Eiland Ko Koh Khao

Augustus is laagseizoen in dit deel van Azie. Veel regen en storm in deze tijd van het jaar. Het hoogseizoen is in december en januari. Lekker weer dan, lage temperaturen en veel zon. In sommige goed lopende hotels is daar niet zoveel van te merken. Redelijk gevuld. Je betaalt alleen vaak een derde van wat je in het hoogseizoen moet betalen. 
Op het eiland Ko Koh Khao waar we naar gaan is het zeker laagseizoen. We zitten een paar dagen in een huisje van een resort waar naast ons nog een heel vriendelijk maar verlegen Japans echtpaar een week verblijft. Het zijn vrienden van de vrouwelijke manager die daarom het resort weer heeft opengedaan en het zwembad heeft laten vullen. Bijna alle hotels op het eiland zijn verder gesloten voor meestal een halfjaar. Om op het eiland te komen neem je de pont die pas vertrekt als hij vol is, of het wachten te lang duurt. Leonie moet ons autootje er achteruit oprijden. Verder zijn het vooral aannemers met hout en dakpannen die meegaan. Geen andere toeristen. Er is een weg van een kilometer of 20 met wat zijweggetjes. Om de paar kilometer is een bouwwerk met trappen waar je naar toe kan vluchten bij een Tsoenami op dit heel platte eiland.
We zitten in een mooi huisje aan zee. Bij vloed komt de zee tot een meter of vijf. Heerlijk zwembad. Voor een paar dagen een lekkere plek. Buiten gegeten met Leonies lievelingssoep en een Red Snapper van de grill. We verheugen ons op een strandwandeling de volgende morgen. 

Maar ja dan slaat de vuile bacterie toe. Leonie houdt niets meer binnen, rent de hele nacht naar de WC. Aan het eind van de nacht ben ik het volgende slachtoffer. Duidelijk is dat we iets verkeerds gegeten hebben op het eiland. De aardige mevrouw van het resort voelt zich nogal schuldig. We krijgen medicijnen en ORS aangeboden. De nog aardigere mevrouw van de bediening komt zo ongeveer elk uur controleren of we nog iets willen. We eten een dag eigenlijk niks anders dan yoghurt. De laatste yoghurt die op het eiland te krijgen is, wordt voor ons gehaald. Je weet op zo'n moment dat het een dag of wat duurt en dat het wel over gaat, maar daar heb je niet al te veel aan op zo'n moment. Wat wel helpt is denken aan keren dat het nog erger was. 

Wat ook troostend is dat wat overgewicht heel goed is in dit soort situaties. Een paar dagen niet eten en een paar kilo eraf kunnen we wel hebben.

Khao Sok, een beschermd oerwoud

Het heet hier allemaal Khao. We reizen van Khao Lak aan de kust naar Khao Sok in het binnenland en dan naar Ko Koh Khao een eiland voor de kust. Khao Sok is een groot nationaal park. Een heel oud tropisch regenwoud met middenin een enorm stuwmeer. Er lopen wilde olifanten, beren en tijgers rond.
Je kan maar op 2 plekken het park in. Bij de hoofdingang en 60 kilometer verderop  bij het stuwmeer. Alleen bij de hoofdingang zijn hotels en resorts. Op het stuwmeer zijn wel drijvende huisjes.
De meeste toeristen verblijven een paar dagen bij de hoofdingang gaan een of twee dagen naar het meer en maken nog een wandeltocht.
 Het lijkt alsof de bevolking dondersgoed snapt dat ze een goudmijn in handen hebben. Wil je ook maar iets doen in het park dan heb je een gids nodig. Een kaart van het park is niet te krijgen. Bij de ingang is een onleesbare kopie van een kopie van een tekening te krijgen. Zo erg als een paar jaar geleden is het niet meer. Toen stonden er borden op de weg een kilometer na de ingang met daarop dat het verboden was om zonder gids verder te gaan. Let wel een kilometer nadat je 300 baht had betaald voor de entree. Nu zie je gezonde jongeren met stevige wandelschoenen, die gewend zijn om 5 dagen door de Alpen te lopen of een week te wandelen in Nieuw Zeeland achter een gids aan sjokken over een brede zandweg. De gidsen zien er trouwens kek uit. Goede Europese bergschoenen, kaki rugzak.
Wil je dus ook maar iets verder dat bos in dan moet je een gids huren. Het park is niet zoals elders in de wereld opengesteld  om bezoekers de mooie natuur te laten zien. Nee het bos  word zo geexploiteerd dat er zoveel mogelijk geld mee verdiend kan worden. Ik stel me Yellowstone of de Hoge Veluwe voor waar je niet zelf in mag, waar geen kaart van bestaat en waar je voor alles de lokale bevolking moet betalen.
Elk nadeel heeft zijn voordeel. Doordat de toeristen op zo weinig plekken komen, wordt de natuur misschien wel goed beschermd en kunnen beesten ongestoord rondlopen.

