Onze taxichauffeur die ons van het vliegveld komt halen, vraagt of we eerder op Bali zijn geweest. Dat zijn we inderdaad. De laatste keer was bijna 2 jaar geleden. Hij zegt met een zekere trots dat er niets is veranderd.
Is dat zo? Vragen we ons af. Inderdaad is veel hetzelfde gebleven. Taxi, taxi. Vriendelijke mensen. Het eten. Het weer. Weinig moslim invloed.
Het eten is aan het veranderen. Gezonde salades zijn veel meer te krijgen. De anti glutenmaffia heeft ook hier voet aan de grond gekregen, overal is glutenvrijepasta te eten. Het duurste produkt in de supermarkt is een zak quinoa van 12 euro.
Wat ook veranderd is: het is een stuk schoner geworden. Het lijkt alsof de straten en stoepen beter geveegd worden. Nergens zien we hier in Sanur zwerfvuil. Dat wordt voor een behoorlijk deel veroorzaakt door het niet meer gebruiken van plastic tassen en zakjes. Drank en eten zit niet meer in plastic zakken. Boodschappen doen ze in een linnen tas. Op Lembongan wordt een keer per week een stand opruimactie georganiseerd.
Je kan je afvragen of het niet te laat is. Er is zo’n onwaarschijnlijke hoeveelheid plastic in de zee terechtgekomen. Die tonnen krijg je er niet zo uit. Sanur ligt plastic technisch gezien aan de goede kant van het eiland. De oostkant. De westkant Seminyak en Kuta hebben er veel meer last van. Daar spoelt ook het plastic van Java aan.
Hoe dan ook, men probeert het plastic te beperken.
We mogen hopen dat de zee niet te vervuild is geraakt.
Gisteren gezwommen in de zee bij ons luxe hotel waar alles aangeveegd is en geen verwelkt blad op de grond ligt. Ook het strand wordt elke ochtend opgeruimd en geharkt. Op de verder heldere zee dreven duizenden piepkleine plastic bolletjes piepschuim. Dezelfde soort korreltjes waarvan er een paar miljoen op Terschelling liggen.
