zondag, maart 10, 2024

Ode aan Leonie



We ontbijten, en naast ons zit een ladyboy. Een boeiende mix van vrouwelijk en mannelijk. Geverfd lang haar, een stevige kaak, geschoren vrouwen benen. Op reis accepteer je veel vreemde dingen als volstrekt normaal. 

Sommige dingen wennen nooit. Het voortdurende gestaar op de telefoon of ipad bijvoorbeeld. We hebben 5 dagen op het strand liggen lezen. Vrijwel niemand om ons heen. Verderop was het veel drukker. Reden? De wifi van het hotel werkte niet al te goed op die stille plek. 

Leonie heeft een Esim in haar telefoon die in 150 landen werkt. Heel handig als je naar verschillende landen reist. In mijn telefoon blijkt geen Esim te kunnen. Dat heb je met een goedkoop Samsung product. Op weg naar Delhi had ik mijn telefoon nog op roaming staan. Er bleek wifi in het vliegtuig. Ik kijk bij mijn post welke taxichauffeur ons komt halen op het vliegveld. Ergens op 12 km hoogte kwam ik op niet op de wifi maar op een satelliet van Musk terecht.  En in 2 minuten had ik een rekening van 90 euro. Gelukkig werd mijn telefoon daarna voor de rest van de maand geblokkeerd. De laatste maand heb ik buiten de hotels voor een groot deel zonder internet moeten doen. Een leerzame ervaring. Hoe vaak ik de impuls had om iets op te zoeken! 


Terwijl ik dit stukje schrijf op de hotelkamer 26 hoog in Bangkok stuurt Leonie deze foto.  Ze is aan het zwemmen op 19 hoog. Wat kan ik van haar genieten. Wat is het toch een groot geluk om met haar dit soort reizen te maken. Ons gesprek verveelt nooit. En wat kan ze soms chaotisch zijn ( heb ik mijn telefoon wel bij me?) of georganiseerd ( we moeten vandaag de was wegbrengen), relaxt (regel dat de volgende week maar). Never a dull moment.

woensdag, maart 06, 2024

De tuinman van Bali



Onze laatste dagen op Bali brengen we door in het Hyatt Recency in Sanur. Mogelijk onze laatste dagen ooit op Bali. We zijn er nog niet over uit of we hier nog een keer willen terugkeren.

Onze eerste keer op Bali  12 jaar geleden waren we ook op deze plek. Toen hete het nog Hyatt Bali. Het jaar ervoor hadden we een uitgebreide reis in de USA gemaakt. We zaten een paar dagen in het net geopende Hyatt in Seattle voor 60 euro. Die week starten ze een nieuw punten spaar systeem. Uiteindelijk hadden we zo veel punten verzameld tijdens die reis dat we een week gratis in het Hyatt Bali konden zitten.


Het Hyatt Bali was het eerste grote hotel op Bali. Uit 1974. De tuinen zijn ontworpen door Made Wijaya. Prachtige integratie van de natuur en de Balinese cultuur. Het beeld wat we hebben van hoe Bali er uit ziet, is voor een groot deel door Made vorm gegeven. Bijvoorbeeld: Villa Bebek  Hij heeft meer dan 600 tuinen ontworpen. Hij onderhield heel veel van die tuinen. Hij had 120 man in dienst. 


Het hotel is 6 jaar dicht geweest, en gerenoveerd. De tuinen zijn even


mooi geblevenHet is een heerlijk luxe strand vakantie. Beetje bij zee lezen, zwemmen en elke avond op het strand eten. Het eten is beter dan 5 jaar geleden. Warm is het wel. Gelukkig hoeven we niets. 12 jaar geleden fietsten we vanaf hier het eiland rond. Dat hoeft niet meer.

Vakantie op Bali



Een van de mooie dingen van Sanur op Bali is het fietpad dat langs de kust loopt. We zien dat Corona Sanur goed heeft gedaan. De regels worden beter gehandhaafd, de brommers komen niet verder dan de zijstraat. Ook is er naast het fietspad zowaar op sommige plekken een voetpad gekomen.

