Eiland Ko Koh Khao

Augustus is laagseizoen in dit deel van Azie. Veel regen en storm in deze tijd van het jaar. Het hoogseizoen is in december en januari. Lekker weer dan, lage temperaturen en veel zon. In sommige goed lopende hotels is daar niet zoveel van te merken. Redelijk gevuld. Je betaalt alleen vaak een derde van wat je in het hoogseizoen moet betalen. 
Op het eiland Ko Koh Khao waar we naar gaan is het zeker laagseizoen. We zitten een paar dagen in een huisje van een resort waar naast ons nog een heel vriendelijk maar verlegen Japans echtpaar een week verblijft. Het zijn vrienden van de vrouwelijke manager die daarom het resort weer heeft opengedaan en het zwembad heeft laten vullen. Bijna alle hotels op het eiland zijn verder gesloten voor meestal een halfjaar. Om op het eiland te komen neem je de pont die pas vertrekt als hij vol is, of het wachten te lang duurt. Leonie moet ons autootje er achteruit oprijden. Verder zijn het vooral aannemers met hout en dakpannen die meegaan. Geen andere toeristen. Er is een weg van een kilometer of 20 met wat zijweggetjes. Om de paar kilometer is een bouwwerk met trappen waar je naar toe kan vluchten bij een Tsoenami op dit heel platte eiland.
We zitten in een mooi huisje aan zee. Bij vloed komt de zee tot een meter of vijf. Heerlijk zwembad. Voor een paar dagen een lekkere plek. Buiten gegeten met Leonies lievelingssoep en een Red Snapper van de grill. We verheugen ons op een strandwandeling de volgende morgen. 

Maar ja dan slaat de vuile bacterie toe. Leonie houdt niets meer binnen, rent de hele nacht naar de WC. Aan het eind van de nacht ben ik het volgende slachtoffer. Duidelijk is dat we iets verkeerds gegeten hebben op het eiland. De aardige mevrouw van het resort voelt zich nogal schuldig. We krijgen medicijnen en ORS aangeboden. De nog aardigere mevrouw van de bediening komt zo ongeveer elk uur controleren of we nog iets willen. We eten een dag eigenlijk niks anders dan yoghurt. De laatste yoghurt die op het eiland te krijgen is, wordt voor ons gehaald. Je weet op zo'n moment dat het een dag of wat duurt en dat het wel over gaat, maar daar heb je niet al te veel aan op zo'n moment. Wat wel helpt is denken aan keren dat het nog erger was. 

Wat ook troostend is dat wat overgewicht heel goed is in dit soort situaties. Een paar dagen niet eten en een paar kilo eraf kunnen we wel hebben.

Khao Sok, een beschermd oerwoud

Het heet hier allemaal Khao. We reizen van Khao Lak aan de kust naar Khao Sok in het binnenland en dan naar Ko Koh Khao een eiland voor de kust. Khao Sok is een groot nationaal park. Een heel oud tropisch regenwoud met middenin een enorm stuwmeer. Er lopen wilde olifanten, beren en tijgers rond.
Je kan maar op 2 plekken het park in. Bij de hoofdingang en 60 kilometer verderop  bij het stuwmeer. Alleen bij de hoofdingang zijn hotels en resorts. Op het stuwmeer zijn wel drijvende huisjes.
De meeste toeristen verblijven een paar dagen bij de hoofdingang gaan een of twee dagen naar het meer en maken nog een wandeltocht.
 Het lijkt alsof de bevolking dondersgoed snapt dat ze een goudmijn in handen hebben. Wil je ook maar iets doen in het park dan heb je een gids nodig. Een kaart van het park is niet te krijgen. Bij de ingang is een onleesbare kopie van een kopie van een tekening te krijgen. Zo erg als een paar jaar geleden is het niet meer. Toen stonden er borden op de weg een kilometer na de ingang met daarop dat het verboden was om zonder gids verder te gaan. Let wel een kilometer nadat je 300 baht had betaald voor de entree. Nu zie je gezonde jongeren met stevige wandelschoenen, die gewend zijn om 5 dagen door de Alpen te lopen of een week te wandelen in Nieuw Zeeland achter een gids aan sjokken over een brede zandweg. De gidsen zien er trouwens kek uit. Goede Europese bergschoenen, kaki rugzak.
Wil je dus ook maar iets verder dat bos in dan moet je een gids huren. Het park is niet zoals elders in de wereld opengesteld  om bezoekers de mooie natuur te laten zien. Nee het bos  word zo geexploiteerd dat er zoveel mogelijk geld mee verdiend kan worden. Ik stel me Yellowstone of de Hoge Veluwe voor waar je niet zelf in mag, waar geen kaart van bestaat en waar je voor alles de lokale bevolking moet betalen.
Elk nadeel heeft zijn voordeel. Doordat de toeristen op zo weinig plekken komen, wordt de natuur misschien wel goed beschermd en kunnen beesten ongestoord rondlopen.

