Als je wat langer in een land verblijft gaan je eigenaardigheden opvallen. Soms zijn de dingen helemaal niet zoals ze lijken te zijn.
Op den duur merk je dat de meeste mensen je helemaal niet verstaan. Ze willen je best helpen want vriendelijk zijn ze bijna allemaal. Ze zeggen wel yes, maar dat is uit beleefdheid. Ze verwijzen om je behulpzaam te zijn graag naar verdiepingen of winkels waar het product wat je wil hebben ook niet te krijgen valt. Maar dan hebben ze je geholpen. Taxi chauffeurs kunnen Soi 22 alleen verstaan als je twotwo zegt en daarbij 2 maal 2 vingers opsteekt. Eigenaardig blijft dat heel weinig mensen die hun kost verdienen in de toeristenindustrie geneigd zijn om wat beter Engels te leren.
De vraag is of men eigenlijk wel zo geïnteresseerd is in die buitenlanders? Neem nu die meneer die me in de straat waar we wonen een dik voetballershorloge aanbiedt, een Rolex of zo. Niet zo bijzonder dat hij me aanspreekt, maar tien dagen lang elke dag soms tot drie keer toe? Als je nu in het vak zit van horlogeverkoper, dan is het toch handig als je na een paar keer van een klant weet dat ie niks wil kopen? Naast ons huis zit een oudere meneer die altijd op de geldautomaat wijst, als we langs lopen. En langslopen doen we, een keer of 20 per dag. Lijken alle buitenlanders op elkaar?
Gelukkig worden we door anderen wel herkend. In Soi 22 waar we een paar weken wonen zijn tientallen massagesalons. De mevrouwen van de massagesalons weten na een paar keer langs lopen dat ik niet zo'n potentiële klant ben. We groeten elkaar vriendelijk dat wel.
Het blijft verbazen hoe de Thai de hele dag het zelfde eentonige of nietszeggende werk kunnen doen. Winkelpersoneel hangt met z'n vijven rond op de afdeling onderbroeken. Mensen zitten in winkels te wachten tot er eens een klant langskomt. Imitatiepolitieagenten staan de hele dag het verkeer uit een parkeergarage te regelen. En dan hebben we het niet over een 38 urige werkweek maar over zeker het dubbele. Na het inwilligen van een verkiezingsbelofte is het minimumloon officieel 300 baht, een 8 euro per dag. Dat is voor Azië enorm hoog. Ter vergelijking: in Birma is het minimumloon 50 cent per dag. We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat velen dat minimumloon niet verdienen.
Thaise mensen zijn gauw tevreden met hun lot. Mogelijk komt dat door het boeddhistisch geloof. Mensen accepteren hun bestaan. Hebben ze een baantje dan zijn ze daar tevreden mee. Wij als westerlingen willen steeds verder, hoger, meer. Wij zijn niet gauw tevreden met ons bestaan. We kunnen wel wat leren van de Thaise mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten