Laatste dagen British Colombia

 Uit de luidsprekers horen we: "Here is the captain speeking. This morning we saw some whales. Maybe you can see them on your way to the mainland". Er zijn dus killer whales of orka's in de buurt. Mensen turen een uur over de vlakke oceaan, niks te zien.
En wij denken het is weer zover. Dit is welgeteld de elfde keer dat wij in deze buurt een ferry nemen. De helft van de keren hebben we gehoord dat vlak ervoor of de dag ervoor killer whales te zien waren. Nooit iets gezien.
We zijn op weg terug naar huis. Via het vaste land. Niet zo ver rijden. Wel drie Ferries.
Deze hoek van Canada bevalt weer goed. Aardige, open mensen, lekker laag tempo in alles. Erg op de natuur gericht. Iedereen heeft een boot en een flink stuk grond. Problemen lijken ze hier weinig te hebben. Geen vluchtelingen. Geen Trump.  Stil is het hier, en schoon. De natuur is hier nog puur, nog niet veranderd in een landschapspark.
Eenzaam hier? Ach zegt een huizenbezitter tegen ons: "het is maar 20 minuten per seaplane naar Vancouver."

Er verandert wel wat. Overal worden hier nogal grote huizen gebouwd, die allemaal uitzicht op zee moeten hebben. Vervolgens worden die huizen verhuurd aan Canadese toeristen. Niet alles in British Colombia is koek en ei. Er is ook hier sprake van een enorme sterfte door overdosis aan Fentanyl, zoals in de rest van Canada en in de USA.  Op 5 miljoen inwoners stierven er in 2017 meer dan1700 aan een overdosis van de pijnstiller Fentanyl. De meeste bewoners kennen inmiddels iemand die er aan overleden is.
Als je op de kaart kijkt zie je dat het grootste deel hier onbewoond is. De natuur kan wel wat hebben.
\Gisteren een poging gedaan om in zee te zwemmen. Behoorlijk koud. Alleen maar even ondergedompeld. Vandaag in een meer gezwommen en dat was een stuk warmer. Zelfs beter dan het Nieuwe Meer. Leonie weer in haar element. Hier en daar komt een kano voorbijvaren, het water is helder. Je kan zo de bodem meters diep zien.

In een veel de vele baaitjes is een winkel met restaurant. Het restaurant is op dinsdag gesloten. Dat weet ook iemand met een Foodtruck die Taco's verkoopt. Overal is het hier heel rustig, maar bij de Truck staat een enorme rij. De mond op mondreclame gaat snel. We hebben nog nooit zulke lekkere Taco's gegeten. We gaan zelfs een tweede keer in de rij staan voor nog een paar.

Nog een Ferry en we zijn in Vancouver en vliegen we naar een Nederland waar de temperatuur hetzelfde is als hier de laatste weken.

Vancouver Island MusicFest

"Your from the valley?" Dit muziekfestival is een sociaal gebeuren. 10000 mensen komen elk jaar naar dit grootste feest van Vancouver Island niet zozeer voor de muziek maar voor de sociale contacten.
Buitenstaanders komen hier eigenlijk niet. Mogelijk een enkeling uit Vancouver. Maar verder niet. Makkelijke mensen, je raakt zo met iedereen aan de praat. Men gaat er vanuit dat we in "de valley" wonen, dat is het gebied rond Comox/ Courtenay waar het festival wordt gehouden. Als we dan vertellen dat we uit Nederland komen, vragen ze wanneer we hier zijn komen wonen. Veel mensen hebben trouwens wel een familielid uit Nederland.

Emigranten uit Nederland zijn hier in de jaren 50 komen wonen. Kinderen van Nederlandse emigranten spreken meestal geen Nederlands meer,  bij de kleinkinderen is de Nederlandse cultuur helemaal verdwenen.
Een dikkige mevrouw met tatoeages, legt aan Leonie uit dat ze zo tevreden is met haar schoonzoon uit Nederland. Haar dochter had hem via Internet ontmoet en nu woont hij met haar hier. Ze zegt dat ze best ook zo'n leuke betrouwbare man uit Nederland wil hebben.
Werd op het Kate Wolf festival de naam Trump helemaal niet genoemd. Hier beginnen alle artiesten uit de VS erover. Fuck Trump. Glad to be in Canada.
Canadezen zijn zeer tevreden om in Canada te wonen. Hebben wel medelijden met die linksige Amerikanen.

