Twee dagen geleden staat een stuk in een Balinese krant over de nieuwe geautomatiseerde douane controle. Die zou alle problemen oplossen. Dat is de droom zullen we maar zeggen. De daad is heel anders. We staan bij de paspoortcontrole een uur in de rij. Dit is de tweede van de drie controles. Naast ons is een rij van zeker 50 elektronische dubbele  scan zuilen met poortjes. De bedoeling is dat je bij de eerste zuil de QR code van de betaling van je visum laat zien en bij de tweede je paspoort. In het uur dat we staan te wachten zie ik een (1) jongen de scanner passeren. De tweede scanner lukt hem niet. Hij moet door personeel gered worden. 

Na een uur is Leonie aan de beurt. Het duurt echter nog wel 20 min voordat haar controle afgerond is. Iets kan niet gescaned worden. Een chef met bevoegdheden wordt er uiteindelijk bijgehaald. Bij Leonie, die helemaal niet tegen wachten kan, komt het stoom dan uit de oren. Iemand doodslaan deed ze niet gelukkig.

Ik neem het mezelf wat kwalijk dat ik zo slecht voorbereid hier arriveer. Gelukkig hebben we net genoeg Thaise Baht om de visa te betalen. Balinese logica: je hebt geen visum nodig, maar je moet er wel voor betalen. 

Uitgeput van de reis hangen we een dagje heerlijk op het strand van het hotel. Het hotel is prachtig, vanuit bed kunnen we de zee zien. 

Op het strand voltrekt zich een andere balinese logica: als je het niet ziet is het er niet. Zeewier is in grote hoeveelheden aangespoeld met het zeewier ook allerlei plastic. Drie tuinmannen zij de hele dag bezig om gaten te graven en daar dan het zeewier met het plastic in te gooien. Ze passen hun werktempo aan zodat ze niet te vroeg klaar zijn. 

Gisterenavond toch nog op het strand kunnen eten. Op weg in het halfdonker in de onoverzichtelijke tuin van het hotel, loop ik een trapje af zo een vijver in. Met mijn nette broek en schoenen. Kniehoog nat. Wel gelachen.

Het eten was een aangename verrassing. Het was heel lekker, pittig en goed gekruid. Dat belooft wat de komende week.

Weer op herhaling in Bangkok

 

Tjonge wat is dat Bangkok opeens goedgeorganiseerd en vooral schoon! Als je uit het vieze Delhi komt, ziet alles er schoon uit. Als je een week lang beleefde, soms zelfs wat verlegen mensen om je heen hebt gehad is het wel even wennen in een hotel in Bangkok te zitten tussen de Chinezen. 

De straten worden duidelijk beter schoongehouden. Wel is het nog even druk. En er zijn minder gele taxi’s. Veel mensen laten zich nu met uber en zo vervoeren.

We zijn in de buurt waar Jago heeft gewoond. Een licht sentimentele trip. We brengen de was naar het vertrouwde adres. Nog steeds 100 baht per kilo. Het Japanse eethuis is verdwenen, maar Cabbage en Condoms bestaat nog. We sturen Jago wat foto’s op. We weten niet of dit onze laatste keer Bangkok is.

Bij het ontbijt zitten vier chinese jongens naast ons. Ze hebben alle vier een wijd zittende broek bedrukt met olifanten aan. Verderop zit een man en die heeft een soort Mao broekpak aan, wit bedrukt met dezelfde olifanten.

De broeken zijn enorm populair. Ook jurken kom je tegen. De dracht schijnt te herleiden te zijn tot die van Thaise vissers die makkelijke kleding droegen. Het vreemde is nu dat een groot deel van deze broeken niet uit Thailand komen, maar uit andere landen vooral uit China. Dat zegt het ministerie voor Toerisme van Thailand.

Ik stel me zo voor dat een groep Italiaanse toeristen zich een echte Volendammer vissersbroek laat aanmeten, waar bij thuiskomst “ made in Italy” in blijkt te staan.

