Jago en Jago en kleine Jago

Ooit ergens in 1985 (30 jaar geleden) kocht ik een fles wijn bij Pasteuning. Het was een Jago wijn uit Italië. De fles heeft jarenlang liggen verstoffen onderop het wijnrek. Van het voorjaar hebben we bedacht dat we onze oude wijnen maar eens op moeten drinken. Sommige wijnen bleken nog te drinken, andere wijnen helemaal niet. Azijn. En toen bleef er dus nog een fles over: de Jago wijn.
Nu  met kerst in Bangkok heeft Jago (1 jaar ouder) de Jago wijn opengemaakt. Bij een stukje gegrild Australisch vlees en exotisch paddestoelensaus. We waren natuurlijk zeer benieuwd. De reservefles stond klaar voor het geval de wijn niet te drinken zou zijn.
Merkwaardig lekker zacht was de wijn. Uitstekend te drinken bij het eten. Zelden zo iets lekkers gedronken. Uniek. We mogen aannemen dat er niemand in de wereld deze dertig jaar oude wijn ooit heeft gedronken.

Ook om andere redenen een memorabele kerst. De eerste kerst met onze kleinzoon Eli. Een heel goede eter trouwens, zoals zijn vader en grootvader. We zijn nu zo vaak op bezoek geweest dat hij niet meer verbaasd opkijkt als we binnen komen. Hij  begint zelfs aan mijn snor te wennen. Elke dag moet hij even heel voorzichtig mijn snor aanraken.

Een heerlijk ventje. Een heel actief jongetje. Sociaal. Hij loopt de hele dag rond, en wil voortdurend buiten spelen. Hij heeft eigenlijk drie opvoeders. Merritt, Jago en de Nanny Lachme. Lachme komt uit Birma. We vermoeden dus dat de kleine vier talen gaat leren. Engels, Nederlands, Thais en Birmees.  We zullen zien of het vooral horen.
Na bijna een jaar heeft Eli zijn Nederlandse paspoort. Het kostte aardig wat moeite om dit voor elkaar te krijgen. Amerikanen doen er niet zo moeilijk over. Zijn Amerikaans paspoort was zo geregeld. Eli heeft dus 2 nationaliteiten. Laat de PVV het niet horen. Handig voor later. We zijn benieuwd waar deze kleine Expat later gaat wonen.

Burco fiets

Soms is het hier net een rijdend fietsmuseum. Ik zie hier mensen voorbij peddelen op fietsen die ik sinds 1960 niet meer gezien heb. Een rijdende fietsenmaker is bezig met een fiets van een taxichauffeur te repareren. Het is een Burco. Een Amsterdams merk dat al een tijdje niet meer bestaat. Veel fietsen zijn hier nadat de Hollanders zijn vertrokken achtergebleven. En een aantal van die fietsen worden nog steeds gebruikt. Als je ze een beetje onderhoud dan kunnen ze dus meer dan 60  jaar mee.

De Burco fiets heeft nog een velgrem met stalen stangen. Onverwoestbaar. De koplamp is ook nog origineel. Een prachtig plaatje zit voorop. De fietsenmaker blijkt er verstand van de hebben. Hij laat wat andere fietsen op zijn telefoon zien. Een Simplex en een Gazelle. Ook een Fongers fiets. Fongers werd gebruikt door de KNIL. Heel populair. De Nederlanders hebben hier het fietsen ingevoerd. Ik heb al eerder over de Bloemenfietser geschreven. http://gazendam.blogspot.nl/2012/12/bloemenfietser_5.html
In Thailand en vooral Maleisie zie je vooral oude Engelse fietsen.

Simplex is een allang opgeheven merk uit Amsterdam. Ze hadden een fabriekje ergens op de Overtoom. Probeer maar eens een Simplex te krijgen in Nederland!

Je kunt je afvragen hoe het kan dat hier veel meer oude Hollandse fietsen rondrijden dan bij ons. Fietsen is hier vooral iets voor de armen. Je bent er zuinig op. Je gooit ze zeker niet weg. Gestolen worden ze ook niet. Geen pekel hier. En ze hebben kennelijk allemaal een extra tropenbehandeling gehad. Ze roesten minder.
Ik zeg tegen de taxichauffeur dat hij zuinig moet zijn op zijn collectersitem. Het woord Collectorsitem gaat de hele groep rond die om ons heen staat. Ze knikken er ernstig bij. De chauffeur vraagt hoeveel ik er voor wil geven. Hij wil hem wel inpakken voor me, zodat ie meekan naar Holland.

