Ben je nog op reis als je langere tijd ergens woont? We blijven een maand in Bangkok. Sinds 25 jaar zijn we op reis niet zo lang op dezelfde plek gebleven. Je zegt wel eens tegen elkaar, "dit is een plek waar ik best langer wil blijven". Daar komt nooit wat van want het reisschema gebiedt dat je door moet. En terugkeren doe je niet zo gauw.
We logeren in het huis van Tony en Colleen. Vrienden van Jago die in ons huis hebben gewoond in Amsterdam. Zij zijn op vakantie in Australië. Het is een echt huis tegen een appartementencomplex aangebouwd. Aan de achterkant ligt een mooi zwembad en een zaaltje met wat toestellen (de gym).
We zijn in afwachting van ons kleinkind. En dus niet geneigd om meerdere dagen weg te gaan. Ook al omdat een vlucht met Air Asia even niet zo zorgeloos meer lijkt. Dus brengen we onze dagen door als stadbewoners die af en toe een uitstapje maken.
Een paar dagen geleden hebben we een boottocht gemaakt met Jago en Merritt, haar ouders en zus met aanhang. In een riverboat, een brede kano met een open automotor en een propellor aan een lange stang achter de boot. Heel mooi varen over de Klongs (kanalen) en de rivier rond Bangkok. Er wordt tot op het water gewoond. De huizen zijn vaak rommelig en scheefgezakt. Sommige plekken zijn prachtig, op andere oevers is het een grote plastic vuilnisbelt.
Kat, de zus van Merritt zwaait naar iedereen, en ze zwaaien allemaal terug. Over de rivier van Bangkok varen ook veerboten die om de paar honderd meter aanleggen. Bij terugkomst worden we door onze schipper afgezet op een pier in de oude stad vlak bij het paleis en de grote boeddha. Er passeert ons een veerboot volgepakt met mensen. Je houdt je hart vast als je dat ziet. Dit moet een keertje fout aflopen. Bij de pier staan honderden mensen in de rij om de volgende boot te nemen. De meesten die staan te wachten zijn toeristen. We prijzen ons gelukkig dat we niet op de veerboot hoeven te stappen.
Zondag zijn we met Jago wezen fietsen in de groene long van Bangkok. Een gebied over de rivier waar geen hoogbouw is en waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. We gaan naar de overkant met een klein bootje, waar wij en de fietsen net in passen. 20 baht per persoon, inclusief fiets. Aan de overkant zijn een paar wegen en vooral hele smalle betonnen paadjes op palen boven het waterige land. Je fietst soms zo bij mensen door de huiskamer. De bewoners vinden het wel geinig, die toeristen op de fiets. Ze groeten vriendelijk. We zijn hier wel eerder geweest, maar opvallend is hoeveel fietsers we nu tegenkomen. Voor de zondagochtend is het een heel acceptabel uitje om op de fiets wat rond te peddelen. Mensen met volledige wieleroutfit, inclusief mondmasker, bril en helm. Een vader met 2 zoontjes alle twee op een klein fietsje. Moeder zit achterop bij pa, ze kan kennelijk (nog) niet fietsen. Een heel oude meneer op een luxe mountainbike trapt heel langzaam in de zwaarste versnelling. Bij ieder bruggetje stapt hij af omdat het te steil is.
In de stad moet je soms 140 seconden wachten tot het groene licht komt. De meeste brommers en de enkele fietser die voorbijkomen, rijden door rood. Normaliter zou Jago ook door rood rijden, maar met zijn ouders is hij zorgzaam en blijft wachten. Hij vindt eigenlijk dat wij een helm op moeten zetten. Die is verplicht in Thailand. Eigenwijs als we zijn doen we dat natuurlijk niet voor zulke kippenstukjes.
