Een eiland voor de kust van Bali is Nusa Lembongan. 35 minuten varen (bonk bonk op de golven) in de speedboot. Om in de boot te komen moet je vanaf het strand naar de boot waden. Je wordt nat tot net onder je kruis. Voor de groep Chinese toeristen is het wat lastig. Ze hebben lange broeken, sokken en dure nike of adidas schoenen aan. Maar ze worden liever nat dan dat ze bruine benen krijgen. Wij hebben een kleine rugzak bij ons, maar de meesten die meegaan in de boot hebben flinke koffers mee. We zijn de oudsten in de boot.
In het “resort” is er enig gesteggel over de kamer, maar uiteindelijk hebben we een still huisje met een beetje uitzicht op zee. Het eiland leeft volledig van het toerisme. Het merendeel van de weinige gasten is Australisch of Chinees.
Als je hier over het strand loopt, kom je van de ene sfeer in de andere. Een groep spelende kinderen, voetballende jongens, mooie surfers, 20 elkaar in de zonsondergang fotograferende Chinezen, zeer bruine hippieachtige types met knotjes op het hoofd. Een vrouw die van voren er heel gewoon uitziet, maar achterop getekend is. Vervallen ingezakte hutten worden afgewisseld met hotels die allemaal zitzakken op het strand hebben liggen. Meestal zitten er niet veel mensen. Sommige hotels staan leeg.
Ik wordt aangeroepen als “papa”. Leonie zegt: “wees blij dat ze je geen opa noemen”. Een paar jongetjes van een jaar of 8 proberen ons een keer of vier iets wat op armbanden lijkt te verkopen. Ze wonen in een bouwval naast ons hotel.
Bij de mooie zonsondergang, zeggen we dat Lembongan ons een eilandgevoel geeft.
Er is een Chinese familie in ons resort. Chinezen reizen tegenwoordig minder in groep, maar ook wel als gezin. Man vrouw, een zoontje en en dochtertje en opa en oma. Het jongetje van een jaar of 7 is de baas. Als hij iets wil, schreeuwt hij zo ongehoord hard dat zijn ouders hem zijn zin geven. En dat gaat ver: iedereen siddert voor hem. Hij wil niet uit hem zwembad dus krijgt hij zijn bord spaghetti in het bad aangereikt. Even later een schreeuw en komt vader er zout op doen. Als er teveel saus op zijn vingers zit, spoelt hij dat in het zwembad af. Opa en oma zitten ietsje verder de restjes op te eten. Als zijn zusje van twee op vergelijkbare wijze gaat krijsen, begint het restaurantje leeg te lopen. Dan maar ergens anders eten. De familie heeft waarschijnlijk geen idee wat voor commotie ze veroorzaken.
We moesten denken aan de rapportage van Ruben Terlou over een heropvoedingsschool in China. We zullen de ouders morgen de tip geven.