Stairway to Bali

Ik miste Bjorn gisterenavond. We zijn op zoek naar een eetgelegenheid in de straat van ons hotel. Keuze te over, maar lastig  te kiezen. Bijna alles zit leeg. Een aardige jongen haalt ons over door eerst de saladebar vooraf en daarna het toetje kado te doen. Na enig geaarzel krijgen we het bier voor de helft van de prijs. Zit er eenmaal iemand in de zaak dan volgt de rest wel. Zo te zien krijgen andere gasten dit soort aanbiedingen niet.
Er speelt een gitarist. Evergreens uit de VS. Elvis Presley nummers, nummers van Fats Domino enzo. Hij komt eerst wat spelen aan onze tafel. We zijn immers nog de enige gasten. Slide gitaar, soms raffelt hij zijn teksten af zoals Dylan dat zo goed kan. Op mijn verzoek speelt hij  Heartbreak Hotel. Is een suicidaal nummer, maar hij brengt het heel monter. Als hij Stairway to Heaven inzet vervangt hij Heaven door Bali. Bjorn had wel een paar nummers meegezongen, met deze Balinese Wally.
Merkwaardig is het hoe snel Australië hier vervaagt. Wat een vriendelijkheid op Bali. Iedereen lijkt blij te zijn dat je er bent. We zitten in een luxe hotel aan zee in Sanur. Het is duidelijk laagseizoen. Weinig gasten. Het is een stuk stiller dan we ons van 2 jaar geleden kunnen herrineren. Door een gratis upgrade he bben we een kamer met terras in de clubvleugel. Heel mooie tuin en Leonie kan zo het water in van het zwembad. s Avonds gaan we eerst in zee zwemmen en dan doen we een rondje met 5 zwembaden.
Het blijft een gok om in deze tijd van het jaar hier op reis te gaan. Het is regenseizoen. Het kan heel hard regenen en dan ook nog op de verkeerde momenten. We hebben inmiddels een paar droge dagen gehad. Vannacht regende het 8 uur lang. Nu is het weer droog. Prima dus.

voor Bjorn en Wally:
http://gazendam.blogspot.nl/2015/02/logeren-in-het-kommiezenkot.html

50 jaar terug in de tijd

Onze Laatste Dag in Australie. Gegeten in een Brasserie tussen de zakenmensen hier om de hoek. Lekkere wijn gedronken uit Margeret River. Is wel een favoriete drank van Leonie geworden. Wel duur de alcohol hier. We zien flessen Australische wijn die bij AH voor 5 euro te koop zijn, hier voor 12 euro in de winkel staan.
Alle bier is hier een variatie op pils. Een lekkere dubbel of IPA zie je hier niet. Er moet hier nog heel wat ontwikkelingswerk gedaan worden. Zelfs het Belgische biercafe in Perth, het enige in 2500 km omtrek, heeft vooral Stella en Leffe op de tap. Gelukkig hadden ze nog een lekkere Saison Dupont uit Belgie. Er is eigenlijk geen bier met een alcoholpercentage boven de 5% te krijgen. Om hier dronken te worden moet je flink doordrinken.
Er is hier wel meer dat achterloopt. Soms lijkt het leven hier zoals dat 50 jaar geleden in Engeland was. Het leven gaat hier ontspannen en rustig voort. Men is beleefd en vriendelijk voor elkaar. Soms zijn er kleine ongemakken voor ons dat wel. We slapen hier onder ingestopte dekens, dekbedden zijn hier nog niet gearriveerd. Thermoskranen in de douche zijn we nog niet tegen gekomen. Soms zie je nog wasbakken met een losse warme en koude kraan. Veel dingen zijn hier wel beter geregeld. Openbare toiletten zijn schoon. Iets regelen kost weinig moeite. Alles is No Problem.
TV kijken is hier een aparte ervaring. Er is niet zoveel belangstelling voor het nieuws van ver weg. Wel iets over de klimaatconferentie in Parijs. Meteen gevolgd door een interview met de woordvoerder van de kolenindustrie die het akkoord ziet als een ondersteuning van hun beleid. Meestal gaat het toch over zaken die met Western Australia  te maken hebben. Alle programma's worden minutenlang onderbroken door reclame en mededelingen. We hebben al drie kinderenkoren in truttige kledij kerstliedjes zien zingen. 15 minuten reclame is ingeruimd om een collectie van 130 nummers op CD uit de jaren 80 aan te prijzen. Ze zeggen niet hoe duur het is, daarvoor moet je bellen.  Reclames voor dikke auto's, enorme barbeques, kolossale hogedrukreinigers en grasmaaiers. We zien een man alleen in zijn 4 wheel drive stappen. Door het bos crossen en daarna in een kano stappen en op zee een vis van een meter vangen. Vervolgens rijdt hij bij zonsondergang naar huis waar zijn vrouw  hem met open armen ontvangt. De hemel voor de "echte" man!
Vorige keer dat we een Laatste Dag in Australië hadden was in 2013 in Darwin in het Noorden. Toen dachten we hier nooit meer terug te keren. Dat weten we nu niet zo zeker. Australië beviel ons wel weer heel goed.

