De Bridge over naar het Noorden

We fietsen de laatste 3 dagen naar het Noorden. Eerst de prachtige Golden Gate Bridge over. We zijn daar niet de enigen op de zondag. Tjonge wat een mensen fietsen en wandelen over de brug!
Naar het Noorden fietsen is in het westen van de VS eigenlijk heel onverstandig, want de wind is bijna altijd uit het Noordwesten. Daar hadden we vandaag behoorlijk last van toen we langs Tomales Bay fietsten. Harde wind tegen en heuvel op en af. Volgens Leonie moesten we tegen een tornado optornen.
Maar ach was is het soms mooi. Tot 2 keer toe herten zien lopen. De hele dag cirkelen er gieren boven ons hoofd. Soms naderen ze tot op enkele meters. Of dat een slecht teken is voor ons dat weten we nog niet. Mooi hier. Heel veel natuur. En natuur is hier wel wat meer dan: "Een heuvel met wat villaatjes ertegen". De natuur is hier te zo te zien vaak de baas. Hier heb je nog plekken waar niet alleen je telefoon het niet doet, maar waar ook gewone radio en tv nauwelijks te ontvangen zijn.
Een van de leuke dingen van zo rondreizen is dat je niet weet waar je zal terechtkomen 's avonds. De eerste dag vroegen we in een ecologisch eethuis of ze een leuk hotel wisten in de buurt. En zo kwamen we na een tocht over een bergje in een B&B terecht waar we de laatste kamer konden krijgen met korting. Nou kamer, 3 kamers eigenlijk waarvan eentje een zitkamer met breedbeeld TV en 90 kanalen. Heerlijk gegeten in het restaurant. Tortillasoep en gefrituurde artisjokkenharten met een flesje wijn uit de streek.
Nu zitten we in een Motel 8. Een heel goedkope keten, maar wel met ligbad en wifi.
We gaan nu verder richting Winecountry.

Fietsen

2 fietsen gekocht. Er uren mee bezig geweest. Enorm heen en weer gelopen tussen verschillende fietsenmakers. Uiteindelijk 2 prima fietsen op de kop getikt. Een Gary Fisher en een Trek. En dat voor een prijs waar je in Amsterdam geen wrak kan kopen. Wel met de goedkoopste onderdelen.

SF is wel erg heuvelig. En soms zijn met de fiets die hoogtes niet te vermijden. Ons hotel staat in (zeg maar op) Nob Hill. De conditie van ons is wel aangetast de laatste weken, dat was te merken. In dit hotel met honderden kamers is geen plekje om de fietsen te stallen. Ze mochten wel zo mee naar boven in de lift en staan nu op de hotelkamer. Handig.

Het plan is zondag naar het Noorden richting Wine Country te fietsen. Kijken hoe het gaat en hoe de conditie is. Over een paar weken kunnen we onze we huurauto ophalen. Het idee is de fietsen dan achterop mee te nemen.

Onder het eten (gnossi en verse tortelini) zagen we honderden fietsers voorbijkomen. De maandelijkse tocht op vrijdag hier in SF. Echt fanatieke fietsers is. Zie bijvoorbeeld de SFBC. Een meisje had een T-shirt aan met voorop “go cycling” en achterop: “Cars are for gay!”. Een mooi dubbele boodschap hier in SF.

San Francisco

Leuke stad, aardige mensen. Overal gezellige gesprekken. We doen hier wat duizenden andere toeristen ook doen. Cable tram, Ferry Building en Fishermans Wharf. In de Ferry Building liepen we rond als een kinderen in een snoepwinkel. Sur la table een kookspullenwinkel waar Duikelman een ouderwetse winkel bij lijkt. Winkels gespecialiseerd in uiteenlopende producten, olijfolie of paddestoelen. Allemaal heel lekker en zeer gezond geteeld. Californie heeft een voedselcultuur waar ik me wel thuis voel. Allerlei kookwijzen worden met elkaar gemengd. Een verademing na de fish en chips, en rijst met een prutje op Samoa. Wel moet ik aan de porties wennen. De hoeveelheden zijn enorm. Neem ik hier een voorgerecht dan blijk ik daarna al meer dan genoeg gegeten te hebben. Neem je alleen een hoofdgerecht dan krijg je er soep en sla bij. Zo zullen de kilo’s die er op de eilanden van af zijn gegaan er snel weer bijkomen.