Op het voetpad loopt een chinees stel heel romantisch hand in hand. Ze worden gevolgd door een fotograaf die ze in hebben gehuurd. Ze zijn alletwee een beetje pafferig, en niet al te mooi. Een uurtje later zitten ze op het strand met andere kleren aan heel romantisch te doen. Hand in hand, lang zoenen enzo. Alles onder regie van de fotograaf. Een soort super selfie. Je bent niet romantisch, maar je speelt een liefde op Bali na, zodat je dat thuis kan laten zien.  


Niks doen op Bali stemt me wat filosofisch.  Een dagje onder een boom op het strand liggen lezen, stemt wel Zen.  Gisteren met Leonie gezwommen in het zwembad. Het regende en we waren de enige twee in de infinity pool van 45 meter. Dat stemde ook Zen. Ik denk dat het minder Zen zou zijn geweest als we die fotograaf hadden ingehuurd om het vast te leggen, of als we het rechtstreeks naar Instagram hadden gestreamd.

Vanochtend zat een echtpaar van middelbare leeftijd naast ons aan het ontbijt. Ze wisselden geen woord. Beiden op de telefoon bezig. Ik denk cynisch dat ze bezig zijn om aan het thuisfront te rapporteren hoe leuk ze t hebben. Als zij opstaat en weggaat, merkt hij dat niet. 


De schoonmakers zijn er ook weer! Een hakt een gat de tweede harkt het zeewier, met plastic erin. De andere twee kijken toe. Ze lijken zo weggelopen uit een Noord Koreaans strafkamp. Een Haltstraf of zo? 

donderdag, februari 29, 2024



Twee dagen geleden staat een stuk in een Balinese krant over de nieuwe geautomatiseerde douane controle. Die zou alle problemen oplossen. Dat is de droom zullen we maar zeggen. De daad is heel anders. We staan bij de paspoortcontrole een uur in de rij. Dit is de tweede van de drie controles. Naast ons is een rij van zeker 50 elektronische dubbele  scan zuilen met poortjes. De bedoeling is dat je bij de eerste zuil de QR code van de betaling van je visum laat zien en bij de tweede je paspoort. In het uur dat we staan te wachten zie ik een (1) jongen de scanner passeren. De tweede scanner lukt hem niet. Hij moet door personeel gered worden. 


Na een uur is Leonie aan de beurt. Het duurt echter nog wel 20 min voordat haar controle afgerond is. Iets kan niet gescaned worden. Een chef met bevoegdheden wordt er uiteindelijk bijgehaald. Bij Leonie, die helemaal niet tegen wachten kan, komt het stoom dan uit de oren. Iemand doodslaan deed ze niet gelukkig
.

Ik neem het mezelf wat kwalijk dat ik zo slecht voorbereid hier arriveer. Gelukkig hebben we net genoeg Thaise Baht om de visa te betalen. Balinese logica: je hebt geen visum nodig, maar je moet er wel voor betalen. 

Uitgeput van de reis hangen we een dagje heerlijk op het strand van het hotel. Het hotel is prachtig, vanuit bed kunnen we de zee zien. 


Op het strand voltrekt zich een andere balinese logica: als je het niet ziet is het er niet. Zeewier is in grote hoeveelheden aangespoeld met het zeewier ook allerlei plastic. Drie tuinmannen zij de hele dag bezig om gaten te graven en daar dan het zeewier met het plastic in te gooien. Ze passen hun werktempo aan zodat ze niet te vroeg klaar zijn. 

Gisterenavond toch nog op het strand kunnen eten. Op weg in het halfdonker in de onoverzichtelijke tuin van het hotel, loop ik een trapje af zo een vijver in. Met mijn nette broek en schoenen. Kniehoog nat. Wel gelachen.

Het eten was een aangename verrassing. Het was heel lekker, pittig en goed gekruid. Dat belooft wat de komende week.