Bommen in het Zuiden

Als we er vrijdagmiddag langs rijden staan er wat roodwitte pilonen op de weg en één agent bewaakt de boel.
We willen nog even echt op vakantie. Een luie strandvakantie van een dag of tien. Talloze mogelijkheden hier in Azie. Eerst denken we aan Hua Hin. Ergens in het centrum in een groot resort. Bleek vooral het weekend behoorlijk vol en duur. Vrijdag is een vrije dag want de koningin is jarig en het is ook nog moederdag. Veel mensen gaan met de auto voor een weekend naar Hua Hin.
Uiteindelijk besloten we op vrijdag naar Phuket te vliegen en met een huurautotje naar het Noorden langs de kust naar Khao Lak te rijden. Eerst een paar dagen resort. Daarna wat dagen naar het nationale park in het binnenland.
Op donderdag zijn er berichten over bomaanslagen in Hua Hin. Op vrijdagochtend als we vertrekken zijn er nieuwe berichten over aanslagen. Niet alleen in Hua Hin maar op veel plaatsen in het Zuiden. Vooral op plekken waar toeristen komen. Reizigers naar Hua Hin wordt aangeraden om te keren en maar in Bangkok te blijven.
In de taxi naar het vliegveld zoek ik op waar de bommen precies ontploft zijn. Gelukkig niet op vliegvelden. Wel twee bij een markt in Khao Lak. Geen slachtoffers. Wel zijn een paar autos beschadigd.
De markt ligt een kilometer of zes van het hotel waar wij naar toe gaan.  Als we er 4 uur later langs komen is er nauwelijks iets van te merken. De buurt ziet er redelijk welvarend uit. Men verdient kennelijk goed aan het toerisme. Ze hebben de gevolgen van de tsunami net een paar verwerkt. Je gunt het de mensen niet een aanslag.
Thai zijn een meester in het negeren of ontkennen van problemen. De junta zegt meteen als de bommen nog aan het ontploffen zijn dat het niet om terrorisme gaat, maar dat het om lokale oproerkraaiers zijn. 16 bommen zijn er minstens geplaatst. Het lijkt er toch op dat het georganiseerd is en tegen het toerisme is gekeerd. De mevrouw van het resort vraagt hoe de reis was. We zeggen dat het wel vervelend is met die bomaanslagen. Ze begrijpt (of doet alsof) niet waar we het over hebben. Zondag doen we wat boodschappen in het dorp. Er is helemaal niets meer te merken. Vorige keren werkte dat negeren uitstekend. Zelfs de bomaanslag met 20 doden in Bangkok heeft geen blijvend effect gehad op het toerisme.
Ach misschien negeren wij ook. In dit luxe resort waar alles verzorgd wordt zoals je het wil of zou willen hebben we helemaal geen zorgen over buiten. Je mag hier bijvoorbeeld ontbijten tussen 6:00 en 17:00. Bij een dergelijk ontbijt hoort natuurlijk wel champagne en truffel op je omelet.
Morgen naar een hutje in de bergen. Hopelijk zien we iets van de natuur tussen de regenbuien door.

