Zondag op het festival

Wat uitspraken op het festival:
Een mooie hippie dame tegen ons: "You are lucky people! You look happy!"
Zangeres Ferron een pot van 65. Prachtige teksten. Het zingen gaat niet meer zo: "I have a hole in my guitar as big as my heart."
Laura Love met roze basgitaar: "I feed my butt with peanut butter." Alle dames vinden dit hilarisch. "Maybe someone will mounteneer my butt someday" Nog meer gelach.
John Prine: "I like meatloaf ...... the food. In Nashville we had to finish a song every tuesday before lunch hour ended"
Dame naast ons op hooibaal bij een van de kleine podia: "I guess that you are real groupies then."
 
Paper Bird maakte ook indruk. Geweldige guitarist en twee perfecte, totaal verschillende zangeressen.
Optredens in Amerika zijn anders dan in Nederland. Er wordt voortdurend om de teksten gelachen. Artiesten lijken meer op hun plaats. En op festivals wordt er voortdurend samen gespeeld.
De voor ons bekende artiesten die we graag wilden zien traden allemaal op zondag op. En dat bleek een heel georganiseer en heen en weer geren tussen de podia. Dar Williams trad ten dele gelijk op met Bruce Cockburn. Daar hebben we het begin van het optreden van gemist. Dar herkent ons wel meteen, maar denkt al jaren dat we uit Haarlem komen.  Dar zag er jong uit, haar optreden zoals altijd prima. En met 50 lesbo's Iowa zingen is toch een onvergetelijke ervaring.
"I never had a way with women,
but the hills of Iowa make me wish that I could"

Velen maken indruk door hun manier van optreden. David Luning blijkt een leuke jongen die het goed doet bij de meisjes. Die zingen alle teksten luidkeels mee. Toen hij John Prine hoorde zingen is hij meteen van school gegaan. Energiek, mooie stem en goed ingespeelde band.

Als je mij vraagt wat mijn lievelingsnummers zijn dan kan ik er wel een stuk of tien noemen. Pacing the Cage van Cockburn is daar een van. Helaas dit keer niet gehoord.

Het laatste optreden is van John Prine. 2 uur lang. Goed bij stem en energiek. Hij steekt zijn hoofd wat naar voren, heeft een flinke pens onder zijn witte overhemd en heeft een jasje aan dat drie maten te groot is. Grappige praatjes en oud en nieuw werk. Hij speelt een prachtige, ontroerende versie van Hello in there. Een nummer van mijn top tien. En hij zegt er nog bij dat het zijn lievelingsnummer is!