Even met de bus naar huis

We vliegen vanaf Chicago naar huis. Het vliegveld is druk en enorm groot. Voor amerikanen is het vliegtuig nemen, iets als even met een bus mee gaan. Simpel en niet zo opgefokt. We regelen dat we onze fietsdozen mee kunnen nemen. In een standaard Chicago taxi passen onze fietsdozen niet. Ze rijden in Chicago me die grote Amerikaanse sleeën. De airport shuttle neemt geen grote bagage mee. Dus een minivan gehuurd. Even goedkoop als een taxi. We maken ons enige zorgen over of we die fietsen wel zo mee kunnen nemen. United staat niet bekend als een erg fietsvriendelijke maatschappij. En we nemen op deze manier toch maar mooi 90 kilo bagage mee.

Aangekomen op het stampvolle vliegveld worden we verwezen naar een speciale balie. Daar zijn we in 5 minuten klaar met het inleveren van de bagage. Soms zit het reizen mee!

Leonie roept meteen: “Ze kijken helemaal niet naar het gewicht. Hadden we nu nog maar meer kleren gekocht!”

Voetbal

We willen (moeten we als we heel eerlijk zijn) ook wel naar huis. Voor even zegt Leonie. Als echte Hollanders zaten wij met een biertje en chips bij de TV als Nederland voetbalde. Alleen de eerste wedstrijd hebben we voor de helft moeten missen omdat de domme juffrouw achter de balie ons niet eerder in de hotelkamer wilde laten. Dat we naar een soccer game wilden kijken werd niet begrepen.

Het Amerikaanse commentaar was trouwens heel leuk. De analyses na afloop werden gegeven door een vrouw. Heel goed! Ruud Gullit kwam ook nog even opdraven en gaf haar meteen complimenten. Toen hij geconfronteerd werd met zijn uiterlijk tijdens de gewonnen EK van 20 jaar geleden zei hij:”I just look like a porn star”. De nette mannelijke ancorman van ESPN kreeg er een rood hoofd van en keek geheel van slag opzij naar de regisseur. Dat soort termen zijn niet welkom op de TV in de USA. Zo maak je daar snel een einde aan een interview!

Chicago

Onze reis eindigt. De laatste vier dagen hebben we doorgebracht in een prachtige plezierige en verantwoorde architectonische stad. Wat een hoge gebouwen, ijzeren bruggen met hele mooie doorkijkjes breed, groot, wijds en zo mooi op elkaar afgestemd. Bert heeft inmiddels wel een stijve nek, zeker van het te veel omhoog kijken.

Een boottocht op de rivier gemaakt. Nog nooit zoveel jaartallen en foot high’s gehoord binnen zo’n korte tijd.

Onze hotelkamer kijkt uit op de rivier. In de verte zien we het grote meer. We zitten 23 hoog. Vreemd genoeg is de hotel lobby op de 15 de verdieping. Nog nooit gegeten met zo’n krankzinnig mooi uitzicht over een stad.

Bush

De Lodge is een populaire plek. Voor de meeste bezoekers is de enige wandeling in het park de wandeling tussen de parkeerplaats en de Lodge. In de heel mooie hal hangen foto’s van allerlei mensen die hier gegeten hebben. Een hele hoop belangrijke personen waar we nog nooit van gehoord hebben. Op een na allemaal blank en middelbaar dat wel. Ook de gouverneur van de staat en zowel de oude als de jonge Bush hebben hier gegeten. Gelukkig hangt er ook een foto van de man van Clinton.
Vandaag is er Bizon te eten. De ribeye smaakt echt naar wild. Heel gezond vlees wordt gezegd. Er zijn een paar boerderijen in de buurt waar ze bizons fokken. Na het eten bedenk ik me dat de vader en zoon Bush en Clinton hier misschien niet voor de kip, maar voor de bizon zijn gekomen.

