Aan het eind van de vlucht krijgt Leonie haar lens niet meer uit haar rechteroog. Gepeuter in haar oog. Een stewardess neemt ook een kijkje. Daar hebben ze tijd voor in de Business Class. Niets te vinden.
Leonie wil graag dat er iemand op het vliegveld naar kijkt. Bij aankomst blijkt dat je alleen een ambulance kan bellen. Dat doen we maar even niet.
We laten er in Chicago wel naar kijken.
Dus in de taxi naar het hotel. Wel een uurtje in de file. De taxichauffeur zegt tot twee keer toe dat het sneller was geweest als we de trein hadden genomen. En goedkoper. Dat is het zeker. Met de trein kost 12 dollar. Onze taxi 80 dollar.
Via een apotheek komen we bij een gezondheidscentrum terecht een paar blokken van het hotel. De donkere jongen achter de balie zegt dat een consult minimum onefifty kost en maximaal threefifty. Leonie moet ook nog een paar documenten ondertekenen. Op een klein schermpje. De documenten zelf krijgt ze niet te zien. Gaat over aansprakelijkheid of zo.
Eerst meet een assistent bloeddruk en hartslag . "It all comes with the package." Dan komt er een aardige oudere dokter. Hij is wat slordig gekleed. "Holland is the greatest country in the world as our national embarrassment would say."
20 minuten kijkt hij met allerlei lampjes in Leonies oog. Hij vind geen lens.
Hij geeft een verwijzing naar een oogkliniek en een recept voor oogdruppels mee.
Leonie gaat er nu ook maar vanuit dat de lens verdwenen is. Ze draagt de komende dagen een bril.
We moeten 156 dollar betalen. Voor het consult en een paar gebruikte wattenstaafjes.
Ik denk die Amerikanen houden van geld uitgeven, maar dit gaat wel heel snel.
Gelukkig maakt een bezoek aan een cafe een blok verder met meer dan 25 bieren op de tap veel goed. Daar wil ik wel mijn geld aan uitgeven.
PS: een dag later gaat het goed met het oog van Leonie.