Een schroefje los bij Leonie

Leonie moet naar de tandarts. Haar Jacket kroon of hoe dat ding mag heten zit los. Even vulling eruit en vastschroeven. Tien minuten werk of zo. Dat hadden we gedacht. In Thailand gaat alles anders. Een afspraak gemaakt bij de tandarts in de buurt waar we al eerder zijn geweest. Leonie in de tandartsstoel en de vrouwelijke tandarts kijkt in haar mond met een bril met vergrootglazen. Leonie uit de stoel naar de rontgenkamer, weer in de stoel en kijken, weer uit de stoel voor nog een rontgenfoto. Dan wordt de baas erbij geroepen.  4 mensen proberen tegelijk in de mond van Leonie te kijken. De baas stelt vast dat ze niet beschikken over de juiste schroevendraaier. Kosten voor het onderzoek is 200 baht (5 euro)

Leonie wordt door gestuurd. Een afspraak wordt gemaakt met een dure kliniek met een tandarts die gespecialiseerd is in dit soort implantaten. De kliniek blijkt een gebouw met 25 behandelkamers te zijn. Beneden zitten 6 mensen achter de balies. Leonie moet eerst een paar formulieren invullen over medicijnen gebruik en ziektes. Haar paspoort en verzekeringspapieren worden integraal in de computer ingevoerd. Vervolgens wordt haar bloeddruk, lengte en gewicht gemeten door een verpleegster met een heel koket mutsje op. Ook hier wordt weer naar medicijnen gevraagd.

Dan mogen we naar de 4de verdieping waar natuurlijk weer een balie is met 2 mevrouwen erachter. De tandarts die ons daarna ontvangt heeft geen speciale kleding aan. Die trekt hij pas aan als Leonie in de stoel ligt. Op het jasje staat dat hij aantrekt staat Straumann en dat schept vertrouwen want dat is de fabrikant van het implantaat van Leonie. De kamer is imponerend groot en heel strak ingericht. Groter dan we ooit bij een tandarts hebben gezien De tandarts wordt geassisteerd door een assistente die op haar buurt weer geassisteerd wordt door een assistentie. Ze zijn goed uit elkaar te houden omdat ze een andere kleur jas aanhebben.

Na wat waarschuwingen ging de tandarts aan de slag. Inderdaad niet teveel werk. Meteen afrekenen bij de baliemevrouwen. Kosten 25 euro. 

Al met al een hele leuke middag. We kwamen in een deel van Bangkok waar we nog nooit waren geweest. 

Onze kleine kleinzoon Bo

Merritt en Jago houden van korte namen Eli heeft nu een broertje Bo. Een klein maar gaaf jongetje. Te vroeg geboren, dat hadden we verwacht. Wat klein maar verder heel gezond. Voordat je zo n wurm mag meenemen uit het Thaise ziekenhuis, duurt het wel even. Ze zijn uitermate voorzichtig. Na een paar dagen couveuse worden er allerlei tests en scans uitgevoerd. Alles gaat uitermate behoedzaam. Na 10 dagen mag hij naar huis. Bij zijn geboorte was hij 2300 gram en 44 cm. Wat vergeet je toch gauw hoe klein een klein kind is.
Eli kent meteen de naam van zijn broertje. Nog een voordeel van een korte naam.
Al met al is iedereen opgelucht en tevreden over de afloop van de zwangerschap. Bo is een mooi en tevreden kereltje. Hij is nu flink aan het eten en groeien.