Recycling

We zitten een paar dagen in een cabin in het Giant City State Park. Dat is helemaal in de zuidelijkste punt van de staat Illinois. 50 meter van ons huisje is een flink zwembad. Leonie kan zich heerlijk uitleven. In de buurt is het plaatsje Carbondale. Dat in een van de redenen dat we hier zitten. In deze streek zo groot als driemaal Drenthe zijn 5 fietsenmakers, waarvan 3 binnen 100 meter van elkaar in Carbondale.
Carbondale ligt op de TransAmerica fietsroute. Dit is een veel gefietste route dwars door de VS. We zijn op zoek naar fietsdozen voor het verpakken van onze fietsen die we mee willen nemen naar Nederland. Bij de Bike Surgeon een klein zaakje worden we perfect geholpen. Ze hebben achter nog een paar verpakte fietsen staan. De dozen worden voorzichtig uitgepakt. We krijgen de dozen zo mee. Alles gratis. "Recyling" zegt de fietsenmaker met een grijns.

Eten in de USA

Als je hier in een Family Diner gaat eten, krijg je de Basic American Cooking. Het eten dat Elvis ook zo lekker vond. Veel en vet. In zo’n Diner schommelen de dikbuikige gezinnen je voorbij. De porties zijn enorm. We blijven ons erover verbazen.

Als je de portie niet op kan, neem je de rest mee in een doosje. In een Steakhouse zat een donkere dikke dame een tafel verder een 16 ounce stuk vlees, patat en alle bijgerechten op te eten. Toch vroeg ze om een doosje. Daar ging de saus in die over was.

Een paar dagen geleden aten we in een Grieks restaurant. Er was een buffet voor $ 6.99. Opscheppen maar tot je omvalt. Wat er Grieks aan de honderd uitgestalde gerechten was, begrepen we niet.

Leonie zegt dat ze zich hier vol gooien. Het is eten om te eten. Veel smaak is er niet aan. En als ze gegeten hebben rekenen ze af en staan op.

Toch zijn er af en toe andere ervaringen. In Frederickburg aten we bij een Italiaans restaurant. Nog nooit zo’n goeie pasta gegeten! In Californie een paar keer heel erg goed. En natuurlijk in New Orleans is het eten geweldig.

Uit eten met vaderdag

Om te kijken of we een cabin in het bos kunnen krijgen, gaan we naar een Lodge in een State Park. De Lodge ligt zeker 20 kilometer van het dichtstbijzijnde dorp. Toch staat het hele parkeerterrein vol met auto’s. Het is vaderdag en alle gezinnen zijn uit eten. Er staat slechts een gerecht op het menu deze middag. Gefrituurde kip met bijgerechten. Zoveel je maar wilt. Honderden mensen komen er eten. Na enig hoofdrekenen kom ik erop dat hier vanmiddag pakweg 1000 kippen worden verorberd.

We zijn de enige buitenlanders. Dat gebeurt vaker in het centrale binnenland van de VS. Toch is het bos prachtig. Dit soorten streken is de ruggegraat van de Amerikaanse samenleving. Hier woont de blanke middenklasse. In het dagblad van de streek wordt in een editorial president Bush een van de beste presidenten van de VS genoemd. Hij is er toch maar eigenhandig in geslaagd om een aanslag te voorkomen sinds nine eleven.

Graceland

Op bezoek geweest in Graceland. Graceland is het huis waar Elvis Presley van zijn 22^ste tot zijn dood 20 jaar later heeft gewoond. Een grote attractie. Ons viel vooral op hoe goed die Amerikanen zoiets kunnen organiseren. Handige audiorondleidingen, goeie bewegwijzering, drie soorten kaartjes. In het uurtje dat we moesten wachten om het huis te mogen bezichtigen konden we een aantal andere zaken bezoeken. Mooi zijn de vliegtuigen van Elvis. De grootste “Liza Mary” is met goud en glitter afgewerkt en niet helemaal de smaak van Leonie zo te horen.

Het mooiste zijn de pakken van the King. Er staan er tientallen uitgestald. Nooit geweten dat hij zoveel had. Ook mooi zijn de auto’s en rare elektrische karretjes. De fameuze roze cadelac staat er.

Het huis is groot en heel comfortabel. De inrichting van sommige kamers lijkt op de inrichting van het huis van Frans Bauer.

