zon vooraan zitten wachten. We worden zoals te verwachten wel weer verrast.
Pas na een paar dagen merken we een groot verschil met vorige jaar: Er wordt niet over politiek gesproken. Schold iedereen vorige jaar nog op die gek Trump. Dit jaar hebben we het woord Trump niet gehoord. Iemand vatte het samen met: "just listen to music, put off the news".
De eerste dag speelt Eilen Jewell met band op het grote podium. Ze speelt vooral nummers die het goed doen op zo'n festival. Ons kan het maar matig boeien. Maar dan zingt ze "Santa Fe" een juweeltje. Het maakt de tocht naar het festival de moeite waard.

Op de vrijdagavond spelen de the Coffis Brothers & the Mountain Men samen met John Graigie nummers van Tom Petty. Mooi is te zien dat jong en oud het allemaal mooi vinden en waar dat kan meezingt. De broers hebben zo'n beetje dezelfde afgeknepen stem als Tom Petty. De ster is echter de hele jonge gitarist die ze mee hebben, Kyle Poppen. Kan zo glashelder spelen als Petty. Na elke gitaarsolo is er gejoel en applaus.

De muziek is heel afwisselend zoals Leonie zegt. Veel nummers van Kate Wolf gehoord. Niet alles valt in de smaak. Op het hoofdpodium stond zaterdag op een gegeven moment David Bromberg. Bij het tweede nummer zegt Leonie "net Andre Hazes". Ze bedoelt het irritante vibrato waarmee hij zingt. 

Zondag was een zware dag. 12 uur muziek. Heen en weer lopen.
John Craigie hebben we weer zien optreden. Een verrassing. Heel grappig en een performer met persoonlijkheid. Weet de toeschouwers zeer goed te bespelen. Hij trekt veel publiek. Een zeer aangename mooie stem.
Op zondag werd hij begeleid door the Rainbow girls. Drie meisjes. "There was no fucking woman in my favourite band". John heeft in het voorprogramma van Robert Johnson gestaan. Voor 20000 mensen. Hij zegt dat hij daar normaal hij 9 jaar over doet om zo'n publiek te krijgen. Hij vertelt dat opening voor anderen alleen in de muziek voorkomt. Niet in literatuur bijvoorbeeld. Het komt niet voor dat je als je een boek van Steinbeck wil lezen dat je dat pas mag als je eerst het korte verhaal van John Craigie leest. Een live CD van hem heet dan ook Opening for Steinbeck.

Rita Hosking. We hebben ooit een CD van haar gekregen. Leonie beviel die muziek helemaal niet. Toen ze in Nederland optrad, zijn we daarom nooit wezen kijken. Begrijpen dat nu niet meer. Boeiend. Smaakvolle begeleiders. Ze weet goed te vertellen. Het is maar een klein groepje toehoorders. Ze deelt stickers uit. Een heeft de tekst "Maybe Elvis will save us".
Dat klopt met wat er op zo'n festival gebeurt.
Op een vraag uit het publiek vertelt ze over haar oudste dochter. Die is een van de winnaars van het Kerville Folk Festival dit jaar. Samen trouwens met onze Ben Bedford.

Joan Osborne kan ons niet erg boeien. Keb Mo is een leuke vent. Gewoon zitten op een stoel en muziek maken.
Het festival werd zondag afgesloten door de Indigo Girls. De Girls zijn al wat op leeftijd maar trekken nog steeds een groot publiek. De donkere is goed bij stem, maar de blonde zingt heel erg vals. Niet een keertje, nee bij elk nummer. Ik krijg en rillingen langs mijn ruggengraat van. We kijken om ons heen, maar niemand reageert zoals wij. Op platen zong ze nooit zo. Het is ons een raadsel waarom dit geaccepteerd wordt. Gitaar speelt ze wel erg goed.