Campingleven

We zijn op een ouderwetse camping voor een paar dagen. We wonen in een soort stacaravan. Voor douchen en de WC moeten we naar het toiletgebouw. Geeft wel een camping gevoel. Prachtige sterrenhemel in het midden van de nacht. Vannacht stonden er 5 identieke campertjes naast onze caravan. Om negen uur was bij allemaal het licht uit. Een Zwitserse familie zat in de kampkeuken te kaarten. Inclusief auto en stacaravan betalen we waarschijnlijk de helft van wat onze buren per dag betalen. Wij hebben 6 slaapplaatsen en een goed werkende TV en de ruimte. En niet te vergeten elke paar dagen schone lakens. Leonie rijdt in onze auto op de buitenweg toch gauw 40 kilometer harder dan deze knusse campertjes die de 90 net halen. Als je boodschappen wil doen of naar de grote stad gaat, moet de hele camper met inhoud mee.
Op de camping groeten Austaliers altijd. Dat gaat ongeveer als volgt:
"Good morning"
"Thank you, how are you??"
"Fine, great day, and you"
"A very nice morning indeed, don't you think so?
Een kort knikje is niet genoeg. Je raakt al gauw in een hele  conversatie verzeild. Ik versta ze soms ook helemaal niet. Roep dus een paar keer fine, thank you en dan komt er wel weer een vriendelijke reactie. Het is alleen lastig om in te schatten wanneer deze conversatie is afgelopen. Heel veel zinnen eindigen in een vraag, of gaan in toon sterk omhoog aan het eind.
Mede toeristen herken je meteen als je ze tegenkomt. Ze groeten namelijk niet. Australiers altijd. Vanmiddag gegeten in de Lobster Shack. Behalve een fish and chips afhaalchinees is er hier weinig anders in het dorp. Er zijn geen Australische klanten in de Shack. Een paar Japanse families, wat Fransen, een stel Duitsers en een hele grote groep die met de bus is gekomen. De groep krijgt een rondleiding in de visfabriek.
Velen die de Pinnacles bezoeken komen in de Shack terecht. De Pinnacles is een woestijn met vreemde piemelvormige stenen van een meter of 2 hoog. De Japanners naast ons hebben hun eigen wijn meegenomen en eten hele kreeften. De zoons, pubers eten meegebrachte miesoep en patat. Het eten is duur en wordt geserveerd in een ijzeren mandje, met zakjes saus en plastic bestek. De halve kreeft van Leonie is lekker, mijn fish van de fish en chips smaakt naar bordkarton. Op Tripadvisor schrijft iemand dat ze de enige zijn en dat meer concurentie vereist is.
Een schitterende zonsondergang gezien op het strand. Leek Zandvoort wel. De lucht is hier kraakhelder. Drie andere romantische stellen wachten ook op de ondergang van de zon. Een stel met een flesje wijn op een kleedje. Een Japans stel maakt foto's met hun enorme telefoons. Hij had een wit mondkapje voor. Op de pier staan 50 Australiers te vissen.

