En warempel in het eerste nummer van de band wordt highway 12 bezongen. Volgens hen de mooiste weg van de wereld. En daar zijn we het helemaal mee eens. Om hier in Torrey in het zuiden van Utah te komen hebben we die route gereden. De Tomtom had ons liever richting Capital Reef om laten rijden want dan waren we er veel sneller geweest. Als je erg beducht bent voor hoogtes dan kan je highway 12 ook beter vermijden. Er zijn momenten dat je over de kam van de berg rijdt en dat er links en recht op soms een meter van de weg een ravijn is van meer dan 500 meter diep. Natuurlijk zonder muurtje of vangrail.
De Best Western ligt een paar mijl buiten het dorp van een paar honderd inwoners. We kijken uit op the Capital Reef een rooie rimpel in de aarde van een paar honderd kilometer. De omgeving is verder heel desolaat en verlaten. Op een klein pizza en pasta restaurant aan de overkant, waar we gaan eten.
Buiten ons zijn er nog 2 gasten, maar die staan buiten te darten. We vragen ons af hoe zo’n zaak kan draaien met 2 vrouwen in de bediening en nog een kok. We worden bediend door een mevrouw van middelbare leeftijd op rolschaatsen. Ze is heel behendig met die rolschaatsen. Opvallend is dat ze geen ondergebit heeft. Bij het afrekenen worden we uitgenodigd voor later op de avond, want dan treed er een band op uit de buurt; rock en roll of zo.
Een paar uur later zitten we aan de bar met een Hefeweizen bier van de tap. De zaak is afgeladen vol. Iedereen kent elkaar. Jong en oud door elkaar. Cowboyhoeden, petten en mutsen op. Men moet van heinde en ver zijn gekomen. Voor de deur staan alleen enorme trucks en fourwheel drives. De muziek begint pas als iedereen is uitgegeten. Dan wordt er een hoekje vrijgemaakt.
Wil uit het dorp zelf verzorgd het voorprogramma. Een tanige man met baard en muts. Hij lijkt sprekend op de fietser Frank van Rijn. Zijn introducties zijn niet te verstaan, maar als hij zingt blijkt hij een heel aangename stem te hebben. Liedjes over de natuur en over verloren liefdes. Iedereen blijft gewoon doorpraten. Toch krijgt hij na elk nummer een hard applaus.
Na hem komt de band. Die voor het eerst in Torrey optreedt. Drum, staande bas, gitaar (ook lapsteel) en een zanger gitarst. De zanger (Pat Briggs) heeft een heel mooie stem. Bij een paar nummers speelt er nog een locale held mee op mondharmonica. Alle muzikanten zijn jong en hebben lang haar, in dreadlock of staartje. Niet bepaald rock en roll muziek. Eerder wat folky. De zanger vertelt dat hij is gaan zingen doordat zijn vader vaak met Wil (van het voorprogramma) muziek maakte. Leuk is dat ze vooral eigen nummers spelen. En zo horen we dat nummer over highway 12 als openingsnummer. Als hij zegt dat het de mooiste weg van de wereld is krijgt hij applaus en gefluit. Daar is iedereen het hier mee eens.
Er zijn 5 soorten bier van de tap. Die wordt vaak in enorme kannen uitgeschonken. Wijn is er niet te krijgen. Als ons glas leeg is wordt er meteen een vol voor in de plaats gezet. En dat tikt aardig aan na 200 kilometer kronkelweg want zolang is highway 12 wel.
