We zijn op Phi Phi gearriveerd. Eerst een fietstocht over Phuket. Denk daarbij niet aan een romantisch tochtje met wuivende palmen enzo. Drukke wegen zijn niet te vermijden. O.a. een soort van zesbaans snelweg, waarbij de linkerbaan voor brommers is gereserveerd. Op de linkerbaan staan vaak auto geparkeerd. Er rijden inderdaad brommers, soms ook ons tegemoet. Maar ach het verkeer is allervriendelijk. Zeker voor ons, rare buitenlanders. Zelfs rechtsom op een drukke vierbaans rotonde gaat moeiteloos. Heet was het wel. We hebben toch gauw drie liter water gedronken.
De boottocht naar Phi Phi duurt twee uur en we vertrekken een half uurtje te laat. We waren redelijk vroeg aan boord gegaan, niet erg handig want er werden zo’n 40 koffers en rugzakken zo ongeveer bovenop op onze fietsen gegooid. Tjonge wat kunnen er veel mensen in die boot. En dat zonder airco.Ik ben wat bedroefd omdat mijn spiegeltje is gebroken onder al dat geweld.
Phi Phi is wel een beloning na zo’n tocht. Het doet ons denken aan Griekenland 40 jaar geleden. Helaas ook een beetje Kreta van nu. Discotheken en luidruchtige bierdrinkers zijn er ook. Gelukkig zitten we aan de goede kant van dorp. Van het geluid van de strandtenten zijn alleen nog de bassen te hore,
Heel mooi is het hier. Met open mond naar de zonsondergang gekeken. Een prachtig strand met schitterende rotsen die uit zee opdoemen. Er is nog een ding dat afwijkt van Griekenland 40 jaar geleden. We zitten in een leuke kamer en kijken op een enorm zwembad (60 meter volgens Leonie) uit.
Volgens mij is dit het enige Thaise eiland waar geen gemotoriseerd verkeer is. De bewoners rijden vaak op fietsen (maat kinderfiets). De fietsen in Amsterdam zien beter onderhouden uit dan die hier. Alleen de politie heeft één brommer. Maar daar zitten ze wel met z’n tweeen op.
En bij de "fietsenmaker" had ik de keuze tussen twee spiegeltjes voor op de fiets. Een Thaise voor een euro en een vier keer zo dure Italiaanse.
