Eten met lef

Gelunched in restaurant Arrels in de oude binnenstad van Sagunto. Smalle straatjes waar de autospiegels bijna aan twee kanten tegen de huizen aan schuren. Mooi heel oud gebouw. We eten de simpelste lunch.   Het begint met een kaasbitterbal van blauwe kaas uit de streek. De kaas is uitgeroepen tot de beste blauwe kaas ter wereld. Ik heb het gevoel dat de ober ook nog wel de koe weet aan te wijzen waar de melk vandaan komt. De lekkerste bitterbal ooit.

Gevolgd door iets dat er uit ziet als feestelijk toetje. Minitieus opgemaakte groenten en fruit op een creme met amandelmeel. We krijgen de opdracht om alles door elkaar te husselen. Bijna zonde. We proeven allerlei zuur en zoete smaken door elkaar heen en na elkaar.

Volgende gerecht is een vlan met selderij, geschaafde kaas en een jus van groenten. Curieus.  Nog nooit zoiets gegeten. In de paar lepeltjes jus moeten kilo’s groenten verwerkt zijn. De vlan is ook heel intens. Net of je vloeibare selderij eet. 

Hoofdgerecht was voor mij een 14 uur gegaard stuk varkensspek met krokante korst en calvados jus. Heerlijk korst en goed dat ik van vet hou.

Voor de anderen tonijnwang. Die moest met een lepel gegeten worden. Leonie vond het net vlees. 

 

Tot slot het toetje. Een bolletje met aubergine en daarbij ijs van tijm. Een heel dubbel gerecht. Visueel lijkt het een zoet toetje. De smaak echter is iets wat je verwacht bij een warm gerecht. Elke hap was lekker en vreemd. Zou Blumenthal niet misstaan.

Chef is de nog jonge Vicky Sevilla. Sinds 2 jaar heeft het restaurant een michelin ster. Nou mevrouw Sevilla heeft lef!

Hotel Baru

De muren kraken.  Zoals op een houten schip. Geheimzinnig. Het lijkt alsof er iemand boven ons loopt. Maar we zitten hier 3 hoog pal onder het dak. Zijn het de dakpannen die uitzetten in de zon? Geen idee.

Omdat met Jago’s verjaardag het nogal druk bij hun in huis is, zijn we een paar dagen naar een hotel verderop aan de kust. Afgezien van de branding en dat gekraak is het hier heel stil. We krijgen een upgrade naar wat de bruidssuite blijkt te zijn. Driehoog  75 m2 met over de hele breedte een balkon met uitzicht op zee. Aparte woonkamer, inloopkast. Het bed is 2.5 bij 3 meter. Beter geschikt voor een orgie dan voor een huwelijksnacht. We voelen ons verwend. 

Het zwembad is open en ziet er heel aantrekkelijk uit, maar is zo koud dat Leonie met haar surfpak aan het zwemmen is. 

Het enige nadeel is wel dat ik mijn balkon niet meer af kom de hele dag. Vanochtend zagen we dolfijnen (Leonie zei walvissen) vanaf ons balkon.

Het is verbazend hoe weinig mensen hier zijn. 20 graden, zonnig, strand en lekker eten. Waar zijn die pensionados?

Op wandeltocht

Merritt heeft voor de verjaardag van Jago een mooi groot huis gehuurd in het binnenland. Hij wordt 40. We logeren er met Jago, Merritt, Eli en Bo. En Kat de zus van Merritt en Filemon de beste vriend van Jago. Het huis is groot en toch knus. 4 slaapkamers met 4 badkamers. De houtkachel stast de hele dag aan. Ik blijk een soort kookdienst te hebben. Leuk! Er wordt gewandeld. Al bij het eerste tochtje blijk ik niet zo goed mee te kunnen komen.

Door glaucoom kan ik de dieptes minder goed zien. Dat maakt bij steil klimwerk mij behoorlijk onzeker. En klimwerk dat is het wel. Met de grote tocht een dag later gaan Leonie en ik niet mee. Wel ontmoeten we elkaar na afloop bij het stuwmeer. De kleinkinderen hebben de tocht goed volbracht waarbij ze toch 500 meter om hoog moesten. Al is Eli wat te snel een berg afgelopen en daarna gerold. Hij rolde voorbij een verbaasd kijkende paddestoelenplukker. Eli kon zich met zijn voeten afremmen. Daarna stak hij zij duim op naar de paddestoelenplukker ten teken dat alles ok was. 

