dinsdag, november 26, 2013

Aussie Wave



Australie is een land met enorm veel soorten giftige beesten. Giftige slangen, spinnen die je met een beet kunnen doden, stekende kwallen, gore padden en enge schorpioenen. Zelfs veel planten zijn giftig en die kan je beter niet aanraken want dan zit je zo onder de blaren. Als je in zee niet door een kwal gestoken wordt is er ook nog een kans dat een witte haai je oppeuzelt. Vooral Zuid Australie is berucht voor de witte haai. Laatst werd er van een zwemmende vader alleen nog een stuk van zijn zwembroek teruggevonden. Niet voor niets is een deel van de film Jaws hier opgenomen.
Toch valt al dit natuurgeweld in het niet bij de grootste irritatie hier: de vliegen. Langzaam fietsen bergop, rustig door de natuur wandelen, even in de zon lopen. Binnen de kortste tijd wordt je belaagd door tientallen vliegen die in oren, neusgaten of ooghoeken proberen te kruipen. Voordat je het beseft zitten er 50 vliegen op je rug, of een paar honderd op je fietstassen. Je ziet mensen voortdurend met hun hand of petje voor hun gezicht wapperen: de Aussie Wave. Begin van de week hadden we zelfs besloten om met een netje op ons hoofd te gaan fietsen. Ziet er uitermate lullig uit, maar nood breekt wetten. Bij de winkel waren ze net uitverkocht. Een uur daarvoor was een cruiseschip in de haven gearriveerd. Een grijze golf had bezit genomen van het dorp. En had alle goede anti vliegenspullen weggekocht in de plaatselijke drogist. Het cruiseschip was trouwens de Volendam van de Holland Amerika Lijn dat een ruim rondje Australie aan het maken was. Geen Nederlanders aan boord, ook geen Nick en Simon gelukkig.

donderdag, november 21, 2013

Waar zijn de pinquins gebleven


Waar zijn de pinquins gebleven? En waarom zijn ze vertrokken?
Een paar dagen geleden zijn we op pad geweest met een gids om pinquins te zoeken, met infrarood zaklampen. We hebben er geen eentje gezien. De van oorsprong Zwitserse mevrouw had een heel pessimistisch verhaal te vertellen. In Zuid Australie komt de kleinste soort pinquin voor. 10 jaar geleden kwamen er elke avond in Penneshaw honderden pinquins aan land als het donker geworden was. Nu af en toe een enkele. Niemand weet waarom. We hebben tot nu toe wel tien redenen gehoord. Zeehonden eten ze op, verwilderde katten eten de jongen, de giftige struiken waaronder ze woonden zijn weggehaald, teveel auto's, de ferry komt te vaak en neemt teveel mensen mee. Het blijft gissen. Ook op andere plekken op het eiland is de pinquin nagenoeg verdwenen.
Andere beesten zien we wel. Schattige kleine kangaroes die hier alleen voorkomen, hele grote kangaroes, pelikanen, parkieten. Bij Pelican Lagoon zagen we honderden zwarte zwanen. Enorme mierennesten staan langs de weg. 
Helaas zien en ruiken we heel veel dooie kangaroes. Om de vijf honderd meter ligt er wel eentje langs de weg. Met wind tegen, wat we vaak hebben, ruik je ze al op vijftig meter.  Ze laten ze meestal langs de weg liggen. Bij het bandenplakken langs de weg staan we soms in een waar knekelveld.

Kangaroo Island


"You are the ones that arrived with bicycles on the three o'clock ferry" zegt de dame van het boekingskantoor. Op dit eiland val je wel op als je met de fiets bent. Kangaroo Island is half zo groot als Nederland en er wonen 5000 mensen. Er zijn 3 winkels waar je eten kan kopen. Daarvan hebben we er nu 2 gezien. De derde komt morgen. We blijven dik een week op het eiland. Helaas is het zo groot dat we even een paar dagen smokkelen en een auto gaan huren
Het was flink afzien om van Adelaide in 3 dagen naar dit eiland te fietsen. Ten dele konden we prachtig langs de kust, maar te dele moesten we ook op heel drukke wegen rijden. En de weg zoeken in drukke streken is lastig hier. Zo bleek het fietspad over het perron van een treinstation te lopen.
Heel erg tevreden zijn we niet over de gehuurde fietsen. Tot nu toe hebben we 8 lekke banden gehad. Een aantal lekken werd veroorzaakt door de laag plastic die de fietsenman in de banden had gedaan tussen binnen en buitenband. Heel dom.
Nergens op dit eiland is een fietsenmaker. Binnenbanden zijn niet te krijgen. De binnenbanden vertonen steeds meer plakkers. Oppompen doen we met een miniem pompje. En krijg er dan maar eens 4 bar in.

