Fietsen op Bali

Soms lopen, de vulkaan is 3100 meter, daar gaan we niet overheen

“You want brille for your kleinkinderen. For christmas?” We zijn net 400 meter in de loeihitte de berg op gefietst. En neergeploft in een eethuisje om nasi goring te eten en citroensap te drinken. De verkoper ziet dat we Nederlanders zijn (we zijn immers zo gek om te fietsen), en probeert ons wat brillen te slijten. We worden dus niet alleen liefkozend Mamma Leonie en Pappa Albert genoemd, maar ze denken dat we ook wel grootouders zullen zijn.
Leonie riep halverwege de helling dat ze dit nooit meer doet. Eerst een bypass en dan wil ze er nog wel een keertje over nadenken. En zeker alleen maar op haar eigen fiets, niet zo’n kreng van een mountainbike.
Mooi is het wel, leuke dorpjes, rijstvelden. Heel veel kinderen roepen iets in het Engels: hello, howarjoe, were you come from, good morning, en soms iets totaals onverstaanbaars.
Aardige en lieve mensen. En niet allemaal willen ze je iets verkopen.
En druk is het ook, en wat is de weg soms smal. Verschillende keren moeten we de berm in duiken om een vrachtauto te vermijden die aan het inhalen is. Het recht van de sterkste telt kennelijk. Mensen steken zo hun brommer de weg op. Tegenliggende brommers rijden vaak rechts, terwijl er hier links wordt gereden.
Het is regenseizoen hier en dan is het heet. Alleen het regent heel weinig aan deze kant van het eiland. Als de bevolking hier volop klaagt dat het warm is, mogen we aannemen dat het warm is.
Morgen maar weer vroeg vertrekken.