Het is dus gezellig en heel lokaal georiënteerd. Vaak weten mensen helemaal niet waar ze naar gaan luisteren. Wij worden dan ook als muziekkenners beschouwd. Leonie kan zomaar liedjes meezingen van zangeressen waar zij nog nooit van gehoord hebben. Soms bijt het elkaar wel de muziek en de gezelligheid. Grethen Peters zingt voor de tweede keer dit weekend "Five minutes", een nummer uit mijn top tien. Terwijl Grethen een minuut bezig is staan 2 vrouwen voor me op en overleggen uitgebreid over wat ze zullen gaan eten. Ik heb het dan even moeilijk.
Op zo'n festival is het drie dagen zitten, wandelen, luisteren, eten en bier drinken. Om toch nog wat aan onze beweging te komen, fietsen we van de B&B naar het festival. De dag begint daarmee heerlijk, fris de berg afscheuren  en nog een stukje plat. 's Avonds is het toch wat lastiger. We blijken boven op de Cauberg te wonen. Een flink stuk lopen in het donker. Ook nog een paar keer afkoeling gezocht in de rivier die ook hier langs het festivalterrein loopt. Een adelaar zat in een boom naast de rivier.
De muziek die werd gemaakt, beviel ons wel. Vooral dag 2. Veel mooie samenzang zoals bij de jongens van Darlingside. Na hun optreden meteen een kaartje voor Paradiso geboekt. Prachtige gitaristen. Rob Ickes en Trey Hensley. En vooral Don Ross. Kleine ventje, kleine gitaar. Onnavolgbaar.

Passenger gaf in z'n eentje een heerlijk concert waarbij hij het publiek heel goed wist te bespelen. Leuke jongen. Van de oudjes had Arlo Gurthrie het meest succes. Blijft een leuke man. Hij had zijn dochter Sarah Lee en een zoon mee. Heel enthousiast publiek. Toen Sarah Lee heel ingehouden een nummer over haar moeder zong, begon mijn buurman spontaan te huilen. De tranen liepen over zijn wangen, en dat bij motorrijder van 140 kilo die zijn hele familie in enorme portretten op zijn armen en benen had laten tatoeëren. Ry Cooder speelde wat gezapig. Ouderwetse muziek zegt Leonie. Three woman and the truth (Grethen Peters, Eliza Gilkyson en Mary Gauthier) waren zowel individueel als als groep te horen. Gelachen om de afkorting van hun groep: TWAT. Hetgeen domoor of nog erger kut betekent. Grethen was in vorm. Prachtig, ze wordt helaas wel steeds dikker. Eliza 4 keer zien optreden. Zij heeft veel succes bij dit festival. 4 keer is maar goed ook want ze gaf na afloop aan niet naar Europa te willen vliegen omdat ze daar veel te veel last van krijgt. Oren?
Het ziet er dus  niet naar uit dat ze binnenkort nog naar Nederland komt, ondanks dat ze daar haar trouwste fans heeft zitten.
Dat ik haar zo graag wil horen, is voorbestemd. We zijn namelijk op dezelfde dag geboren. Zij is een paar uur ouder.

Vancouver Island: zeehonden en elanden

 De paar wegen die er zijn op Vancouver Island zijn heel druk. Buiten de wegen is het stil en verlaten. Het eiland is 500 km lang en 100 breed. Er wonen driekwart miljoen mensen. De helft in Victoria in het zuiden. We hebben een paar dagen een huisje aan een binnenzee in Sooke. De mevrouw van de Bed en Breakfast heeft het bungalowtje net laten opknappen. Overgenomen van een echtpaar dat er 25 jaar in de vakanties had gewoond. Ze glimlacht voortdurend, maar of ze veel zin in gasten heeft betwijfelen we. Later blijkt dat ze de B&B net te koop heeft gezet. Naar het huisje loopt een steile trap van 50 treden.