Bommen in het Zuiden

Als we er vrijdagmiddag langs rijden staan er wat roodwitte pilonen op de weg en één agent bewaakt de boel.
We willen nog even echt op vakantie. Een luie strandvakantie van een dag of tien. Talloze mogelijkheden hier in Azie. Eerst denken we aan Hua Hin. Ergens in het centrum in een groot resort. Bleek vooral het weekend behoorlijk vol en duur. Vrijdag is een vrije dag want de koningin is jarig en het is ook nog moederdag. Veel mensen gaan met de auto voor een weekend naar Hua Hin.
Uiteindelijk besloten we op vrijdag naar Phuket te vliegen en met een huurautotje naar het Noorden langs de kust naar Khao Lak te rijden. Eerst een paar dagen resort. Daarna wat dagen naar het nationale park in het binnenland.
Op donderdag zijn er berichten over bomaanslagen in Hua Hin. Op vrijdagochtend als we vertrekken zijn er nieuwe berichten over aanslagen. Niet alleen in Hua Hin maar op veel plaatsen in het Zuiden. Vooral op plekken waar toeristen komen. Reizigers naar Hua Hin wordt aangeraden om te keren en maar in Bangkok te blijven.
In de taxi naar het vliegveld zoek ik op waar de bommen precies ontploft zijn. Gelukkig niet op vliegvelden. Wel twee bij een markt in Khao Lak. Geen slachtoffers. Wel zijn een paar autos beschadigd.
De markt ligt een kilometer of zes van het hotel waar wij naar toe gaan.  Als we er 4 uur later langs komen is er nauwelijks iets van te merken. De buurt ziet er redelijk welvarend uit. Men verdient kennelijk goed aan het toerisme. Ze hebben de gevolgen van de tsunami net een paar verwerkt. Je gunt het de mensen niet een aanslag.
Thai zijn een meester in het negeren of ontkennen van problemen. De junta zegt meteen als de bommen nog aan het ontploffen zijn dat het niet om terrorisme gaat, maar dat het om lokale oproerkraaiers zijn. 16 bommen zijn er minstens geplaatst. Het lijkt er toch op dat het georganiseerd is en tegen het toerisme is gekeerd. De mevrouw van het resort vraagt hoe de reis was. We zeggen dat het wel vervelend is met die bomaanslagen. Ze begrijpt (of doet alsof) niet waar we het over hebben. Zondag doen we wat boodschappen in het dorp. Er is helemaal niets meer te merken. Vorige keren werkte dat negeren uitstekend. Zelfs de bomaanslag met 20 doden in Bangkok heeft geen blijvend effect gehad op het toerisme.
Ach misschien negeren wij ook. In dit luxe resort waar alles verzorgd wordt zoals je het wil of zou willen hebben we helemaal geen zorgen over buiten. Je mag hier bijvoorbeeld ontbijten tussen 6:00 en 17:00. Bij een dergelijk ontbijt hoort natuurlijk wel champagne en truffel op je omelet.
Morgen naar een hutje in de bergen. Hopelijk zien we iets van de natuur tussen de regenbuien door.

Een schroefje los bij Leonie

Leonie moet naar de tandarts. Haar Jacket kroon of hoe dat ding mag heten zit los. Even vulling eruit en vastschroeven. Tien minuten werk of zo. Dat hadden we gedacht. In Thailand gaat alles anders. Een afspraak gemaakt bij de tandarts in de buurt waar we al eerder zijn geweest. Leonie in de tandartsstoel en de vrouwelijke tandarts kijkt in haar mond met een bril met vergrootglazen. Leonie uit de stoel naar de rontgenkamer, weer in de stoel en kijken, weer uit de stoel voor nog een rontgenfoto. Dan wordt de baas erbij geroepen.  4 mensen proberen tegelijk in de mond van Leonie te kijken. De baas stelt vast dat ze niet beschikken over de juiste schroevendraaier. Kosten voor het onderzoek is 200 baht (5 euro)

Leonie wordt door gestuurd. Een afspraak wordt gemaakt met een dure kliniek met een tandarts die gespecialiseerd is in dit soort implantaten. De kliniek blijkt een gebouw met 25 behandelkamers te zijn. Beneden zitten 6 mensen achter de balies. Leonie moet eerst een paar formulieren invullen over medicijnen gebruik en ziektes. Haar paspoort en verzekeringspapieren worden integraal in de computer ingevoerd. Vervolgens wordt haar bloeddruk, lengte en gewicht gemeten door een verpleegster met een heel koket mutsje op. Ook hier wordt weer naar medicijnen gevraagd.

Dan mogen we naar de 4de verdieping waar natuurlijk weer een balie is met 2 mevrouwen erachter. De tandarts die ons daarna ontvangt heeft geen speciale kleding aan. Die trekt hij pas aan als Leonie in de stoel ligt. Op het jasje staat dat hij aantrekt staat Straumann en dat schept vertrouwen want dat is de fabrikant van het implantaat van Leonie. De kamer is imponerend groot en heel strak ingericht. Groter dan we ooit bij een tandarts hebben gezien De tandarts wordt geassisteerd door een assistente die op haar buurt weer geassisteerd wordt door een assistentie. Ze zijn goed uit elkaar te houden omdat ze een andere kleur jas aanhebben.

Na wat waarschuwingen ging de tandarts aan de slag. Inderdaad niet teveel werk. Meteen afrekenen bij de baliemevrouwen. Kosten 25 euro. 

Al met al een hele leuke middag. We kwamen in een deel van Bangkok waar we nog nooit waren geweest. 

Onze kleine kleinzoon Bo

Merritt en Jago houden van korte namen Eli heeft nu een broertje Bo. Een klein maar gaaf jongetje. Te vroeg geboren, dat hadden we verwacht. Wat klein maar verder heel gezond. Voordat je zo n wurm mag meenemen uit het Thaise ziekenhuis, duurt het wel even. Ze zijn uitermate voorzichtig. Na een paar dagen couveuse worden er allerlei tests en scans uitgevoerd. Alles gaat uitermate behoedzaam. Na 10 dagen mag hij naar huis. Bij zijn geboorte was hij 2300 gram en 44 cm. Wat vergeet je toch gauw hoe klein een klein kind is.
Eli kent meteen de naam van zijn broertje. Nog een voordeel van een korte naam.
Al met al is iedereen opgelucht en tevreden over de afloop van de zwangerschap. Bo is een mooi en tevreden kereltje. Hij is nu flink aan het eten en groeien.