Een huisconcert met Cliff Eberhardt en James Lee Stanley in Atascadero.

Sterk kunnen ze zijn die Amerikanen. We gaan naar een huisconcert bij Fred en Sharon in Atascadero, een plaatsje 300 km onder San Francisco. Cliff Eberhardt treedt op met James Lee Stanley. Als we aan komen blijkt dat Fred de dag ervoor een hartinfarct heeft gehad, gedotterd is en een stent heeft gekregen. Alles gaat goed, hij is grumpy, en komt over 2 dagen weer thuis. Sharon ontvangt de gasten, doet de introducties van de artiesten en laat Fred via de telefoon een deel van het concert horen.  Bewonderswaardig.

Een buitenkansje is het om naar een optreden van Eberhardt te kunnen. Ik wilde al jaren naar een optreden van hem. Hij is in 20 jaar niet in Nederland geweest. Een goede vriend van Dar Williams en John Gorka.

Stanley heeft met hem een CD opgenomen met nummers van de Doors: All Wood and Doors. Alles in een acoustische uitvoering. Op de CD spelen bij een aantal nummers ook de gitarist en drummer van de oude Doors mee.

Fred en Sharon wonen helemaal buiten de stad in een beetje rommelig huis gemeubileerd met spullen die hun beste tijd gehad hebben. Er kunnen 60 gasten in de huiskamer. Zij geven in de zomer geen concerten want dan is het in een huis zonder airco veel te heet. Gasten zetten een fles of wat hapjes in de keuken. De gasten zijn vrienden en buren en wat mensen uit het stadje. Een aantal is duidelijk gewend om naar folk festivals en concerten te gaan. Het is niet bepaald uitgaanskledij die ze dragen. De leeftijd rond de vijftig. Leonie is veruit de aantrekkelijkste vrouw van het gezelschap, maar ik ben vooroordeeld. Iedereen is tijdens de muziek muisstil. Na afloop wordt er een staande ovatie gegeven.

Het is een avond vol entertainment, gezellig en soms heel ontroerend. Stanley treedt hier al voor de vierde keer op, hij is heel lollig en onderhoudend. Hij geniet ervan in een huiskamer te staan. Eberhardt (spreek uit ebberhard) vult hem goed aan met platte grappen.

De nummers van de Doors klinken heel bekend en toch fris. Singer songwriter muziek waarvan je de tekst volledig kan meezingen. Cliff en James zijn heel ontspannen en hebben er duidelijk plezier in om samen te spelen. Eberhardt zing op verzoek van Leonie het ontroerende nummer “Have a little heart”. Heerlijk om hem te horen zingen. Heel intens en persoonlijk. Kan iemand die man niet eens voor wat optredens naar Nederland halen?

Stanley heeft een Nederlandse vrouw. Inmiddels hebben we voor de zomer een afspraak om met hem een trappist te drinken en een haring te eten.

Thrillerschrijvers in LA

Het is me een raadsel. Dertig jaar geleden las ik veel, zeg maar heel veel thrillers en detectives. Veel boeken speelden zich af in Los Angeles of omgeving. Vaak aan de kust. Nu wij hier een week zijn kan ik die boeken maar moeilijk met het decor hier rijmen.

Raymond Chandler heeft op meer dan 25 adressen gewoond in de buurt van Los Angeles. Het langst nog op verschillende adressen in La Jolla even ten Noorden van San Diego. Dat is een knus plaatsje, met lieve zeehonden op het strand en op de rotsen. Behoorlijk toeristisch, maar vooral heel rustig, netjes en kalm. Mensen groeten elkaar beleefd in het voorbijgaan. De gehele sfeer komt absoluut niet overeen met die waarin ik een eenzame, alleen werkende, bourbon drinkende detective verwacht.

Sinds gisteren zijn we in Santa Barbara. Prachtig strand, bootjes in de haven, heel veel parken langs de kust. Een groot deel van de stad is in dezelfde Mexicaans aandoende stijl gebouwd. Een hoofdstraat haaks op het water met luxe winkels en restaurants. Ook een enorme Applestore groter dan alle Applewinkels in Amsterdam bij elkaar. Alles ademt luxe en rust uit.  De riviera van Californie wordt het wel genoemd.

