Xabia

 

Op weg naar de plek waar we met Jago hebben afgesproken komen we talloze wielrenners tegen. Hele groepen met hetzelfde shirt aan. Bergaf gaan ze sneller dan wij.

Op 25 km ligt de coll de Rates. Een niet zo hoge maar steile berg, waar wielrenners op trainen.  Een groot deel van de professionele wielerploegen traint  in winter en voorjaar vanuit het plaatsje Moirara verderop aan de kust. V d Poel heeft een huis daar. Pogacar, winnaar van de tour heeft in december vorige jaar de beste tijd ooit op de Coll de Rates  (KOM record) gereden. Een totaal onbekende Jonas Vingegaard reed in 2018 met 398 watt naar boven. Hij werd vlak daarna opgenomen in de Jumbo Visma ploeg.

We hebben met Jago, Merritt en de kinderen voor een paar dagen een villa 100 km onder Valencia. In de streek Xabia of Javea , onderdeel van de Costa Blanca. Xabia is de meest Oostelijke punt van Spanje. Met mooi weer kun je Ibiza zien liggen. Nog nooit in zo’n ruime villa gezeten.  Prachtig uitzicht op zee. Hoge plafonds met balken. Om ons heen staan duizenden villa’s, allemaal met zwembad. Het huis is goed onderhouden en ingericht alsof t zo op Funda moet. Beetje het dure Leen Bakker interieur. Behalve in de keuken zijn alle kasten leeg. Dit wordt al jaren niet meer bewoond. Is uitsluitend voor de vakantie verhuur. 

In de zomer kost de villa 700 euro, per dag welteverstaan. Nu natuurlijk veel minder. De villa staat ook te koop. Als we door de buurt lopen zien we nog aardig wat mooiere huizen.  Spaans Aerdenhout zegt Leonie. Er moet hier een goede welstandscommissie aan het werk zijn geweest. Alle huizen hebben dezelfde stijl. Ze hebben dezelfde rode dakpannen en kleuren. We zien veel torentjes, buitentrappen en frivole elementen. De omgeving is prachtig. Allerlei kliffen en strandjes. Heel mooie uitzichten.

Als Leonie het hondje uitlaat, komt ze drie wilde zwijnen tegen. Lulu begint doof en blind te worden, die had er gelukkig geen erg in. Toch meer natuur dan in Aerdenhout zou ik zeggen.

Roadtrip vanaf Malaga

We maken een roadtrip van Malaga naar Valencia. Eerst in Malaga de twee grootste trekpleisters bekeken. De kathedraal, een enorm groot en indrukwekkend ding. Vooral het houtwerk, de deuren en beelden zijn prachtig. En het Picasso museum. Het is meen ik het vierde Picassomuseum wat we bezoeken. De kunst is geschonken door een dochter en kleinzoon. Een beetje uit alle periodes. Picasso is in Malaga geboren. Vandaar het museum. Zijn geboortehuis is ook open voor het publiek. Het museum is een mooi gebouw en goed ingericht. Er staan 2 rijen voor de deur. Eentje voor mensen met een kaartje en eentje voor zonder kaartje. Wij hebben een kaartje en hoeven niet lang te wachten. Het is fors druk. Wat moet dat worden in de zomer! Voordat we binnen zijn tel ik al acht bewakers. Picasso heeft maar 10 van zijn 91 zijn jaar in Malaga gewoond. Ik vraag me lopend door het museum af waarom Leiden zo weinig met Rembrandt heeft gedaan. Rembrandt woonde de eerste 25 jaar in Leiden.  Er herinnert daar niets maar aan Rembrandt. Zijn geboortehuis is al lang afgebroken.

De tocht vanaf Malaga voert langs honderdduizenden zo niet miljoenen vakantiehuizen en flats.  Voor 90% leeg in februari. Alleen op plekken als Torremolinos en Benidorm is het wat drukker.  Restaurants zijn vaak dicht. Hotels ook of ze hebben maar enkele gasten. 

Meer dan een derde van de Spanjaarden heeft een tweede huis. Nogal scheef is dat er in de grote steden te weinig huizen zijn. Er is een tekort van minstens 600000 huizen. Veel jongeren blijven noodgedwongen thuis wonen.  5 tot 6 jaar langer dan in Nederland.

De stukken rotsachtige kust zijn soms heel mooi. Op andere plekken is het dorre bruine vlaktes met tientalle kilometers kassen. Zeeën van wit plastic. 

 

Onderweg slapen we in stille hotels. In Los Delfines slapen we 6 hoog. Alles letterlijk alles is wit. Het balkon heeft een kniehoog muurtje. Doodeng. De architect heeft bedacht dat de je van bovenaf zo de hal in kan kijken vanaf acht hoog. Ook hier een heel fragiel tuinhekje. Ik schuifelde van de lift langs de muur naar de kamer om maar niet naar beneden te hoeven kijken. De koker die van beneden naar boven loopt werkt als een enorme toeter. Als iemand in de hal bij de receptie hard praat kan je dat zes hoog nog verstaan. In zaal voor het ontbijt zijn 80 tafels voor 4 personen. Ook hier is alles wit. Ook de kopjes en borden. Om 9:30 zijn we er met zijn drieën. Een man met een kopje koffie in een een hoekje en wij.