I smell fish

We zijn nu een paar dagen in SF. We zitten in een kamer 21 hoog en zien in de verte de Bay. Enorme televisie en wifi de hele dag. De reis over de oceaan was “a little bumpy”. Ze bedoelen dan in zo’n vliegtuig dat je uren zit te schudden en te trillen. Weinig geslapen alletwee. Aangekomen in San Francisco bleken onze koffers nog een souvenir uit Samoa te hebben gekregen. De hele reis had een groot pakket vis bovenop onze tas en koffer gelegen. Gevolg is dat een tas doordrenkt is en niet om aan te pakken is. Een nieuwe tas gekregen van een douane mevrouw. In het hotel bleek een koffer ook lekkage te hebben. Alsnog een schade ingediend. Een halve koffer kleren naar de laundry gebracht. Het ruikt nu weer heerlijk fris.

Aggie Grey's

Onze laatste dagen op Samoa brengen we door in het Aggie Grey hotel in Apia. Een groot hotel met ouderwetse grandeur en geschiedenis. Het bekendste hotel van de stille Oceaan. Aggie Grey is begonnen als hamburger restaurant voor Amerikaanse militairen aan het eind van de tweede wereld oorlog. We hebben mazzel en krijgen een gratis upgrade. Die upgrade blijkt een huis in de prachtige tuin te zijn. Meer dan 50 meter luxe, gebeeldhouwde balken, een dakconstructie om de hele avond vanaf bed naar te liggen kijken. Leonie is helemaal gelukkig, er blijkt ook een strijkplank aanwezig. Roomservice 24 uur per dag.
Het publiek in het hotel is nogal gemixt. Er zijn niet alleen de ouderwets soort reizigers die bij zo’n hotel passen, maar ook meer chartervlucht reizigers. Tijdens het avondeten zijn de verschillen tussen de gasten het duidelijkst. Het avondeten wordt geserveerd in een enorme Fale (hut) met meer dan honderd tafels, een orkestje speelt Muzak Hawaï muziek. Tientallen mensen in de bediening. Aan een tafel zit een gezin met de ellebogen op tafel gezamenlijk een bord spaghetti naar binnen te werken. Naast hun zit een keurige koloniaal ogende oudere meneer geheel tevreden in zijn eentje een fles dure Bordeaux te drinken. Bij het buffet spreken we een wat breekbaar ogende Deense meneer, die in Wenen blijkt te wonen. Hij wil weten wat dat voor toetje is dat er staat. Er staat een enorme Pavlova. Een eiwit toetje en naast de kiwi de enige bijdrage van Nieuw Zeeland aan de culinaire traditie van de wereld. De Deense meneer vertelt dat hij en zijn vrouw die middag bij het staatshoofd hebben gelunched. Doordat ze op reis zijn, moesten ze helaas de invitatie van de Nederlandse ambassade in Wenen voor de viering van Koninginnedag afzeggen. Jammer want Beatrix was toch net 70 geworden. Voordat hij kan vertellen dat hij daar ook net mee aan tafel heeft gezeten, wordt hij door zijn vrouw mee getroond naar hun tafeltje. Zij zijn de enigen die beleefd applaudisseren voor het orkestje.
Vanaf hier vliegen we via Los Angeles naar San Francisco. Naar LA is het een vlucht van bijna 10 uur alleen maar over water.

