Blubber en sate

Door de blubber vandaag. Op gewone fietsen was het niet gelukt. Met de goede mountainbikes waar we op rijden wel. Google maps leidde ons naar een leuk stuwmeer verderop. Over onverharde paden naar boven. Overal modder plassen door de regen van gisteren.

Bij terugkomst in het hotel liet ik wat foto's zien van het stuwmeer. Het personeel was daar nog nooit geweest. Alleen types zoals wij gaan daar heen. Ze hebben ons wel geweldig geholpen om de modder van de fietsen te spuiten.

's Avonds weer gegeten in het enige restaurant in de buurt. Leonie is de keuken maar ingegaan en heeft de sate aangewezen. Het bier wordt geserveerd in glazen die voor een derde ijs bevatten. Zo krijg je een glas met een derde ijs, een derde bier en een derde schuim.
Dus deze dag kon niet meer stuk.

Effe fietsen

"No, we do not have chicken sate"' zegt de mevrouw van het restaurant. Leonie heeft net geprobeerd sate te bestellen bij iemand die toch heel duidelijk zelf een sateetje aan het eten was.

No sate, maar we kunnen wat plaatjes aanwijzen op een menukaart. Ook lekker daar niet van.

Als we willen afrekenen (10 euro inclusief een liter bier), loopt de mevrouw naar onze tafel terwijl ze onderweg warempel alweer een lekkeruitziend sateetje aan het eten is.

Op zo’n moment is een taalbarrière een echte barrière.

We zijn een paar dagen fietsen naar een landelijk ouderwets landhuis met 9 grote kamers. Er komen hier niet zoveel buitenlandse toeristen. Als we iets willen dan wordt er een mevrouw gebeld die een beetje Engels kan. Een paar kamers zijn bezet door Thai met geld die de avond doorbrengen met een fles whisky en steeds luidruchtiger worden. Vooral eentje is voortdurend aan het woord. We denken dat hij alles betaald. 

In de buurt is eigenlijk helemaal niks te doen. Niet erg want we willen een paar fietstochten maken. Helaas gaat het ongenadig regenen. We moeten er wel uit om geld en wat te eten te halen. In dit hotel is geen eten te krijgen en je moet de kamer contant afrekenen. Hier werkt de zwarte economie.

Op onze mooie gehuurde mountainbikes zitten geen spatborden en we zijn in slaap gesust door het mooie weer en vergeten een jas mee te nemen. Heen worden we flink nat door de stortregen en de plassen op de weg. Een lekker ouderwetse fietservaring.

Terug blijven we helemaal droog omdat we ons Thaise regen poncho’s hebben aangeschaft.

Een paar dagen in Chiang Mai stad

In een stad als Chiang Mai kan je alles krijgen wat je wil. Je moet wel de plekken weten te vinden of het geluk hebben ergens tegen aan te lopen.

Fietsend door de stad op twee oude fietsen van het hotel, blijkt het verkeer toch wel erg druk. Acht jaar geleden fietsten we hier ook. Het was toen een stuk minder druk. Het kleine straatjes in het oude centrum zijn prima te doen. Maar daar buiten is het soms wel erg druk. Zoals altijd zijn de Thai reuze beleefd in het verkeer. Wachten rustig tot ze je kunnen passeren. 

Een kerstroos gekocht op de flowermarket. De markt is een wirwar van straatjes waar, honderden verkopers van planten een winkel hebben. Je ziet tien keer meer planten dan in tuincentrum Osdorp. Wat vruchten gekocht op de groentemarkt. Goedkoop! Nu begrijpen we waarom een restaurant nog winst kan maken als ze je een maaltijd voor 2 euro voorzetten. Een zak met 20 Chinese kolen kost 100 baht (2.50 euro).

Twee dagen geleden heel erg lekker gegeten in een restaurant dat eigendom is van een Engelsman en waarvan de koks Thai zijn. Echt Frans eten, met een kleine Thaise twist.  Personeel dat goed Engels spreekt en attent is en niet kruiperig of te bescheiden. Het restaurant zit twee keer vol elke avond. Volgens Tripadvisor het beste restaurant van Thailand.

Vanavond een beetje door de stad gedwaald en een paar bier gedronken in een in een Biercafe, waar ze bier op de tap hebben. Een kerstbier gedronken van een Schotse brouwerij. Lekkerste bier van de laatste maanden. Daarna gegeten in een Pizzeria waar je alleen pizza’s kan krijgen. De pizza’s worden bereid in een houtoven die door een Italiaan is gebouwd. Op weg naar het hotel in een cafe terecht gekomen waar een groep Engelse en Amerikaanse mannen in een kring aan het zingen was. Zoals ze dat doen rond een kampvuur op een Amerikaans festival. Allemaal 60 plus. Eentje had een prachtige stem. Een ander kon goed gitaar spelen. Dat een van hen zo dronken was dat hij soms minutenlang met zijn hoofd op tafel bleef liggen, stoorde niemand. Ze waren dat kennelijk wel gewend. Ze waren ook blij dat ze weer eens een avond zonder hun Thaise girlfriends konden doorbrengen. Eentje die te laat kwam, vertelde dat hij de hele middag had moeten winkelen in Robinsons. Iedereen begreep hoe erg hij het had gehad die dag. De dag afgesloten met een Schotse whisky. Dat wel nodig want ik heb mijn trui bij Jago laten liggen. Het was een graat of 10 en ik was de enige met korte mouwtjes. Het is nu het koudste moment van het jaar in Chiang Mai.