Naast het huis ligt het graf van Elvis. Hij ligt tussen zijn moeder en grootmoeder in.

We moesten er niet van huilen, maar we vonden het wel een onvergetelijke ervaring.

Taal

Vandaag op het postkantoor:

“Howda your mompel mompel”

“Yes we are tourist here”

“I o so. Inter ing. Aam the pastor”

“The pastor, nice to meet you” En we schudden elkaar de hand.

“We have a mompel nee the lake, rodeo and mompel, mompel”

“A pitty, we are just for a day here”

Opeens voel ik me weer meer in het buitenland de laatste week. Dat komt omdat ik de mensen niet versta. Leonie heeft er minder last van.

De mensen praten hier zoals pindaboer good old Jimmy Carter praat. De lippen bewegen niet, en er komt een vlak en zacht gemompel uit.

Gewoon je eten bestellen is al heel erg lastig. Een biertje, dan kan je kiezen uit 12 soorten waarvan ik meestal wel Heineken en Amstel versta, maar de rest niet. Je moet uit 6 soorten saus over je sla kiezen. Ik kies dan maar de enige die ik dacht te verstaan. Bij je vlees moet je kiezen tussen 4 soorten aardappelbereidingen. Helemaal lastig wordt het als ze op hun beurt mijn Engels niet blijken te verstaan. Ik voel me dan net alsof ik een biefstuk in Tjechie aan het bestellen ben.

Het is nauwelijks te geloven, maar er heerst hier een Oliecrisis. Een paar weken geleden zijn de benzineprijzen voor het eerst boven de 4 dollar per gallon gekomen. Nu zijn is de gemiddelde prijs in de USA ook de 4 dollar gepasseerd. In een gallon zit 4.5 liter. Per liter betalen ze hier nu pakweg een 60 eurocent. Dat is een derde van wat we in Europa betalen.

Elke dag stijgt de benzineprijs met een cent per dag. Weken achter elkaar werd er elke dag aandacht aan de oliecrisis besteed. Vandaag nog een hele pagina in de USA Today. Allerlei oplossingen worden genoemd. Om er een paar te noemen:

• De 10 urige werkdag, zodat je je werk kan doen in 4 dagen (“dat we daar niet eerder aan gedacht hebben”, roept de commentator van CNN).

• Zuinig rijden, de wereldkampioen zuinig rijden wordt geïnterviewd. Die rijdt in principe in zijn 4 en remt nooit.

• Een mevrouw vertelt dat ze op de fiets naar haar werk gaat en zo 40 dollar per week uitspaart. Wat voor slurpend monster ze thuis moet hebben staan wordt er niet bijvertelt.

De oliecrisis zien ze vooral als een financiele crisis. Over het milieu wordt niet gesproken. Dat is eerder een bijzaak. En natuurlijk wordt er niet gesproken over de totale afhankelijkheid van de auto. Buiten een paar grote steden, ben je zonder auto een paria. De hele infrastructuur is gebaseerd op het gebruik van de auto. Als de benzineprijzen stijgen naar Europees niveau dan zal dit vooral voor de armen dramatisch zijn.

Een paar dagen in een State Park

We zitten in een kamer in een Lodge in een State Park midden in de state Mississippi. Buitenlanders kennen ze eigenlijk niet. Het is hier 1200 km rijden naar de dichtsbijzijnde grens. In het State park is een meer daarom omheen loopt eens stukje van het water af een heel mooie asfaltweg. De kampeerplaatsen liggen midden in het bos, vaak met een prachtig uitzicht op het water. Ze bestaan uit een geasfalteerd oprijlaantje met een grote betonnen plaat. Op die plaat zet je de RV of grote caravan. Naast de plaat staat een houten tafel en een bbqplek. De plaatsen zijn voorzien van water, elektra en riolering. Op de camping is ook een stuk waar je wild kan kamperen. Dat zijn betonnen platen met alleen een waterkraan. Er kampeert niemand wild.