Even niet

Als je op reis bent is de kans dat er iets fout loopt altijd aanwezig. Je vermeld dat natuurlijk niet of op slechts in besmuikte termen aan het thuisfront. We hebben ons een paar dagen teruggetrokken in een hotelkamer in Apia. De hotelkamer prefereerden we even boven een hutje aan zee. Niet alleen omdat de kamer schoon is, er geen krabben en kakkerlaken door de kamer lopen, er een airco is, maar vooral omdat we een over een eigen toilet konden beschikken. En dat was wel even nodig gezien de darminfectie die we hadden opgelopen. Gelukkig slikken we nu wat medicijnen (paardemiddelen) zodat we volgend de dokter morgenavond weer alles mogen eten wat we willen.

Het fototje is van een varkentje dat met laag water in zee naar krabben op zoek is.

Staphorst in Zee

Met een autootje kom je overal op zo’n eiland. Als je rondrijdt dan is elk tiende huis ongeveer een kerk. Die kerk ziet er veel mooier en steviger uit dan de huizen en hutten er om heen. Als hier een orkaan voorbijkomt zou ik ook mijn heil in de kerk zoeken.

De huizen waar de mensen wonen, bestaan vaak niet meer dan uit een paar palen met een dak erop. De wind waait er volledig doorheen. Velen hebben helemaal niets aan bezittingen, een paar kleren een matras en dan houdt het wel op.
De missionarissen hebben hier hun werk wel heel goed gedaan. Liepen vrouwen begin vorige eeuw nog vaak alleen in een rok, nu gaat iedereen decent gekleed. Vrouwen gaan ook bijna volledig gekleed de zee in. Zelden zijn we in zo’n preuts land op bezoek geweest. Op Tonga heb ik een groepje dikke heren nog veel lol zien hebben. Wat ze zeiden kon ik niet verstaan behalve een woord dat om de zin werd genoemd: Viagra. Zoiets zal je hier niet zien.
Zelden ook een land gezien waar de kerk zo prominent aanwezig is. Zondags trekken de mensen naar de kerk. Soms volledig in het wit gekleed. Je zit dan na afloop van de kerkdienst een enorme wolk wit over straat lopen. Lopen want auto rijden is natuurlijk verboden. Zondags mag je hier helemaal niks. Het is net Staphorst.
Gelukkig zwaaien ze hier wel allemaal naar je als je als toerist langs de kerk rijdt.

The art of doing nothing

We zijn met huurautotje naar de zuidkant van het eiland gereden. Uiteindelijk via een onbegaanbaar ogend bospad bij de Virgin Cove Resort gearriveerd. Er zijn hier een stuk of 14 gasten. De zaak wordt gerund door enkele families met aanhang.
We slapen in een Fale, een open hut op palen aan zee. Een Fale wordt tegen regen en wind beschermd door gevlochten schermen van bladeren van de kokosnootpalm. Die schermen kan je omhooghalen en laten zakken. We hebben een hele luxe, met balkon, een enorm bed op poten, en zelfs een stopcontact. We zitten direct aan zee, bij vloed komt het water tot bij onze Fale. Om ons heen is mangrove bos. Overal lopen krabben rond die soms enorme holen graven. In het donker moeten we oppassen niet in een krabbehol te stappen.
Morgen gaan we naar een andere plek aan de zuidkust. Hier in dit paradijsje komen we over een paar dagen nog terug.
De zee is heel kalm. In de verte zie je en hoor je huizenhoge golven stukslaan op het rif. Leonie kan hier haar baantjes trekken. Het is lekker zand met af en toe een stukje mooie koraal. Als je stilstaat in het water komen de vissen nieuwsgierig rond je benen zwemmen.
Op de een of andere manier gaat de dag hier ongemerkt voorbij. Als de muggen er niet waren (en we hier fietsen konden huren) dan was dit het paradijs.