Bier in Thailand

Als bierliefhebber is het hier in Thailand afzien. Er is alleen een sloot slappe pils te krijgen. De drie grote merken Singha, Leo en Chang worden door 2 brouwerijen gebrouwen. Er zijn hier en daar gelukkig wel wat biercafés waar een wat steviger bier te krijgen is. De prijzen ook stevig helaas. Net hier in Chiang Mai gegeten met een Chang bier erbij. Het eten kostte nog geen 6 euro inclusief een liter bier. Onze 2 kleintjes bier in het lokale Craft biercafé die we daarvoor dronken waren duurder.

Je mag hier in Thailand alleen bier brouwen als je een enorme omzet hebt. Het opzetten van een kleine brouwerij of thuis brouwen is verboden. Het is de macht van het grootkapitaal. Je moet minstens per jaar een miljoen liter bier brouwen anders ben je in overtreding. Een firma als Heineken heeft daar geen moeite mee. Eind 2016 zijn de wetten nog wat aangescherpt. Als je een kleine brouwerij start kan je een half jaar gevangenisstraf krijgen. In Thailand zijn wel meer rare regels waar geen zinvolle reden voor is. Deze regel is daar geen uitzondering op.

Toch kan je hier in Chiang Mai een paar lekkere bieren van de Chiang Mai Brewing Company krijgen. Een brouwerij van twee Thaise studenten die in Colorado veel IPA's hebben gedronken. Hoe kan dat? Heel eenvoudig. Dit bier wordt gebrouwen in Cambodja. Dat is 1000 km verderop!

Je ziet overal in de wereld en dus ook in Azie kleine brouwerijen starten die craft bier produceren. Zelfs in Birma is de eerste microbrewery geopend. Maar Thailand zal het enige pilsland ter wereld blijven.

Wonen in een Moo Baan

Onze zoon, vrouw en de kinderen zijn verhuisd naar Chiang Mai. Ze wonen nu in een buitenwijk van de stad op 15 km van het centrum in een Moo Baan. Dat is een afgesloten wijk met een ingang met bewaking. Er zijn een flink aantal van deze wijkjes in de buurt.

Hun Moo Baan heet Home in Park. Er staan 250 huizen op het park. Alle huizen zien er goed uit, zijn groot, hebben een flinke tuin en zijn allemaal verschillend van bouw. Er loopt een heel brede, een kilometer lange weg doorheen met tientalle zijstraten. Centraal is een restaurant, een groot zwembad en een tennisbaan. Over de weg wordt stapvoets gereden. Het is een al wat oudere Moo Baan, weinig eenvormig. Andere modernere Moo Baans zijn veel uniformer, met kleine tuinen.

Het huis van is een van de kleinste, heeft geen verdieping en heeft 3 slaapkamers en slechts 2 badkamers. De indeling is ouderwets koloniaal. Aan de huiskamer grenst een keuken. Om er te komen moet je een deur door en een paar treden af. In deze keuken hoor je echter niet de koken. De echte keuken bereik je door naar buiten te gaan en dan is een deur verder de keuken waar gekookt wordt. Een relatief klein hokje zonder ventilatie. Als de kok het eten klaar heeft, moet hij of zij drie deuren door en een trapje op om het eten op tafel te zetten. Een van de eerste zaken die Jago aan heeft geschaft was een gasstel zodat je ook in de eerste keuken kon koken.

Bij de beschrijving van een huis wordt altijd weggelaten dat er aan de achterkant nog een kamertje en een badkamer is voor het personeel.  Dat is ook hier het geval. De Birmese Nanny is meeverhuisd uit Bangkok.

De tuin is prachtig. Zo’n meter of 90 lang. Vol met bloeiende bomen en struiken. Dit allemaal voor een bedrag dat je in Amsterdam voor een sociale huurwoning betaalt.

De vraag is natuurlijk is het leuk wonen is een afgesloten wijk. Nou voor kinderen die uit de grote stinkstad komen is het geweldig. Er kleven denk ik dezelfde voor en nadelen aan als aan een Vinex wijk. En als je het wat saai vind kan je altijd even naar de stad met een Uber voor een euro of 4. Of op de fiets het terrein af en dan de hoek om, Je zit dan meteen in een dorpje en tussen de velden.

Weer naar Azie eind 2017

We zijn weer op weg naar Azie. Allereerst naar Chiang Mai. Jago is net verhuisd uit Bangkok.Weg van de erge drukte en de stank van de grote stad.
Wij blijven weg tot het weer eind februari weer beter wordt. En de straat geen bouwput meer is.