Er is een strandje waar je lekker kan zwemmen. Nog nooit hebben we in open water gezwommen dat zo warm is. Iedereen verplaatst zich op de camping met de auto. Gezinnen gaan van hun kampeerplek naar het strandje met de auto. Als ze willen vissen dan gaan ze naar de vissteiger met de auto. Wij zijn de enigen ouder dan 15 jaar die fietsen. Al met al kan je in 6 km rond het meertje fietsen.

Dikke auto

Door omstandigheden (zullen we maar zeggen) rijden wij in een SUV waar als we de fietsen en bagage eruit zouden halen, 8 zitplaatsen inzitten. Het ding is een groot genoegen, met allerlei luxe snufjes, zoals airco bij alle zitplaatsen, een kompas in de achteruitkijkspiegel en satelietradio met meer dan 200 zenders zonder reclame.

Leonie zou een asociale Zuidtrut worden gevonden als ze met dit gevaarte in Nederland zou rijden. In sommige steden zou ze misschien niet eens mogen parkeren. Hier is dat geheel anders. Als wij onze SUV bij de locale kruidenier parkeren zijn de meeste auto’s om ons heen nog een stuk groter. Op de camping heeft bijna iedereen een grotere auto.

Op de foto is te zien dat we nu naar het Noordwesten rijden.

Court of Two Sisters

New Orleans. Stad van muziek. Het bevalt ons hier wel. Gisteren doorgebracht in the French Quarter. Hier is weinig te merken van dat orkaan Katrina een paar jaar geleden over de stad raasde.

In Bourbonstreet is overal life muziek in de cafe’s. Voor het grootste deel wordt er Rockmuziek gespeeld. Omdat de ramen en deuren openstaan hoor je op straat soms vier bands tegelijk spelen. Een groepje breakdancers met gouden tanden entertaint op straat. “if you do not give us the money, we will break into your home and take it and your doggie too”.

Gegeten in the Court of Two Sisters. Een befaamd Cajun restaurant. Een heel mooie binnenplaats midden in de stad. Thuis hebben we het kookboek van dit restaurant liggen. Geleend van Eric Jan en Eva uit Utrecht die hier uiteraard ook gegeten hebben.

Op de foto staat onze ober Paul (een italiaan uit New York) die Bananas Foster bereidt.

Swamp

Een paar dagen in een oude maar hele grote cabin doorgebracht. In een Statepark in Louisiana, midden tussen de swamps. Rare bomen, veel schildpadden en allerlei soorten vogels. Gewaarschuwd wordt om de alligators niet te voeren!

Nou dat doen we ook niet. Hooguit geven we de vele eekhoorns wat brood. Er wordt wat overbodig gewaarschuwd dat je niet in het water mag zwemmen.

Prachtig mooi en heel rustig. Van de 12 cabins zijn er maar 2 bezet. En wat is het toch weer goed georganiseerd zo´n park. Prachtige kampeerplekken. De tentkampeerders kunnen beschikken over toiletten met airco. Vanmiddag hebben we een mountainbike tocht gemaakt. Was lekker zweten, en ging wonderlijk goed op onze fietsen. Ik moest flink in de remmen toen er vlak voor me een enorme slang overstak. Die heb je hier ook in het moeras.

Twee dagen heerlijk kunnen koken in een eigen keuken. Hierna gaan we naar Cajun country. Lekker!

Dagje strand

Nu zijn we in Galveston een eiland (met brug) in de Mexicaanse golf. Galveston is een van de oudste stadjes in Texas. In 1900 geheel weggevaagd door een orkaan. 6000 doden. De huizen hier voor de kust staan op palen, zodat bij hoog tij het water er onder door kan lopen.

Zondag zijn we op de fiets naar het strand geweest. Afgezien van een paar kinderen fietst hier niemand. Er zijn maar een paar plaatsen op het eiland waar je niet met auto het strand op kan. We zijn sinds Zandvoort niet meer op zo’n druk strand geweest. Heel gezellig, veel te zien. Echt strandplezier van gezinnen. Veel mensen van Mexicaanse afkomst. Het water is lekker warm. Na afloop douchen we in een heel groot gebouw, vol met douches. God, wat zijn ze preuts hier. Ze gaan met zwembroek en al onder de douche. Drogen zich af en trekken dan het grootste T-shirt aan dat ze thuis konden vinden. Vervolgens gaan ze in een hoekje hun broek aantrekken.