Weer op herhaling in Bangkok

 


Tjonge wat is dat Bangkok opeens goedgeorganiseerd en vooral schoon! Als je uit het vieze Delhi komt, ziet alles er schoon uit. Als je een week lang beleefde, soms zelfs wat verlegen mensen om je heen hebt gehad is het wel even wennen in een hotel in Bangkok te zitten tussen de Chinezen. 

De straten worden duidelijk beter schoongehouden. Wel is het nog even druk. En er zijn minder gele taxi’s. Veel mensen laten zich nu met uber en zo vervoeren.

We zijn in de buurt waar Jago heeft gewoond. Een licht sentimentele trip. We brengen de was naar het vertrouwde adres. Nog steeds 100 baht per kilo. Het Japanse eethuis is verdwenen, maar Cabbage en Condoms bestaat nog. We sturen Jago wat foto’s op. We weten niet of dit onze laatste keer Bangkok is.


Bij het ontbijt zitten vier chinese jongens naast ons. Ze hebben alle vier een wijd zittende broek bedrukt met olifanten aan. Verderop zit een man en die heeft een soort Mao broekpak aan, wit bedrukt met dezelfde olifanten.

De broeken zijn enorm populair. Ook jurken kom je tegen. De dracht schijnt te herleiden te zijn tot die van Thaise vissers die makkelijke kleding droegen. Het vreemde is nu dat een groot deel van deze broeken niet uit Thailand komen, maar uit andere landen vooral uit China. Dat zegt het ministerie voor Toerisme van Thailand.

Ik stel me zo voor dat een groep Italiaanse toeristen zich een echte Volendammer vissersbroek laat aanmeten, waar bij thuiskomst “ made in Italy” in blijkt te staan.




Ons zwembad is op 10 hoog, boven op een winkelcentrum. Heel mooie tuin met palmbomen, met tennisbanen, golfoefenbaan en idioot mooi uitzicht. Het zwembad is beter te beschrijven als dobberbad. De Chinezen spelen een middagje strand. Kinderen zitten volledig gekleed in het bad, de ouders smeren, nou ja spuiten de niet bedekte delen in met factor 40 plus
.

Ze gaan zo het bad in. Niemand doucht vooraf. Leonie kan met zwembril op onder het zwemmen niets zien door het troebele water. Is allemaal wel gezellig, als je accepteert dat je niet kan zwemmen. Ik ben van nature meer een dobberaar, anderen hebben daar meer moeite mee.

Criminal


Even het blog bijwerken. Ik heb een uurtje over op het vliegveld in Bangkok. Inloggen op de gratis wifi van het vliegveld is zo voor mekaar. En dan verschijnt dit beeld. 

Kennelijk doe ik iets ergs. De koning voor domoor uitgemaakt, of Leonie in een mooie pose in bikini op het strand. Geen idee.  

zaterdag, februari 24, 2024

Hotelhoppen na de bruiloft


 De bruiloft is voorbij. Het bruidspaar is vertrokken. De vrienden en de ouders vliegen naar Delhi. We hebben nog een aantal dagen met Jago en de kinderen. We gaan met de tuktuk naar het  ons geliefde Lalit terug en Jago en gezin gaan mee. Het wordt hotelhoppen. We zullen in 4 verschillende hotels verblijven. Lekker moe met tuitende oren van de laatste dagen, hangen we bij het zwembad.  Jago, Merritt en Leonie nemen een massage. Die is speciaal vinden ze. Iets met olie en beginnen bij de voeten. De kleinkinderen vinden alles heel gewoon. Ze zijn de enige kinderen in de hotels. Deze vakantie hebben ze het buffet ontdekt. Geroutineerd lopen ze langs alle schalen. Ze sluiten af met een bord toetjes en gebak.


Het blijft bijzonder om met z’n zessen te reizen. We zijn wel opvallend in vergelijking met de andere gasten. Een ober van het restaurant pakt mijn hand kijkt me in de ogen en zegt: “Albert you are a wise man. You have seen the world. You deserve all the luck in the world.” Waarop hij knikt naar mijn familie die verderop aan tafel zit.  “I respect you very much.” Ik voel me even een goeroe. 

