24 augustus 2015

Uiteindelijk raken we de tel kwijt bij de zevende of achtste controle. Het vliegveld van Phuket is in hoge paraatheid. Overal worden we gecontroleerd. Onze bagage gaat door de scanner en wordt daarna nog eens 2 keer open gemaakt. Bij elke koffer wordt de inhoud door twee of drie beambten in gele hesjes door gesnuffeld. Computer, batterij, fototoestel mogen niet in de koffer blijven. Ze moeten mee met de handbagage. Zelf gaan we door de scan en worden we met de handscan gecontroleerd. Vervolgens nog twee keer betast, de laatste keer alleen om de heupen mogelijk op zoek naar een bomgordel. Onze paspoorten worden een keer of zeven bekeken.
En laat ik nou net in deze situatie een klein foutje hebben gemaakt! Ik heb op de elektonische
aanvraag voor een visum voor Australie als geboortedatum opgegeven 24 augustus 2015. Als we ons na een uur controles melden bij de incheckbalie wil de mevrouw mij geen incheckkaart geven. Mijn geboorte datum klopt niet. Chef erbij die zei dat het inderdaad niet kan. De chef van de  chef moet kontakt opnemen met Canberra, de hoofdstad van Australie. Als die geen toestemming geven kan ik niet mee. Wij moesten maar even wachten. Ik zag een totaal uitgestorven ministerie voor me op de woensdagavond om 10 uur, waarbij een slaperige portier de telefon uit Phuket opneemt.
 Leonie vind het allemaal niet amusant. Eigenlijk blijft ze nog redelijk vriendelijk.Ze belt Jago en die zegt dat je bij Thai altijd op je strepen moet staan. Dus wij weer naar de incheckbalie. Inmiddels staat er niemand meer in de rij. Iedereen is verder ingecheckt. Na wat heen en weergepraat, krijgen we nog niks voor mekaar. Weer wachten.
Ik zoek maar eens op wanneer de volgende vlucht gaat. Over 2 dagen en flink duurder. Na weer wat rondhangen bij de balie is het probleem opgelost! We mogen zomaar mee.We hebben zelfs nog tijd om een paar blikjes bier te kopen. Die moeten we wel snel opdrinken, want bij de Gate worden onze tassen nog een keertje opengemaakt en worden we weer gefouilleerd.

De wereld van de echt rijken

Jago, Merritt en een vriendin Susan doen de team Triatlon van Phuket. Susanne die hoogzwanger is zwemt, Jago fietst natuurlijk en Merritt loopt. Allemaal erg ontspannen. Nog in een redelijke tijd ook en savonds zien ze er nog fris uit.
De Triatlon is in Laguna Beach een groot park met dure hotels en koophuizen. Er rijden gratis wagentjes rond, waarmee je van het ene hotel naar het andere wordt gebracht. Wij logeren in een appartement 2 keer zo groot als ons tuinhuis, in een verder heel stil hotel. De lobby blijkt een piepklein hokje, eten kan in het hotel ernaast. Bij de twee zwembaden zitten wat bejaarden. We worden vriendelijk begroet. Nieuwe gezichten zijn hier wel welkom! 
Merritt onze schoondochter werkt voor een reistijdschrift. Dat is de reden dat ze nog wel eens in een duur hotel zit ( gratis uiteraard). Zij zitten in de Banyan Tree in een villa met zwembad. Er zijn twee slaapkamers dus de nacht voor de Triatlon slapen we bij hun. Zij moeten om halfvijf op. Wij kunnen dan op kleinzoon Eli passen. Zo krijgen we een kijkje in de wereld van de echt rijken. De tuin van de villa is ommuurt. Bij de villa zijn 4 douches, 2 binnen en 2 buiten. Een flink zwembad, grote stenen huttub met waterval. Dit alles voor 10 keer de prijs van ons verblijf. Merritt kan Jago nog net weerhouden van een foutje. Hij is al bezig om een halfje champagne open te maken als ze roept dat de drank niet inbegrepen is. Zo'n flesje kost hier 300 euro!
Het terrein  van het hotel is immens. .Elektrische karretjes rijden af en aan in dit Centerparks voor de rijken. Naast het terrein kan je golf spelen. Per speler rijden er 2 man personeel mee. Een  om het karretje te besturen en een om de clubs aan te rijken. De kennismaking met een duizend dollar resort zal wel eenmalig zijn. We hoeven hier niet zo naar terug.
We blijven nog een paar dagen met Jago aan de zuidkant van Phuket in een resort me de mooie naam Serenity. Het zit ons weer mee. Een gratis upgrade naar Penthouse (250 meter)! Bovenop een knots van een terras, met bubbelbad uieraard. Het uitzicht is fantastisch. Zee, scheepjes en een groen eiland. We krijgen alle gelegenheid om bij te praten met Jago. Het weer is heerlijk fris. Hierna vliegen we naar Perth in Australie.

Eli

Toch speciaal om grootouder te zijn. Je hebt alle plezier van zo'n kind. Zonder een groot deel van de sores.

Onze kleinzoon Eli is nog net 10 maanden. Een lekker aktief en vrolijk ventje. 

We hebben hem een halfjaar niet gezien.  Leonie heeft een koffer ingepakt met kinderkleren duplo en ander speelgoed. Kinderkleren in de maat anderhalfjaar, want Eli groeit als kool. 

Leonie is een goede oma. Binnen de kortste keren wandelt ze met hem rond en geeft ze hem te eten. Hij vindt mijn snor een beetje eng. Pas na een paar dagen durft hij er heel voorzichtig met 1 vingertje aan te komen. En dan maakt hij een gebaar met zijn hoofd om aan te geven dat hij het griezelig vindt.

Hij loopt al flink. Als hij vermoeid is, valt hij om de zoveel  passen op zijn billen. Maar goed dat hij een luier omheeft. 

Bang voor vreemden is hij helemaal niet. 

Na Phuket zullen we hem een week of vier niet meer zien. We missen hem nu al. Over 4 weken zitten we weer voor een paar weken in Bangkok. 

Reis 2015 naar Azie

Het wordt een jaarlijkse gewoonte om een paar maanden naar Azie te vetrekken. Natuurlijk om kleinzoon Eli en zoon  jago te zien. De feestdagen vieren we in Bangkok. Evenals de eerste verjaardag van Eli.  Onze reis is 9 dagen uitgesteld door mijn val van de ladder. De rug mag niet te veel belast worden.
Voor mij een extra luxe vakantie. Ik til helemaal niks. Koffers sjouwen is voor anderen. Wel moet ik accepteren dat ik als brekebeen te boek sta. Voortdurend word ik gewezen op afstapjes en gladde stukken waar ik voor op moet passen. Sinds 24 november vang ik AOW. De aftakeling gaat snel.