Na het strand heerlijk gegeten op een terras aan de haven: Gumbo (nog zonder krokodil) en blackend snapper met krab. We komen in de buurt van New Orleans en dat is aan het eten te merken.

Een huisconcert in Austin

Vanaf Kerrville zijn we met Eric Taylor voor een huisconcert naar Austin gereden. Austin is de hoofdstad van de Americana muziek. Huisconcert? Het was eerder een villaconcert. Voor de deur is een ronde oprijlaan. Het huis is enorm groot, de huiskamer heeft een schoorsteen ter grootte van eentje uit een kasteel. Prachtig en tot in de puntjes ingericht. De studeerkamer hangt vol met opgezette beesten, waaronder een panter. De tuin is 3 hectare groot, met een zwembad van natuursteen, groenten, kruidentuin en de grootste vijgenboom die we ooit hebben gezien. Bill de gastheer is een dermatoloog en nog vreselijk aardig ook. Hij heeft Eric 25 jaar geleden horen spelen met Townes van Zandt en is een liefhebber sinds die tijd. Vanavond spelen JT van Zandt, de zoon van Townes, Eric Taylor en Shawn Colvin. Bill kent JT van het vliegvissen. Shawn komt wat later want haar dochter is jarig.

De catering (allemaal Cornelis Schuyt hapjes) wordt verzorgd door een ingehuurde kok en assistenten, buiten schenkt een barkeeper de drank in. De overige gasten zijn van die zelfbewuste, makkelijk pratende mensen. Een paar maken ons wel duidelijk dat dit huis ook voor hun begrippen uitzonderlijk is. Drie verschillende gasten willen wel met me op de fiets langs de koffieshops in Amsterdam.

Het concert is buiten. Prachtig! Heel mooie combinatie. Als JT een nummer van zijn vader speelt, pinkt Eric een traantje weg. Shawn ziet er moe en stressy uit, maar daar is bij het concert niets van te merken. Eric vertelt ook dit keer weer voordat hij een nummer zingt een verhaal. Het concert eindigt met “Prison Movie”. Op Leonies verzoek zingt Susan mee. Shawn zingt ook mee. Huisconcerten zijn meestal heel intiem. Dit huisconcert was intiem en groots tegelijk! Als we na afloop Bill bedanken, zegt hij: “it was a honour to have you here”.

Op pad met Eric Taylor

Inderdaad Eric en Susan wonen in the middle of nowhere. Hun huis is niet van de weg af te zien. Hartelijke ontvangst. Het is een oud huis. Ernaast staan drie oude en een iets nieuwere auto. Met dit weer zitten ze vooral binnen in de kamer achter. Met de airco op voluit. Grappige verhalen en lekker eten. We slapen in de kamer met de boeken, the library. ’s Ochtends was Susan al vroeg naar haar werk, wij vertrekken met Eric in de auto naar Kerrville.

Onderweg pest Eric Leonie met haar liefde voor de muziek van Jimmy Lafave. “Jimmy is a housecat, he makes every year the same record”. Op het festival worden als VIP’s behandeld en kunnen de auto tot bij het podium rijden. Het optreden is aardig, maar de andere 3 heren die ook optreden kunnen ons niet zo boeien. Na afloop met Eric in de bar van zijn hotel gezeten. Heel veel lol en hilarische verhalen.

De volgende dag met Eric naar Austin naar het huisconcert. Eric heeft veel zin in het concert in Austin. Onderweg nog een mooi incident. Wij willen een hapje eten in Fredericksburg, als het kan op een terras. Dat terras is er ook, maar er blijken een dame en heer met gitaar te zingen. Eric kan daar helemaal niet tegen. Dergelijke amateurs is hem een gruwel. “I can not shut it off man”. Om de vrede te bewaren gaan we gauw ergens anders zitten.