Bouwen in Thailand

Jago en Merritt zijn in de zelfde straat verhuisd en wonen nu in een appartement van 250 vierkante meter als je de ruime hal meerekent. Het appartement beslaat de hele vijfde verdieping. Zo heb je uitzicht naar vier kanten. In de TVroom kan je naar twee kanten kijken. Een daarvan kijkt uit op een bouwplaats. Daar zijn ze sinds een halfjaar een flat aan het bouwen. Sinds kort is er een wet die bepaalt dat een flat aan bepaalde afmetingen moet voldoen. De afmetingen worden vastgesteld aan de hand van de breedte van de straat. Dus niet meer zoals verderop in de straat 25 hoog bouwen. Bouwers lossen dit op door drie verdiepingen de grond in te gaan en over de hele breedte van het kavel te bouwen. Woon je ernaast dan heb je het ene jaar uitzicht op een hobbelig maaiveld of op een paar knusse huisjes vanuit je net gekochte flatje, het andere jaar kijk je uit op het raam van de buren op 2 meter afstand.
Op de bouwplaats wordt eerst de fundering gelegd en vervolgens 2 of 3 diep een parkeergarage gebouwd. Beton wordt er gestort, ijzeren balken aan elkaar gelast. Het grootste deel van het werk wordt gedaan door dagloners die 's morgens worden aangevoerd met een paar busjes. Ze hebben allemaal een gele helm op, maar dragen verder eigen kleding. Velen lopen op plastic teenslippers. Ook over de ijzeren balken drie verdiepingen boven de vloer van de garage. Of het nou regent of niet. Als er een plaat moet worden vastgezet voor het storten van beton zijn ze daar met vijf of zes mannen of vrouwen mee bezig.
Aan het eind van de dag blijkt er hoeveel dagloners er werken. Ze gaan in een lange rij staan om hun dagloon te ontvangen. Het zijn er meer dan 60. En dat voor een totaal dagloon waar je in Nederland één loodgieter een dag kan inhuren.

Weerzien met Eli de leeuwentemmer

In het cafe waar we schuilen voor de loeihitte buiten stelt hij me voor als Apa. Hij doet dit door op mij te wijzen en dan een aantal keer Apa te roepen. De uitspraak zit ergens tussen aap en opa in. De mensen in het cafe kennen hem bij naam en willen met hem op de foto. Ik leg uit dat ik zijn grootvader ben, maar dat hadden ze meteen begrepen.
Hij is heel populair in de buurt. Verkopers, portiers en nannys kennen hem. Hij benadert iedereen even vriendelijk en nieuwsgierig.

Hij heeft ons een paar maanden niet gezien, maar is toch verassend snel weer aan ons gewend. Anderhalf is ie nu. Als ik zeg dat hij ons toch maar weer meteen accepteert, zegt Merritt dat dat niet zo vreemd is omdat we hem van die anderhalf jaar een half jaar hebben meegemaakt. Veel woorden kent hij nog niet, het meeste moet met gebaren, veel OhOh’s en Ohnees. Oma en Apa kent hij wel na een paar dagen.
Ik moet me wat inhouden anders kom ik volslagen idolaat en overdreven over als ik over mijn kleinzoon praat. Ik lees dat Bernard Hinault ophoudt met het werken voor de tour omdat hij zijn kleinzoon wil zien opgroeien. Zijn kleinzoon begint net te lopen. Ik kan hem volledig begrijpen.
In de lift kijkt Eli vol verwachting omhoog. We gaan naar buiten en daar is van alles te beleven. Als hij de lift uitrent de hal in, dan spatten de levenslust en enthousiasme ervan af. Ik zie dan zijn vader weer voor me 30 jaar geleden. En denk aan al het goede in de wereld.

