Autorijden

We kijken hier smorgens in bed naar Wimbledon op de TV. Tussendoor is reclame. Eentje van Mercedes wordt 20 keer per uur uitgezonden. Je ziet een rustige suburb op zondag. Een paar hardlopers steken de straat over. Een vader speelt honkbal met zijn zoontje en een meisje krijt op de soep. Een typisch dertig kilometer gebied denk ik dan als hollander. Dan komen er drie rode mercedessen voorbij gestoven. De vader kijkt verlekkerd, ziin zoon met open momd, het meisje vol bewondering. Mercedes or nothing is de kreet. Daar weet ik wel mijn antwoord op. Op zo'n moment sta ik wel erg ver weg van de amerikaanse cultuur.
Ik zou er op een paar steden na niet kunnen leven zonder rijbewijs.

De wegen zijn vreselijk slecht onderhouden. Naar schatting is er minstens 1000 miljard  voor amerikaanse begrippen kleine auto stuitert over de wegen. Gaten, ribbels, kuilen, halfgeasfalteerde stukken. Onze klep van motorkap trilt een paar keer los. Het is niet voor niets dat ze hier in zulke grote auto's rijden. Honderden stukgereden banden hebben we zien liggen. Een paar midden op de snelweg. Een vrachtauto voor ons verliest een band het ding stuitert een paar keer en verdwijnt tussen onze voorwielen onder de auto door.

 Er worden domweg te weinig belastingen geheven. Benzine blijft spotgoedkoop. Een dubbeltje per liter extra zou al het onderhoud van wegen en bruggen kunnen betalen. Een doorsnee vrachtwagen chauffeur is meer dan 800 dollar kwijt aan extra slijtage van de banden door slecht onderhoud en aan omrijden omdat bruggen niet meer bereden mogen worden. 

We nemen in Los Angeles ook maar de auto om ergens te komen. Om naar de overkant van de straat te komen, moet je een 2 maal 5 baans weg oversteken. Fietsen is voor de armen en voor de sport.

Muziek op de Farm

Haybale seating. We zijn op een farm terecht gekomen voor een concert in de open lucht. Om er te komen moeten we 50 kilometer langs wijngaarden en ranches rijden. Ze noemen het met typische amerikaanse overdrijving  de " 2nd annual Bluegrass, Blues, and Buffalo Music Festival".  Een beetje overdreven voor een optreden van twee en een half uur van twee groepen. Vooraf hadden we geen idee wat we ons erbij voor moesten stellen. Het is weer warm vandaag, maar we beginnen een beetje aan de droge lucht te wennen.
De Farm heeft honderden verschillende beesten, waaronder ook bizons (buffalo's). Alle machines die ze de laatste 100 jaar hebben afgedankt staan nog op het erf. Mooie oude auto's, tractoren.
Er is een aardig podium en er zijn hooibalen om op te zitten. Er zijn ook wat tafels. We gaan aan een van de tafels zitten. Van te voren hebben we wat gegeten en ik heb een biertje mee. Alle anderen bezoekers hebben enorme hoeveelheden eten mee. Er is ook een grote barbeque waar je gebruik van kan maken. Aan onze tafel komen amerikanen zitten die al het eten en drinken met ons delen. Allerlei gezonde groenten chips, eigengemaakte salsa en pesto en natuurlijk bier. Heel gastvrij. Eentje blijkt zelfs "here in California" van Kate Wolf te kunnen zingen.
Het voorprogramma is local. Ze komen uit een stad 100 km verderop.  Dan treedt Dirty Cello op, een groep die op het Kate Wolf festival optrad en bij ons in het Motel logeerde. De bassist bedankt Leonie dat ze weer gekomen is. Leuke, energieke muziek. De zangeres speelt nogal wild cello. Vandaar de naam. Na een paar nummers stapt de bassist van het podium en plukt een dame uit het publiek voor ons dansje. Hij blijkt prachtig te kunnen dansen. Ik vind het jammer dat hij Leonie niet gekozen heeft.
Volgende week gaan ze op tournee naar Europa.

