Bij het ontbijtbuffet probeer ik een boterham met jam te smeren. Ik krijg het kuipje van de jam niet open. Zit te prutsen. Een mevrouw 5 tafels verder staat op en legt me uit dat ik in het kuipje moet knijpen. Ik had helemaal niet door dat zij op mij zat te letten. Koreanen bemoeien zich niet met je, negeren je, maar blijken toch precies te weten wat je aan het doen bent. Alleen ouderen laten soms rechtstreeks blijken dat ze het leuk vinden dat mensen van hun leeftijd uit het buitenland hun tempels bezoeken. Een oud mannetje gaat stram voor me staan, buigt en loopt door.

In het hotel in Seoul zitten 2 badmeesters aan een tafel halverwege het zwembad. De hele dag. Nietsdoen als beroep. Ze kunnen het heel goed.

Ik struikel wat af in dit land. Overal zijn drempeltjes en verhogingen. Bij binnenkomst behoor je je schoenen uit te doen direct achter de deur. Van hal naar kamer is er een kleine verhoging, vaak nog in hetzelfde materiaal uitgevoerd. De badkamer ligt altijd ietsje lager dan de rest van het huis.

In hotels is een grote liefde voor kunstplanten. Overal staan ze de zaak op te vrolijken. In de hal, de eetzaal, het trappenhuis. Het hotel heeft 35 kamers. In elke kamer staat op dezelfde plaats een flink olijfboompje. Goed gemaakt. Zo’n plant waar je aan moet voelen of ie wel onecht is.

In de muur naast het raam is een groot oog bevestigd. Daaraan kan je een kabel met een gordel bevestigen. Die staan in een tas in de hoek van de kamer. De bedoeling is dat je je uit het raam laat zakken als het nodig is. Ook op 9 hoog! In Busan zitten we dertig hoog. Daar is een klein luikje in het plafond en in de vloer. Je kan dan zo naar beneden komen. Ons gebouw telt meer dan 60 verdiepingen.

We vragen ons af wat die Koreanen uitvoeren in de hotelkamers. Heel veel ontbreekt. Meestal is er geen tafel of stoel. Een lekker zitje is er niet. Een glas inschenken? Glazen zijn er niet, zeker geen wijnglazen. Koffie en thee moet je zelf meenemen.  

We hebben daarentegen al 4 keer een 2 persoons badkuip voor het raam gehad. De TV heeft meer dan honderd zenders, die we niet kunnen verstaan. Wel zijn er altijd kamerjassen, in maatje xxs. Ik durf geen foto te laten zien van mij op weg naar het zwembad.

Trappist

Op de dag dat ik voor het eerst van mijn leven walvissen zag, gaan we s avonds een hapje eten bij Madam Natalie Social Club. We zijn de enige gasten. Madam blijkt een stevig, doortastend goed engels sprekend vrouwtje. Haar moeder die er ook rondloopt ziet er precies zo uit, maar dan 30 jaar ouder. 

Ik heb in laatste 4 weken in de horeca geen lekker bier kunnen krijgen.

Verbijsterd ben ik dan ook als ik op de drankkaart Westvleteren zie staan, tussen bijna alle trappisten bieren. Ook Zundert en Achel. Gelukkig blijkt de Westvleteren op. Anders had ik toch 30 euro moeten neerleggen. Nu heb ik me kunnen beperken tot een Westmalle dubbel van 12 euro. Leonie laat zich verleiden een flesje wijn te bestellen. Madam Nathalie blijkt ook te weten dat Westvleteren en St Bernardus, dat ze ook heeft staan, dezelfde receptuur hebben. Leonie vraagt of ze misschien met een Belg is getrouwd, maar dat blijkt niet zo te zijn. Uiteindelijk werd dit het duurste etentje van onze hele reis.

Knoflook en strandpret

 Bij het vlees dat gebakken wordt op tafel staat een bakje met knoflooktenen. In een kop soep kunnen zomaar 10 knoflooktenen zitten. De kok gisteren kon ik op 5 meter afstand ruiken.

 Vandaag zijn we door het binnenland gereden. Ze komen daar om in de knoflook. De oogst is bezig. 

Overal ligt knoflook te drogen. Ook op fietspaden, langs de weg. In busjes worden vooral oudere vrouwen naar de velden gereden om te helpen bij de oogst. We zien ze de knoflook snijden op de velden. Dat de inkomens in dit land nogal uiteen liggen, wordt duidelijk als we een paar minuten later 2 gloednieuwe Bentleys zien voorbijkomen.