Turbulentie

Leonie haar bestek vliegt de lucht in en valt op de grond om nooit meer terug gevonden te worden. Ze slaakt een angstig kreetje dat ik nog nooit van haar gehoord heb. Ja het is flinke turbulentie, alles rinkelt en rammelt. Het is slecht weer boven Rusland. Het uitdelen van het eten wordt even een half uurtje gestopt.
Iemand die er verstand van heeft, heeft me eens uitgelegd dat je het moet zien als rijden op een hobbelige weg in een auto. Vervelend maar helemaal niet gevaarlijk. Hij zei ook dat je als het een lang smal vliegtuig is, je het gangpad kan zien golven als je achterin staat.
Aan mij niet besteed dat gegolf. Kunnen ze niet om die buien heenvliegen vraag ik me elke keer weer af. Dan komen we maar 5 minuten later aan. Als Leonie nog een kreet slaakt maar dan flink harder kijkt mijn buurman verschrikt en angstig op. Ik vraag Leonie of ze misschien niet zulke kreten meer wil slaken. Dat doet ze anders ook nooit. Leonie vind dit soort dingen meestal spannend, maar vooral amusant. Ze heeft het gevoel dat ze dan echt op reis is.

16 graden

Het is vanochtend 16 graden in Bangkok. Gisteren is er enorm veel regen gevallen. Er stond wel 30 cm regen op de snelweg. Het is toen flink afgekoeld. Vandaag is het lekker fris. Een rare gewaarwording om buiten te komen. Anders stap je de stroperige warmte in. Nu is het buiten aanmerkelijk kouder dan binnen.
Wij vinden het lekker fris, maar dat geldt niet voor de Thai. Velen hebben dikke truien aan. Eindelijk kunnen ze hun fleece kledij showen. Een dame in de Skytrain had een winterjas aan, een sjaal om en dikke wollen wanten. Ze kan zo het ijs op.
In de Skytrain heerst een behaaglijke temperatuur. Vreemd want normaal voelt het daar aan alsof je een ijskast binnenstapt.
16 graden komt hooguit een keer in de paar jaar voor. In het Noorden is het nog wat kouder. Er wordt wel meteen geklaagd dat we rekening moeten houden met extreem weer door de klimaatverandering. De Siberische kou trekt Zuid Azie in!
Net lees ik in het Parool dat het in Maastricht gisteren 16.2 graden was. Vanuit Maastricht gedacht even warm als hier. Vanuit hier gedacht even koud als hier.

Reumofands

Reumofands? Ik tracht de verkopers uit te leggen dat het voor Hollanders heel vreemd is om zo'n opschrift te zien. Dat lukt helemaal niet. In Terminal 21 is deze week de week van de fiets. Terminal 21 is een heel druk, eigenlijk best wel leuk winkelcentrum. Op de begane grond worden allerlei fietsen en vooral fiets acccesoires verkocht. Zelfs vouwfietsmerken Dahon en Brompton zijn vertegenwoordigd. Honderden helmen, duizenden lampjes. Er is een stalletje met fietskleding waar ze spotgoedkoop shirts verkopen. Dat blijken gewone t-shirts te zijn, maar dan van ademende stof, met achterop 3 zakken genaaid. Als de fiets wordt gepromoot zie ik dat altijd heel graag.
Uit wat er aangeboden wordt, kan je afleiden wat hier onder fietsen verstaan wordt. Racefietsen, met wielrenkleding en verlichting voor en achterop. Gewone fietsen met bagagedrager zie je niet. Ook geen elektrische fietsen.
Veel van de handelaren hebben allerlei goedkoop materiaal ingeslagen. Ik ben op zoek naar een spiegeltje voor op het stuur. Moet hier natuurlijk rechts op het stuur. Naast de spiegeltjes liggen bandenplaksets met als opschrift Reumofands. De rest van de spelling is wel juist. Pas in tweede instantie zie ik dat het verkeerd gespeld is. Mijn fantasie slaat op hol en zie een arme Chinese fabrikant 10000 bandenplaksets maken voor een actie van het Reumafonds. Door de foute spelling nemen ze het niet af en blijft hij er mee zitten. Als je zoekt op het net zie je dat bandenplaksets van het merk Reumofands worden verkocht op Chinese, Koreaanse en Russische sites. Vaak per 100 tegelijk. In het doosje zitten zelfs nog 2 ventielslangetjes. Wanneer heb ik die voor het laatst gebruikt?

