Voor de derde en laatste keer naar het Kate Wolf Memorial festival

We vliegen naar San Francisco. Dan naar het festival. Daarna nog een tocht maken met de auto. Een beetje routine een beetje op herhaling. Het is de laatste keer dat het festival wordt gehouden. De mensen die het organiseren stoppen ermee. Ze zijn boven de 70 en vinden het genoeg geweest. Mogelijk dat iemand het overneemt, maar waarschijnlijk is dat niet. Het is een festival met oude organisatoren, met veel oude artiesten en met oud publiek.

Zoals altijd is het wennen aan de grote stad in het begin. De desolate armoede, de stupide gezondheidszorg. Mensen met een psychose die lawaaierig en schreeuwend rondlopen, mensen die op straat liggen te creperen. Onbegrijpelijk in zo’n steenrijk land.

Als je buiten de grote stad komt, merk je er veel minder van. Relaxt rijden, veel te grote porties, dikkerds, aardige mensen, hitte.




De oudjes doen het maar goed.

We vragen ons wel eens af of we niet te oud worden voor dit soort festivals. Na een paar dagen festival is duidelijk dat dat onzin is. Het publiek is hetzelfde publiek als vijf jaar geleden, maar dan wel vijf jaar ouder. Bejaarde hippies. Tientallen lopen met een wandelstok, zelfs een paar met een rollator. Conclusie : we kunnen nog wel even mee. Zondag is de zwaarste dag, dan luisteren we een uur of twaalf naar muziek.

De artiesten doen het ook nog goed. Omdat dit het laatste festival is, zijn er veel oude bekenden uitgenodigd. Als we koffie drinken zit Ramblin Jack Elliott naast ons, hij is 91. Voor zijn eten staat hij even later gewoon in de rij. Hij heeft zondag een optreden. Tom Paxton is 84 en vertelt dat hij de laatste 2 jaar Zoom heeft ontdekt om samen met anderen liedjes te schrijven. Dat waren er in die 2 corona jaren een stuk of 200!





Chris Smither, 77 inmiddels gaf een geweldig optreden, geestig, goed bij stem en uitstekend gitaarspel. Jorma Koukonen is een bluesgitarist en zanger. Hij was ooit de gitarist van Jefferson Airplane. Hij is 81. Smither vertelt dat ze beide kinderen hebben die in de puberteit zijn. Bruce Cockburn (77) heeft ook nog een dochtertje van 12. Cockburn loopt inmiddels wel met een stok.

Of Taj Mahal (80) ook jonge kinderen heeft weet ik niet maar de Blues spelen gaat hem nog geweldig af.




Love Bubble






Er is een heel speciale sfeer op het festival. Dichter bij de Summer of Love kan je niet komen. Mensen komen al tientallen jaren naar dit festival. Vaak als groep. Een hechte community. 90% kampeert 5 dagen lang. Met de corona hebben ze elkaar jaren niet gezien. Ontroerende ontmoetingen met oude bekenden alom. Iedereen heeft zin in het festival. Een lerares uit Santa Rosa waar we naast zitten, heeft bijna alle festivals meegemaakt. Ook jarenlang met kleine kinderen. Inmiddels met de kleinkinderen. Een van haar zoons en een oudere zus komen er ook bijzitten. Haar nichtje wil met John Craigie trouwen. Ze zegt dat zij vroeger minder braaf waren als hun kinderen. Ik zeg “onze zoons hebben ons niet verteld wat ze allemaal hebben uitgespookt”.

Je hoort niemand schelden, iedereen is vriendelijk en vrolijk. Geen enkele agressie. Als je tegen iemand aanloopt, of op zijn tenen gaat staan, krijg je “sorry” terug te horen. Niemand vindt het bezwaarlijk als iemand in andermans stoel gaat zitten.

De artiesten refereren voortdurend aan de speciale sfeer. Kate Wolf liedjes worden door iedereen meegezongen. En die liedjes gaan meestal over onvoorwaardelijke liefde. En die liefde wordt verbonden met de natuur.


Neem bijvoorbeeld Here in California:

“When I was young my mamma told me

SHe said child take your time

Don't fall in love too quickly

Before you know the one

She held me round the shoulders

In a voice so soft and kind

She said love can make you happy

And love can rob you blind

Here in California fruit hangs heavy on the vines

There's no gold I thought I'd warn you

And the hills turn brown in the summertime

Now I will learn to love you

But I can't say when

This morning we were strangers

And tonight we're only friends

I'll take the time to know you

I'll take the time to see

There's nothing I won't show you

If you take your time with me

Here in California fruit hangs heavy on the vines

There's no gold I thought I'd warn you

And the hills turn brown in the summertime”




Love can make you happy and love can rob you blind.