Autorijden

We kijken hier smorgens in bed naar Wimbledon op de TV. Tussendoor is reclame. Eentje van Mercedes wordt 20 keer per uur uitgezonden. Je ziet een rustige suburb op zondag. Een paar hardlopers steken de straat over. Een vader speelt honkbal met zijn zoontje en een meisje krijt op de soep. Een typisch dertig kilometer gebied denk ik dan als hollander. Dan komen er drie rode mercedessen voorbij gestoven. De vader kijkt verlekkerd, ziin zoon met open momd, het meisje vol bewondering. Mercedes or nothing is de kreet. Daar weet ik wel mijn antwoord op. Op zo'n moment sta ik wel erg ver weg van de amerikaanse cultuur.
Ik zou er op een paar steden na niet kunnen leven zonder rijbewijs.

De wegen zijn vreselijk slecht onderhouden. Naar schatting is er minstens 1000 miljard  voor amerikaanse begrippen kleine auto stuitert over de wegen. Gaten, ribbels, kuilen, halfgeasfalteerde stukken. Onze klep van motorkap trilt een paar keer los. Het is niet voor niets dat ze hier in zulke grote auto's rijden. Honderden stukgereden banden hebben we zien liggen. Een paar midden op de snelweg. Een vrachtauto voor ons verliest een band het ding stuitert een paar keer en verdwijnt tussen onze voorwielen onder de auto door.

 Er worden domweg te weinig belastingen geheven. Benzine blijft spotgoedkoop. Een dubbeltje per liter extra zou al het onderhoud van wegen en bruggen kunnen betalen. Een doorsnee vrachtwagen chauffeur is meer dan 800 dollar kwijt aan extra slijtage van de banden door slecht onderhoud en aan omrijden omdat bruggen niet meer bereden mogen worden. 

We nemen in Los Angeles ook maar de auto om ergens te komen. Om naar de overkant van de straat te komen, moet je een 2 maal 5 baans weg oversteken. Fietsen is voor de armen en voor de sport.

Muziek op de Farm

Haybale seating. We zijn op een farm terecht gekomen voor een concert in de open lucht. Om er te komen moeten we 50 kilometer langs wijngaarden en ranches rijden. Ze noemen het met typische amerikaanse overdrijving  de " 2nd annual Bluegrass, Blues, and Buffalo Music Festival".  Een beetje overdreven voor een optreden van twee en een half uur van twee groepen. Vooraf hadden we geen idee wat we ons erbij voor moesten stellen. Het is weer warm vandaag, maar we beginnen een beetje aan de droge lucht te wennen.
De Farm heeft honderden verschillende beesten, waaronder ook bizons (buffalo's). Alle machines die ze de laatste 100 jaar hebben afgedankt staan nog op het erf. Mooie oude auto's, tractoren.
Er is een aardig podium en er zijn hooibalen om op te zitten. Er zijn ook wat tafels. We gaan aan een van de tafels zitten. Van te voren hebben we wat gegeten en ik heb een biertje mee. Alle anderen bezoekers hebben enorme hoeveelheden eten mee. Er is ook een grote barbeque waar je gebruik van kan maken. Aan onze tafel komen amerikanen zitten die al het eten en drinken met ons delen. Allerlei gezonde groenten chips, eigengemaakte salsa en pesto en natuurlijk bier. Heel gastvrij. Eentje blijkt zelfs "here in California" van Kate Wolf te kunnen zingen.
Het voorprogramma is local. Ze komen uit een stad 100 km verderop.  Dan treedt Dirty Cello op, een groep die op het Kate Wolf festival optrad en bij ons in het Motel logeerde. De bassist bedankt Leonie dat ze weer gekomen is. Leuke, energieke muziek. De zangeres speelt nogal wild cello. Vandaar de naam. Na een paar nummers stapt de bassist van het podium en plukt een dame uit het publiek voor ons dansje. Hij blijkt prachtig te kunnen dansen. Ik vind het jammer dat hij Leonie niet gekozen heeft.
Volgende week gaan ze op tournee naar Europa.

S

Halverwege het concert wordt de klassieke vraag gesteld  of er een dokter aanwezig is. Er is een oudere man met witte cowboyhoed onwel geworden. Ze weten niet of het een heatstroke is of een echte stroke.  Het is vandaag 42 graden geweest. Men heeft kennelijk ook 911 gebeld, want even later komen er twee brandweerauto's het terrein opgereden. Na enig wachten komt er ook nog een ziekenwagen. Daarna verschijnt er een helikopter die aanstalte maakt om te landen. Dat is niet nodig. De cowboyhoed wordt afgevoerd met de ambulance.  Hopelijk betaalt zijn verzekering alles uit.
Grappig genoeg speelt de muziek gewoon door en blijft het publiek ook lakoniek luisteren.
Na afloop in het donker in auto, zeggen we tegen elkaar:  "we komen nog eens ergens"