Geluid

Ze kunnen er wat van die Vietnamezen. Lawaai, althans wat wij lawaai noemen. Zij schijnen er helemaal geen last van te hebben.
In het verkeer wordt flink getoeterd. Eigenlijk om alles. Als er ook maar iets beweegt dan wordt er getoeterd. Brommers in de verte, voetganger op de stoep, andere auto's die van links komen. Op zich niet zo erg als het rustig is op de weg, maar in Ho Chi Minh City rijden 3.500.000 brommers rond.
Als we op zaterdag op het strand willen eten, zit iedereen in de wind buiten vlak bij de muziek. Als de band weer begint te spelen is dat op Paradisosterkte. Je kan mekaar alleen verstaan als je zo hard mogelijk schreeuwt. We besluiten om toch maar ergens anders een rustiger plekje te zoeken. Een heel valse Karaoke een end verder is op zeker 200 meter te horen.
Een bezoek aan de kermis levert bijkans gescheurde trommelvliezen op. Elke attractie heeft een eigen geluidsinstallatie waarvan de knoppen volledig open staan. Praten is volstrekt onmogelijk. Zo druk is het er trouwens niet. De bezoekers vinden het wel leuk dat 2 van die toeristen er ook rondlopen.

Een fietstochtje in Vung Tau

 We verblijven in een hotel in Vung Tau. Een plaatsje aan de kust 100 km van Ho Chi Minh City. Het hotel probeert in alles een poepdure indruk te maken. Buiten staan mannetjes in een rood jasje met een tropenhelm op. Zij doen de deur voor je open. Binnenin een fontein, beelden, een monumentale trap, heel veel marmer, dikke tapijten, liften met koperen deuren. Namaak schilderijen van koninklijke taferelen.De kamers zijn groot ingericht met nagemaakt Engels 19 eeuws meubilair. Een inloopkast, koperen kranen, een houten bed voor 4 personen.
In het weekend is het hotel vol met Vietnamese werknemers van een of ander bedrijf. Daarna zijn er ook nog redelijk wat gasten. Zeker als je het vergelijkt met de andere hotels in de buurt. Veel Vietnamezen. Die vinden het heerlijk om het personeel te laten werken. West Europeanen brengen hun handdoek netjes terug. Oost Europeanen en Vietnamezen laten hun spullen liggen. Daar heb je personeel voor.

Als we een fietstochtje willen maken blijkt dat het hotel alleen brommers verhuurd. Het hoteil naast ons, heeft een paar tandems met een gebroken ketting. Verderop zien we ook tandems te huur maar de remmen werken niet en de zadels staan op kleuter hoogte.

Een paar mannen met brommers weten wel waar we goede fietsen kunnen huren. Binnen 5 minuten zijn we er. Jesus wat gaat zo' n brommer hard. Inderdaad een paar best aardige fietsen. 1 euro per uur, inclusief fooi aan de brommer annen. Het is heerlijk fietsen langs de kust. Een brede weg met nauwelijks verkeer, dat ook nog eens heel langzaam rijdt. Wel toetert iedereen. Zo wil ik wel een paar weken doorfietsen. Leonie niet. Ze heeft wat moeite met een helling van 6%. Het is dan ook heel warm.

Vietnam het 37 ste land waar ik fiets.

