"Your from the valley?" Dit muziekfestival is een sociaal gebeuren. 10000 mensen komen elk jaar naar dit grootste feest van Vancouver Island niet zozeer voor de muziek maar voor de sociale contacten.
Buitenstaanders komen hier eigenlijk niet. Mogelijk een enkeling uit Vancouver. Maar verder niet. Makkelijke mensen, je raakt zo met iedereen aan de praat. Men gaat er vanuit dat we in "de valley" wonen, dat is het gebied rond Comox/ Courtenay waar het festival wordt gehouden. Als we dan vertellen dat we uit Nederland komen, vragen ze wanneer we hier zijn komen wonen. Veel mensen hebben trouwens wel een familielid uit Nederland.
Emigranten uit Nederland zijn hier in de jaren 50 komen wonen. Kinderen van Nederlandse emigranten spreken meestal geen Nederlands meer, bij de kleinkinderen is de Nederlandse cultuur helemaal verdwenen.
Een dikkige mevrouw met tatoeages, legt aan Leonie uit dat ze zo tevreden is met haar schoonzoon uit Nederland. Haar dochter had hem via Internet ontmoet en nu woont hij met haar hier. Ze zegt dat ze best ook zo'n leuke betrouwbare man uit Nederland wil hebben.
Werd op het Kate Wolf festival de naam Trump helemaal niet genoemd. Hier beginnen alle artiesten uit de VS erover. Fuck Trump. Glad to be in Canada.
Canadezen zijn zeer tevreden om in Canada te wonen. Hebben wel medelijden met die linksige Amerikanen.
Het is dus gezellig en heel lokaal georiënteerd. Vaak weten mensen helemaal niet waar ze naar gaan luisteren. Wij worden dan ook als muziekkenners beschouwd. Leonie kan zomaar liedjes meezingen van zangeressen waar zij nog nooit van gehoord hebben. Soms bijt het elkaar wel de muziek en de gezelligheid. Grethen Peters zingt voor de tweede keer dit weekend "Five minutes", een nummer uit mijn top tien. Terwijl Grethen een minuut bezig is staan 2 vrouwen voor me op en overleggen uitgebreid over wat ze zullen gaan eten. Ik heb het dan even moeilijk.
Op zo'n festival is het drie dagen zitten, wandelen, luisteren, eten en bier drinken. Om toch nog wat aan onze beweging te komen, fietsen we van de B&B naar het festival. De dag begint daarmee heerlijk, fris de berg afscheuren en nog een stukje plat. 's Avonds is het toch wat lastiger. We blijken boven op de Cauberg te wonen. Een flink stuk lopen in het donker. Ook nog een paar keer afkoeling gezocht in de rivier die ook hier langs het festivalterrein loopt. Een adelaar zat in een boom naast de rivier.
De muziek die werd gemaakt, beviel ons wel. Vooral dag 2. Veel mooie samenzang zoals bij de jongens van Darlingside. Na hun optreden meteen een kaartje voor Paradiso geboekt. Prachtige gitaristen. Rob Ickes en Trey Hensley. En vooral Don Ross. Kleine ventje, kleine gitaar. Onnavolgbaar.
Passenger gaf in z'n eentje een heerlijk concert waarbij hij het publiek heel goed wist te bespelen. Leuke jongen. Van de oudjes had Arlo Gurthrie het meest succes. Blijft een leuke man. Hij had zijn dochter Sarah Lee en een zoon mee. Heel enthousiast publiek. Toen Sarah Lee heel ingehouden een nummer over haar moeder zong, begon mijn buurman spontaan te huilen. De tranen liepen over zijn wangen, en dat bij motorrijder van 140 kilo die zijn hele familie in enorme portretten op zijn armen en benen had laten tatoeëren. Ry Cooder speelde wat gezapig. Ouderwetse muziek zegt Leonie. Three woman and the truth (Grethen Peters, Eliza Gilkyson en Mary Gauthier) waren zowel individueel als als groep te horen. Gelachen om de afkorting van hun groep: TWAT. Hetgeen domoor of nog erger kut betekent. Grethen was in vorm. Prachtig, ze wordt helaas wel steeds dikker. Eliza 4 keer zien optreden. Zij heeft veel succes bij dit festival. 4 keer is maar goed ook want ze gaf na afloop aan niet naar Europa te willen vliegen omdat ze daar veel te veel last van krijgt. Oren?
Het ziet er dus niet naar uit dat ze binnenkort nog naar Nederland komt, ondanks dat ze daar haar trouwste fans heeft zitten.
Dat ik haar zo graag wil horen, is voorbestemd. We zijn namelijk op dezelfde dag geboren. Zij is een paar uur ouder.