Eten

Bergen worden er verorberd. Ons hotel in Paso Dobles, halverwege San Francisco en Los Angeles geeft korting op een ontbijt bij een Diner verderop. Wij nemen een klein bakje fruit voor Leonie en een bejaarden ontbijt met scrambled eggs voor mij. Yoghurt zonder suiker hebben ze niet en ze hebben alleen slobber koffie.
Het eten is meer dan genoeg voor ons tweeen. Het blijft verbazen. De hoeveelheden die de Amerikanen naar binnen werken. Om ons heen worden enorme borden op tafel gezet die soms meer dan 10 cm hoog zijn opgeladen. Bij hun 4 grote eieren krijgen ze gebakken aardappels, worst, spek, wat gebakken groenten en brood. Stapels pannekoeken, drie dubbele broodjes. In gestaag tempo wordt er door de berg calorieen heen gewerkt. Het beetje wat over is gaat mee in een doosje.
Treurig is dat kinderen het voorbeeld wordt gegeven dat veel de norm is. "Are you full or do you want a dessert?" wordt gevraagd aan het eind van de maaltijd. Het is ook heel gewoon om een flinke hoeveelheid eten niet op te eten.
Merkwaardig is ook de hoeveelheid suiker die overal in verwerkt is. Bij een vleesrestaurant krijgen we vooraf een goed uitziend broodje met boter. Mierzoet met meer suiker dan cake. De pindakaas is vreselijk zoet. Plain yoghurt bevat suiker.
Dikkerds leveren hun dagelijkse inspanning door in de hitte te schuivelen tussen invalide parkeerplaats en diner of Walmarts. In die winkels voel ik me dun en zonder overgewicht.

Er is een scherpe scheiding tussen 2 eet en voedings culturen. Die nauwelijks mengen.
In de grotere dorpen en steden tref je naast Walmarts e.d. standaardwinkels, de gezonde voedingswinkels. Met totaal andere produkten. Hele schappen gevuld met glutenvrije producten, zelf af te wegen noten, peperdure superfoods. Er lopen frisse, gezondogende jongeren en dertigers rond. Hier geen enkele dikkerd, ik ben de dikste in de hele winkel. Alles is wel peperduur. Er zijn ook bijpassende restaurants. Redelijk gezonde porties. Van de groenten, fruit en vlees krijg je te zien van welke boerderij dit afkomstig is. Van de vis welk schip het wanneer gevangen heeft. Gezond eten is een luxe produkt. Gezondheid dus ook.

Do not take the glass please.

Hier in Fort Bragg is de grote toeristische attractie Glass Bay. In de jaren twintig werd het vuilnis van een groot deel van de gemeente op een strand in een baai gedumpt. Toen die vol was, werd een volgend strand volgestort. Dit ging door tot in de jaren zestig. Toen werd men zich zelfs hier bewust dat dit toch niet goed voor het milieu was. Later heeft men ijzer en andere metalen opgeruimd. Over bleef stukken glas die door de zee afgesleten werden en als gekleurde kiezelstenen achterbleven. Een strand vol wit, rood, blauw en groen.
Nu is er een groot parkeerterrein met toilethuis en een geasfalteerd wandelpad naar zee. Bij het pad staat een bord met uitleg. Daarop hangt ook een briefje: do not take the glass. Per dag komen in het hoogseizoen (nu) 1500 mensen naar het strand kijken. Het staat in elke folder. Als we op het strand komen zien we inderdaad tientalle toeristen rondscharrelen. Maar glas? Zoals op de foto's in de folder? Nou ja hier en daar een klein stukje wit of groen. Als ze het niet zou weten dan zou je er zo langs lopen. Iedereen is aan het graven en rommelen. Als ze iets groots vinden steken ze het triomfantelijk in hun zak. Kinderen lopen met emmertjes rond.
Al het rode en blauwe glas is inmiddels opgeraapt (of moet ik zeggen opgeruimd?). Enig hoofdrekenen levert op dat er toch wel per jaar een half miljoen stukjes glas worden meegenomen. Ze schijnen hier zelfs in de gemeente besproken te hebben om nieuw glas te dumpen en zo de attractie te handhaven.
De rotsen in zee hebben iets tijdloos. We zien een paar dikke zeehonden liggen die af en toe een flipper opsteken. Weinig toeristen hebben er oog voor.

Als we richting de lokale brouwerij lopen zien we bij het toiletgbouw twee gemengde rijen staan. Unisex WC's zoals overal in Californie zijn nadelig voor de man. Mannen die moeten plassen, staan tussen de vrouwen in de rij. Effe snel naar het urinoir is er niet meer bij.

