Knoflook en strandpret

 Bij het vlees dat gebakken wordt op tafel staat een bakje met knoflooktenen. In een kop soep kunnen zomaar 10 knoflooktenen zitten. De kok gisteren kon ik op 5 meter afstand ruiken.

 Vandaag zijn we door het binnenland gereden. Ze komen daar om in de knoflook. De oogst is bezig. 

Overal ligt knoflook te drogen. Ook op fietspaden, langs de weg. In busjes worden vooral oudere vrouwen naar de velden gereden om te helpen bij de oogst. We zien ze de knoflook snijden op de velden. Dat de inkomens in dit land nogal uiteen liggen, wordt duidelijk als we een paar minuten later 2 gloednieuwe Bentleys zien voorbijkomen.

Het binnenland is vredig en stil. Weinig verkeer. De dorpjes zijn opgesierd met bloeiende planten.

Als we vanaf het platteland zo het strand oprijden komen we in een heel andere wereld. Strandpret. Het strand is druk bezocht. Niet om in de zon te zitten; de enigen die dat doen zijn een paar buitenlandse toeristen. Niet om te zwemmen. Tot de enkels in het water is ver genoeg. Toch amuseert iedereen zich wel. Ze wandelen wat rond, nemen veel foto’s, zoeken schelpen of speciale steentjes. Velen zijn volledig gekleed met hoed en zonnebril. Omdat het vandaag UV 8 is, lopen sommigen met volledige gezichtsbedekking.

Orka

Wauw! We kijken vanuit ons hotel aan de Zuidkant van Jeju eiland met een enorm raam direct op zee. Het hotel noemt zich het meest zuidelijke van Korea. Klopt niet helemaal want ernaast is een nieuw hotel gebouwd. Vanochtend was er buiten enige consternatie. Mensen kwamen uit het cafe aangesneld.  Uit het raam was het goed te zien: een groep Orkas trok voorbij. Enkele tientallen.  Ze sprongen soms bijna helemaal uit het water. Heel bijzonder en indrukwekkend.

Er valt over te discussiëren, maar laten we aannemen dat Orkas walvissen zijn. En dat maakt het voor ons heel speciaal. Het zijn de eerste walvissen die we zien!

Leonie en ik zijn op zeker 20 plekken geweest waar walvissen te zien zijn. Meestal op het verkeerde tijdstip. Bijvoorbeeld een rots in Oost Australië waar Jago een walvis voorbij zag komen. Toen wij er waren was het trekseizoen voorbij. Met Jago en Beyke hebben we  in Nieuw Zeeland 2 dagen op een camping zitten wachten. Maar de boot kon niet uitvaren, want het was te mistig. We moesten door naar het Noorder eiland.

Toen we over eilanden fietsten bij Vancouver, hebben we geen enkele Orka gezien. We heben toen wel 10 keer een Ferry genomen. Elke keer werd gezegd “Orkas, die waren hier gisteren nog, of vorige week hebben we ze de hele week gezien”

Dus opgetogen zijn we!