Over het fietsen op het eiland zijn we heel tevreden. Fietsen is altijd leuk. Het landschap is schoon en heel mooi. Heerlijk, Aardige mensen. Het is over het algemeen veilig fietsen, autos rijden ruim om je heen, of wachten tot ze je kunnen passeren.
En het is natuurlijk prettig om om de paar uur te horen dat je wel heel sterk moet zijn om zo iets te doen. Al bedoelen ze mischien iets anders.


maandag, november 11, 2013

De Yarra rivier

"Are you sure that you  want to cycle in Melbourne?" Het oude dametje van de toeristeninformatie, wil ons echt afraden om te fietsen in Melbourne. We hebben haar nodig omdat de stad Melbourne een gratis kaart met fietspaden erop heeft uitgegeven. Eerst ontkent ze het bestaan van de kaart, dan pruttelt ze wat over zoveel verschillende kaarten. Dan gaat ze toch maar even zoeken. Als we met kaart de informatiewinkel verlaten, zegt ze nog dat we wel een helm op moeten zetten. De italiaanse jongen van de fietsverhuur had ons nog wel gewaarschuwd. Je moet blijven zeuren anders krijg je het niet mee.
We hebben op zondag een tochtje langs de Yarra river gemaakt. We waren zeker niet de enigen. Kenmerkend voor fietsen in Melbourne is dat je het ene moment op een prachtig fietspad rijdt en het volgende moment ergens op een kruising met alleen maar auto's staat. Zonder dat je weet hoe je verder moet. Als je er woont weet je hoe je verder moet komen, als toerist kan je niet weten dat je 50 meter naar rechts een park in moet rijden.

Langs de Yarra rivier rijd je de ene keer over prachtige vlonders boven de rivier dan weer over bruggetjes omhoog en omlaag. Er zit zelfs een idioot steile trap in van wel 25 meter hoog. We komen langs het Rod Laver stadion, waar de Australian Open wordt gespeeld. Helaas zijn we 2 maanden te vroeg.  Na 15 kilometer fietsen langs de rivier maken we een stop bij een kinderboerderij. Lekkere koffie en een heerlijk broodje. Er zijn verschillende kinderfeestjes bezig. Een eindje verderop is een Farm Market. Heel knus en erg Engels.
Als we weg gaan krijg ik het cijferslot van de kabel niet open. Leonie had het nog wel op geschreven 1965. Dat was het dus niet. Het moest zijn 1956. De Italiaanse jongen van de fietsenverhuurder zei ons toch echt nineteensixtyfive en niet nineteenfiftysix. Na nogal wat gehannes kregen we het slot toch open. Na veertig kilometer interval  training komen we moe aan bij het hotel.

zaterdag, november 09, 2013

Een reisje met de trein


We nemen de nachttrein van Sydney naar Melbourne. We zijn de enige buitenlanders die een slaapcompartiment hebben. Bijna heel Australie kan je met de trein doorkruisen. De trein doet er dagen over om van west naar oost of van noord naar zuid te gaan. Als je dan een slaapcoupe wil is dat alleen weggelegd voor de steenrijke reiziger. Een enkeltje van Adelaide in het zuiden naar Darwin in het noorden kost met z'n tweeën al gauw 3000 euro. Wil je iets luxer dan wordt het nog veel duurder. Vliegen kost je nog geen tiende van de trein.
Gelukkig is er de oude boemelnachttrein van Sydney naar Melbourne. Dat is niet zo duur. Je kan het echter niet met het internet regelen, dus ergens in Sydney een bureautje ingeschakeld die het met vooruitbetalen wel wil verzorgen. Als je iets over treinen wil opzoeken in het onovertroffen Seat61 onmisbaar.
Bij dit soort treinen spelen ze een beetje voor vliegtuigje. Je kan je bagage inleveren en aan het eind van de rit weer ophalen. Ze roepen om net alsof ze de gezagvoerder zijn. We kregen dit keer een welkomstzakje met chips, water en andere eetbare spullen en een leuk tasje met tandenborstel, opvouwbare beker, champoo en zo. s 'ochtends krijg je een ontbijtje. Het was dit keer niet zo erg als in een trein vanaf Seattle waar we een uitvoerige uitleg kregen wat te doen bij een ongeluk of brand. Er werd nog net geen zwemvest vertoond.
Ons coupeetje en de naastgelegen douchetoiletruimte zijn ontworpen door een handige knutselaar. Opklapwc, opklapwastafel, kastje om je spullen droog op te bergen voor het douchen, douchegordijntjes, op te bergen tafeltjes, overal lampjes, opklapbedden, speciaal vakje voor je bril en portemonnee. Knus coupeetje hebben we en douchen in de trein is een belevenis. De rails zijn nogal hobbelig. Ik ben soms wat bevreesd uit het bovenbed geschud te worden. Ach alles went en op den duur slapen we alletwee. Als het licht wordt krijgen we ons ontbijt. Buiten zien we de eerste kangoeroes voorbij springen. Bij aankomst zijn we het er over eens dat dit echt reizen is. En het geluk is helemaal met ons als blijkt dat we al om 8 uur in de hotelkamer mogen.

woensdag, november 06, 2013

Een dagje fietsen in Sydney


"In Amsterdam I could almost cry". Onderweg komen we 4 fietsers tegen. Gemeente ambtenaren die het fietsen in de stad moeten stimuleren. Ze vinden het wel mooi toeristen op de fiets.