Vakantieweekend

In Crescent City een plaatsje aan de kust in Noord Californie zijn 23 van de 25 hotels vol op zaterdag. De twee Motels die nog kamers hebben daar willen we niet zitten. ("The best thing about this hotel is leaving in the morning"; "bed bugs!") Dan toch maar ergens anders heen op zaterdag. Het is het eerste weekend van juli en veel amerikanen nemen het weekend vrij tot woensdag. Dinsdag is het the 4th of july, een nationale feestdag. 4 dagen is voor Amerikanen een echte holiday.
Zo maar een beetje rijden, ergens stoppen en dan een motel zoeken is onverstandig. Dit betekent plannen en van te voren vastleggen waar we heen gaan. Helaas gaan de prijzen flink omhoog als er schaarste is. Tja, kapitalisme heerst hier. We boeken tot vier keer toe de laatste kamer in een hotel.
Op zondag bij het prachtige nationale park Crater Lake merken we ook de drukte. We staan in de file om er binnen te mogen. Na de treinreis zien we voor het eerst andere buitenlandse toeristen. Begrijpelijk want het is een van de mooiste parken in de VS. We kunnen niet helemaal rond het meer rijden omdat er nog te veel sneeuw ligt.

 We rijden honderden kilometers op de grens van Oregon en Californie naar de kust.
Prachtige wegen tussen reusachtige dennebomen California Pines. (Ook een nummee van Kate Wolf). Langs de kust een mooie zee, maar ook mist. De temperatuur daalt. Een beroemde vuurtoren kunnen we niet zien door de mist. De misthoorn horen we wel de hele nacht.

In jaren niet zulke kronkelige wegen gereden. Geheel duizelig komen we aan bij de kust. Onderweg stoppen we om te picknikken op een volle camping. Onze buren hebben vrolijke Mexicaanse muziek aanstaan op festivalsterkte.
We blijven iets buiten Fort Bragg in een hotel, met uizicht op zee en een fiets- en wandelpad. Bijna iedereen die voorbijkomt heeft een lange broek en trui aan. Het is fris.
Ook hier is het druk. Vanmiddag wordt in het stadje de 4th of july gevierd.

Lake Tahoe

We zitten in de Fire Lite Lodge aan Lake Tahoe (spreek uit: Lake Taho, met de klemtoon op de a). Inderdaad gaat s avonds de haard aan. Het wordt hier 2 graden snachts. Tahoe ligt op 1900 meter op de grens van Californie en Nevada. Overdag is het een graad of 28 en de nachten zijn koel. Wat een verademing om het weer eens lekker koud te hebben, zegt de Hollander.
Het meer is tot 500 meter diep en 500 vierkante km groot. Iets verderop heeft de boerderij van Bonanza gelegen. Rondom zijn de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada tot 4600 meter hoog. Vanaf ons balkon hebben we een magnifique uitzicht. Prachtig donkerblauw water en in de verte bergen met witte toppen. Mooie dennebomen. Met de auto moet je over 3000 meter om hier te komen. In de verte aan de andere kant van een meertje zagen we een trein rijden, op het spoor naar Sacramento. De Sierra Nevada kende ik alleen van de gelijknamige brouwerij uit Chico. De werkelijkheid overtreft de plaatjes op de bierflessen!
In het dorp waar we zitten wonen 200 mensen. En een paar duizend toeristen. In de winter nog flink wat meer.
Gisterennacht vreemd wakker geworden. Geen idee waarom. Nu lees ik dat er een aardbeving was met 28 naschokken. Raadsel opgelost!
Aan de overkant van de weg is een strandje. Amerikanen rijden 500 kilometer, blijven dan een of twee nachten in zo'n Lodge als dit.  En rijden dan weer naar huis. Ze nemen al hun strandspullen mee. Opblaasbootjes en dergelijke. Een heel relaxte strand sfeer. Iedereen loopt zo het water in. Wij dus ook het water in. Ik kwam niet verder dan mijn kruis. Krankzinnig koud. Smeltende sneeuw op de bergen. Als Amerikanen strandplezier willen hebben laten ze zich door niks van de wijs brengen ook niet door water van 12 graden. Leonie kwam er natuurlijk wel helemaal in, maar dat is een zeehond.
  

Zondag op het festival

Wat uitspraken op het festival:
Een mooie hippie dame tegen ons: "You are lucky people! You look happy!"
Zangeres Ferron een pot van 65. Prachtige teksten. Het zingen gaat niet meer zo: "I have a hole in my guitar as big as my heart."
Laura Love met roze basgitaar: "I feed my butt with peanut butter." Alle dames vinden dit hilarisch. "Maybe someone will mounteneer my butt someday" Nog meer gelach.
John Prine: "I like meatloaf ...... the food. In Nashville we had to finish a song every tuesday before lunch hour ended"
Dame naast ons op hooibaal bij een van de kleine podia: "I guess that you are real groupies then."
 
Paper Bird maakte ook indruk. Geweldige guitarist en twee perfecte, totaal verschillende zangeressen.
Optredens in Amerika zijn anders dan in Nederland. Er wordt voortdurend om de teksten gelachen. Artiesten lijken meer op hun plaats. En op festivals wordt er voortdurend samen gespeeld.
De voor ons bekende artiesten die we graag wilden zien traden allemaal op zondag op. En dat bleek een heel georganiseer en heen en weer geren tussen de podia. Dar Williams trad ten dele gelijk op met Bruce Cockburn. Daar hebben we het begin van het optreden van gemist. Dar herkent ons wel meteen, maar denkt al jaren dat we uit Haarlem komen.  Dar zag er jong uit, haar optreden zoals altijd prima. En met 50 lesbo's Iowa zingen is toch een onvergetelijke ervaring.
"I never had a way with women,
but the hills of Iowa make me wish that I could"

Velen maken indruk door hun manier van optreden. David Luning blijkt een leuke jongen die het goed doet bij de meisjes. Die zingen alle teksten luidkeels mee. Toen hij John Prine hoorde zingen is hij meteen van school gegaan. Energiek, mooie stem en goed ingespeelde band.