Mount Vaea

Here he lies where he longed to be;
Home is the sailor, home from the sea;
Het is een stevige klim naar de top van Mount Vaea. Bovenop ligt RL Stevenson begraven. Heen blijken we de lange veel moeilijker route te hebben genomen. Bovenop is gemaaid grasveldje en een flink graf. Er is een mooi uitzicht. Ik heb op verschillende plekken gelezen dat dit de lievelingsplek van Stevenson was. Ik vraag me echter wel af of een lijder aan TBC die er op de foto’s heel fragiel uitziet de klim heeft kunnen maken. Leonie geeft denk ik het goede antwoord: “het zal wel een wens van hem geweest zijn om hier ooit eens op te klimmen”. Dat betekent dat Stevenson begraven is op plek waar hij nooit geweest is. Dat maakt de plek nog aantrekkelijker.
Zijn vrouw Fanny ligt naast hem begraven. Althans haar as. Ze was 10 jaar ouder dan hem, nog een getrouwde vrouw met kind toen ze elkaar leerden kennen. Toch heeft ze hem nog 20 jaar overleefd. Aan haar kant van het graf staat een tekst van Stevenson voor haar:
Teacher, tender comrade, wife,
A fellow farer, true through life,
Heart whole and soul free,
The august father gave to me.
Tijdens de stijle afdaling komen we 2 mannen tegen met een koffer, een kapmes en een enorme gitaarkoffer. Ze zijn op weg om ergens in de Jungle een paar dagen in retraite te gaan. Ze vragen na een paar zinnen of we in God geloven. Nog nooit in een zo godsvruchtig land geweest. Want dit is niet de eerste ontmoeting die zo verliep.

Samoa

Dinsdagavond vliegen we van Tonga naar Samoa. Het is niet zover, pakweg 900 kilometer. Anderhalf uur na vertrek landen we op maandagavond op Samoa. Omdat we de datumgrens zijn gepasseerd hebben we een hele dag gewonnen. In plaats van 11 uur eerder is het nu 13 uur later in Nederland. Zo nog een dag extra op reis!
We zijn meteen gecharmeerd van Samoa. Het vliegtuig rijdt tot 10 meter van het leuke gebouwtje met “international arrivals” erop. Alles ziet er fris en opgeknapt uit.
Tonga is een derde wereldland, Samoa kan je dat bijna niet meer noemen. Tot onze verbazing blijken alle auto’s lichten te hebben en is er overal straatverlichting.
We verblijven een paar dagen vlak bij de hoofdstad Apia in de Princess Tui Inn. Een door zeker 7 vrouwen gerund guesthouse. We hebben een kamertje zonder stoelen en tafel, maar wel met aircotje en prachtig uitzicht op zee. Heerlijk koel slapen! Er is een koude douche voor 4 kamers.
Fietsen blijken hier absoluut niet te huur. Dat wist ik al uit mail wisseling met het toeristenburo hier. Maar ja geloven deed ik het niet. Er gaan geruchten dat er een resort is dat fietsen verhuurd, maar niemand weet welke dat is. Morgen krijgen we een piepklein autootje en gaan we de eilanden rond.
Gisteren hebben we iets heel fouts gedaan en zijn ‘s middags bij de Macdonalds gaan eten. Er zaten alleen Somoanen (Samoarianen, Samoaisten?) te eten. Daarna goede koffie gehaald bij een Australies eethuis, daar bleken de witte mensen te zitten. Leonie nam een muffin bij de koffie. Het leuke meisje dat bediende vroeg of ik op dieet was omdat ik niks wilde eten. Gezellige mensen hier.
De mannen dragen hier merendeels een wikkelrok. Je ziet vaker een vrouw met een modieuse broek dan een man. Ook voor school dragen de jongens een verplichte rok. Ik zou er ook wel een aan willen, maar buiten dit land loop je er voor aap mee. We zijn er erover eens dat het wel iets voor zwager Ben is.

Wat is gevaarlijk?

