We hebben enige ervaring met de B&B in Nederland. We wonen immers boven en ook onder een B&B. Toch is een B&B in de USA een geheel andere ervaring. Vandaag zitten we in de Inn to the Woods op San Juan Island vlak tegen de grens met Canada aan. Onze kamer is redelijk groot maar oogt klein door een enorm bed, waar je niet instapt maar opklimt. Op het bed liggen een kleedje en een stuk of twaalf kussens. De rest van de kamer is overladen met allerlei frutsels. De badkamer is ruim heeft en ligbad. Buiten kunnen we beschikken over onze eigen Hottub van 2 bij 2 meter. Vier keer wordt meegedeeld dat geheel private is. Je kan dus in je blootje in het bubbelbad.
Er is kabel en satelite TV met honderden kanalen. s'Ochtends wordt je geacht met zijn allen (er zijn 8 gasten) te ontbijten. Er zijn 2 andere echtparen en een stel vriendinnen.
Wentelteefjes met sinasappelsmaak, kunstig gesneden fruit en een soort gehakt schijven. De meneer tegenover me eet het met smaak op, en vertelt uitvoerig over het eten op het eiland. Ze blijken elke middag en avond een restaurant te hebben gereserveerd. Tussendoor zijn ze nog wel wezen wijnproeven. Zij is redelijk aan de maat, hij is drie keer zo dik als ik. Ze komen uit San Francisco en doen dit voor het weekend. Ze rijden dus wel even 1000km heen en terug.
Heerlijk vind ik het om te horen dat hij een vreselijke hekel heeft aan de fietstocht die door een paar duizend fietsers in San Francisco wordt gehouden op de laatste vrijdag van elke maand. Hij zegt dat het geen doen is en dat je beter met het openbaar vervoer kan komen. Fijntjes zegt een van de dames aan tafel dat dit mogelijk juist de bedoeling is.
Ik kan mijn ogen niet afhouden van een dame aan de overkant van de tafel. Ze heeft duidelijk een tijdje terug een facelift gehad. Haar gezicht is nog wat pafferig en hier en daar wat blauw. Ze zit heel dik onder de makeup. Ik krijg de associatie met het trieste hoofd van Moniek van de Ven.
Er zijn nadrukkelijk ook dingen niet in zo’n B&B. Het is alleen voor de nacht. Je wordt geacht 2 keer per dag buiten de deur te eten. Enige gezellig contact met de eigenaren is er niet bij. Ze zijn nogal schuw tegenover buitenanders en fietsen is natuurlijk helemaal raar. Als we een tijdje in de huiskamer zitten en een paar kussens veplaatsen en daarna even naar onze kamer gaan, blijken de kussens weer teruggelegd in een mum van tijd. Ze zitten dus kennelijk heel goed op te letten wat we doen.
Onze medegasten zeggen dat je heel lekker verderop langs de weg in de Soup Duck kan eten. Een grapje over de Fat Duck begrepen ze helaas niet. Er werden daar echt kleine Europese porties geserveerd. En we moesten vooral de gefrituurde brussels sprouts vooraf nemen. Natuurlijk hadden we beter moeten weten. De Soup Duck zag er gezellig uit, een beetje Oostenrijks. Brussels sprouts werden zo uit de frituur, met steel en al geserveerd. Beetje gek eten. Daarna kregen we nog linzen soep met mais en een salade (die kregen iedereen voorgeschoteld) en vervolgens zaten we al helemaal vol en moest het hoofdgerecht nog komen. Wel goed eten, maar weer veel te veel. Zo gaat dat in de VS.