Nog nooit zo'n plek meegemaakt zeggen we tegen elkaar. Als het huisje in Europa stond, zou ik er meteen een bod op doen. Alles is perfect geregeld in het huisje. Je kan er zo een tijd in wonen. Open haard, TV, knusse huiskamer, slaapkamer met uitzicht op zee. Alle snufjes zijn aanwezig, er is zelfs een centrale stofzuiger installatie.

In de prachtige baai is het een keer per dag eb. Driekwart van de tijd is het hoog water. Bij eb loopt de baai voor een groot deel leeg. En wordt van hel blauw, groen door de waterplanten die droog komen.

's Avonds zien we vanuit de Jacusi zeehonden zwemmen en op de stijger klimmen. Een paar jongen worden nog door de moeders gevoed. Honderden ganzen zwemmen voorbij. Soms met wel 50 in een rechte streep achter elkaar.

's Morgens staan we vroeg op om naar het sporten op TV te kijken. Het is hier 9 uur eerder. Voetbal en de tour zijn te zien. Wimbledon zit op betaal TV en kijken we via VPN op de computer.
Buiten lopen niet de beren die er vaak schijnen te zijn. Wel zit er een eland in het gras voor het huisje. 

De bruggen van Portland

Een paar dagen in Portland. Voor mij zijn er twee redenen om naar Portland te gaan.  Er zijn In Portland meer brouwerijen dan in welke stad in de wereld. En het wordt wel de meest fietsvriendelijke stad van de VS genoemd. Op het vliegveld is bijvoorbeeld een werkplaats met gereedschap om je fiets in elkaar te zetten als je die mee hebt genomen met het vliegtuig.
Erg aantrekkelijk vinden we stad zelf niet. Het ziet er allemaal nogal industrieel uit. Rechte straten en veel verbouwde fabrieken. Een paar aardige gebouwen, zoals Union Station en dan hebt je het wel gezien.

En inderdaad je komt overal brouwerijen tegen. Soms met een geweldig groot cafe/ restaurant waar wel 500 mensen kunnen zitten. Lekker bier dat in pint glazen of zelfs halve liters wordt geschonken. En ook nog lekker eten. In de dagen tussen de 4 juli en het weekend zitten ze stampvol.
We hebben een paar dagen fietsen gehuurd om wat rond te rijden. Dan merken we pas de charme van de stad. Langs de rivier lopen fiets/ voetpaden die veel gebruikt worden. Veel variatie in fietsen. Racefietsen, elektrische fietsen, vaders met een bakfiets, kinderen op de fiets en een enkele ligfiets.

De bruggen over de rivier zijn prachtig en heel hoog, Minstens 25 meter. Een schitterende hefbrug, een heel moderne, een paar dubbele bruggen voor het autoverkeer. Bijna elke brug heeft fietspaden. Er is zelfs een brug alleen voor de Tram, voor voetgangers en fietsers.
In een stad als Portland zijn weinig buitenlandse toeristen. Wat verbaasd worden we gevraagd wat we hier doen. Familiebezoek? Voor werk hier? Vrienden bezoeken? Er moet een reden zijn om hier te komen. De mensen zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Hier werken niet veel Mexicanen in de hotels en de horeca.
Veel vrouwen hebben enorme gekleurde tatoeages. Hele armen zijn met een grote afbeelding bewerkt. Dat is effe wat anders als hier en daar een lieveheersbeestje. Er is een heel grote, goedlopende Farmersmarket.  Honderden stalletjes met kunst, eigen gemaakte  kleding, houtbewerking en eten. Veel alternatieve types. Heel druk en succesvol.
Ons blijft het daklozen probleem verbazen. In de binnenstad en het park langs de rivier zien we honderden zwervers. Mensen liggen tussen het winkelende publiek op straat. Heel veel verslaafden en mensen die ernstig in de war zijn. Vrouwen en meisjes liggen zo maar tegen een muur of in een portiek. Een jongen speelt op een heel valse gitaar voor de ingang van een brouwerij. Hij heeft een bord bij zich waarop staat dat hij 49 dollar nodig heeft om zijn medicijnen voor de komende 2 weken te betalen.

Men is wel begaan met de zwervers, maar het lukt niet het probleem op te lossen. 13 jaar geleden is er hier een plan opgesteld om alle zwervers van de straat te halen. Dat is nog steeds helemaal niet gelukt. Toch wordt er een paar honderd miljoen dollar per jaar aan het daklozenprobleem besteed.

Kate Wolf 2018 vervolg

We gaan naar dit Festival vanwege de sfeer, de Vibe zogezegd. Ouwe hippies onder elkaar. Iedereen is vriendelijk en graag bereid om een praatje te maken. Heel kalm en relaxt.
De zaterdag was het snoeiheet, bijna 40 graden.  Ze zijn het wel gewend die festivalgangers. Niemand gezien die problemen had met de hitte. Wel afgekoeld in het riviertje dat langs het terrein loopt. "Clothes optional". Ik laat maar even in het midden wie daar gehoor aan heeft gegeven. In ieder geval is het een heel gezellig gedobber van talloze kinderen en festivalgangers. Knus.

Een dikkege, grijze dame voor ons steekt een pijpje op. Geeft het door aan haar vriendin. Roken is verboden, hash roken kennelijk niet.

We zitten in de middag een uurtje bij het grote podium waar wat oudere artiesten optreden. We zien een zee van grijze achterhoofden voor ons. Ik tel 7 gehoorapparaten. 50 jaar naar muziekfestivals gaan, vergt haar tol! Op het toneel staat Tom Paxton die vertelt over  muziek die hij schreef in Greenwich Village. In 1963. Hij wordt aangekondigd door een 80+ clown en vergezeld door bijna even oude kompanen. Hij is nog verdomd goed bij stem.
Ik denk dat over 10 jaar dit festival niet meer bestaat. Ze zullen toch een heel nieuw publiek en artiesten moeten aanboren.
Op een gegeven moment terwijl we rustig om ons heen zitten te kijken zegt Leonie: "Ze schamen zich ook nergens voor". Ik knik en beaam het. Ik zie een drietal mooie, voor driekwart ontblote vrouwen voorbij komen. Pas een paar minuten later realiseer ik me dat ze doelde op een paar dikkige vrouwen die er uit zien als voddebalen. Ze hebben willekeurige kleding uit de kast gehaald en die over elkaar aangetrokken. Willekeurig is niet het goede woord. Ik bedoel zoek een paar lelijke kledingstukken die helemaal niet bij elkaar passen. Een trainingsbroek met olifanten, een paarse bloes en een gifgroene jurk zoiets.
Maar iedereen word hier geaccepteerd zoals hij of zij is. Wil je met 40 kilo overgewicht en vol met tatoeages in bikini rondlopen, niemand kijkt ervan op. Soms raken we in verwarring. Een soort LHBT discussie in de dop. Ik zie twee lange, slanke homo's met een collegekapsel. Oh die heb ik niet veel gezien hier denk ik, maar dan besef ik dat het twee vriendinnen zijn.
We zijn buitenlanders en hebben dus een streepje voor. In de ochtend zetten we onze opknapstoeltjes neer in het invaliden vak. Ik wijs op de knieën van Leonie. Pure ziektewinst. We zien om ons heen wat kreupelen en mensen die slecht ter been zijn, maar ook mensen die er toch heel fris en sportief uitzien. Ik zeg nog tegen Leonie zou je hier ook mogen zitten als je depressief bent?  Is dat ook een handicap? Aan de mevrouw verderop twijfel ik niet, ze zit immers in een rolstoel. Tot ze monter opspringt en met drie tassen voor een wandelingetje vertrekt.
Bij de kleine podia is het strikt verboden om een plek bezet te houden. Toch laten we een doek achter op een hooibaal. "Hay bale seating." Als we na een uurtje terugkomen hebben de buren om ons heen de plek bewaakt voor de Dutch people. Ze waren in de veronderstelling dat we in Californië waren komen wonen. Immigranten zogezegd. En die zijn hier van harte welkom.

