Jesus wat een diep gat. We zitten bovenin op de eerste rij van het tweede balkon in the Moore Theatre in Seattle. The Moore is een stijlere en wat verlopen versie van Carre.
Vanmiddag zijn we met de Ferry weer in Seattle aangekomen. De fietsen staan zestienhoog in de hotelkamer geparkeerd. Deze avond zien we de Fleet Foxes. Seattle heeft veel muzikanten voortgebracht. Jimmy Hendrix, Kurt Cobain en Eddie Vedder om er een paar te noemen. En nu Robin Pecknold van de Fleet Foxes. Ze zijn wel met z’n zessen, maar hij zingt en schrijft alle nummers.
Ze zien er wat minder hippie uit als een paar jaar geleden. Weinig baard te zien. De samenzang is weer griezelig perfect. Ze spelen meer dan de helft van hun nieuwe CD, die vandaag (!) is uitgekomen. Het is hun thuiswedstrijd. De helft van het eerste balkon onder ons is voor genodigden. Veel nieuwe nummers worden met gejuig begroet. Robin en Josh Tillman (de drummer) maken grappen met de zaal. Het publiek is overwegend jong. De zaal is tijdens de nummers muisstil, tussen de nummers heel rumoerig.
De band speelt met een groot aantal verschillende instrumenten. Vier van de bandleden zingen. En dat zingen lijkt op zingen zoals bands veertig jaar geleden deden. Live nog mooier dan op de plaat. De nieuwe CD ziet er heel mooi en verzorgd uit en kost maar 10 dollar. Dat heb je als een band alles zelf in de hand houdt. Pecknold vind het ook helemaal niet zo erg als zijn muziek gecopieerd wordt, dat levert toch ook weer bekendheid op.
De muziek is soms enorm ontroerend en dan weer op andere momenten toch wel een beetje veel van hetzelfde. Aan het eind valt bij ons de concentratie wat weg, maar dat kan ook zeker aan dat gapende gat hebben gelegen.