De meeste mensen komen naar hier om de tempels te bezoeken, bijven 1 of 2 nachten en gaan dan door.  In de Lalit zijn dat meestal echtparen uit Indie. In het Radisson hotel waar we daarna zitten wat oudere bustoeristen uit landen als Italië en Griekenland.


De meeste toeristen reizen met een gids. Wij niet. Als we bij de tempels aankomen worden we bestormd door tientalle mannetjes die roepen dat ze kaartjes verkopen. Die zijn gewoon bij de ingang te krijgen. De meeste bezoekers zij mensen uit India.

Op de tempels zijn erotische afbeeldingen te zien. Wat curieus is dat die afbeeldingen helemaal genegeerd worden. Hooguit een enkele westerse toerist maakt er specifieke foto’s van.




Een stel is een tiktok fimpje aan het repeteren. Ze hebben geen besef dat ze als achtergrond een afbeelding hebben waar een vrouw van verschillende kanten wordt genomen door 2 mannen, terwijl 2 andere vrouwen hand en span diensten verrichten.

De bruiloft 3: positie van de vrouw

 


De vader van de bruidegom nodigt me uit om op bezoek te komen in hun dorp. Een hele eer. Leonie staat naast me. Die wordt niet gevraagd, omdat ze de vrouw is. We vinden de bruiloft prachtig, sprookjesachtig en gezellig, en het eten is heel lekker.  Maar het is wel erg feodaal. In het dorp staan tempels van 1000 jaar oud, maar de geloftes die worden afgelegd zijn nog ouder. De bruid moet verklaren dat ze zonder haar man het huis niet zal verlaten.

Alleen voor speciale gelegenheden mag ze nog naar haar eigen familie. De geloftes zijn stokoud, maar worden zeer serieus genomen. Tijdens de ceremonies wordt weinig gelachen. Alleen de westerlingen kijken het glimlachend aan. Mannen en vrouwen zitten en dansen gescheiden van elkaar.

 Vrouwen zijn ondergeschikt. Trouwen is voor de vrouw pijnlijk en dodelijk vermoeiend. Urenlang stilzitten, voor make up en henna tatoeages.


De leuke intocht met al het gedans daar mag de bruid niet bij zijn. De bruid wordt op haar plaats gewezen tijdens de bruiloft. Ze is ondergeschikt en passief.


Op de maandag na afloop vertrekt de trouwauto gevolgd door een dubbeldeksbus naar het dorp waar de ouders vandaan komen. 4 uur te laat dat wel.

In de trouwauto zit het echtpaar, een zus en een paar nichten. 


De trouwauto is een gloednieuw exemplaar. “geschonken door de vader van de bruid aan vader van de bruidegom.” Althans zo wordt het de familie verteld. In werkelijkheid heeft de bruidegom een auto gekocht, en niet die rijke Amerikaanse schoonvader.

Bruiloft 2: wachten, wachten, wachten



Na een enkele dagen verhuizen we een paar hotels verderop voor de bruiloft. De bruiloft is van Kat, een Amerikaanse, en Ash die uit Indie komt. Kat en Ash zijn onze beneden buren. Zij is de zus van Merritt, onze schoondochter.  Ash familie woont 5 uur rijden verderop in een klein dorp. Kat wordt geaccepteerd door de familie, maar er wordt wel een heel traditionele bruiloft gevierd. Het hele hotel is afgehuurd voor de bruiloft.

We hebben prachtige kleren aangemeten gekregen. Zo’n bruiloft duurt drie dagen. Daarna zijn er nog wat rituelen in het dorp waar de ouders wonen. Het hotel is met lampjes versierd. Heel sprookjesachtig met al die mooi verkleedde mensen. Geen alcohol, geen vlees en niemand rookt. Lieve mensen, maar een groot deel spreekt nauwelijks Engels.


