Paradores

Op de hoek van het grasveld staat een klein huisje. Daarin een lift. Kaartje van het hotel in de gleuf en hup zo sta je in 20 seconden 50 meter lager op het strand tussen de gewone mensen. Het Parador in Nerja ligt bovenop een rots, met prachtig uitzicht. 16 jaar geleden waren we hier voor het eerst. We waren toen met Oda en Ben. Het was de eerste Paradores waar we kwamen. Niks veranderd. Nog steeds een soort jaren 80tig interieur. Binnenkort gaat het hotel  2 jaar dicht voor een verbouwing. Het hotel zit behoorlijk vol met voornamelijk oudere echtparen. De babyboomers zijn hier op vakantie. Ook in het dorp Nerja zie je vooral oudere echtparen. Weinig Nederlanders trouwens. Nerja is een vriendelijk en gezellig vakantiestadje.

Paradores zijn staatshotels die vooral op historische plekken en middenin de natuur gevestigd zijn.  Vaak in oude gebouwen, soms hypermodern. Het zijn er bijna 100. Paradores bevallen ons  door de bedaagde, kalme en soms wat plechtige sfeer. Het zijn vooral de Spanjaarden die er komen.  Ze zijn wel wat ouderwets. Geen waterkoker op de kamer. Avondeten kan je pas na negen uur krijgen. 

 Deze reis zien we drie Paradores.  
Good old Nerja dus. Die in Lorca ligt boven op een berg op het terrein van een kasteel. 

Lorca is de stad met de mooiste paasprocessie van Spanje. Tientalle mannen dragen enorme beelden rond. Ze hebben geborduurde gewaden aan met een KKKachtige puntmuts.  Het kasteel is honderden jaren onneembaar geweest. De Parador is ten dele boven een opgraving gebouwd. O.a. van een Synagoge. Om er te komen moet je een enorm stijle weg op en aan het eind door een smalle tunnel die onder een toren gegraven is. Het gebouw is geïnspireerd op de vierkante torens van het kasteel

Het is steil tegen de rotsen aangebouwd. De lobby is op 4 hoog. Het binnenzwembad is op 1 hoog en alleen met een speciale lift bereikbaar. Tjonge, ik ben met Leonie in honderden zwembaden geweest, maar dit overtreft alles.

Xabia

 

Op weg naar de plek waar we met Jago hebben afgesproken komen we talloze wielrenners tegen. Hele groepen met hetzelfde shirt aan. Bergaf gaan ze sneller dan wij.

Op 25 km ligt de coll de Rates. Een niet zo hoge maar steile berg, waar wielrenners op trainen.  Een groot deel van de professionele wielerploegen traint  in winter en voorjaar vanuit het plaatsje Moirara verderop aan de kust. V d Poel heeft een huis daar. Pogacar, winnaar van de tour heeft in december vorige jaar de beste tijd ooit op de Coll de Rates  (KOM record) gereden. Een totaal onbekende Jonas Vingegaard reed in 2018 met 398 watt naar boven. Hij werd vlak daarna opgenomen in de Jumbo Visma ploeg.

We hebben met Jago, Merritt en de kinderen voor een paar dagen een villa 100 km onder Valencia. In de streek Xabia of Javea , onderdeel van de Costa Blanca. Xabia is de meest Oostelijke punt van Spanje. Met mooi weer kun je Ibiza zien liggen. Nog nooit in zo’n ruime villa gezeten.  Prachtig uitzicht op zee. Hoge plafonds met balken. Om ons heen staan duizenden villa’s, allemaal met zwembad. Het huis is goed onderhouden en ingericht alsof t zo op Funda moet. Beetje het dure Leen Bakker interieur. Behalve in de keuken zijn alle kasten leeg. Dit wordt al jaren niet meer bewoond. Is uitsluitend voor de vakantie verhuur. 

In de zomer kost de villa 700 euro, per dag welteverstaan. Nu natuurlijk veel minder. De villa staat ook te koop. Als we door de buurt lopen zien we nog aardig wat mooiere huizen.  Spaans Aerdenhout zegt Leonie. Er moet hier een goede welstandscommissie aan het werk zijn geweest. Alle huizen hebben dezelfde stijl. Ze hebben dezelfde rode dakpannen en kleuren. We zien veel torentjes, buitentrappen en frivole elementen. De omgeving is prachtig. Allerlei kliffen en strandjes. Heel mooie uitzichten.