Zwemmen in een ijskoud meer? Geen probleem voor Jago, Eli en Bo. Leonie had er wel flinke sommen geld voor uitgeloofd. 

Los Amantes de Teruel

Spanje is meer dan op het strand zitten en Paella eten. We logeren een paar dagen in het Paradores de Teruel. Een ouderwets maar heerlijk hotel. Rustig en bedaagd. Op een paar fransen na zijn het alleen maar Spaanse gasten. Lunch na 14:00 en diner na 20:30.

Teruel ligt in een provincie die het minst bewoond wordt van Spanje. De laatste 50 jaar is de helft van de bevolking vertrokken. 

Teruel is een stadje wat meer in het op 900 meter hoogte, dus wat kouder. Kerken met vierkante torens gaan terug tot de tiende eeuw. Teruel is beroemd om een liefdespaar uit de twaalfde eeuw. Hier bekender dan Heloise en Abelard of Romeo en Julia. Zij liggen gemummificeerd naast elkaar in een mausoleum. De beelden op hun graf houden elkaars hand vast. Er is een fabelachtig mooie kerk naast het mausoleum. Het geeft een dubbel gevoel. Deze geliefden hebben elkaar nooit gekregen. Pas in het graf zijn ze verenigd. Bij het graf zien we twee Spaanse mannen. Ze zijn geëmotioneerd, maar durven elkaars hand niet vast te houden.

Het meest gefotografeerde beeld is een heel klein beeldje van een stier op een enorme sokkel. Het doet me sterk aan streetart Frankey denken. 

We wandelen ook rond in een dorp 25 km verderop.Albarracin. Soms wel het mooiste dorp van Spanje genoemd. Prachtig. Mooie knusse straatjes. Heel goed onderhouden huizen. Er zijn 20 hotels in het dorp. In deze verlaten streek is dit dorp gered door het toerisme.

Met familie aan het spaanse strand

Jago is verhuisd naar Canet d’en Berenguer, een plaatsje 30 kilometer ten Noorden van Valencia. Een ingeslapen dorp met honderden niet bewoonde vakantiehuizen. Ze hebben deze plaats gekozen om de school voor de kinderen. Ze hebben eerst 6 scholen bezocht in Valencia en omgeving. Deze internationale school beviel het best. Ze wonen nu tijdelijk in een appartement bovenin een knalgeel gebouw. Knotsgroot dakterras met uitzicht op tennisbanen, zwembad, de vlakke natuur en op een  honderd meter de zee. De paar mensen die in de buurt wonen zijn allemaal Spaans. Geen Hollanders of Engelsen. Die zitten ergens anders. 

We hebben dus een strandvakantie, maar dan met familie. Ons plan om ook naar Valenciastad te gaan ging niet door vanwege de overstromingen. De ramp is vooral ten zuiden van Valencia geweest.  Wij hebben er weinig van gemerkt. Er stond veel wind dat wel en een tafel is van het terras gewaaid. We merken het vooral indirect. Er zijn nog alleen grote autos te huur, de kleine zijn uitverkocht. In het restaurant legt iemand uit dat niet al het personeel is verschenen. Ook wij kregen een Spaanse alarmmelding op de telefoon. De ramp was toen al 6 uur aan de gang. Incompetent bestuur heeft het laten sloffen. In Nederland geeft het KNMI een code rood af en dat is t. Hier wordt een code rood voorgesteld door de weermannen en vervolgens gaat de politiek 12 uur overwegen of het wel erg genoeg is. Geven ze eerst een persconferentie dat t wel meevalt, waarna ze tot 6 uur gaan lunchen.

Een dag later en wij hadden middenin de stad in een hotel gezeten. Jago had net nog wat bij de Ikea gehaald. Tijdens de ramp stond die 1.5 meter onder water en was de garage helemaal vol gelopen.  De kleinkinderen waren op vakantiekamp in de buurt de week ervoor.

Het is voor een groot deel toeval of je door zo’n ramp getroffen wordt.

