Bouwen in Thailand

Jago en Merritt zijn in de zelfde straat verhuisd en wonen nu in een appartement van 250 vierkante meter als je de ruime hal meerekent. Het appartement beslaat de hele vijfde verdieping. Zo heb je uitzicht naar vier kanten. In de TVroom kan je naar twee kanten kijken. Een daarvan kijkt uit op een bouwplaats. Daar zijn ze sinds een halfjaar een flat aan het bouwen. Sinds kort is er een wet die bepaalt dat een flat aan bepaalde afmetingen moet voldoen. De afmetingen worden vastgesteld aan de hand van de breedte van de straat. Dus niet meer zoals verderop in de straat 25 hoog bouwen. Bouwers lossen dit op door drie verdiepingen de grond in te gaan en over de hele breedte van het kavel te bouwen. Woon je ernaast dan heb je het ene jaar uitzicht op een hobbelig maaiveld of op een paar knusse huisjes vanuit je net gekochte flatje, het andere jaar kijk je uit op het raam van de buren op 2 meter afstand.
Op de bouwplaats wordt eerst de fundering gelegd en vervolgens 2 of 3 diep een parkeergarage gebouwd. Beton wordt er gestort, ijzeren balken aan elkaar gelast. Het grootste deel van het werk wordt gedaan door dagloners die 's morgens worden aangevoerd met een paar busjes. Ze hebben allemaal een gele helm op, maar dragen verder eigen kleding. Velen lopen op plastic teenslippers. Ook over de ijzeren balken drie verdiepingen boven de vloer van de garage. Of het nou regent of niet. Als er een plaat moet worden vastgezet voor het storten van beton zijn ze daar met vijf of zes mannen of vrouwen mee bezig.
Aan het eind van de dag blijkt er hoeveel dagloners er werken. Ze gaan in een lange rij staan om hun dagloon te ontvangen. Het zijn er meer dan 60. En dat voor een totaal dagloon waar je in Nederland één loodgieter een dag kan inhuren.

Weerzien met Eli de leeuwentemmer

In het cafe waar we schuilen voor de loeihitte buiten stelt hij me voor als Apa. Hij doet dit door op mij te wijzen en dan een aantal keer Apa te roepen. De uitspraak zit ergens tussen aap en opa in. De mensen in het cafe kennen hem bij naam en willen met hem op de foto. Ik leg uit dat ik zijn grootvader ben, maar dat hadden ze meteen begrepen.
Hij is heel populair in de buurt. Verkopers, portiers en nannys kennen hem. Hij benadert iedereen even vriendelijk en nieuwsgierig.

Hij heeft ons een paar maanden niet gezien, maar is toch verassend snel weer aan ons gewend. Anderhalf is ie nu. Als ik zeg dat hij ons toch maar weer meteen accepteert, zegt Merritt dat dat niet zo vreemd is omdat we hem van die anderhalf jaar een half jaar hebben meegemaakt. Veel woorden kent hij nog niet, het meeste moet met gebaren, veel OhOh’s en Ohnees. Oma en Apa kent hij wel na een paar dagen.
Ik moet me wat inhouden anders kom ik volslagen idolaat en overdreven over als ik over mijn kleinzoon praat. Ik lees dat Bernard Hinault ophoudt met het werken voor de tour omdat hij zijn kleinzoon wil zien opgroeien. Zijn kleinzoon begint net te lopen. Ik kan hem volledig begrijpen.
In de lift kijkt Eli vol verwachting omhoog. We gaan naar buiten en daar is van alles te beleven. Als hij de lift uitrent de hal in, dan spatten de levenslust en enthousiasme ervan af. Ik zie dan zijn vader weer voor me 30 jaar geleden. En denk aan al het goede in de wereld.

Turbulentie

Leonie haar bestek vliegt de lucht in en valt op de grond om nooit meer terug gevonden te worden. Ze slaakt een angstig kreetje dat ik nog nooit van haar gehoord heb. Ja het is flinke turbulentie, alles rinkelt en rammelt. Het is slecht weer boven Rusland. Het uitdelen van het eten wordt even een half uurtje gestopt.
Iemand die er verstand van heeft, heeft me eens uitgelegd dat je het moet zien als rijden op een hobbelige weg in een auto. Vervelend maar helemaal niet gevaarlijk. Hij zei ook dat je als het een lang smal vliegtuig is, je het gangpad kan zien golven als je achterin staat.
Aan mij niet besteed dat gegolf. Kunnen ze niet om die buien heenvliegen vraag ik me elke keer weer af. Dan komen we maar 5 minuten later aan. Als Leonie nog een kreet slaakt maar dan flink harder kijkt mijn buurman verschrikt en angstig op. Ik vraag Leonie of ze misschien niet zulke kreten meer wil slaken. Dat doet ze anders ook nooit. Leonie vind dit soort dingen meestal spannend, maar vooral amusant. Ze heeft het gevoel dat ze dan echt op reis is.