Ons zwembad is op 10 hoog, boven op een winkelcentrum. Heel mooie tuin met palmbomen, met tennisbanen, golfoefenbaan en idioot mooi uitzicht. Het zwembad is beter te beschrijven als dobberbad. De Chinezen spelen een middagje strand. Kinderen zitten volledig gekleed in het bad, de ouders smeren, nou ja spuiten de niet bedekte delen in met factor 40 plus.

Ze gaan zo het bad in. Niemand doucht vooraf. Leonie kan met zwembril op onder het zwemmen niets zien door het troebele water. Is allemaal wel gezellig, als je accepteert dat je niet kan zwemmen. Ik ben van nature meer een dobberaar, anderen hebben daar meer moeite mee.

Criminal

Even het blog bijwerken. Ik heb een uurtje over op het vliegveld in Bangkok. Inloggen op de gratis wifi van het vliegveld is zo voor mekaar. En dan verschijnt dit beeld. 

Kennelijk doe ik iets ergs. De koning voor domoor uitgemaakt, of Leonie in een mooie pose in bikini op het strand. Geen idee.  

Hotelhoppen na de bruiloft

 De bruiloft is voorbij. Het bruidspaar is vertrokken. De vrienden en de ouders vliegen naar Delhi. We hebben nog een aantal dagen met Jago en de kinderen. We gaan met de tuktuk naar het  ons geliefde Lalit terug en Jago en gezin gaan mee. Het wordt hotelhoppen. We zullen in 4 verschillende hotels verblijven. Lekker moe met tuitende oren van de laatste dagen, hangen we bij het zwembad.  Jago, Merritt en Leonie nemen een massage. Die is speciaal vinden ze. Iets met olie en beginnen bij de voeten. De kleinkinderen vinden alles heel gewoon. Ze zijn de enige kinderen in de hotels. Deze vakantie hebben ze het buffet ontdekt. Geroutineerd lopen ze langs alle schalen. Ze sluiten af met een bord toetjes en gebak.

Het blijft bijzonder om met z’n zessen te reizen. We zijn wel opvallend in vergelijking met de andere gasten. Een ober van het restaurant pakt mijn hand kijkt me in de ogen en zegt: “Albert you are a wise man. You have seen the world. You deserve all the luck in the world.” Waarop hij knikt naar mijn familie die verderop aan tafel zit.  “I respect you very much.” Ik voel me even een goeroe. 

De meeste mensen komen naar hier om de tempels te bezoeken, bijven 1 of 2 nachten en gaan dan door.  In de Lalit zijn dat meestal echtparen uit Indie. In het Radisson hotel waar we daarna zitten wat oudere bustoeristen uit landen als Italië en Griekenland.

De meeste toeristen reizen met een gids. Wij niet. Als we bij de tempels aankomen worden we bestormd door tientalle mannetjes die roepen dat ze kaartjes verkopen. Die zijn gewoon bij de ingang te krijgen. De meeste bezoekers zij mensen uit India.

Op de tempels zijn erotische afbeeldingen te zien. Wat curieus is dat die afbeeldingen helemaal genegeerd worden. Hooguit een enkele westerse toerist maakt er specifieke foto’s van.

Een stel is een tiktok fimpje aan het repeteren. Ze hebben geen besef dat ze als achtergrond een afbeelding hebben waar een vrouw van verschillende kanten wordt genomen door 2 mannen, terwijl 2 andere vrouwen hand en span diensten verrichten.

De bruiloft 3: positie van de vrouw

 

De vader van de bruidegom nodigt me uit om op bezoek te komen in hun dorp. Een hele eer. Leonie staat naast me. Die wordt niet gevraagd, omdat ze de vrouw is. We vinden de bruiloft prachtig, sprookjesachtig en gezellig, en het eten is heel lekker.  Maar het is wel erg feodaal. In het dorp staan tempels van 1000 jaar oud, maar de geloftes die worden afgelegd zijn nog ouder. De bruid moet verklaren dat ze zonder haar man het huis niet zal verlaten.