Vandaag een dagje op de fiets door Sydney. Heel handig en je kan veel zien. De fietsenmaker heeft ons een leuke route aangeraden. En een fietskaart meegegeven. Er zit zelfs nog een stukje met de lift in om op een lagere weg te komen. Sydney is een schitterende stad. Prachtige havens, gebouwen en brug. Zelfs de opera blijft mooi. In 2005 kwamen hier aan met de boot van Tasmanie. Op kerstochtend heel vroeg. Dat is onze laatste zeereis geweest. Golven van 7 meter. Leonie had de hele nacht zeeziek op bed gelegen. Ik had vreemd genoeg nergens last van.

De fietsen kunnen we als bagage stallen in het hotel. Wat weer opvalt is hoe makkelijk de Australiers zijn. Ze maken nergens een probleem van. Overal is wel een oplossing voor. Verder laten ze je met rust. Een heerlijk land om te reizen.

Het is heel huiselijk hier. 24 hoog , hebben we een soort van appartement. Met alles erin. Wasmachine en droger, afwasmachine. Spotify op de stereo. Vanavond ga ik koken. Met spullen gehaald bij een grote Coles en bij de chinese toko om de hoek. Rumpsteak me paddestoelen, en verse gebakken aardappels. Het kan verkeren op zo'n reis. Gisteren kwamen we hier aan na een nacht niet slapen en konden we pas laat in het hotel. Maar na een nacht van 12 uur ziet de wereld er geheel anders uit.

dinsdag, november 05, 2013

Het vliegveld van Bali


Het vliegveld van Bali is verbouwd. Onze taxichauffeur die het een lelijk gebouw vindt, zegt: "het is heel moeilijk om iets nieuws te bouwen op een plek waar al wat staat." Dat blijkt een wijze uitspraak
Er heerst een grote chaos. Voorzieningen lijken op bijna willekeurige manier te zijn verspreid over de enorme hallen met een golvend dak. Toen we aankwamen konden wij en de andere passagiers  in eerste instantie de uitgang naar de douane niet vinden. We moesten halverwege een enorme gang een klein deurtje in.
Bij vertrek naar Sydney blijken we een airport tax te moeten betalen. Zo financieren ze dus de veel te dure nieuwbouw en ongetwijfeld ook de steekpenningen. Bij de vertekhal zijn eigenijk alleen de Tax free winkels af. De mooie bordjes verwijzen ook naar restaurants, maar die zijn er nog niet. Er wordt uitsluitend een opgerolde pannenboek met de ingredienten van een hotddog verkocht. Er zijn veel te weinig zitplaatsen, de helft van de mensen zit maar op de grond te wachten.
We zien een grote groep heel bruine nederlanders voorbijkomen die gaan naar de terminal 10 om te vliegen met de KLM. Een kwartiertje later zien we ze weer allemaal voorbij komen op weg naar terminal 1 waar het KLM toestel terecht is gekomen. Ze zijn allemaal wat gehaaster, want er wordt voordurend omgeroepen dat ze moeten opschieten.
Een half uurtje later staan we in de rij  om voor de derde keer gefouilleerd te worden. Leonie is boos omdat ze na twee keer wel een flesje water en blikje cola dacht te kunnen kopen. Ze moet ze toch inleveren. Op dat moment komt er een hollandse vader voorbij gerend. Onder de ene arm heeft hij een kind, onder de andere maar liefst drie liter flessen water.
Ik ga even naar de prachtige ruime toiletten. Het wassen van de handen is wat lastig omdat er onder de wastafels nog een paar loodgieters liggen. Ze zijn afvoerpijpen aan het aanleggen. Een groepje piloten en stewardessen staat tussen de passagiers te wachten bij welke terminal hun vliegtuig tercht is gekomen. Uiteindelijk vertrekken we na twee (of was het drie ?)  gatewijzigingen merkwaardig genoeg nog redelijk op tijd. Zuchtend bedenken we dat we over 7 weken weer op Bali zullen landen. "Dan is het vast allemaal goed geregeld" zegt Leonie.

PS bij de foto: wat doet Indonesie als ze een economische conferentie (APEC) organiseren waar zelfs Poetin bij aanwezig is? Ze cancellen een honderd vluchten met toeristen. En zorgen ervoor dat de snelweg tussen airport en luxe hotels af is.