Ode aan Leonie

We ontbijten, en naast ons zit een ladyboy. Een boeiende mix van vrouwelijk en mannelijk. Geverfd lang haar, een stevige kaak, geschoren vrouwen benen. Op reis accepteer je veel vreemde dingen als volstrekt normaal. 

Sommige dingen wennen nooit. Het voortdurende gestaar op de telefoon of ipad bijvoorbeeld. We hebben 5 dagen op het strand liggen lezen. Vrijwel niemand om ons heen. Verderop was het veel drukker. Reden? De wifi van het hotel werkte niet al te goed op die stille plek. 

Leonie heeft een Esim in haar telefoon die in 150 landen werkt. Heel handig als je naar verschillende landen reist. In mijn telefoon blijkt geen Esim te kunnen. Dat heb je met een goedkoop Samsung product. Op weg naar Delhi had ik mijn telefoon nog op roaming staan. Er bleek wifi in het vliegtuig. Ik kijk bij mijn post welke taxichauffeur ons komt halen op het vliegveld. Ergens op 12 km hoogte kwam ik op niet op de wifi maar op een satelliet van Musk terecht.  En in 2 minuten had ik een rekening van 90 euro. Gelukkig werd mijn telefoon daarna voor de rest van de maand geblokkeerd. De laatste maand heb ik buiten de hotels voor een groot deel zonder internet moeten doen. Een leerzame ervaring. Hoe vaak ik de impuls had om iets op te zoeken! 

Terwijl ik dit stukje schrijf op de hotelkamer 26 hoog in Bangkok stuurt Leonie deze foto.  Ze is aan het zwemmen op 19 hoog. Wat kan ik van haar genieten. Wat is het toch een groot geluk om met haar dit soort reizen te maken. Ons gesprek verveelt nooit. En wat kan ze soms chaotisch zijn ( heb ik mijn telefoon wel bij me?) of georganiseerd ( we moeten vandaag de was wegbrengen), relaxt (regel dat de volgende week maar). Never a dull moment.

De tuinman van Bali

Onze laatste dagen op Bali brengen we door in het Hyatt Recency in Sanur. Mogelijk onze laatste dagen ooit op Bali. We zijn er nog niet over uit of we hier nog een keer willen terugkeren.

Onze eerste keer op Bali  12 jaar geleden waren we ook op deze plek. Toen hete het nog Hyatt Bali. Het jaar ervoor hadden we een uitgebreide reis in de USA gemaakt. We zaten een paar dagen in het net geopende Hyatt in Seattle voor 60 euro. Die week starten ze een nieuw punten spaar systeem. Uiteindelijk hadden we zo veel punten verzameld tijdens die reis dat we een week gratis in het Hyatt Bali konden zitten.

Het Hyatt Bali was het eerste grote hotel op Bali. Uit 1974. De tuinen zijn ontworpen door Made Wijaya. Prachtige integratie van de natuur en de Balinese cultuur. Het beeld wat we hebben van hoe Bali er uit ziet, is voor een groot deel door Made vorm gegeven. Bijvoorbeeld: Villa Bebek  Hij heeft meer dan 600 tuinen ontworpen. Hij onderhield heel veel van die tuinen. Hij had 120 man in dienst. 

Het hotel is 6 jaar dicht geweest, en gerenoveerd. De tuinen zijn even

mooi gebleven. Het is een heerlijk luxe strand vakantie. Beetje bij zee lezen, zwemmen en elke avond op het strand eten. Het eten is beter dan 5 jaar geleden. Warm is het wel. Gelukkig hoeven we niets. 12 jaar geleden fietsten we vanaf hier het eiland rond. Dat hoeft niet meer.

Vakantie op Bali

Een van de mooie dingen van Sanur op Bali is het fietpad dat langs de kust loopt. We zien dat Corona Sanur goed heeft gedaan. De regels worden beter gehandhaafd, de brommers komen niet verder dan de zijstraat. Ook is er naast het fietspad zowaar op sommige plekken een voetpad gekomen.

Op het voetpad loopt een chinees stel heel romantisch hand in hand. Ze worden gevolgd door een fotograaf die ze in hebben gehuurd. Ze zijn alletwee een beetje pafferig, en niet al te mooi. Een uurtje later zitten ze op het strand met andere kleren aan heel romantisch te doen. Hand in hand, lang zoenen enzo. Alles onder regie van de fotograaf. Een soort super selfie. Je bent niet romantisch, maar je speelt een liefde op Bali na, zodat je dat thuis kan laten zien.  