Alleen voor speciale gelegenheden mag ze nog naar haar eigen familie. De geloftes zijn stokoud, maar worden zeer serieus genomen. Tijdens de ceremonies wordt weinig gelachen. Alleen de westerlingen kijken het glimlachend aan. Mannen en vrouwen zitten en dansen gescheiden van elkaar.

 Vrouwen zijn ondergeschikt. Trouwen is voor de vrouw pijnlijk en dodelijk vermoeiend. Urenlang stilzitten, voor make up en henna tatoeages.

De leuke intocht met al het gedans daar mag de bruid niet bij zijn. De bruid wordt op haar plaats gewezen tijdens de bruiloft. Ze is ondergeschikt en passief.

Op de maandag na afloop vertrekt de trouwauto gevolgd door een dubbeldeksbus naar het dorp waar de ouders vandaan komen. 4 uur te laat dat wel.

In de trouwauto zit het echtpaar, een zus en een paar nichten. 

De trouwauto is een gloednieuw exemplaar. “geschonken door de vader van de bruid aan vader van de bruidegom.” Althans zo wordt het de familie verteld. In werkelijkheid heeft de bruidegom een auto gekocht, en niet die rijke Amerikaanse schoonvader.

Bruiloft 2: wachten, wachten, wachten

Na een enkele dagen verhuizen we een paar hotels verderop voor de bruiloft. De bruiloft is van Kat, een Amerikaanse, en Ash die uit Indie komt. Kat en Ash zijn onze beneden buren. Zij is de zus van Merritt, onze schoondochter.  Ash familie woont 5 uur rijden verderop in een klein dorp. Kat wordt geaccepteerd door de familie, maar er wordt wel een heel traditionele bruiloft gevierd. Het hele hotel is afgehuurd voor de bruiloft.

We hebben prachtige kleren aangemeten gekregen. Zo’n bruiloft duurt drie dagen. Daarna zijn er nog wat rituelen in het dorp waar de ouders wonen. Het hotel is met lampjes versierd. Heel sprookjesachtig met al die mooi verkleedde mensen. Geen alcohol, geen vlees en niemand rookt. Lieve mensen, maar een groot deel spreekt nauwelijks Engels.

Zo sta ik minuten lang schaapachtig in een kring te glimlachen met drie ooms van de bruidegom. Ik zeg wat en zij wat, maar we begrijpen elkaar niet. Aan een groepje nieuwsgierige tantes en andere dames probeer ik uit te leggen wat mijn relatie is tot de bruid.  Die is er eigenlijk niet. Nou ja, ze is de zus van de vrouw van mijn zoon. De bruiloft is een aaneenschakeling van rituelen. Op de eerste dag begint het met het smeren van kurkuma op de wangen en handen van de bruid en bruidegom. We hebben die dag een gele sjaal om. De tweede dag een groen sjaal en net vest.

Voor de hollanders is het moeilijk te accepteren dat alles te laat gebeurd en uit wordt gesteld. Als gezegd wordt dat het volgende programmapunt over 5 a 10 min begint, begint t zeker niet over 5 a 10 min. Ook niet over een half uur, maar eerder over 2 of 3 uur.  

Op een gegeven moment krijg ik te horen dat als foto’s genomen zijn van het echtpaar, zij wat makkelijker kleren kunnen aantrekken. Dan gaan we eten en vervolgens worden de ringen gewisseld. Een paar gewone opmerkingen, maar dan wel om 1 uur snachts. Dat ringen wisselen bleek 3 uur later te zijn. Het valt moeilijk te doorgronden hoe het een en ander werkt. Een van de andere gasten legt me uit dat de priester heeft bepaald dat het trouwen niet voor half een mag plaats vinden. Iets met de stand van de maan en de sterren. 