Als Leonie het hondje uitlaat, komt ze drie wilde zwijnen tegen. Lulu begint doof en blind te worden, die had er gelukkig geen erg in. Toch meer natuur dan in Aerdenhout zou ik zeggen.

Roadtrip vanaf Malaga

We maken een roadtrip van Malaga naar Valencia. Eerst in Malaga de twee grootste trekpleisters bekeken. De kathedraal, een enorm groot en indrukwekkend ding. Vooral het houtwerk, de deuren en beelden zijn prachtig. En het Picasso museum. Het is meen ik het vierde Picassomuseum wat we bezoeken. De kunst is geschonken door een dochter en kleinzoon. Een beetje uit alle periodes. Picasso is in Malaga geboren. Vandaar het museum. Zijn geboortehuis is ook open voor het publiek. Het museum is een mooi gebouw en goed ingericht. Er staan 2 rijen voor de deur. Eentje voor mensen met een kaartje en eentje voor zonder kaartje. Wij hebben een kaartje en hoeven niet lang te wachten. Het is fors druk. Wat moet dat worden in de zomer! Voordat we binnen zijn tel ik al acht bewakers. Picasso heeft maar 10 van zijn 91 zijn jaar in Malaga gewoond. Ik vraag me lopend door het museum af waarom Leiden zo weinig met Rembrandt heeft gedaan. Rembrandt woonde de eerste 25 jaar in Leiden.  Er herinnert daar niets maar aan Rembrandt. Zijn geboortehuis is al lang afgebroken.

De tocht vanaf Malaga voert langs honderdduizenden zo niet miljoenen vakantiehuizen en flats.  Voor 90% leeg in februari. Alleen op plekken als Torremolinos en Benidorm is het wat drukker.  Restaurants zijn vaak dicht. Hotels ook of ze hebben maar enkele gasten. 

Meer dan een derde van de Spanjaarden heeft een tweede huis. Nogal scheef is dat er in de grote steden te weinig huizen zijn. Er is een tekort van minstens 600000 huizen. Veel jongeren blijven noodgedwongen thuis wonen.  5 tot 6 jaar langer dan in Nederland.

De stukken rotsachtige kust zijn soms heel mooi. Op andere plekken is het dorre bruine vlaktes met tientalle kilometers kassen. Zeeën van wit plastic. 

 

Onderweg slapen we in stille hotels. In Los Delfines slapen we 6 hoog. Alles letterlijk alles is wit. Het balkon heeft een kniehoog muurtje. Doodeng. De architect heeft bedacht dat de je van bovenaf zo de hal in kan kijken vanaf acht hoog. Ook hier een heel fragiel tuinhekje. Ik schuifelde van de lift langs de muur naar de kamer om maar niet naar beneden te hoeven kijken. De koker die van beneden naar boven loopt werkt als een enorme toeter. Als iemand in de hal bij de receptie hard praat kan je dat zes hoog nog verstaan. In zaal voor het ontbijt zijn 80 tafels voor 4 personen. Ook hier is alles wit. Ook de kopjes en borden. Om 9:30 zijn we er met zijn drieën. Een man met een kopje koffie in een een hoekje en wij.

Eten met lef

Gelunched in restaurant Arrels in de oude binnenstad van Sagunto. Smalle straatjes waar de autospiegels bijna aan twee kanten tegen de huizen aan schuren. Mooi heel oud gebouw. We eten de simpelste lunch.   Het begint met een kaasbitterbal van blauwe kaas uit de streek. De kaas is uitgeroepen tot de beste blauwe kaas ter wereld. Ik heb het gevoel dat de ober ook nog wel de koe weet aan te wijzen waar de melk vandaan komt. De lekkerste bitterbal ooit.

Gevolgd door iets dat er uit ziet als feestelijk toetje. Minitieus opgemaakte groenten en fruit op een creme met amandelmeel. We krijgen de opdracht om alles door elkaar te husselen. Bijna zonde. We proeven allerlei zuur en zoete smaken door elkaar heen en na elkaar.

Volgende gerecht is een vlan met selderij, geschaafde kaas en een jus van groenten. Curieus.  Nog nooit zoiets gegeten. In de paar lepeltjes jus moeten kilo’s groenten verwerkt zijn. De vlan is ook heel intens. Net of je vloeibare selderij eet. 

Hoofdgerecht was voor mij een 14 uur gegaard stuk varkensspek met krokante korst en calvados jus. Heerlijk korst en goed dat ik van vet hou.