Als je mij vraagt wat mijn lievelingsnummers zijn dan kan ik er wel een stuk of tien noemen. Pacing the Cage van Cockburn is daar een van. Helaas dit keer niet gehoord.

Het laatste optreden is van John Prine. 2 uur lang. Goed bij stem en energiek. Hij steekt zijn hoofd wat naar voren, heeft een flinke pens onder zijn witte overhemd en heeft een jasje aan dat drie maten te groot is. Grappige praatjes en oud en nieuw werk. Hij speelt een prachtige, ontroerende versie van Hello in there. Een nummer van mijn top tien. En hij zegt er nog bij dat het zijn lievelingsnummer is!

Kate Wolf: give yourself to love

Vrijdag horen we voor het eerst live Here in California zingen. Een favoriet nummer van mij de laatste 20 jaar. Ontroerend. Er wordt
 een uurtje Kate Wolf songs gespeeld. Blue Summit speelt Here in California.
Hier is het nummer van Kate Wolf zelf.
 https://m.youtube.com/watch?v=naL9j279bcU


When I was young my mamma told me
She said child take your time
Don't fall in love too quickly
Before you know the one
She held me round the shoulders
In a voice so soft and kind
She said love can make you happy
And love can rob you blind
Here in California fruit hangs heavy on the vines
There's no gold I thought I'd warn you
And the hills turn brown in the summertime

Kate Wolf mengt in haar muziek beschrijvingen van de natuur met onvoorwaardelijke  liefde. En ze wist waarover ze zong. Flower power tijd. Ze verliet haar man en 2 kinderen omdat ze vond dat ze muziek moest maken. Ze leefde liever een tijdje in haar auto in California. Eric Taylor zei dat op de dag dat zij doodging hij met zijn motor de Great Divide (ook een nummer van Kate Wolf) op reed om haar te gedenken. Later heeft hij haar twee of drie husbands ook nog ontmoet. Hij wist niet meer hoevaak zij exact getrouwd was. Kon ook 4 keer zijn.
Het festival is 22 jaar geleden begonnen om Kate Wolf te gedenken.  Keith Greeninger beschrijft het als echte amerikaanse cultuur die door wordt gegeven en die je deelt met anderen. Het blijft bijzonder om met zoveel anderen liefde voor dezelfde muziek te delen. Als we op zaterdag een T shirt aanschaffen, vraagt de mevrouw in de stand ons uit over waarom wij uit Nederland naar dit festival komen. Ze blijkt de dochter van Kate Wolf te zijn.
Dichterbij kunnen we niet komen.

het Kate Wolf Music Festival

Heerlijk. Er is helemaal gaan bereik met de telefoon op het festival. Niemand houdt een telefoon in de lucht. Selfies worden nauwelijks gemaakt. Af en toe neemt iemand een foto. Zelfs de artiesten maken er opmerkingen over. Ze vinden het een verademing om op te treden voor een groep waarbij niemand een telefoon in de lucht houdt.
Het Kate Wolf Festival is op een ranch 40 km van de dichtsbijzijnde plaats af. Geen telefoonmaatschappij zet hier een zendmast neer.
Het festival duurt 4 dagen. Wij gaan de laatste 3 dagen. Veel voor ons nieuwe muziek en een aantal bekenden.
Een paar van de artiesten komt uit Canada. De rest uit de VS. Heel veel ouder, lokaal westcoast publiek. Iedereen in vrijetijds kleding. Veel strohoeden. Wat oudere hippies en wat jongeren. Sommigen in badkleding, omdat je je kan verkoelen in een riviertje naast de camping. Er wordt niet gerookt. Alleen ruik je af en toe hash van een joint die stiekum wordt gedeeld. Veel oudere dames zien er geweldig fit uit. Grijs lang haar, slank lijken ze nog iedere dag yoga les te geven. De heren zijn wat boller met baard en soms paardestaart.
Tegen de hitte zijn hier en daar sproeiers geplaatst waar je even onder kan staan. Vrijdag en zaterdag is het bijna 40 graden. Ik neem zaterdag in boxer een duik in de rivier die langs het festivalterrein loopt. Als we met mensen spreken, blijkt dat ze andere festivals, zoals Kerville in Texas en Falcon Ridge in New York state helemaal niet kennen. De afstand tussen East en Westcoast is enorm. Men gaat niet van hier naar een festival 4800 km verderop.
Er zijn vier podia 3 kleinere en een groot. Iedereen zit op lage stoeltjes. Wij hebben alleen een doek en een kussentje bij ons. Zijn we lekker mobiel. In de VS doen ze alles voor de invaliden. In Californie zie je bij elk zwembad bij Motels een apparaat om invaliden het zwembad in te takelen, ook eentje bij de hotpool. Bij een festival is er altijd een plek voor de ouderen en invaliden. Dit keer bij het grote podium is er een plek heerlijk onder een boom in de schaduw. Schandalig maken we voor het eerst gebruik van Leonie haar  knieen.
In ons motel dat 40 kilometer van het festival ligt, zitten allerlei artiesten en festival gangers. We zitten buiten voor onze deur. Als we het net over Crow and the Canyon hebben komt de zangeres voorbij. Links naast ons zitten bandleden van Lukas (de zoon van) Nelson. Rechts naast ons John Inmon de guitarist van Jimmy Lafave. Hij speelt met Sarah Lee Guthrie (kleindochter van). Jimmy zou ook nog op dit festival hebben gespeeld, maar helaas. Iedereen die naar het festival gaat, is herkenbaar aan een paars polsbandje. De artiesten hebben een wit gedrukt gebloemd bandje om. Onder het ontbijt wordt besproken wat men het beste vond gisteren.