P

Welkom in Vietnam

 Bijna 2 uur zijn we bezig met ons visum. Op een toeristenvisum mag je maar 30 dagen in Thailand blijven. Wil je langer blijven dan moet je even naar het buitenland. Doing a visa run. Voor ons een alibi om weer eens een ander land te bezoeken. Vietnam.
Vietnam heeft de immigratie goed geregeld.  In het papieren tijdperk althans. Eerst lang in de rij staan en je spullen afgeven en dan  nog een uurtje geduldig wachten tot je wordt afgeroepen. Om je visum te krijgen moet je aan een meneer achter het loket inleveren: een paspoort, een pasfoto, een geprint en ingevuld formulier, een aanmeldingsbrief en 25 dollar contant. Ze hebben zelfs geen wisselgeld. Dus van 2 briefjes van 20 dollar krijg je niks terug. De aanmeldingsbrief krijg je het makkelijkst via internet. Je moet er wel 15 dollar voor betalen en in de brief worden ook anderen genoemd met paspoortnummer en al. Privacy bestaat niet in dit socialistische land.
Heb je een van de dingen niet dan ben je in de problemen.  Een hele Boeing vol toeristen wordt afgehandeld door 1 jonge beambte. Bij de paspoortcontrole zijn 10 loketten open. Even verderop zitten 3 hogere (?) douaniers achter een buro niks te doen.
Iemand laat op zijn Ipad de brief zien. Nee dat geldt niet. Zorg maar dat die eerst geprint wordt. Een jongen heeft geen contant geld. Er is een  ATM, maar om daar te komen moet je eerst met je visum de douane passeren! Geen pasfoto, effe uurtje extra wachten op iemand die een print van een foto kan maken. Wij mogen na anderhalf uur wachten ons paspoort met mooi visum ophalen. Raadselachtig is dat een paar Hollandse zakenmannen al na een uur klaar zijn. Zijn die hier vaker geweest en hebben die een extra bedragje in het paspoort gedaan?
We vragen ons af wat er gebeurt met al die ingevulde formulieren waaraan een pasfoto is geniet. Worden ze op volgorde of op nummer bewaard. Kijkt iemand weleens in die onafzienbare zee van papieren? We vermoeden van niet.
Na de douane staat ons koffertje al een paar uur geduldig op ons te wachten.

Air BnB

"Not a hotel " In Bangkok zitten we een paar weken in een Air BnB. Eerst in de straat van Jago. Nu in soi 11, een gezellige, heel drukke straat. We hebben een apartement met een aparte slaapkamer en wasmachine op het balkon. 16 hoog, boven ons zijn nog 24 verdiepingen. Weinig uitzicht want het gebouw naast ons is nog iets hoger. We zijn heel content. Anders dan bij andere BnB's krijgen we elke dag schone handdoeken en wordt er schoon gemaakt.

De tweede dag zien we in de lift een brief hangen met daarin teksten als: "Day / week rentals are not allowed and illegal" "report to The Juristic Office immediately" " Traveler ..... will be sent to police station as trespasser an will be prosecuted by maximum law". 

Dat is effe schrikken. Leonie ziet ons al in de boeien geslagen afgevoerd worden naar het cachot!

Onze verhuurdster maar eens gemaild. Zij zegt dat er inderdaad een klein probleem is maar dat ze in onderhandeling is en het binnenkort is opgelost. Het is voor haar te hopen dat dat lukt, want ze beheerd 11 apartementen in dit gebouw. Met Air BnB haalt ze toch wel 150000 per jaar op!

We besluiten maar net te doen of ons neus bloedt. Met oudjaar zijn de prijzen enorm gestegen en zit ook heel veel vol. We blijven de meneer in het kantoor naast het zwembad vriendelijk groeten. Hij heeft zo te zien de wind eronder bij het personeel. Als hij aan het praten is, staan ze ongemakkelijk stijfjes te knikken.

De politieauto voor de deur de volgende dag loop lk ook maar gewoon voorbij. 

Een dag later zien we bij het lekkere zwembad dat er ook ander soort gasten in een Air BnB komen. Om 10 uur gaat de muziek aan op de iphone en gaan de glazen bierflessen open. Je zal maar voortdurend dit soort gasten hebben in je dure apartementengebouw!