Vliegen is zo gevaarlijk nog niet.
Maandag hebben we doorgebracht op een eilandje voor de kust bij Tonga. Op een paar zwijgzame Duitsers na waren we de enige gasten. In het restaurant, een soort piratenkantine boven het waren kregen we na 1 uur en 10 minuten ons bestelde eten. Ja, je moet je hier aan het tempo aanpassen. De dag ervoor hadden we honderden vissen boven het water zien vliegen. Hele scholen op de vlucht voor grotere vissen. Deze dinsdag was het weer een stuk slechter. Toen het weer dreigde om te slaan en er veel wind kwam opzetten, zorgde Leonie ervoor dat we snel naar het `vaste` land werden terug gebracht. Is dat gevaarlijk is een klein bootje over de hoge golven stampen?
’s Avonds in de taxi naar het vliegveld worden gereden door een hele dikke chauffeur en zijn dochter die de koffers helpt in en uitladen. Hij stapt zelf niet uit. We beseften dat zo’n taxiritje in het donker veel gevaarlijker is dan wat dan ook we op deze reis zullen meemaken. Ze rijden hier meestal 40 kilometer per uur. Dat vind onze chauffeur veel te langzaam. Hij haalt iedereen in, ook als dat niet kan. Tegenliggers moeten soms de berm in om ongelukken te voorkomen. Onze chauffeur maakt van elke weg een driebaansweg.

Pass the Palm please

Tjonge wat kan het hier heet zijn! Net of we de hele dag in een Turkse sauna zitten. En dan zeggen ze ook nog laconiek dat de winter begonnen is.
Lekker rond gefietst. Gisteren letterlijk van zuid naar noord. Van zee naar zee.
Als culinair geinteresseerd persoon heb ik me de laatste dagen wel verbaasd. Op de markt zijn schelpdieren te koop in enorme schelpen, niet voor de schelp maar voor de inhoud. Een paar kilo zware oesters zeg maar.
Een vriendelijk zwaaiende mevrouw ging geheel gekleed (ze zijn hier erg preuts) in zee tussen het koraal zitten wroette wat om haar heen en begon de schelpen die ze vond op te peuzelen. Een lekker snack zo uit zee.
De busjes, die met veel muziek het personenvervoer doen, rijden vaak rond met PALM reclame: "Pass the Palm please". Met europese naivitiet dacht ik eerst. "Lekker ze hebben Palm bier hier". Maar Palm bleek Corned Beef te zijn. En dat wordt hier in enorme hoeveelheden genuttigd. In elke winkel tref je blikken Palm en andere Corned Beef. Zelfs blikken van 10 kilo zijn overal te koop.

Tonga

Gisteren zijn we op Tonga aangekomen. Na een mooie vlucht via Auckland en een heel korte nacht niet slapen kwamen we hier aan. We zitten midden op het hoofdeiland Tongatapu vlak bij de hoofd"stad". Leonie noemt het een dorp en dat is het ook wel. We zitten in een door een duitse mevrouw en haar zoon gerund paradijsje dat te bereiken is via een hobbelweggetje. We hebben een luxe fale, een huisje met rieten dak in een tuin vol met bomen, bloemen, bananen enz enz. Luxe is het huisje zeker, ik zit dit nu daar te tikken en de computer zit op de wifi van Sven de duitse zoon. Onze computer werkt dus prima, maar de telefoons uit Nederland die werken hier niet.
Het is hier niet zo'n bounty eiland. Daarvoor moet je een paar eilanden verderop zijn. Vandaag hier rond gefietst, een beetje in de regen (lekker fris). Bijna iedereen groet je hier als je voorbij komt. Wel is het opletten het verkeer. Hier geldt het recht van de sterkste. De auto met de brutaalste bestuurder neemt voorrang ook al komt ie van links.
Gezellige mensen, er wordt veel gelachen. En ook lekker en veel gegeten. Tjonge wat zijn ze soms groot en dik hier. Onze taxi chauffeur was een kop groter dan ik, maar in de breedte daar paste ik wel drie keer in. Toch liep hij zo met onze 2 koffers van 23 kilo weg en zette ze gewoon achter in de auto.
Veel stalletjes hebben geen ruiten, maar tralies. Als je te lui bent om uit te stappen rij je gewoon tot voor het raam en krijg je je spullen aangereikt. Al met al nog weinig toeristisch. Je kan hier bijvoorbeeld geen petje of handdoek kopen met Tonga erop. Airco dat kom je helemaal niet tegen in winkels en huizen.