Als er wat gebeurd is het prachtig en heel kleurrijk. En dansen kunnen ze ook. De intocht van de familie is lawaaiig en feestelijk. De bruidegom wordt op een kar getrokken door paarden voorafgegaan door de dansende familie. Voorop rijdt een truck met enorme geluidsboxen. Vooral de tantes en de moeder willen graag met me dansen.

Leuk om te zien dat Eli en Bo op de kar meerijden. Wij zijn een bijzondere  familie voor die Indiërs. Bo wordt door alle vrouwen over zijn rooie haar geaaid. Met die vriendelijk oom willen ze wel op de foto. De vrouwen kijken met een lichte vertedering hoe Leonie en ik met elkaar omgaan. Verschillende vrouwen vertellen aan Leonie dat ze ons een leuk stel vinden. Bijna had ik ook wat rituelen mogen uitvoeren, waarbij de familie van de bruid geaccepteerd wordt door de bruidegom. Op het laatst blijk ik het toch niet te kunnen doen omdat ik te oud ben.

Een oudere mag een jongere de voeten niet (symbolisch) wassen. Dus werd een Belgische vriend gevraagd, die het met plezier deed. Gelukkig ziet hij er enorm jong uit voor zijn leeftijd. Hij is bijna 15 jaar ouder dan de bruidegom. Hij dee t met verve met een zakdoekje op zijn hoofd.

Bruiloft in India

Ochtends zien we een flauw zonnetje opkomen. Het duurt een paar uur voordat de zon door de laag luchtvervuiling heen breekt. We hebben een hotel voor een kort nachtje vlak bij Delhi airport. Misschien wel de plek in India met de meeste luchtverontreiniging. Pollution score op de kaart is 999. In Nederland is een score van 50 al hoog. 

We werden door de taxi om 1:30 ‘s nachts bij het hotel afgeleverd, de volgende dag reizen we door van het vliegveld voor binnenlandse vluchten. Spicejet stuurt een mailtje waarin erop aangedrongen wordt om 180 min. voor vertrek aanwezig te zijn vanwege blokkades door protesterende boeren. Ook hier dus. Onderweg naar het vliegveld zien we geen enkele tractor of boer. We zijn er in een kwartiertje. Het vliegtuig is een klein propellor vliegtuig. Ik mag aan het raam zitten. Wat nutteloos bleek omdat we de hele vlucht van 1:20 door een dichte smog vlogen. Pas 5 minuten voor landing zag ik voor het eerst iets van aarde of zo. Gearriveerd in Khajuraho.  De plek waar we de bruiloft zullen meevieren. De plaats is voor toeristen vooral bekent vanwege de tempels die 1200 jaar oud zijn. Ze bevatten voor een klein deel erotische voorstellingen. Plaatjes bij de Kama Sutra.

De eerste 2 dagen verblijven we in de Lalit temple view hotel. Heerlijke luxe. De tegenstelling tussen deze luxe en de wereld buiten is enorm groot. Alles is marmer. Het personeel wil het ons heel erg naar de zin maken. Bij het eerste ontbijt tel ik 10 personeelsleden. De hiërarchie is duidelijk. Manager is in pak, de bediening heeft een vest aan. De meisjes die spullen uit de keuken halen en afruimen, hebben een haar netje en een schort. De drie koks van die hoge franse koksmutsen op. De eibakker en de pancake bakker hebben mutsjes op.  Allemaal even behulpzaam. Snel gaat t niet. Als we aan het meisje achter de balie vragen of we handdoeken kunnen krijgen bij het zwembad, komt 10 min later de sous manager vragen wat we willen. Weer 10 minuten later komt iemand met kussens aan en weer 10 minuten later iemand met 2 handdoeken, die ons nog een extra kussentje beloofd. 

Het zwembad is prachtig. De man die het zwembad onderhoudt, vertelt met enige trots dat de temperatuur het laagste is van dit jaar. Hij heeft al het water net ververst. Leonie gaat er natuurlijk een paar keer in zwemmen. Ik na enig gechanteer ook een keertje.