Het langzaamste fietspad ter wereld

Vandaag met Jago 2 stadsfietsen gekocht. Bij een Thaise zaak met 1000 nieuwe en vooral tweedehands fietsen. Leuk is dat Jago die Thais goed verstaat de verkopers onderling hoort zeggen dat deze fietsen wel heel goedkoop weggaan. De fietsen hebben een kettingkast, handremmen en zien er nog betrekkelijk  goed uit. Fietsen in Bangkok is natuurlijk iets speciaals. Druk, je moet je er tussen door wurmen.
We proberen met Google Maps van de fietsenmaker terug naar huis te fietsen. En wel als het kan binnendoor. En dat gaat wonderwel. Via een kiertje in het hek komen we op de campus van een universiteit terecht. Een paar keer de VU in omvang. Mooie wegen, aardige gebouwen, heel veel groen en er is op zondag bijna niemand. We maken lekker nog een extra rondje.
Na de campus fietsen we zo het Lumphini park in. Er is een fietspad aangelegd tussen het Lumphini park en het Benjakiti Park. Dat laatste park is bij Jago in de buurt en bestaat voor een groot deel uit een enorm meer. Het fietspad is aangelegd om het fietsen te stimuleren. Dan kan je wat meer dan alleen rondjes rijden in de parken. Het fietspad is strak, met een lijn in het midden. Links en rechts staan hoge hekken. Maar dan! Op een afstand van vier kilometer moet je vijf (5) keer van de fiets en een loopbrug op. De fiets een enorm steile trap op zeulen en dan ietsje verder weer een steile trap af zien te komen met de fiets. Zo'n fietspad doe je een keertje, maar als doorgaande weg totaal ongeschikt. Het langzaamste fietspad ter wereld zou ik zeggen. Alleen geschikt als je van intervaltraining in de zon houdt.

Het Hollandse zitje past heel goed op een van de fietsen. Als we het uitproberen past Eli er heel goed in. Hij zit erbij alsof hij het al jaren (?) doet.

Eten in Bangkok

Kaasfundue, Japanse spaghetti met vis, Spaanse Paella, geitensate, zwarte rijst, hete kokossoep, groente tortillas, sesamijs, een enorme cake met room, crepes met fetta en spinazie. Dat hebben we de laatste dagen gegeten. Je kan het zo gek niet bedenken of je kan het hier gewoon eten. Wat een verademing na dat eten in Australie.
Het Thaise eten is op zich al heerlijk. En meestal ook nog gezond. Daarnaast kan je naar heel veel verschillende restaurants. We zitten nu in een apartementje in een woontoren, via Airbnb. Knus huisje met een aparte slaapkamer. We zitten op 15 hoog, boven ons zijn nog 25 verdiepingen. De woontoren is er een van honderden die je kan vinden in Bangkok. Officieel moet de meerderheid van eigendom van een huis Thais zijn. Bij dit soort woontorens lossen ze dit op door 51% van de flats aan Thai te verkopen en 49% aan buitenlanders. In de lift hangt een mededeling van het management dat dit gebouw geen hotel is en dat per dag of er week verhuren verboden is!
De toren staat in soi 11, de elfde zijstraat aan de linkerkant van de grote straat Sukhumvit. Naast tientallen eetstalletjes en eethuizen met Thais eten in de straat is er een Duits café, een Argentijns eethuis, een Mexicaanse bar, twee Ierse pubs, een tandoori restaurant, een gewoon Indiaas restaurant, een tapas café, een Nieuw Zeelands eethuis, nog een Mexicaan, een Indiaanse vegetarisch restaurant, een paar Italiaanse eethuizen, Franse restaurants, een paar broodjeszaken (delifrance, au bon pain en zo)en nog wat fastfood restaurants. En dan natuurlijk tientallen stalletjes met eten.  Over bars met de naam Climax, waar je vast ook wel iets te eten kan krijgen zwijgen we maar verder.
Na een paar jaar Bangkok krijg je je eigen favourite restaurants. Bharani in soi 23 serveert een tortilla pizza en een paella sinds 1947. Cabbage en Condoms in soi 12 propageert veilige sex. Aan het eind van de maaltijd krijg je wat gratis condooms mee. Dat is eens wat anders dan een pepermuntje. Vreemd is dat je niet alleen geweldig sfeervol buiten kan eten, maar dat het eten heel goed is.