Voor de anderen tonijnwang. Die moest met een lepel gegeten worden. Leonie vond het net vlees. 

 

Tot slot het toetje. Een bolletje met aubergine en daarbij ijs van tijm. Een heel dubbel gerecht. Visueel lijkt het een zoet toetje. De smaak echter is iets wat je verwacht bij een warm gerecht. Elke hap was lekker en vreemd. Zou Blumenthal niet misstaan.

Chef is de nog jonge Vicky Sevilla. Sinds 2 jaar heeft het restaurant een michelin ster. Nou mevrouw Sevilla heeft lef!

Hotel Baru

De muren kraken.  Zoals op een houten schip. Geheimzinnig. Het lijkt alsof er iemand boven ons loopt. Maar we zitten hier 3 hoog pal onder het dak. Zijn het de dakpannen die uitzetten in de zon? Geen idee.

Omdat met Jago’s verjaardag het nogal druk bij hun in huis is, zijn we een paar dagen naar een hotel verderop aan de kust. Afgezien van de branding en dat gekraak is het hier heel stil. We krijgen een upgrade naar wat de bruidssuite blijkt te zijn. Driehoog  75 m2 met over de hele breedte een balkon met uitzicht op zee. Aparte woonkamer, inloopkast. Het bed is 2.5 bij 3 meter. Beter geschikt voor een orgie dan voor een huwelijksnacht. We voelen ons verwend. 

Het zwembad is open en ziet er heel aantrekkelijk uit, maar is zo koud dat Leonie met haar surfpak aan het zwemmen is. 

Het enige nadeel is wel dat ik mijn balkon niet meer af kom de hele dag. Vanochtend zagen we dolfijnen (Leonie zei walvissen) vanaf ons balkon.

Het is verbazend hoe weinig mensen hier zijn. 20 graden, zonnig, strand en lekker eten. Waar zijn die pensionados?

Op wandeltocht

Merritt heeft voor de verjaardag van Jago een mooi groot huis gehuurd in het binnenland. Hij wordt 40. We logeren er met Jago, Merritt, Eli en Bo. En Kat de zus van Merritt en Filemon de beste vriend van Jago. Het huis is groot en toch knus. 4 slaapkamers met 4 badkamers. De houtkachel stast de hele dag aan. Ik blijk een soort kookdienst te hebben. Leuk! Er wordt gewandeld. Al bij het eerste tochtje blijk ik niet zo goed mee te kunnen komen.

Door glaucoom kan ik de dieptes minder goed zien. Dat maakt bij steil klimwerk mij behoorlijk onzeker. En klimwerk dat is het wel. Met de grote tocht een dag later gaan Leonie en ik niet mee. Wel ontmoeten we elkaar na afloop bij het stuwmeer. De kleinkinderen hebben de tocht goed volbracht waarbij ze toch 500 meter om hoog moesten. Al is Eli wat te snel een berg afgelopen en daarna gerold. Hij rolde voorbij een verbaasd kijkende paddestoelenplukker. Eli kon zich met zijn voeten afremmen. Daarna stak hij zij duim op naar de paddestoelenplukker ten teken dat alles ok was. 

Zwemmen in een ijskoud meer? Geen probleem voor Jago, Eli en Bo. Leonie had er wel flinke sommen geld voor uitgeloofd. 

Los Amantes de Teruel

Spanje is meer dan op het strand zitten en Paella eten. We logeren een paar dagen in het Paradores de Teruel. Een ouderwets maar heerlijk hotel. Rustig en bedaagd. Op een paar fransen na zijn het alleen maar Spaanse gasten. Lunch na 14:00 en diner na 20:30.

Teruel ligt in een provincie die het minst bewoond wordt van Spanje. De laatste 50 jaar is de helft van de bevolking vertrokken. 

Teruel is een stadje wat meer in het op 900 meter hoogte, dus wat kouder. Kerken met vierkante torens gaan terug tot de tiende eeuw. Teruel is beroemd om een liefdespaar uit de twaalfde eeuw. Hier bekender dan Heloise en Abelard of Romeo en Julia. Zij liggen gemummificeerd naast elkaar in een mausoleum. De beelden op hun graf houden elkaars hand vast. Er is een fabelachtig mooie kerk naast het mausoleum. Het geeft een dubbel gevoel. Deze geliefden hebben elkaar nooit gekregen. Pas in het graf zijn ze verenigd. Bij het graf zien we twee Spaanse mannen. Ze zijn geëmotioneerd, maar durven elkaars hand niet vast te houden.

