Eli, (spreek uit op zijn amerikaans: I lie) onze eerste kleinzoon is geboren. Een mooi jongetje met veel haar en de oogopslag van zijn vader. Vandaag komen vader, moeder en Eli thuis.
Vlak na de geboorte in het ziekenhuis kunnen de vier grootouders en tante Kat het kind bewonderen door een raam op de couveuse afdeling. Eli doet zijn ogen open en ik zie Jago weer liggen 30 jaar geleden.
Het zijn voor ons emotionele momenten. Het is prachtig om dit met z'n allen mee te maken.
Iedereen, in ieder geval alle expats bevallen in een ziekenhuis. Bij de bevalling is alleen de aanstaande vader aanwezig. De rest van de familie kan er niet bij zijn. Wij wachten dan ook af en kijken om ons af te leiden naar domme dingen op de TV. O.a. een reportage over een ranch in Australië met 40000 koeien. We worden even na 8 uur savonds bericht dat Eli geboren is.
In uitstraling lijkt het internationale ziekenhuis lijkt meer op een hotel dan op een ziekenhuis. De gangen zien er uit als gangen van een mooi hotel. De kamers hebben nummers maar geen patientnamen erop, en de deuren zijn allemaal dicht. De eenpersoonskamers zijn ingericht met keukentje, ijskast, magnetron, eettafel, knots van een televisie en een bank waar de partner op kan slapen. De apparatuur is weggewerkt in de wand. Buiten het raam, op zes hoog is een tuin te zien, waar je rustig kunt wandelen. In de hal is een grote hotelbalie waar je kan betalen per creditcard. Het kost wel wat het verblijf hier.
Eli is een lekker, tot nu toe heel tevreden kereltje. 51 cm lang. Heel volgroeid, lange vingers met lange nagels, grote voeten.We zijn nog een paar weken hier en we gaan hem elke dag even zien. Met de andere grootouders hebben we afgesproken dat het onze taak is om ons kleinkind zoveel mogelijk te verwennen!
