140 meter

 We zijn gevlogen naar San Francisco. De negen uur tijdsverschil laat zich wel voelen. De eerste dag is echt lang. 24 uur na vertrek zitten we in een cafe een biertje te drinken en vallen alle twee bijna in slaap en besluiten toch maar een volgend craftbier te laten staan. Vreemd genoeg is het pas 5 uur in de middag.

We slapen in het Hilton Union Square. Het grootste hotel aan de westkust met richting de 2000 kamers. Niet aan Union Square, maar wel in de buurt. Door vroeg te boeken kunnen we hier voor een redelijke (let wel redelijk in Amerika) prijs terecht. Met een "slight upgrade" zitten we op de 42 verdieping en dat is zo'n 140 meter hoog. We zien de helft van de stad en the Bridge in de verte. Mooi!

Dit Hilton is ooit gestart in de jaren zestig als een hotel in motelvorm. Tot de zevende verdieping kon je je auto naast je hotelkamer parkeren! Daarna zijn er nog wat gebouwen aan toegevoegd. Waaronder de toren van 150 meter waar wij nu in zitten. Het schijnt een voorbeeld te zijn van "Brutalism" een bouwstijl waarbij heel weinig aandacht aan het uiterlijk wordt besteed. Als je erin zit merk je er natuurlijk niks van dat je in een soort Maupoleum bent terecht gekomen.
Wat betreft "Vibe" lijkt San Francisco wel een beetje op Amsterdam. Relaxt, veel toeristen, een trammetje, veel culturen door elkaar, veel homo's. 
Natuurlijk zijn er ook verschillen. Het grote aantal zwervers, bedelaars en psychiatrische patienten die op straat leven, went nooit. Het blijft treurig dat een samenleving accepteert dat er zoveel mensen uit de boot vallen. Een psychoot zit totaal vervuild op straat als uit de parkeergarage die 16 dollar per uur kost een paar Ferrari's komen. De tegenstelling tussen arm en rijk is hier soms obsceen.

Op herhaling naar de USA

We gaan dit jaar weer naar de USA. Het Kate Wolf Festival is ons goed bevallen. Dit jaar combineren we het met een festival in Canada. We vliegen heen naar San Francisco en een maand later terug vanaf Vancouver.