Uiteindelijk raken we de tel kwijt bij de zevende of achtste controle. Het vliegveld van Phuket is in hoge paraatheid. Overal worden we gecontroleerd. Onze bagage gaat door de scanner en wordt daarna nog eens 2 keer open gemaakt. Bij elke koffer wordt de inhoud door twee of drie beambten in gele hesjes door gesnuffeld. Computer, batterij, fototoestel mogen niet in de koffer blijven. Ze moeten mee met de handbagage. Zelf gaan we door de scan en worden we met de handscan gecontroleerd. Vervolgens nog twee keer betast, de laatste keer alleen om de heupen mogelijk op zoek naar een bomgordel. Onze paspoorten worden een keer of zeven bekeken.
En laat ik nou net in deze situatie een klein foutje hebben gemaakt! Ik heb op de elektonische
aanvraag voor een visum voor Australie als geboortedatum opgegeven 24 augustus 2015. Als we ons na een uur controles melden bij de incheckbalie wil de mevrouw mij geen incheckkaart geven. Mijn geboorte datum klopt niet. Chef erbij die zei dat het inderdaad niet kan. De chef van de chef moet kontakt opnemen met Canberra, de hoofdstad van Australie. Als die geen toestemming geven kan ik niet mee. Wij moesten maar even wachten. Ik zag een totaal uitgestorven ministerie voor me op de woensdagavond om 10 uur, waarbij een slaperige portier de telefon uit Phuket opneemt.
Leonie vind het allemaal niet amusant. Eigenlijk blijft ze nog redelijk vriendelijk.Ze belt Jago en die zegt dat je bij Thai altijd op je strepen moet staan. Dus wij weer naar de incheckbalie. Inmiddels staat er niemand meer in de rij. Iedereen is verder ingecheckt. Na wat heen en weergepraat, krijgen we nog niks voor mekaar. Weer wachten.
Ik zoek maar eens op wanneer de volgende vlucht gaat. Over 2 dagen en flink duurder. Na weer wat rondhangen bij de balie is het probleem opgelost! We mogen zomaar mee.We hebben zelfs nog tijd om een paar blikjes bier te kopen. Die moeten we wel snel opdrinken, want bij de Gate worden onze tassen nog een keertje opengemaakt en worden we weer gefouilleerd.