Warmte

Leonie heeft radio 1 aan en we horen dat er een hittegolf is in Nederland. Dik 30 graden! Nou liepen we hier gisteren zo uit het treinstation ook een hittegolf in. Na 55 uur treinen hadden we wel zeebenen en een wat zwabberige loop de eerste 10 minuten.
40 graden is het hier vanmiddag. Morgen wordt 43 graden voorspeld. Krankzinnig heet. Het is net of je een straalkachel tegemoet loopt. Je brandt je handen  als je in de zon een metalen leuning beet pakt. Het zwembad biedt verkoeling, maar je moet niet wat ik deed na het zwemmen een kwartiertje  gaan zitten onder een parasol. Zweten voel je niet.
Na wat opgezoek hebben we besloten om de reis verder om te gooien. Niet naar Death Valley (51 graden vandaag) en Phoenix (48 graden). In Phoenix konden de vliegtuigen door de hitte niet opstijgen. Door te dunne lucht is de plakkerige landingsbaan  te kort. Een bezoek aan deze streek lijkt een soort ramptoerisme. Je maakt mee hoe de natuur uit de bocht kan vliegen door klimaatverandering.
Je ziet in de middag weinig mensen lopen op straat. Mensen zitten thuis binnen of in hun auto.
Andere plekken, bij meren en aan de kust zijn een stuk aangenamer.
We zijn van plan om naar het Kate Wolf Festival vooral de avonden te gaan. Daar dreigt het ook een graad of 38 te worden overdag. In de zon op een weitje zitten is nog veel warmer dan 38 graden. Daarna kijken we wel verder.
Vanmiddag de auto opgehaald en boodschappen gedaan bij de Walmart. 4 uur heetst van de dag konden we de auto niet terug vinden. Na wat nadenken wisten we weer dat het een nissan was, geen idee welke kleur. Na 10 minuten gevonden! Als we zoiets al als een te warm avontuur beschouwen, hoe is het dan met die plukkers op de aardbeienvelden en die bouwvakkers die we boven op metalen balken zien lassen?
(110 fahrenheit is 43 celcius)

Treinreisje

54 uur duurt de reis in de California Zephyr. We reizen van Chicago naar Sacramento dwars door de VS. In een roommette van 2 bij 1.20 meter. Voor een bejaardenprijs. We zitten bovenin wagon 0532. Onderin de sleeper zijn ook een aantal roommettes, een douche en toiletten. Je hebt ook nog grotere coupes.  Voorin de trein zijn wagons voor coach passagiers. Daartussenin een observatiewagen en een paar restaurant wagens. Coach mag niet naar de sleepers. En in het restaurant komen ze ook niet veel. Dat is te duur.
De trein wordt getrokken door twee locomotieven. Eentje hield ermee op toen we de Rocky Mountains opreden. We stopten en alle elektra viel uit. Met een engine komen we de berg niet over, dus ze proberen hem weer aan de praat te krijgen. Na een half uurtje is het euvel verholpen. We kunnen weer verder en hoeven niet op een nieuwe engine te wachten. We kruipen de berg op en uiteindelijk loopt de vertraging op tot 4 uur. Een paar dagen geleden kon de trein niet verder vanwege een brand. Uiteindelijk was de vertraging 17 uur.
's avonds worden de bedden opgemaakt door Kam, onze wagonchef. Het klimmen op het bovenbed vereist een flinke lenigheid. "Yesterday it costs me 10 minutes to climb up." Zegt een aardige pensionado bij  het ontbijt. Het blijkt dat alleen mannen bovenliggen.
Er zijn twee aparte omroepsystemen. Een voor de hoofdconducteur en sleeperchef, een voor de rest. Het kan dus gebeuren dat party of two Cezelden (wij) wordt opgeroepen te verschijnen in de dinercar en tegelijkertijd wordt aangekondigd dat de trein gaat stoppen.
We stoppen soms ook bij kleine stations. Het perron is dan zo kort (10 meter) dat we twee of drie keer stoppen. Een keer voor elke wagon waar mensen uit en in moeten.
Voor sleepers zijn maaltijden inbegrepen. 3 keer per dag schuif je aan bij medetreinreizigers.
De gratis maaltijden zijn voedzaam, niet echt lekker en meestal lauw (koud zegt Leonie). Niemand klaagt erover.  De gehele organisatie van de keuken en restaurant maakt een wat overspannen indruk. Net of ze 2 keer zoveel gasten hebben als normaal. Halverwege de reis is de sla op, omdat er een koelkast is uitgevallen. Voor lunch mag Leonie kiezen tussen een hamburger en een kindermaaltijd uit een pakje.  Het bier en de wijn die niet gratis zijn, zijn uitstekend.
Bijna iedereen in de trein is Amerikaans. Op een paar Engelse echtparen en wij na. In de sleepers is bijna iedereen blank op het personeel na. Voor veel Amerikanen in de sleepers is het een vakantie. Met de trein dwars door het land, en dan terugvliegen naar huis.
Bij sommigen heb ik heb ik het idee dat ze nauwelijks buitenlanders hebben meegemaakt. Het enige buitenland waar ze naar toe zijn geweest is Canada. Politiek wordt ook soms angstvallig gemeden.  Of ze op Trump hebben gestemd vraag ik maar niet.
Degenen die wel over Trump praten schamen zich dood en hebben natuurlijk niet op die man gestemd.