Het meest gefotografeerde beeld is een heel klein beeldje van een stier op een enorme sokkel. Het doet me sterk aan streetart Frankey denken. 

We wandelen ook rond in een dorp 25 km verderop.Albarracin. Soms wel het mooiste dorp van Spanje genoemd. Prachtig. Mooie knusse straatjes. Heel goed onderhouden huizen. Er zijn 20 hotels in het dorp. In deze verlaten streek is dit dorp gered door het toerisme.

Met familie aan het spaanse strand

Jago is verhuisd naar Canet d’en Berenguer, een plaatsje 30 kilometer ten Noorden van Valencia. Een ingeslapen dorp met honderden niet bewoonde vakantiehuizen. Ze hebben deze plaats gekozen om de school voor de kinderen. Ze hebben eerst 6 scholen bezocht in Valencia en omgeving. Deze internationale school beviel het best. Ze wonen nu tijdelijk in een appartement bovenin een knalgeel gebouw. Knotsgroot dakterras met uitzicht op tennisbanen, zwembad, de vlakke natuur en op een  honderd meter de zee. De paar mensen die in de buurt wonen zijn allemaal Spaans. Geen Hollanders of Engelsen. Die zitten ergens anders. 

We hebben dus een strandvakantie, maar dan met familie. Ons plan om ook naar Valenciastad te gaan ging niet door vanwege de overstromingen. De ramp is vooral ten zuiden van Valencia geweest.  Wij hebben er weinig van gemerkt. Er stond veel wind dat wel en een tafel is van het terras gewaaid. We merken het vooral indirect. Er zijn nog alleen grote autos te huur, de kleine zijn uitverkocht. In het restaurant legt iemand uit dat niet al het personeel is verschenen. Ook wij kregen een Spaanse alarmmelding op de telefoon. De ramp was toen al 6 uur aan de gang. Incompetent bestuur heeft het laten sloffen. In Nederland geeft het KNMI een code rood af en dat is t. Hier wordt een code rood voorgesteld door de weermannen en vervolgens gaat de politiek 12 uur overwegen of het wel erg genoeg is. Geven ze eerst een persconferentie dat t wel meevalt, waarna ze tot 6 uur gaan lunchen.

Een dag later en wij hadden middenin de stad in een hotel gezeten. Jago had net nog wat bij de Ikea gehaald. Tijdens de ramp stond die 1.5 meter onder water en was de garage helemaal vol gelopen.  De kleinkinderen waren op vakantiekamp in de buurt de week ervoor.

Het is voor een groot deel toeval of je door zo’n ramp getroffen wordt.

Ode aan Leonie

We ontbijten, en naast ons zit een ladyboy. Een boeiende mix van vrouwelijk en mannelijk. Geverfd lang haar, een stevige kaak, geschoren vrouwen benen. Op reis accepteer je veel vreemde dingen als volstrekt normaal. 

Sommige dingen wennen nooit. Het voortdurende gestaar op de telefoon of ipad bijvoorbeeld. We hebben 5 dagen op het strand liggen lezen. Vrijwel niemand om ons heen. Verderop was het veel drukker. Reden? De wifi van het hotel werkte niet al te goed op die stille plek. 

Leonie heeft een Esim in haar telefoon die in 150 landen werkt. Heel handig als je naar verschillende landen reist. In mijn telefoon blijkt geen Esim te kunnen. Dat heb je met een goedkoop Samsung product. Op weg naar Delhi had ik mijn telefoon nog op roaming staan. Er bleek wifi in het vliegtuig. Ik kijk bij mijn post welke taxichauffeur ons komt halen op het vliegveld. Ergens op 12 km hoogte kwam ik op niet op de wifi maar op een satelliet van Musk terecht.  En in 2 minuten had ik een rekening van 90 euro. Gelukkig werd mijn telefoon daarna voor de rest van de maand geblokkeerd. De laatste maand heb ik buiten de hotels voor een groot deel zonder internet moeten doen. Een leerzame ervaring. Hoe vaak ik de impuls had om iets op te zoeken! 

Terwijl ik dit stukje schrijf op de hotelkamer 26 hoog in Bangkok stuurt Leonie deze foto.  Ze is aan het zwemmen op 19 hoog. Wat kan ik van haar genieten. Wat is het toch een groot geluk om met haar dit soort reizen te maken. Ons gesprek verveelt nooit. En wat kan ze soms chaotisch zijn ( heb ik mijn telefoon wel bij me?) of georganiseerd ( we moeten vandaag de was wegbrengen), relaxt (regel dat de volgende week maar). Never a dull moment.