Zo sta ik minuten lang schaapachtig in een kring te glimlachen met drie ooms van de bruidegom. Ik zeg wat en zij wat, maar we begrijpen elkaar niet. Aan een groepje nieuwsgierige tantes en andere dames probeer ik uit te leggen wat mijn relatie is tot de bruid.  Die is er eigenlijk niet. Nou ja, ze is de zus van de vrouw van mijn zoon. De bruiloft is een aaneenschakeling van rituelen. Op de eerste dag begint het met het smeren van kurkuma op de wangen en handen van de bruid en bruidegom. We hebben die dag een gele sjaal om. De tweede dag een groen sjaal en net vest.




Voor de hollanders is het moeilijk te accepteren dat alles te laat gebeurd en uit wordt gesteld. Als gezegd wordt dat het volgende programmapunt over 5 a 10 min begint, begint t zeker niet over 5 a 10 min. Ook niet over een half uur, maar eerder over 2 of 3 uur.  

Op een gegeven moment krijg ik te horen dat als foto’s genomen zijn van het echtpaar, zij wat makkelijker kleren kunnen aantrekken. Dan gaan we eten en vervolgens worden de ringen gewisseld. Een paar gewone opmerkingen, maar dan wel om 1 uur snachts. Dat ringen wisselen bleek 3 uur later te zijn. Het valt moeilijk te doorgronden hoe het een en ander werkt. Een van de andere gasten legt me uit dat de priester heeft bepaald dat het trouwen niet voor half een mag plaats vinden. Iets met de stand van de maan en de sterren. 


Als er wat gebeurd is het prachtig en heel kleurrijk. En dansen kunnen ze ook. De intocht van de familie is lawaaiig en feestelijk. De bruidegom wordt op een kar getrokken door paarden voorafgegaan door de dansende familie. Voorop rijdt een truck met enorme geluidsboxen. Vooral de tantes en de moeder willen graag met me dansen.

Leuk om te zien dat Eli en Bo op de kar meerijden. Wij zijn een bijzondere  familie voor die Indiërs. Bo wordt door alle vrouwen over zijn rooie haar geaaid. Met die vriendelijk oom willen ze wel op de foto. De vrouwen kijken met een lichte vertedering hoe Leonie en ik met elkaar omgaan. Verschillende vrouwen vertellen aan Leonie dat ze ons een leuk stel vinden. Bijna had ik ook wat rituelen mogen uitvoeren, waarbij de familie van de bruid geaccepteerd wordt door de bruidegom. Op het laatst blijk ik het toch niet te kunnen doen omdat ik te oud ben.


Een oudere mag een jongere de voeten niet (symbolisch) wassen. Dus werd een Belgische vriend gevraagd, die het met plezier deed. Gelukkig ziet hij er enorm jong uit voor zijn leeftijd. Hij is bijna 15 jaar ouder dan de bruidegom. Hij dee t met verve met een zakdoekje op zijn hoofd.

Bruiloft in India


Ochtends zien we een flauw zonnetje opkomen. Het duurt een paar uur voordat de zon door de laag luchtvervuiling heen breekt. We hebben een hotel voor een kort nachtje vlak bij Delhi airport. Misschien wel de plek in India met de meeste luchtverontreiniging. Pollution score op de kaart is 999. In Nederland is een score van 50 al hoog. 


We werden door de taxi om 1:30 ‘s nachts bij het hotel afgeleverd, de volgende dag reizen we door van het vliegveld voor binnenlandse vluchten. Spicejet stuurt een mailtje waarin erop aangedrongen wordt om 180 min. voor vertrek aanwezig te zijn vanwege blokkades door protesterende boeren. Ook hier dus. Onderweg naar het vliegveld zien we geen enkele tractor of boer. We zijn er in een kwartiertje. Het vliegtuig is een klein propellor vliegtuig. Ik mag aan het raam zitten. Wat nutteloos bleek omdat we de hele vlucht van 1:20 door een dichte smog vlogen. Pas 5 minuten voor landing zag ik voor het eerst iets van aarde of zo. Gearriveerd in Khajuraho.  De plek waar we de bruiloft zullen meevieren. De plaats is voor toeristen vooral bekent vanwege de tempels die 1200 jaar oud zijn. Ze bevatten voor een klein deel erotische voorstellingen. Plaatjes bij de Kama Sutra.



