I would rather that my spark should burn out in a brilliant blaze than it should be stifled by dry-rot.
I would rather be a superb meteor, every atom of me in magnificent glow, than a sleepy and permanent planet.
The function of man is to live, not to exist.
I shall not waste my days trying to prolong them.
I shall use my time.
We zitten in Glen Ellen in de Sonoma Valley in de Jack London Lodge. Een stil motel met enorme kamers en een lekker bubbelbad. Boven op een berg is het Jack London State Park. In het park is een museum in het huis dat de vrouw van Jack London heeft gebouwd. Het graf van Jack London en zijn vrouw Germain is een eenvoudige met mos begroeide steen in het bos. De steen is afkomstig van de ruïne van het fameuze Wolf house dat London al laten bouwen en dat een paar dagen voor de opening op geheimzinnige wijze is afgebrand. De ruïne is groots, spookachtig en ligt prachtig in het bos.
Jack London is de schrijver van avonturen verhalen (Call of the Wild, White Fang) en van sociaal bewogen boeken (The people of the Abyss) en natuurlijk van spannende reisverhalen (The cruise of the Snark, the Road). Hij schreef niet alleen over avonturen, hij was zelf heel vaak op reis. Een voorbeeld van een mooi verhaal is: to build a fire. Huiveringwekkend.
London is slechts 40 jaar oud geworden. Toch heeft hij een enorm oeuvre nagelaten. Ik ben bijna 50 jaar geleden begonnen met het lezen van de boeken van London. Zo’n dertig jaar geleden heb ik een paar biografieën over London gelezen. Die eindigden allemaal met de tragische zelfmoord van Jack London. Ik kan me nog herinneren dat ik daar behoorlijk boos over was. Zo’n vitalist en zoveel schrijven en dan zo jong een eind aan je leven maken.
Pas sinds een paar jaar begrijp ik dat hij helemaal geen zelfmoord heeft gepleegd, maar is dood gegaan aan een nierfalen. Dat staat ook gewoon op zijn overlijdensakte. Kennelijk hebben de biografen (waaronder Irving Stone) de afloop van een paar verhalen van London voor werkelijkheid aangezien.