De tuinman van Bali

Onze laatste dagen op Bali brengen we door in het Hyatt Recency in Sanur. Mogelijk onze laatste dagen ooit op Bali. We zijn er nog niet over uit of we hier nog een keer willen terugkeren.

Onze eerste keer op Bali  12 jaar geleden waren we ook op deze plek. Toen hete het nog Hyatt Bali. Het jaar ervoor hadden we een uitgebreide reis in de USA gemaakt. We zaten een paar dagen in het net geopende Hyatt in Seattle voor 60 euro. Die week starten ze een nieuw punten spaar systeem. Uiteindelijk hadden we zo veel punten verzameld tijdens die reis dat we een week gratis in het Hyatt Bali konden zitten.

Het Hyatt Bali was het eerste grote hotel op Bali. Uit 1974. De tuinen zijn ontworpen door Made Wijaya. Prachtige integratie van de natuur en de Balinese cultuur. Het beeld wat we hebben van hoe Bali er uit ziet, is voor een groot deel door Made vorm gegeven. Bijvoorbeeld: Villa Bebek  Hij heeft meer dan 600 tuinen ontworpen. Hij onderhield heel veel van die tuinen. Hij had 120 man in dienst. 

Het hotel is 6 jaar dicht geweest, en gerenoveerd. De tuinen zijn even

mooi gebleven. Het is een heerlijk luxe strand vakantie. Beetje bij zee lezen, zwemmen en elke avond op het strand eten. Het eten is beter dan 5 jaar geleden. Warm is het wel. Gelukkig hoeven we niets. 12 jaar geleden fietsten we vanaf hier het eiland rond. Dat hoeft niet meer.

Vakantie op Bali

Een van de mooie dingen van Sanur op Bali is het fietpad dat langs de kust loopt. We zien dat Corona Sanur goed heeft gedaan. De regels worden beter gehandhaafd, de brommers komen niet verder dan de zijstraat. Ook is er naast het fietspad zowaar op sommige plekken een voetpad gekomen.

Op het voetpad loopt een chinees stel heel romantisch hand in hand. Ze worden gevolgd door een fotograaf die ze in hebben gehuurd. Ze zijn alletwee een beetje pafferig, en niet al te mooi. Een uurtje later zitten ze op het strand met andere kleren aan heel romantisch te doen. Hand in hand, lang zoenen enzo. Alles onder regie van de fotograaf. Een soort super selfie. Je bent niet romantisch, maar je speelt een liefde op Bali na, zodat je dat thuis kan laten zien.  

Niks doen op Bali stemt me wat filosofisch.  Een dagje onder een boom op het strand liggen lezen, stemt wel Zen.  Gisteren met Leonie gezwommen in het zwembad. Het regende en we waren de enige twee in de infinity pool van 45 meter. Dat stemde ook Zen. Ik denk dat het minder Zen zou zijn geweest als we die fotograaf hadden ingehuurd om het vast te leggen, of als we het rechtstreeks naar Instagram hadden gestreamd.

Vanochtend zat een echtpaar van middelbare leeftijd naast ons aan het ontbijt. Ze wisselden geen woord. Beiden op de telefoon bezig. Ik denk cynisch dat ze bezig zijn om aan het thuisfront te rapporteren hoe leuk ze t hebben. Als zij opstaat en weggaat, merkt hij dat niet. 

De schoonmakers zijn er ook weer! Een hakt een gat de tweede harkt het zeewier, met plastic erin. De andere twee kijken toe. Ze lijken zo weggelopen uit een Noord Koreaans strafkamp. Een Haltstraf of zo? 

Twee dagen geleden staat een stuk in een Balinese krant over de nieuwe geautomatiseerde douane controle. Die zou alle problemen oplossen. Dat is de droom zullen we maar zeggen. De daad is heel anders. We staan bij de paspoortcontrole een uur in de rij. Dit is de tweede van de drie controles. Naast ons is een rij van zeker 50 elektronische dubbele  scan zuilen met poortjes. De bedoeling is dat je bij de eerste zuil de QR code van de betaling van je visum laat zien en bij de tweede je paspoort. In het uur dat we staan te wachten zie ik een (1) jongen de scanner passeren. De tweede scanner lukt hem niet. Hij moet door personeel gered worden. 