De eerste 2 dagen verblijven we in de Lalit temple view hotel. Heerlijke luxe. De tegenstelling tussen deze luxe en de wereld buiten is enorm groot. Alles is marmer. Het personeel wil het ons heel erg naar de zin maken. Bij het eerste ontbijt tel ik 10 personeelsleden. De hiërarchie is duidelijk. Manager is in pak, de bediening heeft een vest aan. De meisjes die spullen uit de keuken halen en afruimen, hebben een haar netje en een schort. De drie koks van die hoge franse koksmutsen op. De eibakker en de pancake bakker hebben mutsjes op.  Allemaal even behulpzaam. Snel gaat t niet. Als we aan het meisje achter de balie vragen of we handdoeken kunnen krijgen bij het zwembad, komt 10 min later de sous manager vragen wat we willen. Weer 10 minuten later komt iemand met kussens aan en weer 10 minuten later iemand met 2 handdoeken, die ons nog een extra kussentje beloofd. 


Het zwembad is prachtig. De man die het zwembad onderhoudt, vertelt met enige trots dat de temperatuur het laagste is van dit jaar. Hij heeft al het water net ververst. Leonie gaat er natuurlijk een paar keer in zwemmen. Ik na enig gechanteer ook een keertje.

maandag, september 26, 2022

Vier dagen in Toscane aan de kust



Het moderne campingleven. We zijn uiteraard fans van het programma “We zijn er bijna”. 

Waar we kamperen aan de kust in Toscane is een versie 2.0.

De camping is een en al schaduw door hoge pijnbomen. Een knots van een zwembad, en na een leuk wandelingetje door het bos is er een prachtig zandstrand met uitzicht op Sardinië in de verte.

Alle plaatsen zijn 100m2 en hebben aan drie kanten een heggetje. Keuze voor ons tentkampeerders is uit plaatsen waar een boom midden op de plek staat. Daar willen camperaars of caravanisten liever niet staan. Op deze camping met 400 plekken staan een stuk of 4 tenten. Een deel is caravans. De campers zijn hier ver in de meerderheid. Het overgrote deel van de gasten zijn oudere Duitse echtparen.


Zoveel campers hebben we nog nooit bij elkaar gezien. En wat voor campers! Naast ons staat een exemplaar van een merk dat begint bij € 180000. Een landyacht met ontspanningsruimte (slaapkamer) staat in de folder. Onze statent van € 300 steekt daar schril bij af. Wij zitten op onze stoeltjes naast onze tent, verder zit iedereen onder de soms gesloten voorluifel. Avonds gaat iedereen naar binnen. Iets verderop heeft iemand de hele plek belegd met een rubberen mat. Om hun domein te betreden moet je eerst op een deurmat je voeten vegen. Let wel we staan midden in een bos!

Ik dacht dat als je een camper bezit dat je dan op de meest romantische plekken gaat staan. Dat je je dan een zwervend bestaan kunt veroorloven. 

Niks van dat hier. Je stalt je huis op een veilige plek in het bos met 400 anderen. En gaat vervolgens binnen zitten. Trouwens iedereen gaat gewoon douchen en naar de WC in de toiletgebouwen van de camping. Wat je aan die douche en toilet in de camper hebt, weet ik niet.