Niks doen op Bali stemt me wat filosofisch.  Een dagje onder een boom op het strand liggen lezen, stemt wel Zen.  Gisteren met Leonie gezwommen in het zwembad. Het regende en we waren de enige twee in de infinity pool van 45 meter. Dat stemde ook Zen. Ik denk dat het minder Zen zou zijn geweest als we die fotograaf hadden ingehuurd om het vast te leggen, of als we het rechtstreeks naar Instagram hadden gestreamd.

Vanochtend zat een echtpaar van middelbare leeftijd naast ons aan het ontbijt. Ze wisselden geen woord. Beiden op de telefoon bezig. Ik denk cynisch dat ze bezig zijn om aan het thuisfront te rapporteren hoe leuk ze t hebben. Als zij opstaat en weggaat, merkt hij dat niet. 

De schoonmakers zijn er ook weer! Een hakt een gat de tweede harkt het zeewier, met plastic erin. De andere twee kijken toe. Ze lijken zo weggelopen uit een Noord Koreaans strafkamp. Een Haltstraf of zo? 

Twee dagen geleden staat een stuk in een Balinese krant over de nieuwe geautomatiseerde douane controle. Die zou alle problemen oplossen. Dat is de droom zullen we maar zeggen. De daad is heel anders. We staan bij de paspoortcontrole een uur in de rij. Dit is de tweede van de drie controles. Naast ons is een rij van zeker 50 elektronische dubbele  scan zuilen met poortjes. De bedoeling is dat je bij de eerste zuil de QR code van de betaling van je visum laat zien en bij de tweede je paspoort. In het uur dat we staan te wachten zie ik een (1) jongen de scanner passeren. De tweede scanner lukt hem niet. Hij moet door personeel gered worden. 

Na een uur is Leonie aan de beurt. Het duurt echter nog wel 20 min voordat haar controle afgerond is. Iets kan niet gescaned worden. Een chef met bevoegdheden wordt er uiteindelijk bijgehaald. Bij Leonie, die helemaal niet tegen wachten kan, komt het stoom dan uit de oren. Iemand doodslaan deed ze niet gelukkig.

Ik neem het mezelf wat kwalijk dat ik zo slecht voorbereid hier arriveer. Gelukkig hebben we net genoeg Thaise Baht om de visa te betalen. Balinese logica: je hebt geen visum nodig, maar je moet er wel voor betalen. 

Uitgeput van de reis hangen we een dagje heerlijk op het strand van het hotel. Het hotel is prachtig, vanuit bed kunnen we de zee zien. 

Op het strand voltrekt zich een andere balinese logica: als je het niet ziet is het er niet. Zeewier is in grote hoeveelheden aangespoeld met het zeewier ook allerlei plastic. Drie tuinmannen zij de hele dag bezig om gaten te graven en daar dan het zeewier met het plastic in te gooien. Ze passen hun werktempo aan zodat ze niet te vroeg klaar zijn. 

Gisterenavond toch nog op het strand kunnen eten. Op weg in het halfdonker in de onoverzichtelijke tuin van het hotel, loop ik een trapje af zo een vijver in. Met mijn nette broek en schoenen. Kniehoog nat. Wel gelachen.

Het eten was een aangename verrassing. Het was heel lekker, pittig en goed gekruid. Dat belooft wat de komende week.

Weer op herhaling in Bangkok

 

Tjonge wat is dat Bangkok opeens goedgeorganiseerd en vooral schoon! Als je uit het vieze Delhi komt, ziet alles er schoon uit. Als je een week lang beleefde, soms zelfs wat verlegen mensen om je heen hebt gehad is het wel even wennen in een hotel in Bangkok te zitten tussen de Chinezen. 

De straten worden duidelijk beter schoongehouden. Wel is het nog even druk. En er zijn minder gele taxi’s. Veel mensen laten zich nu met uber en zo vervoeren.

We zijn in de buurt waar Jago heeft gewoond. Een licht sentimentele trip. We brengen de was naar het vertrouwde adres. Nog steeds 100 baht per kilo. Het Japanse eethuis is verdwenen, maar Cabbage en Condoms bestaat nog. We sturen Jago wat foto’s op. We weten niet of dit onze laatste keer Bangkok is.