S

Halverwege het concert wordt de klassieke vraag gesteld  of er een dokter aanwezig is. Er is een oudere man met witte cowboyhoed onwel geworden. Ze weten niet of het een heatstroke is of een echte stroke.  Het is vandaag 42 graden geweest. Men heeft kennelijk ook 911 gebeld, want even later komen er twee brandweerauto's het terrein opgereden. Na enig wachten komt er ook nog een ziekenwagen. Daarna verschijnt er een helikopter die aanstalte maakt om te landen. Dat is niet nodig. De cowboyhoed wordt afgevoerd met de ambulance.  Hopelijk betaalt zijn verzekering alles uit.
Grappig genoeg speelt de muziek gewoon door en blijft het publiek ook lakoniek luisteren.
Na afloop in het donker in auto, zeggen we tegen elkaar:  "we komen nog eens ergens"

Eten

Bergen worden er verorberd. Ons hotel in Paso Dobles, halverwege San Francisco en Los Angeles geeft korting op een ontbijt bij een Diner verderop. Wij nemen een klein bakje fruit voor Leonie en een bejaarden ontbijt met scrambled eggs voor mij. Yoghurt zonder suiker hebben ze niet en ze hebben alleen slobber koffie.
Het eten is meer dan genoeg voor ons tweeen. Het blijft verbazen. De hoeveelheden die de Amerikanen naar binnen werken. Om ons heen worden enorme borden op tafel gezet die soms meer dan 10 cm hoog zijn opgeladen. Bij hun 4 grote eieren krijgen ze gebakken aardappels, worst, spek, wat gebakken groenten en brood. Stapels pannekoeken, drie dubbele broodjes. In gestaag tempo wordt er door de berg calorieen heen gewerkt. Het beetje wat over is gaat mee in een doosje.
Treurig is dat kinderen het voorbeeld wordt gegeven dat veel de norm is. "Are you full or do you want a dessert?" wordt gevraagd aan het eind van de maaltijd. Het is ook heel gewoon om een flinke hoeveelheid eten niet op te eten.
Merkwaardig is ook de hoeveelheid suiker die overal in verwerkt is. Bij een vleesrestaurant krijgen we vooraf een goed uitziend broodje met boter. Mierzoet met meer suiker dan cake. De pindakaas is vreselijk zoet. Plain yoghurt bevat suiker.
Dikkerds leveren hun dagelijkse inspanning door in de hitte te schuivelen tussen invalide parkeerplaats en diner of Walmarts. In die winkels voel ik me dun en zonder overgewicht.

Er is een scherpe scheiding tussen 2 eet en voedings culturen. Die nauwelijks mengen.
In de grotere dorpen en steden tref je naast Walmarts e.d. standaardwinkels, de gezonde voedingswinkels. Met totaal andere produkten. Hele schappen gevuld met glutenvrije producten, zelf af te wegen noten, peperdure superfoods. Er lopen frisse, gezondogende jongeren en dertigers rond. Hier geen enkele dikkerd, ik ben de dikste in de hele winkel. Alles is wel peperduur. Er zijn ook bijpassende restaurants. Redelijk gezonde porties. Van de groenten, fruit en vlees krijg je te zien van welke boerderij dit afkomstig is. Van de vis welk schip het wanneer gevangen heeft. Gezond eten is een luxe produkt. Gezondheid dus ook.

Do not take the glass please.

