"No, we do not
have chicken sate"' zegt de mevrouw van het restaurant. Leonie heeft net geprobeerd sate te bestellen bij iemand
die toch heel duidelijk zelf een sateetje aan het eten was.
No sate, maar we
kunnen wat plaatjes aanwijzen op een menukaart. Ook lekker daar niet van.
Als we willen
afrekenen (10 euro inclusief een liter bier), loopt de mevrouw naar onze tafel
terwijl ze onderweg warempel alweer een lekkeruitziend sateetje aan het eten
is.
Op zo’n moment is
een taalbarrière een echte barrière.
We zijn een paar
dagen fietsen naar een landelijk ouderwets landhuis met 9 grote kamers. Er
komen hier niet zoveel buitenlandse toeristen. Als we iets willen dan wordt er
een mevrouw gebeld die een beetje Engels kan. Een paar kamers zijn bezet door
Thai met geld die de avond doorbrengen met een fles whisky en steeds
luidruchtiger worden. Vooral eentje is voortdurend aan het woord. We denken dat hij alles betaald.
In de buurt is
eigenlijk helemaal niks te doen. Niet erg want we willen een paar fietstochten
maken. Helaas gaat het ongenadig regenen. We moeten er wel uit om geld en wat
te eten te halen. In dit hotel is geen eten te krijgen en je moet de kamer
contant afrekenen. Hier werkt de zwarte economie.
Op onze mooie gehuurde
mountainbikes zitten geen spatborden en we zijn in slaap gesust door het mooie
weer en vergeten een jas mee te nemen. Heen worden we flink nat door de stortregen
en de plassen op de weg. Een lekker ouderwetse fietservaring.
Terug blijven we
helemaal droog omdat we ons Thaise regen poncho’s hebben aangeschaft.