Bij het ontbijt zitten vier chinese jongens naast ons. Ze hebben alle vier een wijd zittende broek bedrukt met olifanten aan. Verderop zit een man en die heeft een soort Mao broekpak aan, wit bedrukt met dezelfde olifanten.

De broeken zijn enorm populair. Ook jurken kom je tegen. De dracht schijnt te herleiden te zijn tot die van Thaise vissers die makkelijke kleding droegen. Het vreemde is nu dat een groot deel van deze broeken niet uit Thailand komen, maar uit andere landen vooral uit China. Dat zegt het ministerie voor Toerisme van Thailand.

Ik stel me zo voor dat een groep Italiaanse toeristen zich een echte Volendammer vissersbroek laat aanmeten, waar bij thuiskomst “ made in Italy” in blijkt te staan.

Ons zwembad is op 10 hoog, boven op een winkelcentrum. Heel mooie tuin met palmbomen, met tennisbanen, golfoefenbaan en idioot mooi uitzicht. Het zwembad is beter te beschrijven als dobberbad. De Chinezen spelen een middagje strand. Kinderen zitten volledig gekleed in het bad, de ouders smeren, nou ja spuiten de niet bedekte delen in met factor 40 plus.

Ze gaan zo het bad in. Niemand doucht vooraf. Leonie kan met zwembril op onder het zwemmen niets zien door het troebele water. Is allemaal wel gezellig, als je accepteert dat je niet kan zwemmen. Ik ben van nature meer een dobberaar, anderen hebben daar meer moeite mee.

Criminal

Even het blog bijwerken. Ik heb een uurtje over op het vliegveld in Bangkok. Inloggen op de gratis wifi van het vliegveld is zo voor mekaar. En dan verschijnt dit beeld. 

Kennelijk doe ik iets ergs. De koning voor domoor uitgemaakt, of Leonie in een mooie pose in bikini op het strand. Geen idee.  

Hotelhoppen na de bruiloft

 De bruiloft is voorbij. Het bruidspaar is vertrokken. De vrienden en de ouders vliegen naar Delhi. We hebben nog een aantal dagen met Jago en de kinderen. We gaan met de tuktuk naar het  ons geliefde Lalit terug en Jago en gezin gaan mee. Het wordt hotelhoppen. We zullen in 4 verschillende hotels verblijven. Lekker moe met tuitende oren van de laatste dagen, hangen we bij het zwembad.  Jago, Merritt en Leonie nemen een massage. Die is speciaal vinden ze. Iets met olie en beginnen bij de voeten. De kleinkinderen vinden alles heel gewoon. Ze zijn de enige kinderen in de hotels. Deze vakantie hebben ze het buffet ontdekt. Geroutineerd lopen ze langs alle schalen. Ze sluiten af met een bord toetjes en gebak.

Het blijft bijzonder om met z’n zessen te reizen. We zijn wel opvallend in vergelijking met de andere gasten. Een ober van het restaurant pakt mijn hand kijkt me in de ogen en zegt: “Albert you are a wise man. You have seen the world. You deserve all the luck in the world.” Waarop hij knikt naar mijn familie die verderop aan tafel zit.  “I respect you very much.” Ik voel me even een goeroe. 

De meeste mensen komen naar hier om de tempels te bezoeken, bijven 1 of 2 nachten en gaan dan door.  In de Lalit zijn dat meestal echtparen uit Indie. In het Radisson hotel waar we daarna zitten wat oudere bustoeristen uit landen als Italië en Griekenland.

De meeste toeristen reizen met een gids. Wij niet. Als we bij de tempels aankomen worden we bestormd door tientalle mannetjes die roepen dat ze kaartjes verkopen. Die zijn gewoon bij de ingang te krijgen. De meeste bezoekers zij mensen uit India.

Op de tempels zijn erotische afbeeldingen te zien. Wat curieus is dat die afbeeldingen helemaal genegeerd worden. Hooguit een enkele westerse toerist maakt er specifieke foto’s van.