Hier in Santa Barbara woonden jaren lang twee van mijn lievelingsschrijvers: Ross MacDonald en zijn vrouw Margaret Millar. Van deze twee heb ik toch zeker meer dan 40 boeken gelezen. MacDonald schreef vaak over Lew Archer, ook een eenzame detective. Millar schreef verhalen waarvan soms de plot pas te gegrijpen is als je de laatste zin (in een boek, het laatste woord (!)) hebt gelezen Ze hebben gewoond in een buurt van  Santa Barbara, in Hope Ranch. In een folder:

“Those who say the pace of life in California is too fast, and open space too scant, have clearly never been to Hope Ranch. Here, large open lots take the place of tract housing and horse trails provide an elegant alternative to busy streets and sidewalks. With real estate ranging from $1.5-$25+ million, Hope Ranch is an upper class community with its own private beach club. A home owners association safeguards the integrity of Hope Ranch, ensuring that it will retain its character for years to come. Many of the homes in Hope Ranch were designed by Reginald Johnson and Peter Barber, the premier architects of the early 1900s.”

Hoe kan iemand Ross MacDonald elk jaar  een of meer boeken schrijven over de onderkant van de samenleving en dan blijken te wonen in een buurt met eigen bewakers en met een privestrand?

Margaret Millar vind ik hier meer passen. Zij situeerde haar verhalen vaak in Beachclubs en upperclass buurten.

Gelukkig is er een ding dat in heel veel boeken voorkomt en die we ook elke dag meemaken: de mist die hier elke morgen hangt.

Moet dat nou al die elektronica?

We zitten op een bankje aan het strand van San Clemente. Beetje winderig maar verder heel aangenaam. Er komen allerlei mensen voorbij lopen en rennen. We drinken een beker koffie van de Starbucks. Leonies held Federer is aan het tennissen in Parijs tegen rivaal Djokovic. De vierde set eindigt in een spannende Tie brake. Omdat we een internet abonnement op haar Iphone hebben, is de stand is heel goed bij te houden. Over de wedstrijd communiceert Leonie via Whatsapp met haar zus Oda, die thuis zit te kijken. Oda doet verslag hoe goed of slecht de slagen van Federer zijn.

We vinden dat het reizen een stuk gemakkelijker wordt met onze elektronica, iphone, Ipad en computer. We zijn lang op reis maar hebben heel snel contact met thuis. Het reizen is anders dan vroeger maar zeker niet minder aangenaam. En een reis plannen is een stuk eenvoudiger geworden.

De negatieve kanten van de moderne elektronica zien we natuurlijk ook wel. Bij Moab op een van de mooiste plekken denkbaar zit een vrouw een half uur lang te bellen met haar rug naar de rest van het gezelschap en naar het uitzicht toe. Vrouwen lopen met een telefoon aan het oor met een nietsziende blik langs langs geisers. Ze delen niet wat voor moois ze zien met anderen, nee ze zijn eigenlijk niet aanwezig op de plek waar ze lopen.  Ach denk ik dan: ze hadden beter thuis kunnen blijven. Ik moet toegeven dat we ook wel te lang aan de computer of op de Iphone.

Bob den Uyl reisde op de fiets Europa door voor het Internet tijdperk. Hij beschreef hoe je op twee manieren in een stadje een restaurant kan kiezen. Of je neemt gewoon de eerste de beste, of je loopt alle restaurants af en kiest dan welke je het beste vind. Het resultaat is meestal het zelfde: middelmatig eten. Dit gaat tegenwoordig niet meer op. We hebben een aantal keren een stadjes onderweg uitstekend gegeten, omdat we domweg het nr 1 restaurant van Tripadvisor namen. Meer informatie verbetert je keuze. Voor hotels geldt dat ook. Met wat rondkijken op Internet, vermijdt je de motels waar de kakkerlakken en bedwansen vrij rondlopen. Je kan in de auto tegenover een motel even opzoeken hoe duur het is en wat men ervan vind. Als je boekt met de computer en Anwb  kaart krijg je vaak meer korting dan aan de hotelbalie zelf.

Gelukkig kan je niet alles van te voren plannen, er blijven genoeg verrassingen over op zo’n reis. Vannacht sliepen we in een motel met een dubbele jacussi in de kamer. Buiten speelden 20 mexicaanse kinderen in het zwembad. Gelukkig hield het zwembadgegil om precies 10 uur op.