Na een uur is Leonie aan de beurt. Het duurt echter nog wel 20 min voordat haar controle afgerond is. Iets kan niet gescaned worden. Een chef met bevoegdheden wordt er uiteindelijk bijgehaald. Bij Leonie, die helemaal niet tegen wachten kan, komt het stoom dan uit de oren. Iemand doodslaan deed ze niet gelukkig.

Ik neem het mezelf wat kwalijk dat ik zo slecht voorbereid hier arriveer. Gelukkig hebben we net genoeg Thaise Baht om de visa te betalen. Balinese logica: je hebt geen visum nodig, maar je moet er wel voor betalen. 

Uitgeput van de reis hangen we een dagje heerlijk op het strand van het hotel. Het hotel is prachtig, vanuit bed kunnen we de zee zien. 

Op het strand voltrekt zich een andere balinese logica: als je het niet ziet is het er niet. Zeewier is in grote hoeveelheden aangespoeld met het zeewier ook allerlei plastic. Drie tuinmannen zij de hele dag bezig om gaten te graven en daar dan het zeewier met het plastic in te gooien. Ze passen hun werktempo aan zodat ze niet te vroeg klaar zijn. 

Gisterenavond toch nog op het strand kunnen eten. Op weg in het halfdonker in de onoverzichtelijke tuin van het hotel, loop ik een trapje af zo een vijver in. Met mijn nette broek en schoenen. Kniehoog nat. Wel gelachen.

Het eten was een aangename verrassing. Het was heel lekker, pittig en goed gekruid. Dat belooft wat de komende week.

Weer op herhaling in Bangkok

 

Tjonge wat is dat Bangkok opeens goedgeorganiseerd en vooral schoon! Als je uit het vieze Delhi komt, ziet alles er schoon uit. Als je een week lang beleefde, soms zelfs wat verlegen mensen om je heen hebt gehad is het wel even wennen in een hotel in Bangkok te zitten tussen de Chinezen. 

De straten worden duidelijk beter schoongehouden. Wel is het nog even druk. En er zijn minder gele taxi’s. Veel mensen laten zich nu met uber en zo vervoeren.

We zijn in de buurt waar Jago heeft gewoond. Een licht sentimentele trip. We brengen de was naar het vertrouwde adres. Nog steeds 100 baht per kilo. Het Japanse eethuis is verdwenen, maar Cabbage en Condoms bestaat nog. We sturen Jago wat foto’s op. We weten niet of dit onze laatste keer Bangkok is.

Bij het ontbijt zitten vier chinese jongens naast ons. Ze hebben alle vier een wijd zittende broek bedrukt met olifanten aan. Verderop zit een man en die heeft een soort Mao broekpak aan, wit bedrukt met dezelfde olifanten.

De broeken zijn enorm populair. Ook jurken kom je tegen. De dracht schijnt te herleiden te zijn tot die van Thaise vissers die makkelijke kleding droegen. Het vreemde is nu dat een groot deel van deze broeken niet uit Thailand komen, maar uit andere landen vooral uit China. Dat zegt het ministerie voor Toerisme van Thailand.

Ik stel me zo voor dat een groep Italiaanse toeristen zich een echte Volendammer vissersbroek laat aanmeten, waar bij thuiskomst “ made in Italy” in blijkt te staan.

Ons zwembad is op 10 hoog, boven op een winkelcentrum. Heel mooie tuin met palmbomen, met tennisbanen, golfoefenbaan en idioot mooi uitzicht. Het zwembad is beter te beschrijven als dobberbad. De Chinezen spelen een middagje strand. Kinderen zitten volledig gekleed in het bad, de ouders smeren, nou ja spuiten de niet bedekte delen in met factor 40 plus.

Ze gaan zo het bad in. Niemand doucht vooraf. Leonie kan met zwembril op onder het zwemmen niets zien door het troebele water. Is allemaal wel gezellig, als je accepteert dat je niet kan zwemmen. Ik ben van nature meer een dobberaar, anderen hebben daar meer moeite mee.

Criminal

Even het blog bijwerken. Ik heb een uurtje over op het vliegveld in Bangkok. Inloggen op de gratis wifi van het vliegveld is zo voor mekaar. En dan verschijnt dit beeld. 

Kennelijk doe ik iets ergs. De koning voor domoor uitgemaakt, of Leonie in een mooie pose in bikini op het strand. Geen idee.