Het Kate Wolf Festival 2018

"Maybe Elvis will save us".
Als je weet hoe alles werkt op zo'n festival is het een stuk relaxter. Er is weinig veranderd. Hetzelfde lekkere bier en eten. Hetzelfde publiek. Bij de muziek dit  keer geen absolute favorieten. Makkelijk, dan hoef je ook niet een uur van te voren in de zon vooraan zitten wachten. We worden zoals te verwachten wel weer verrast.
Pas na een paar dagen merken we een groot verschil met vorige jaar: Er wordt niet over politiek gesproken. Schold iedereen vorige jaar nog op die gek Trump. Dit jaar hebben we het woord Trump niet gehoord. Iemand vatte het samen met: "just listen to music, put off the news".
De eerste dag speelt Eilen Jewell met band op het grote podium. Ze speelt vooral nummers die het goed doen op zo'n festival. Ons kan het maar matig boeien. Maar dan zingt ze "Santa Fe" een juweeltje. Het maakt de tocht naar het festival de moeite waard.

Op de vrijdagavond spelen de the Coffis Brothers & the Mountain Men samen met John Graigie nummers van Tom Petty. Mooi is te zien dat jong en oud het allemaal mooi vinden en waar dat kan meezingt. De broers hebben zo'n beetje dezelfde afgeknepen stem als Tom Petty. De ster is echter de hele jonge gitarist die ze mee hebben, Kyle Poppen. Kan zo glashelder spelen als Petty. Na elke gitaarsolo is er gejoel en applaus.

De muziek is heel afwisselend zoals Leonie zegt. Veel nummers van Kate Wolf gehoord. Niet alles valt in de smaak. Op het hoofdpodium stond zaterdag op een gegeven moment David Bromberg. Bij het tweede nummer zegt Leonie "net Andre Hazes". Ze bedoelt het irritante vibrato waarmee hij zingt. 

Zondag was een zware dag. 12 uur muziek. Heen en weer lopen.
John Craigie hebben we weer zien optreden. Een verrassing. Heel grappig en een performer met persoonlijkheid. Weet de toeschouwers zeer goed te bespelen. Hij trekt veel publiek. Een zeer aangename mooie stem.
Op zondag werd hij begeleid door the Rainbow girls. Drie meisjes. "There was no fucking woman in my favourite band". John heeft in het voorprogramma van Robert Johnson gestaan. Voor 20000 mensen. Hij zegt dat hij daar normaal hij 9 jaar over doet om zo'n publiek te krijgen. Hij vertelt dat opening voor anderen alleen in de muziek voorkomt. Niet in literatuur bijvoorbeeld. Het komt niet voor dat je als je een boek van Steinbeck wil lezen dat je dat pas mag als je eerst het korte verhaal van John Craigie leest. Een live CD van hem heet dan ook Opening for Steinbeck.

Rita Hosking. We hebben ooit een CD van haar gekregen. Leonie beviel die muziek helemaal niet. Toen ze in Nederland optrad, zijn we daarom nooit wezen kijken. Begrijpen dat nu niet meer. Boeiend. Smaakvolle begeleiders. Ze weet goed te vertellen. Het is maar een klein groepje toehoorders. Ze deelt stickers uit. Een heeft de tekst "Maybe Elvis will save us".
Dat klopt met wat er op zo'n festival gebeurt.
Op een vraag uit het publiek vertelt ze over haar oudste dochter. Die is een van de winnaars van het Kerville Folk Festival dit jaar. Samen trouwens met onze Ben Bedford.

Joan Osborne kan ons niet erg boeien. Keb Mo is een leuke vent. Gewoon zitten op een stoel en muziek maken.
Het festival werd zondag afgesloten door de Indigo Girls. De Girls zijn al wat op leeftijd maar trekken nog steeds een groot publiek. De donkere is goed bij stem, maar de blonde zingt heel erg vals. Niet een keertje, nee bij elk nummer. Ik krijg en rillingen langs mijn ruggengraat van. We kijken om ons heen, maar niemand reageert zoals wij. Op platen zong ze nooit zo. Het is ons een raadsel waarom dit geaccepteerd wordt. Gitaar speelt ze wel erg goed.