Een stel is een tiktok fimpje aan het repeteren. Ze hebben geen besef dat ze als achtergrond een afbeelding hebben waar een vrouw van verschillende kanten wordt genomen door 2 mannen, terwijl 2 andere vrouwen hand en span diensten verrichten.

De bruiloft 3: positie van de vrouw

 

De vader van de bruidegom nodigt me uit om op bezoek te komen in hun dorp. Een hele eer. Leonie staat naast me. Die wordt niet gevraagd, omdat ze de vrouw is. We vinden de bruiloft prachtig, sprookjesachtig en gezellig, en het eten is heel lekker.  Maar het is wel erg feodaal. In het dorp staan tempels van 1000 jaar oud, maar de geloftes die worden afgelegd zijn nog ouder. De bruid moet verklaren dat ze zonder haar man het huis niet zal verlaten.

Alleen voor speciale gelegenheden mag ze nog naar haar eigen familie. De geloftes zijn stokoud, maar worden zeer serieus genomen. Tijdens de ceremonies wordt weinig gelachen. Alleen de westerlingen kijken het glimlachend aan. Mannen en vrouwen zitten en dansen gescheiden van elkaar.

 Vrouwen zijn ondergeschikt. Trouwen is voor de vrouw pijnlijk en dodelijk vermoeiend. Urenlang stilzitten, voor make up en henna tatoeages.

De leuke intocht met al het gedans daar mag de bruid niet bij zijn. De bruid wordt op haar plaats gewezen tijdens de bruiloft. Ze is ondergeschikt en passief.

Op de maandag na afloop vertrekt de trouwauto gevolgd door een dubbeldeksbus naar het dorp waar de ouders vandaan komen. 4 uur te laat dat wel.

In de trouwauto zit het echtpaar, een zus en een paar nichten. 

De trouwauto is een gloednieuw exemplaar. “geschonken door de vader van de bruid aan vader van de bruidegom.” Althans zo wordt het de familie verteld. In werkelijkheid heeft de bruidegom een auto gekocht, en niet die rijke Amerikaanse schoonvader.

Bruiloft 2: wachten, wachten, wachten

Na een enkele dagen verhuizen we een paar hotels verderop voor de bruiloft. De bruiloft is van Kat, een Amerikaanse, en Ash die uit Indie komt. Kat en Ash zijn onze beneden buren. Zij is de zus van Merritt, onze schoondochter.  Ash familie woont 5 uur rijden verderop in een klein dorp. Kat wordt geaccepteerd door de familie, maar er wordt wel een heel traditionele bruiloft gevierd. Het hele hotel is afgehuurd voor de bruiloft.

We hebben prachtige kleren aangemeten gekregen. Zo’n bruiloft duurt drie dagen. Daarna zijn er nog wat rituelen in het dorp waar de ouders wonen. Het hotel is met lampjes versierd. Heel sprookjesachtig met al die mooi verkleedde mensen. Geen alcohol, geen vlees en niemand rookt. Lieve mensen, maar een groot deel spreekt nauwelijks Engels.

Zo sta ik minuten lang schaapachtig in een kring te glimlachen met drie ooms van de bruidegom. Ik zeg wat en zij wat, maar we begrijpen elkaar niet. Aan een groepje nieuwsgierige tantes en andere dames probeer ik uit te leggen wat mijn relatie is tot de bruid.  Die is er eigenlijk niet. Nou ja, ze is de zus van de vrouw van mijn zoon. De bruiloft is een aaneenschakeling van rituelen. Op de eerste dag begint het met het smeren van kurkuma op de wangen en handen van de bruid en bruidegom. We hebben die dag een gele sjaal om. De tweede dag een groen sjaal en net vest.

Voor de hollanders is het moeilijk te accepteren dat alles te laat gebeurd en uit wordt gesteld. Als gezegd wordt dat het volgende programmapunt over 5 a 10 min begint, begint t zeker niet over 5 a 10 min. Ook niet over een half uur, maar eerder over 2 of 3 uur.  

Op een gegeven moment krijg ik te horen dat als foto’s genomen zijn van het echtpaar, zij wat makkelijker kleren kunnen aantrekken. Dan gaan we eten en vervolgens worden de ringen gewisseld. Een paar gewone opmerkingen, maar dan wel om 1 uur snachts. Dat ringen wisselen bleek 3 uur later te zijn. Het valt moeilijk te doorgronden hoe het een en ander werkt. Een van de andere gasten legt me uit dat de priester heeft bepaald dat het trouwen niet voor half een mag plaats vinden. Iets met de stand van de maan en de sterren. 

