Nog nooit zo snel opgestegen. Tussen het verlaten van de vertrekhal en het opstijgen zit niet meer dan 3 minuten. “Hurry, hurry sit down, we go” zegt de stewardess als we achterin instappen.
Als we zitten te wachten op het piepkleine vliegveld van Luang Prabang landt er een hipieachtig, met vissen beschilderd toestel van Thai Airways. “Je zal toch in een propellorvliegtuig moeten” zegt Jago, met een grijns.
De piloot heeft haast, effe tanken en dan weer wegwezen. Het vliegtuig staat op 25 meter van de vertrekhal geparkeerd. Hier geen slurfen, of vervoer per bus. We zitten achterin en als we achterin instappen heeft de piloot de motoren al aangezet. Er zitten een stuk of dertig mensen in het vliegtuig. We hebben alle drie twee stoelen en een plaats aan het raam.
Het vertrek gaat zo snel dat we te verbouweerd zijn om ons druk te maken. Leuk! Boem zo de lucht in.
We komen zeker terug in Luang Prabang. Het beviel ons zeer. Leuke plek om een week rond te hangen. Elke middag en avond ergens anders gegeten. Geslapen in mahonie houten huizen.
Het was gezellig en knus zo’n week met Jago.
Volgend keer komen we mogelijk per slow boat over de Mekong.