Hier in Fort Bragg is de grote toeristische attractie Glass Bay. In de jaren twintig werd het vuilnis van een groot deel van de gemeente op een strand in een baai gedumpt. Toen die vol was, werd een volgend strand volgestort. Dit ging door tot in de jaren zestig. Toen werd men zich zelfs hier bewust dat dit toch niet goed voor het milieu was. Later heeft men ijzer en andere metalen opgeruimd. Over bleef stukken glas die door de zee afgesleten werden en als gekleurde kiezelstenen achterbleven. Een strand vol wit, rood, blauw en groen.
Nu is er een groot parkeerterrein met toilethuis en een geasfalteerd wandelpad naar zee. Bij het pad staat een bord met uitleg. Daarop hangt ook een briefje: do not take the glass. Per dag komen in het hoogseizoen (nu) 1500 mensen naar het strand kijken. Het staat in elke folder. Als we op het strand komen zien we inderdaad tientalle toeristen rondscharrelen. Maar glas? Zoals op de foto's in de folder? Nou ja hier en daar een klein stukje wit of groen. Als ze het niet zou weten dan zou je er zo langs lopen. Iedereen is aan het graven en rommelen. Als ze iets groots vinden steken ze het triomfantelijk in hun zak. Kinderen lopen met emmertjes rond.
Al het rode en blauwe glas is inmiddels opgeraapt (of moet ik zeggen opgeruimd?). Enig hoofdrekenen levert op dat er toch wel per jaar een half miljoen stukjes glas worden meegenomen. Ze schijnen hier zelfs in de gemeente besproken te hebben om nieuw glas te dumpen en zo de attractie te handhaven.
De rotsen in zee hebben iets tijdloos. We zien een paar dikke zeehonden liggen die af en toe een flipper opsteken. Weinig toeristen hebben er oog voor.

Als we richting de lokale brouwerij lopen zien we bij het toiletgbouw twee gemengde rijen staan. Unisex WC's zoals overal in Californie zijn nadelig voor de man. Mannen die moeten plassen, staan tussen de vrouwen in de rij. Effe snel naar het urinoir is er niet meer bij.

Vakantieweekend

In Crescent City een plaatsje aan de kust in Noord Californie zijn 23 van de 25 hotels vol op zaterdag. De twee Motels die nog kamers hebben daar willen we niet zitten. ("The best thing about this hotel is leaving in the morning"; "bed bugs!") Dan toch maar ergens anders heen op zaterdag. Het is het eerste weekend van juli en veel amerikanen nemen het weekend vrij tot woensdag. Dinsdag is het the 4th of july, een nationale feestdag. 4 dagen is voor Amerikanen een echte holiday.
Zo maar een beetje rijden, ergens stoppen en dan een motel zoeken is onverstandig. Dit betekent plannen en van te voren vastleggen waar we heen gaan. Helaas gaan de prijzen flink omhoog als er schaarste is. Tja, kapitalisme heerst hier. We boeken tot vier keer toe de laatste kamer in een hotel.
Op zondag bij het prachtige nationale park Crater Lake merken we ook de drukte. We staan in de file om er binnen te mogen. Na de treinreis zien we voor het eerst andere buitenlandse toeristen. Begrijpelijk want het is een van de mooiste parken in de VS. We kunnen niet helemaal rond het meer rijden omdat er nog te veel sneeuw ligt.

 We rijden honderden kilometers op de grens van Oregon en Californie naar de kust.
Prachtige wegen tussen reusachtige dennebomen California Pines. (Ook een nummee van Kate Wolf). Langs de kust een mooie zee, maar ook mist. De temperatuur daalt. Een beroemde vuurtoren kunnen we niet zien door de mist. De misthoorn horen we wel de hele nacht.

In jaren niet zulke kronkelige wegen gereden. Geheel duizelig komen we aan bij de kust. Onderweg stoppen we om te picknikken op een volle camping. Onze buren hebben vrolijke Mexicaanse muziek aanstaan op festivalsterkte.
We blijven iets buiten Fort Bragg in een hotel, met uizicht op zee en een fiets- en wandelpad. Bijna iedereen die voorbijkomt heeft een lange broek en trui aan. Het is fris.
Ook hier is het druk. Vanmiddag wordt in het stadje de 4th of july gevierd.