Als er wat gebeurd is het prachtig en heel kleurrijk. En dansen kunnen ze ook. De intocht van de familie is lawaaiig en feestelijk. De bruidegom wordt op een kar getrokken door paarden voorafgegaan door de dansende familie. Voorop rijdt een truck met enorme geluidsboxen. Vooral de tantes en de moeder willen graag met me dansen.

Leuk om te zien dat Eli en Bo op de kar meerijden. Wij zijn een bijzondere  familie voor die Indiërs. Bo wordt door alle vrouwen over zijn rooie haar geaaid. Met die vriendelijk oom willen ze wel op de foto. De vrouwen kijken met een lichte vertedering hoe Leonie en ik met elkaar omgaan. Verschillende vrouwen vertellen aan Leonie dat ze ons een leuk stel vinden. Bijna had ik ook wat rituelen mogen uitvoeren, waarbij de familie van de bruid geaccepteerd wordt door de bruidegom. Op het laatst blijk ik het toch niet te kunnen doen omdat ik te oud ben.

Een oudere mag een jongere de voeten niet (symbolisch) wassen. Dus werd een Belgische vriend gevraagd, die het met plezier deed. Gelukkig ziet hij er enorm jong uit voor zijn leeftijd. Hij is bijna 15 jaar ouder dan de bruidegom. Hij dee t met verve met een zakdoekje op zijn hoofd.

Bruiloft in India

Ochtends zien we een flauw zonnetje opkomen. Het duurt een paar uur voordat de zon door de laag luchtvervuiling heen breekt. We hebben een hotel voor een kort nachtje vlak bij Delhi airport. Misschien wel de plek in India met de meeste luchtverontreiniging. Pollution score op de kaart is 999. In Nederland is een score van 50 al hoog. 

We werden door de taxi om 1:30 ‘s nachts bij het hotel afgeleverd, de volgende dag reizen we door van het vliegveld voor binnenlandse vluchten. Spicejet stuurt een mailtje waarin erop aangedrongen wordt om 180 min. voor vertrek aanwezig te zijn vanwege blokkades door protesterende boeren. Ook hier dus. Onderweg naar het vliegveld zien we geen enkele tractor of boer. We zijn er in een kwartiertje. Het vliegtuig is een klein propellor vliegtuig. Ik mag aan het raam zitten. Wat nutteloos bleek omdat we de hele vlucht van 1:20 door een dichte smog vlogen. Pas 5 minuten voor landing zag ik voor het eerst iets van aarde of zo. Gearriveerd in Khajuraho.  De plek waar we de bruiloft zullen meevieren. De plaats is voor toeristen vooral bekent vanwege de tempels die 1200 jaar oud zijn. Ze bevatten voor een klein deel erotische voorstellingen. Plaatjes bij de Kama Sutra.

De eerste 2 dagen verblijven we in de Lalit temple view hotel. Heerlijke luxe. De tegenstelling tussen deze luxe en de wereld buiten is enorm groot. Alles is marmer. Het personeel wil het ons heel erg naar de zin maken. Bij het eerste ontbijt tel ik 10 personeelsleden. De hiërarchie is duidelijk. Manager is in pak, de bediening heeft een vest aan. De meisjes die spullen uit de keuken halen en afruimen, hebben een haar netje en een schort. De drie koks van die hoge franse koksmutsen op. De eibakker en de pancake bakker hebben mutsjes op.  Allemaal even behulpzaam. Snel gaat t niet. Als we aan het meisje achter de balie vragen of we handdoeken kunnen krijgen bij het zwembad, komt 10 min later de sous manager vragen wat we willen. Weer 10 minuten later komt iemand met kussens aan en weer 10 minuten later iemand met 2 handdoeken, die ons nog een extra kussentje beloofd. 

Het zwembad is prachtig. De man die het zwembad onderhoudt, vertelt met enige trots dat de temperatuur het laagste is van dit jaar. Hij heeft al het water net ververst. Leonie gaat er natuurlijk een paar keer in zwemmen. Ik na enig gechanteer ook een keertje.