Onze laatste dagen op Samoa brengen we door in het Aggie Grey hotel in Apia. Een groot hotel met ouderwetse grandeur en geschiedenis. Het bekendste hotel van de stille Oceaan. Aggie Grey is begonnen als hamburger restaurant voor Amerikaanse militairen aan het eind van de tweede wereld oorlog. We hebben mazzel en krijgen een gratis upgrade. Die upgrade blijkt een huis in de prachtige tuin te zijn. Meer dan 50 meter luxe, gebeeldhouwde balken, een dakconstructie om de hele avond vanaf bed naar te liggen kijken. Leonie is helemaal gelukkig, er blijkt ook een strijkplank aanwezig. Roomservice 24 uur per dag.
Het publiek in het hotel is nogal gemixt. Er zijn niet alleen de ouderwets soort reizigers die bij zo’n hotel passen, maar ook meer chartervlucht reizigers. Tijdens het avondeten zijn de verschillen tussen de gasten het duidelijkst. Het avondeten wordt geserveerd in een enorme Fale (hut) met meer dan honderd tafels, een orkestje speelt Muzak Hawaï muziek. Tientallen mensen in de bediening. Aan een tafel zit een gezin met de ellebogen op tafel gezamenlijk een bord spaghetti naar binnen te werken. Naast hun zit een keurige koloniaal ogende oudere meneer geheel tevreden in zijn eentje een fles dure Bordeaux te drinken. Bij het buffet spreken we een wat breekbaar ogende Deense meneer, die in Wenen blijkt te wonen. Hij wil weten wat dat voor toetje is dat er staat. Er staat een enorme Pavlova. Een eiwit toetje en naast de kiwi de enige bijdrage van Nieuw Zeeland aan de culinaire traditie van de wereld. De Deense meneer vertelt dat hij en zijn vrouw die middag bij het staatshoofd hebben gelunched. Doordat ze op reis zijn, moesten ze helaas de invitatie van de Nederlandse ambassade in Wenen voor de viering van Koninginnedag afzeggen. Jammer want Beatrix was toch net 70 geworden. Voordat hij kan vertellen dat hij daar ook net mee aan tafel heeft gezeten, wordt hij door zijn vrouw mee getroond naar hun tafeltje. Zij zijn de enigen die beleefd applaudisseren voor het orkestje.
Vanaf hier vliegen we via Los Angeles naar San Francisco. Naar LA is het een vlucht van bijna 10 uur alleen maar over water.
Het publiek in het hotel is nogal gemixt. Er zijn niet alleen de ouderwets soort reizigers die bij zo’n hotel passen, maar ook meer chartervlucht reizigers. Tijdens het avondeten zijn de verschillen tussen de gasten het duidelijkst. Het avondeten wordt geserveerd in een enorme Fale (hut) met meer dan honderd tafels, een orkestje speelt Muzak Hawaï muziek. Tientallen mensen in de bediening. Aan een tafel zit een gezin met de ellebogen op tafel gezamenlijk een bord spaghetti naar binnen te werken. Naast hun zit een keurige koloniaal ogende oudere meneer geheel tevreden in zijn eentje een fles dure Bordeaux te drinken. Bij het buffet spreken we een wat breekbaar ogende Deense meneer, die in Wenen blijkt te wonen. Hij wil weten wat dat voor toetje is dat er staat. Er staat een enorme Pavlova. Een eiwit toetje en naast de kiwi de enige bijdrage van Nieuw Zeeland aan de culinaire traditie van de wereld. De Deense meneer vertelt dat hij en zijn vrouw die middag bij het staatshoofd hebben gelunched. Doordat ze op reis zijn, moesten ze helaas de invitatie van de Nederlandse ambassade in Wenen voor de viering van Koninginnedag afzeggen. Jammer want Beatrix was toch net 70 geworden. Voordat hij kan vertellen dat hij daar ook net mee aan tafel heeft gezeten, wordt hij door zijn vrouw mee getroond naar hun tafeltje. Zij zijn de enigen die beleefd applaudisseren voor het orkestje.
Vanaf hier vliegen we via Los Angeles naar San Francisco. Naar LA is het een vlucht van bijna 10 uur alleen maar over water.