Het binnenland is vredig en stil. Weinig verkeer. De dorpjes zijn opgesierd met bloeiende planten.

Als we vanaf het platteland zo het strand oprijden komen we in een heel andere wereld. Strandpret. Het strand is druk bezocht. Niet om in de zon te zitten; de enigen die dat doen zijn een paar buitenlandse toeristen. Niet om te zwemmen. Tot de enkels in het water is ver genoeg. Toch amuseert iedereen zich wel. Ze wandelen wat rond, nemen veel foto’s, zoeken schelpen of speciale steentjes. Velen zijn volledig gekleed met hoed en zonnebril. Omdat het vandaag UV 8 is, lopen sommigen met volledige gezichtsbedekking.

Orka

Wauw! We kijken vanuit ons hotel aan de Zuidkant van Jeju eiland met een enorm raam direct op zee. Het hotel noemt zich het meest zuidelijke van Korea. Klopt niet helemaal want ernaast is een nieuw hotel gebouwd. Vanochtend was er buiten enige consternatie. Mensen kwamen uit het cafe aangesneld.  Uit het raam was het goed te zien: een groep Orkas trok voorbij. Enkele tientallen.  Ze sprongen soms bijna helemaal uit het water. Heel bijzonder en indrukwekkend.

Er valt over te discussiëren, maar laten we aannemen dat Orkas walvissen zijn. En dat maakt het voor ons heel speciaal. Het zijn de eerste walvissen die we zien!

Leonie en ik zijn op zeker 20 plekken geweest waar walvissen te zien zijn. Meestal op het verkeerde tijdstip. Bijvoorbeeld een rots in Oost Australië waar Jago een walvis voorbij zag komen. Toen wij er waren was het trekseizoen voorbij. Met Jago en Beyke hebben we  in Nieuw Zeeland 2 dagen op een camping zitten wachten. Maar de boot kon niet uitvaren, want het was te mistig. We moesten door naar het Noorder eiland.

Toen we over eilanden fietsten bij Vancouver, hebben we geen enkele Orka gezien. We heben toen wel 10 keer een Ferry genomen. Elke keer werd gezegd “Orkas, die waren hier gisteren nog, of vorige week hebben we ze de hele week gezien”

Dus opgetogen zijn we!

Jeju eiland

 Na een paar dagen in Seoul fietsen we nu een week op het eiland Jeju. Een uurtje vliegen vanaf Seoul. 

Ze zullen hier de discussie over het betalen van bagage niet begrijpen. We vliegen met Korean Air. Je mag 20 kilo gratis meenemen. Lekker veel beenruimte, schermpje in de stoel voor je.

 Omdat ik ons als oude van dagen beschouw, vond ik het wel geoorloofd een elektrische fiets te huren. Op 5 minuten lopen van de uitgang van het vliegveld bleek een fietsenmaker te zijn. Ben thuis 2 uur bezig geweest om een Koreaans invulscherm van de fietsenmaker in te vullen. Talloze koreaanse popupschermen. De fietsenmaker blijkt een wat rommelige zaak te hebben, met een oude hond die een nogal dominante geur verspreidt. Hij is ook zeer goedkoop. En hij vond dat ik het niet goed gedaan had op het internet.

Om het maar even samen te vatten: de fietsen zijn versleten barrels. Zeker die van Leonie.  Ze krijgt een extra accu mee. Dat is wel nodig omdat de eerste na 25 km leeg is in de eco stand. Het verkeer is soms wat druk, maar heel vriendelijk. De meeste wegen die we rijden rond het eiland hebben hobbelige fietspaden, veel stoepen op en af. Automobilisten beschouwen de paden als ideaal om even op te parkeren. Prachtige zwarte lavarotsen. Knusse haventjes. 

We zagen dat het vakantiegeld binnen was, dus hebben we ons een paar aardige hotels uitgezocht. Het tweede hotel heeft een zwembad van 20 meter en een jacuzzi op het dak.  Heerlijk gezwommen in de regen. Het vorige hotel had een nog veel langer zwembad op 10 hoog. Ik werd terug geroepen omdat ik op eigen slippers naar binnen wilde en ik moest een badmuts huren. Erg hygiënisch dat wel. Gek genoeg gaat niemand douchen vooraf, en de kinderen zijn verkleed in lange broek en lange mouwen. 

Langs de route die we rijden, is ook een ultrarun. Je kan inschrijven voor 50, 100 en 200 km. Als we s ochtends ontbijten bij Paris Baguette zien we er heel wat voorbij komen. Eentje had een witte plastic regenjas bij zich. Als ik die avond bij ons volgende hotel uit het raam kijk, zie ik hem weer voorbijkomen. Hij had het hele stuk dat wij gefietst hadden, gelopen.

