Blokhut en andere bewoning

We lassen even een rustdag in op een camping in Apache Junction. AJ is een voorstad van Phoenix. Hier is het een paradijs voor campers. Hier heten ze Recreational Vehicles (RV). Om ons heen zijn tientalle Trailerparken (voor stacaravans) en RV parken. Ook zien we wel meer dan duizend RV’s te koop. Hier blijven de mensen in hun RV’s in de winter wonen. Als het weer beter wordt, trekken ze erop uit. Ze hangen dan hun auto achter de 10 meter lange, naar 2 kanten uitschuifbare RV en trekken erop uit. Wij zitten tussen al die RV’s in een geheel houten blokhut. Een soort stevig gebouwde trekkershut. Geheel van hout, zelfs de scharnieren van de deur zijn van hout. Het is voorjaar en de cactussen en struiken bloeien.
Hierheen kwamen we door grote reservaten van Apache indianen. En daar zien we de keerzijde van de Amerikaanse samenleving. In de prachtige natuurgebieden kom je dan plekken waar indianen wonen tegen. Lelijke stukke woonwagens, met een hoop rommel erom heen. Een trieste aanblik. Ook veel kruisjes langs de weg om aan te geven dat er iemand zich heeft doodgereden. Alcohol is in dit soort reservaten een groot probleem.

Petrified Forest/ Painted Desert

Ons vierde nationale park in dik een week. Weer zeer mooi en onwerelds landschap. De heuvels zijn rood en blauw gekleurd. Weer zien we Greet overal rondlopen en fotograferen. Er liggen versteende stukken boom. Die zijn loodzwaar en niet te tillen als we dat proberen. De lucht in het park is zo helder dat je bovenop de bergen wel 100 kilometer ver kan kijken.
Ooit hebben in dit rare landschap toen er nog water door de rivieren liep mensen gewoond. Ze hebben heel leuke grafiti achtergelaten.
’s Avonds zijn we doodop. We zijn op een stuk op 25 plaatsen met de auto gestopt, om vervolgens een stuk(je) bergop of af te lopen naar een mooi uitzicht.

Krater

Als ze zo door een land rijdt kom je van alles tegen. Ook zaken waar we van te voren niets van wisten. Vandaag was dat Meteor Crater. 50000 jaar geleden is hier een meteoriet van 50 meter in doorsnede ingeslagen. De krater is merkwaardig goed bewaard gebleven. Een gat in de aarde van 1.3 kilometer. Een ronde lege badkuip. De diepte en grootte is heel moeilijk te schatten als je erin kijkt. Ir Barringer werd in 1903 eigenaar van de krater en heeft vervolgens 26 jaar gaten geboord op zoek naar de meteoriet. Beetje zielig want die meteoriet was veel kleiner dan hij dacht en bij de inslag ook nog voor een behoorlijk deel verbrand. Niet zo zielig voor zijn kleinkinderen en achter kleinkinderen. Als je nu een kijkje in krater wil nemen, dan moet je 15 dollar betalen aan de Meteor Crater Enterprises, INC. Kassa voor de familie Barringer. Geheel objectief is deze priveonderneming niet. In het museum wordt Ir Barringer niet als een zonderlinge zielepiet beschreven die jaren lang een niet bestaande droom heeft nagejaagd. Nee, hij wordt beschreven als een pionier in de Meteorietkunde.

Grand Canyon in de sneeuw

In Death Valley was het meer dan 40 graden. En dat in het voorjaar. Een dag later op weg naar de Grand Canyon was het geen korte broeken weer meer. Er bleek zeker 10 centimeter sneeuw te zijn gevallen. Opeens was het nog maar enkele graden boven nul en reden we door een landschap wat verdacht veel op Oostenrijk leek.
Mooi was het wel de Grand Canyon en kennelijk niet eens zo druk, we konden langs alle uitzichtpunten met de auto. Mooi uitzicht maar helaas hing de bewolking nogal laag. Haarscherpe foto’s van de diepte hebben we dan ook niet kunnen maken.
In het Noorden is het een stuk slechter weer en ook behoorlijk koud. Vandaar dat we besluiten om wat meer naar het Zuiden te gaan.