Tijdens de afsluiting van het festival werd nog de invloed van Kate Wolf even aangegeven. Hugh Nanton Romney beter bekend als clown Wavy Gravy heeft er ooit voor gezorgd dat het festival op deze plek de Oak Ranch kon worden gehouden.Gravy (86) is natuurlijk aanwezig. Hij was o.a degene die de artiesten aankondigde op het Woodstock festival. Hij zei tegen de organisatoren dat ze eens met de eigenaar van de paarden ranch moesten gaan praten. Die eigenaar had een immers een “special relationship” met Kate Wolf gehad”.

Het is 40 graden op het festival. Iedereen weet daar goed mee om te gaan. Elke dag hebben we gezwommen in de rivier die langs het terrein loopt. Zondags zelfs 2 keer. Dat helpt geweldig tegen de hitte. Of je nou kleren aan hebt of niet dat maakt niemand wat uit. Bloot en gekleed zwemmen door elkaar heen. Heel gemoedelijk.











Op zo’n festival ontmoeten artiesten elkaar. Bruce Cockburn en Ruthie Foster delen dik een uur het podium van een van de kleine podia. Ze kennen elkaar nauwelijks. Als Foster zingt speelt Cockburn gewoon mee. Prachtige ingetogen zang en lekker gitaarspel. Cockburn zegt dat zijn fingerpicking manier van spelen sterk beïnvloed is door Mississippi John Hurt. Hij heeft hem nog zien spelen in Chicago. Daar was ook een jongen bi,j die heel goed harmonica kon spelen: Taj Mahal. Foster heeft Hurt nooit ontmoet, daar is ze te jong voor. Maar ze heeft wel op festivals gespeeld ter ere van Hurt en zijn graf vaker bezocht.







Sarah Lee Guthrie en Ramblin Jack Elliott deelden het podium, Sarah Lee zorgde ervoor dat Elliott in toom werd gehouden. Zij is de jongste dochter van Arlo en de kleindochter van Woody. Ze vertelde dat als Elliott haar vroeger een verhaal voor het slapen gaan wilde vertellen, zij dat als achtjarige niet wilde. Die verhalen duurden veel te lang.

Lucy Kaplansky was voor het eerst op het festival. Ze vond het allemaal wel bijzonder. Optreden met oudjes als Tom Paxton en Cris Williamson. Lucy speelt mandoline mee als Cris zingt. Lucy is wel een festival iemand die graag samenwerkt. Lucy brengt haar muziek zelf op CD uit, verkoopt die via haar website en bij concerten. Haar CD’s naar Nederland sturen kost $40. Haar muziek staat niet op spotify of zo. Zij noemt dit een experiment. Als ze daarover vertelt bij haar concerten, krijgt ze applaus. Niet van ons. Ze heeft eigenlijk op deze manier haar carrière in Europa opgegeven. Wel hebben we nu haar 2 laatste CD’s kunnen aanschaffen. Haar muziek hadden we nog niet eerder gehoord. In onze nieuwe huurauto zit niet zoiets oubolligs als een CD speler.

Greg Brown en Mary Gauthier hadden gezamenlijk een optreden. Nou zijn dat niet de zangers met de mooiste stemmen. Ze hebben alletwee zeker wat te melden. Maar het is toch een beetje brombrom en zegzeg. Nou had Gauthier zoals gebruikelijk de laatste jaren een zangeres mee. Jamie Harris. ze zong ook een nummer. Van verschillende kanten hoorden we “beautiful” and “that girl deserves her own set”. Jamie heeft inderdaad een prachtige stem die heel mooi contrasteert met brombrom en zegzeg.



John Craigie treedt vaak op met anderen. Zijn laatste optreden is met “friends”. De rainbow girls o.a. Hilarisch als altijd. Tijdens het nummer "We got stoned at the family reunion for obvious reasons" worden uiterst flauwe grappen verteld. Iedereen op het podium eindigt liggend op de grond trappelend met de benen. Bij het prachtige nummer “I am California” staan er inmiddels 15 muzikanten op het podium. Hij treedt in oktober op in Amsterdam. Kaartjes hebben we al.