Een weekje Toscane




We blijven drie dagen in Toscane in een
Agriturismo, een herenhuis gebouwd voor een generaal een paar honderd jaar geleden. Het huis heeft een prachtige tuin en een vierkante toren.  Er zijn 4 appartementen van 90 m2 in de oude boerderijen eromheen. We slapen in een appartement dat even groot is als thuis. Een 4 sterren hotel met de hoogste waardering op Booking.com waar we ooit in geslapen hebben. Bovenop een heuvel met adembenemende uitzichten. Vanaf het enorme zwembad kijk je uit op San Gimignano met haar torens. Omdat we een dag van te voren boekten, kunnen we relatief goedkoop hier in. We vullen zo een gat in de kalender op.


40 jaar geleden waren we in Toscane op de fiets. Er is in de steden en dorpen niet veel veranderd. Alleen zijn er veel meer toeristen, het lijkt wel het honderdvoudige. Alle middenstanders in kleinere dorpen zoals Monteriggioni bestaan volledig door het toerisme. In deze tijd van het jaar komen ook veel Italianen hier op vakantie.Als we naar San Gimignano fietsen komen we wandelaars tegen die de Pelgrimsroute naar Rome lopen. Die zagen we 40 jaar geleden ook nog niet.

Soms is de drukte groot, maar de stemming blijft over het algemeen goed. Amsterdam maar dan zonder prostitutie en coffeeshops en Engelse jongeren. Wel veel dezelfde winkels alleen voor toeristen en je moet overal voor betalen om ergens binnen te komen. In een straatje in Florence stonden lange rijen om een broodje pens te kopen. We eten iets verder zoals velen uitstekend op een terras. 

Het bezoek aan San Gimignano was nostalgisch. Het blijft een mooi plaatsje. Op zondag aten we in Certaldo tussen de Italiaanse families op een terras. De Italianen weten wel hoe ze hun zondag moeten doorbrengen. De opa van de familie naast ons gaat met een zakje met truffels naar de keuken om die in het eten te laten verwerken. De meeste Italianen spreken alleen hun eigen taal. Dat leidt herhaaldelijk tot misverstanden. Wat voor koffie we ook vragen (zwart, eentje) we krijgen altijd 2 cappuccino's. Als Leonie op zoek gaat naar een flesje Suncream komt ze uiteindelijk in de ijssalon terecht.


zaterdag, september 17, 2022

Italie

 

Is dit de weg of een rivier of allebei tegelijk? We besloten een paar dagen op een naturistenterrein te gaan kamperen in de buurt van Bologna. We komen uit Zwitserland waar het regende en onderweg bleek de weersverwachting bij Bologna uitstekend. Als je van de snelweg komt naar de camping, moet je eerst 6 km heen, 6 km terug en dan nog eens 6 km heen. Je komt dan uit precies onder de snelweg waar je vandaan komt. Heel curieus. Daarna een stuk over deels grindwegen. Bloot lopen doe je zeker in Italië ergens ver weg van de bewoonde wereld. Lastig was het dat de weg opgebroken was en we over een grindpad werden gestuurd. Nog lastiger was de enorme hoosbui waar we verzeild in raakten. Lekker zo’n weersverwachting.

Aangekomen bij de camping bleken we niet naar binnen te mogen. Plek zat maar de beheerder had het te druk. We waren niet de enigen die voor de dichte deur stonden. Schelden in de stromende regen tegen een dichte deur is niet goed voor ons humeur.


Dus de berg weer af in omgekeerde volgorde. Inmiddels is er zoveel regen gevallen dat we blij zijn heelhuids door de stromen water van de berg te zijn afgedaald. Als we later op de TV zien hoe een dorp een paar honderd km verder totaal overstroomd is door de regenval, zijn we blij om even niet te kamperen.

Iets verder verblijven we in een echt Italiaanse Herberg. Een norse baas achter de toonbank, een dikke moeke met een probleemheup zijn de eigenaren. Heel grote kamers. we kijken uit op de bergen en op de snelwegen. Eentje gaat naar het noorden en ander naar her zuiden. Het is een tolweg met heel weinig uitgangen. Vanuit het dorp moet je 15 km rijden om erop te komen.