 

Op de Grotemarkt in Haarlem staat het standbeeld van Coster. In Haarlem zeggen ze dat hij de uitvinder van de boekdrukkunst is. Een dom fabeltje. De bijbel van Guttenberg was eerder. In 1452.

In Cheongju in het midden van Zuid Korea is het Early Printing Museum.  Ernaast staat een tempel op de plek waar het eerste boek is gedrukt. Met losse metalen letters. In 1377, driekwart eeuw eerder dan Guttenberg.  Het museum is leuk opgezet en heel educatief. Ook over de drukkunst met houten letters.

Eigenlijk heeft het Westen een groot voordeel boven de Koreanen. Het alfabet heeft  maar 26 letters. Chinees schrift al gauw 4000 karakters. Veel moeilijker voor het drukken.

De titel van het boek uit 1377 wordt afgekort met Jikji, het gaat over Zen Boehdisme en is geschreven door een monnik. 

In de 19 eeuw is Jikji op legale wijze verworven door een Fransman. Het is nu in de Bibliotheque National de France.  En die geven het niet terug

Wij zitten geheel tegengesteld aan de filosofische sfeer van het Museumpark in een Hoteltoren op een industrieterrein.  We wonen op 21 hoog. Het ontbijt is op 32 hoog. We zochten naar een kamer met wasmachine. Zo kwamen we hier terecht. Een wasrek of lijntje werd er niet bijgeleverd. Overal in de kamer hing er was te drogen. Een roze slipje van Leonie woei naar buiten. Toen we een ijsje gingen halen bij de CU vond Leonie haar slipje terug. Aan de andere kant van de toren. Een raadsel.

 

Zaterdag naar de Hanok in Jeonju

De eerste middag stortregent het in Jeunju. Ons leuke hotel staat midden in het centrum. De eigenaar is een fan van van Gogh. Vandaar de naam The Vincent. Om de regen te ontlopen gaan we naar de  plaatselijke overdekte markt. Ook schuilen we in een kerk.

Het is een katholieke kerk die zich kathedraal mag noemen. We kunnen toevallig naar binnen met een grote groep ouderen die allemaal bladmuziek bij zich hebben. Leonie zegt tegen de pastoor dat ze katholiek is. En zo zitten we in een katholieke mis, waar we geen woord van verstaan.

De avond eten we bij een restaurant dat European Food serveert.  Blijkt Italiaans te zijn. Geen Italiaan te bekennen, maar de pasta is perfect gekookt.

Het ontbijt is gratis maar slaan we over. Vertaald is het: porridge with crust.

Op zaterdag gaan we naar de Hanok Village. Wat een mensen! Jeunju heeft een aardige Hanok Village met traditionele huizen. Heel toeristisch. Er komen 2 miljoen bezoekers per jaar. 99% Koreanen die een dagje uit zijn. 

Honderden eethuizen, toeristische winkeltjes, verhuurbedrijven voor kleding, waarzeggers en pensions. Ook hier winkeltjes met die verdomde gele eendjes. Veel zoet streedfood. Hier en daar zijn nog authentieke huizen die bewoond worden.

De verhuurbedrijven doen goede zaken. Honderden mensen hebben folkloristische kleding aan. Stelletjes, oudere dames, gezinnen meestal met 1 kind. Overal worden selfies gemaakt. Met V vingers en smiles. Een dagje uit met je nieuwe vriendin? Naar de Hanok. 

In het nabijgelegen museum komen we een verklede man, vrouw en vader tegen, die vergezeld worden door een modern ogend echtpaar. Vooral de vader ziet er niet echt gelukkig uit. Het zijn vader en zoon uit Duitsland, met Koreaanse vrouw op bezoek bij de Koreaanse schoonfamilie. De Duitser is de enige persoon die we tegenkomen die sandalen aan heeft. 

Ben ik even blij dat Leonie geen verkleedpartij wil.

Restaurant Ma Num Dong

We zijn de laatste week grotendeels buiten de gebieden geweest waar buitenlandse toeristen komen. Restaurants hebben binnen en buiten geen enkele Engelse aanduiding. We richten onze vertaalapp op de teksten op de gevel en het menu. Als het woord scherp of hot  vaker voorkomt dan is het voor gewone mensen niet te eten. 

Vandaag naar een restaurant Mac Num Dong geweest hier in Gwangju. Gwangju is een stad van 1.4 miljoen inwoners. 