In coach zitten de armen, ouderen, mensen die niet in een vliegtuig durven of mogen. Er zit ook een Amish echtpaar met kleine kinderen. Hij ziet er uit als een moderne hipster. Grote baard, bretels. De kinderen en moeder dragen een lange rok en mutsje. Zo te zien zijn ze de enigen in de trein zonder elektronica. Ze hebben wel crocks aan. Kennelijk mag dat wel. Een apakrte groep is de dikkerds. Zo dik dat ze niet op een stoel meemogen in het vliegtuig. Dan is de trein de enige optie. Een mevrouw verderop ligt de hele dag in haar roommette en komt alleen naar buiten om eten te halen. Ze moet dan wel zijwaarts door de gang lopen, met een dikke kreeftenpas. Ze is te breed voor rechtuit lopen.

Het mooiste stuk met de trein is na Denver door de Rockies langs de Coloradorivier. Door de sSierra Nevada in de sneeuw is een goede tweede.
Het is adembenemend en velen zeggen dat dit de mooiste treinreis van de VS is. Zij kunnen het weten omdat velen al allerlei andere treinreizen in de VS hebben gemaakt.

de lens is zoek

De lens is niet te vinden. We vliegen boven in een Boeing 747 met KLM New Business Class.  Geheel betaald met Flying Blue punten die we de laatste jaren hebben verzameld.  Echt vakantie. Languit liggen slapen.
Aan het eind van de vlucht krijgt Leonie haar lens niet meer uit haar rechteroog. Gepeuter in haar oog. Een stewardess neemt ook een kijkje. Daar hebben ze tijd voor in de Business Class. Niets te vinden.
Leonie wil graag dat er iemand op het vliegveld naar kijkt. Bij aankomst blijkt dat je alleen een ambulance kan bellen. Dat doen we maar even niet.


We laten er in Chicago wel naar kijken.
Dus in de taxi naar het hotel. Wel een uurtje in de file. De taxichauffeur zegt tot twee keer toe dat het sneller was geweest als we de trein hadden genomen. En goedkoper. Dat is het zeker. Met de trein kost 12 dollar. Onze taxi 80 dollar.
Via een apotheek komen we bij een gezondheidscentrum terecht een paar blokken van het hotel. De donkere jongen achter de balie zegt dat een consult minimum onefifty kost en maximaal threefifty. Leonie moet ook nog een paar documenten ondertekenen. Op een klein schermpje. De documenten zelf krijgt ze niet te zien. Gaat over aansprakelijkheid of zo.
Eerst meet een assistent bloeddruk en hartslag . "It all comes with the package."  Dan komt er een aardige oudere dokter. Hij is wat slordig gekleed. "Holland is the greatest country in the world as our national embarrassment would say."
20 minuten kijkt hij met allerlei lampjes in Leonies oog. Hij vind geen lens.
Hij geeft een verwijzing naar een oogkliniek en een recept voor oogdruppels mee.
Leonie gaat er nu ook maar vanuit dat de lens verdwenen is. Ze draagt de komende dagen een bril.
We moeten 156 dollar betalen. Voor het consult en een paar gebruikte wattenstaafjes.
Ik denk die Amerikanen houden van geld uitgeven, maar dit gaat wel heel snel.
Gelukkig maakt een bezoek aan een cafe een blok verder met meer dan 25 bieren op de tap veel goed. Daar wil ik wel mijn geld aan uitgeven.

PS: een dag later gaat het goed met het oog van Leonie.

Reis naar Amerika in 2017

We gaan dit keer naar het Kate Wolf Memorial Festival in Californie. Voor en na het festival maken we een reis.