Augustus is laagseizoen in dit deel van Azie. Veel regen en storm in deze tijd van het jaar. Het hoogseizoen is in december en januari. Lekker weer dan, lage temperaturen en veel zon. In sommige goed lopende hotels is daar niet zoveel van te merken. Redelijk gevuld. Je betaalt alleen vaak een derde van wat je in het hoogseizoen moet betalen.
Op het eiland Ko Koh Khao waar we naar gaan is het zeker laagseizoen. We zitten een paar dagen in een huisje van een resort waar naast ons nog een heel vriendelijk maar verlegen Japans echtpaar een week verblijft. Het zijn vrienden van de vrouwelijke manager die daarom het resort weer heeft opengedaan en het zwembad heeft laten vullen. Bijna alle hotels op het eiland zijn verder gesloten voor meestal een halfjaar. Om op het eiland te komen neem je de pont die pas vertrekt als hij vol is, of het wachten te lang duurt. Leonie moet ons autootje er achteruit oprijden. Verder zijn het vooral aannemers met hout en dakpannen die meegaan. Geen andere toeristen. Er is een weg van een kilometer of 20 met wat zijweggetjes. Om de paar kilometer is een bouwwerk met trappen waar je naar toe kan vluchten bij een Tsoenami op dit heel platte eiland.
We zitten in een mooi huisje aan zee. Bij vloed komt de zee tot een meter of vijf. Heerlijk zwembad. Voor een paar dagen een lekkere plek. Buiten gegeten met Leonies lievelingssoep en een Red Snapper van de grill. We verheugen ons op een strandwandeling de volgende morgen.
Maar ja dan slaat de vuile bacterie toe. Leonie houdt niets meer binnen, rent de hele nacht naar de WC. Aan het eind van de nacht ben ik het volgende slachtoffer. Duidelijk is dat we iets verkeerds gegeten hebben op het eiland. De aardige mevrouw van het resort voelt zich nogal schuldig. We krijgen medicijnen en ORS aangeboden. De nog aardigere mevrouw van de bediening komt zo ongeveer elk uur controleren of we nog iets willen. We eten een dag eigenlijk niks anders dan yoghurt. De laatste yoghurt die op het eiland te krijgen is, wordt voor ons gehaald. Je weet op zo'n moment dat het een dag of wat duurt en dat het wel over gaat, maar daar heb je niet al te veel aan op zo'n moment. Wat wel helpt is denken aan keren dat het nog erger was.
Wat ook troostend is dat wat overgewicht heel goed is in dit soort situaties. Een paar dagen niet eten en een paar kilo eraf kunnen we wel hebben.