Het eten is geweldig lekker en ook nog geweldig goedkoop. Koffie 1.20 en de goedkoopste pizza 6.50. Niemand spreekt Engels. Leuke bediening. Toen we niet van die lastige buitenlanders bleken, werden baas en bazin een stuk aardiger. In veertig jaar is er niets veranderd.


Romantiek






 We maken een tocht via Duitsland en Italië naar Frankrijk. We hebben niets vastgelegd en hebben voornemens te kamperen met onze nieuwe tent met stahoogte. Met af en toe een hotel dat wel. Ik heb altijd een zwak voor de schilder Spitzweg gehad. Romantische plaatjes uit de negentiende eeuw. Helaas was het museum waar een van de schilderijen met de titel de Bücherwurm hangt, dicht op maandag. Dan maar naar de Romantische Strasse, een reeks stadjes in Beieren die er vaak al 800 jaar hetzelfde uitzien. Spitzweg heeft er vaak geschilderd. (Spitzweg was een multitalent, hij heeft ook een fameus recept voor kruidenthee gemaakt). Alle huizen zijn geweldig goed onderhouden en gemaakt voor de romantische toeristen echtparen. Jong maar ook ouder. Veelal Duits. Eerst bezoeken we Rothenburg ob der Tauber. Het summum van de romantiek.

Als we onze fietsen een paar dagen later midden in Dinkelsbühl neerzetten, staan daar nog een reeks zwarte elektrische fietsen die allemaal duurder zijn dan die van ons (en dat wil wat zeggen). Prachtig knusse en mooie gebouwen. Op en top onderhouden. Soms met zowel op eenhoog als op 2 hoog volgehangen met bloeiende geraniums. Ze zijn er trots op die Duitsers en terecht. Een stad als Dinkelsbuhl ziet er uit zoals Koning Charles bedoeld heeft. Tussen de middag zitten de terrassen vol met stellen die een flinke maaltijd verorberen. Tegen een schappelijke prijs. Een ouder echtpaar naast ons heeft elkaar kennelijk pas ontmoet en zit mekaar ongegeneerd af te lebberen. Soms is zelfs ons de romantiek teveel.

vrijdag, juli 01, 2022

Het weekend van “the 4 of Juli”



We verblijven in een soort motel in South Lake Tahoe. Een prachtig zonnig meer op rijafstand van de grote steden. De vierde juli is de nationale feestdag. En die valt op maandag. We zijn hier gekomen na een tocht door het Lassen National Park. Een heel onbekend en daarmee rustig park. Sneeuw op de bergen, een vulkaan die 100 jaar geleden voor het laatst is uitgebarsten.


Bubbelende modderpoelen. Vorig jaar in de eerste week van juli is in hier de grootste bosbrand van Californië geweest. 4000 vierkante kilometer, de oppervlakte van geheel gelderland. Bij binnenkomst staat een bord dat je geen vuurpijlen in het park mag afsteken op 4 juli. Naast de parkeerplaatsen kan je nog steeds een BBQ aansteken, wel met kolen. 


Onderweg staan we 15 minuten stil bij een wegversmalling op een net nieuw aangelegd stuk asfalt. De temperatuur stijgt naar 50 graden.

Dit is het drukste weekend in de zomer. Vanaf vrijdag zijn bijna alle hotelkamers uitverkocht. De prijzen voor hotelkamers stijgen hier enorm. 300 dollar per nacht voor een hotelkamer die vorige week nog 60 dollar kostte is heel gewoon. Als je hier in een hotel met uitzicht op het meer wil zitten, betaal je zo meer dan 1000 dollar per nacht. En toch zijn die hotels vol. Amerikanen gaan 3 dagen op reis en noemen dat hun “holiday”. Daarna weer een half jaar aan het werk.

Gisteravond naar het meer gelopen. Een heel mooi strand. Er staat alleen een hoog hek voor. Er is verderop een poortje waar je naar binnen kan, entree voor de hele dag 25 dollar. Om naar een vrij strand te gaan zullen we eerst 15 minuten in de auto moeten zitten. En hopen dat we kunnen parkeren.