Over drie dagen is het 45 jaar geleden dat hier een grote studenten opstand was tegen het militaire regime. De opstand werd neergeslagen,  honderden maar waarschijnlijk duizenden doden tot gevolg.

Mac Num Dong ligt op een industrieterrein buiten de stad. Het zou zo in Amsterdam Noord passen. Van buiten is niet te zien dat het een restaurant is. Binnen is het mooi en groot. Boven wordt gebak verkocht.

Bestellen doe je met een ipad met alleen Koreaans. 

De bediening durft ons niet te assisteren, want ze kunnen niets verstaan van wat wij zeggen. Ze hebben tapbier, vraag me niet welk merk het is. Het eten is lekker. Fusion, heel modern. De sla is zo groot, dat we er s avonds nog van eten en dan nog overhouden voor morgen.

Aan zee

 

Dit is ons vijfde hotel of pension aan zee. Koreanen blijven een nachtje in een hotel en gaan dan weer naar huis. Geen buitenlandse toeristen gezien. De uitzichten zijn spectaculair. Bij een pension was ons balkon boven de zee en sloegen de golven onder ons op de kust. Het was storm. Dat wisten we door de nl alert, waarin gewaarschuwd werd voor hoge golven,

Twee hotels hadden een jacuzzi voor het raam. Samen in bad naar de zee kijken. Naast een enorm bed is er weinig in de kamer. Geen kast, geen tafeltje voor je koffer.

In een pension keken we uit over een wild stukje grond dat tot aan zee liep. Eerst zie ik een vlindervanger rondlopen met zo'n enorm wit net. Ik heb dat alleen op een schilderij van Spitzweg gezien. Even later springen er 2 waterherten tevoorschijn. Ze rennen hard achter elkaar aan.

Het pension waar we nu zitten wordt gerund door een ouder. echtpaar. Zij kent letterlijk geen woord Engels. Ook yes niet. Communicatie gaat via haar zoon aan de telefoon. We hebben een soort bruidssuite met 5 ramen rondom. En uitzicht alle kanten op. 

Overal wordt op kleine stukjes groenten verbouwd. Uien knoflook en kool. Het zijn de oudjes die op het land werken. De scootmobiel staat naast het groente tuintje.

De uitzichten lijken nog het meest op de eilanden ten noorden van Vancouver.

Gisteren gewandeld naar het haventje. Daar wordt de vis binnen gehaald. Niemand te zien, alleen 5 poezen en honderden flinke kakkerlakken, die wegvluchten als wij voorbij komen.

Vreemd

 

Het lijkt vaak op wat we gewend zijn, maar met een vreemde twist. Als je uit eten gaat komt er geen mes op tafel. In de keuken bij de bereiding wordt wel een mes gebruikt, maar op tafel nooit. Je krijgt een lepel en stokjes. Het vereist wel enige kundigheid om grotere stukken met je stokjes in stukken te krijgen. Leonie at een grote aardappelpannenkoek. Zij kreeg er een schaar bij. Een pannenkoek in stukken knippen mag dus wel. 

De jakobsschelpen worden aan tafel ook losgeknipt. In keukens bij pensions hangt het enige mes aan de binnenkant van het gootsteenkastje.

Je kan aan de wijze waarop de drank wordt geschonken en gedronken heel wat aflezen. In het restaurant zit naast ons een ouder echtpaar met hun dochter en haar man. De schoonzoon schenkt de drank in voor zijn schoonvader, de schoonvader vervolgens voor hem.  Als de schoonzoon drinkt, wendt hij zijn hoofd opzij.

Als je een boodschap wil betalen met een creditcard dan weet je niet van te voren of dat lukt. Zonder Applepay wordt het lastig, soms moet je een handtekening zetten en soms moet je je paspoort laten zien. Soms werken geldautomaten wel, soms niet.

Wat nooit went is die slippers. Bij de deur doe je je schoenen uit en trekt binnen slippers aan (1). Ga je effe naar buiten dan is het handig om even de buitenslippers aan te doen (2), ga je naar het balkon dan staan daar slippers (3). In de badkamer staan ook nog WC slippers.(4). Als we bij dit pension aankomen moet ik nodig plassen, ga daarna naar het balkon waar het uitzicht fantastisch is en haal de koffer uit de auto. Ik heb dan in 3 minuten buiten mijn sandalen vier verschillende slippers aan moeten doen en 7 keer van schoeisel moeten wisselen. Dat lukt niet helemaal, zelfs voor gehoorzame mensen zoals wij.