Strandleven

We maken een wandeling op het strand in Cervantes (inderdaad staat er een beeld van een molen, van een ridder te paard en een kleine knecht op een ezeltje). Een natuurlijke baai met veel vissersbootjes te anker voor de kust.
Iemand is zijn hond aan het uitlaten. De herder rent vrolijk door het water. Zijn baasje zit in de auto en rijdt er achter aan. Even verderop zit iemand in de auto te telefoneren zijn 2 keffertjes rennnen blaffend op ons af. Hij onderbreekt zijn gesprek en meld vriendelijk dat de hondjes wel blaffen, maar niet bijten.
Even hiervoor op een uitkijkpunt aan zee zien we 2 heren van onze leeftijd op een surfplank met zeil stappen. Het duurt even voordat ze hun plank en zeil van de auto naar het water hebben getild. Het is zeker windkracht 7 waar ze tegenop tornen. Eenmaal op het water stappen ze wonderlijk snel en elegant op en stuiven ervandoor.
 Het strand heeft in Australië een heel andere betekenis dan bij ons in Europa. Het is hier natuur, vrijheid, activiteit. Bij ons is het zonnen, rust, en  niks doen. Wanneer we na wat klimwerk arriveren in het park Le Grand bij Esperancce in het zuiden van Australië gaan we even pootje baaien. Er wordt over gediscussieerd, maar velen menen dat het het mooiste strand van Australië is. Laten we het erop houden dat het een van de mooiste stranden van het vaste land is. Andere toeristen nemen foto's en gaan even zitten. Australiers herken je meteen .Ze gaan direct wat doen. Snorkelen, vissen, surfen of een flinke wandeling maken.
Het zand voelt hier aan als natte witte poedersuiker. Zeer fijn gemalen. En knalwit. Gaat de zee erover heen dan wordt het zand heel hard en knispert het als je erop loopt.
Al je hier op een strand komt is het meestal leeg of bijna leeg. Boulevards heb je hier niet. Je kan in een dorp op een paar punten bij zee komen en daar houdt het mee op. Terrasjes aan zee waar je over zee uit kan kijken zijn er eigenlijk niet. Op de camping waar we in een caravan zitten, kijken we uit op een grindweg en wat lege kampeerplekken. De camping is aan zee maar niemand heeft zicht op zee.

Toodyay

Ons huisje heeft muren van stro met leem erop. Heel comfortabel. Houten betimmeringen. Een buitenplek met uitzicht over een riviertje. De lichtknopjes zijn van koper en lijken zo uit 1900 te komen. Vanavond mag ik lekker koken op vier gaspitten in het keukentje.
We komen op deze plek bij toeval terecht. Onderweg van het binnenland naar de kust boven Perth. Wilden eerst naar een hotel verderop, dat vol bleek. Op dit caravan park dat ook een paar huisjes verhuurd zijn we met een oudere dame, en een grote groep wegwerkers de enige gasten. De wegwerkers van de firma John Holland wonen in hun eigen caravans. Nou ja caravans. Twee grote gevangeniscellen, met piepklein raam met tralies, met airco dat wel. Ze kunnen die dingen overal neerzetten.
Vanmiddag naar het stadje Toodyay in de Avon vallei. Een dorp met vriendelijke bejaarden met aardige huizen uit 1900. Een goed onderhouden straat van een 100 meter. Veruit de grootste winkel is de winkel met kerstspullen. Een grotere kerstwinkel dan we ooit hebben gezien. Alles blijkt onbetaalbaar. Een doosje met 4 vogeltjes voor in de kerstboom 250 dollar. (had leuk geweest voor Oda). Een bewegend kerststuk van 5300 dollar. Een plastic kerstboom van 450 dollar. En ga zo maar door. Als ik op de stoel van de kerstman plaats neem en Leonie een foto neemt, willen 2 dames ook wel een exemplaar. Kennelijk kan ik hier nog wel een boterham verdienen als kerstman. De gestalte heb ik wel.
Leonie koopt een kaartje en wil er graag een postzegel bij. Nou dan moet je naar het postkantoor hiernaast. Inderdaad een heel mooi gebouw met postoffice erop. Daar blijken ze van alles uit de buurt te verkopen. Honing, potsierlijk geboetseerde beelden e.d. De grijze mevrouw achter de kassa legt uit dat het postkantoor om de hoek is naast de supermarkt. Dit was vroeger het postkantoor. Zo is het hele dorp iets anders. In de brandweerkazerne zit een galerie, in de gevangenis een museum.
Verderop rijden treinen, vooral goederen treinen. Ze maken een prachtig geluid. Een hele zware Toeoet. Doet sterk aan de USA denken. Ijzererts wordt ermee vervoerd. Ik tel achter een locomotief 125 lege wagens.

Planned burn

We rijden tussen Augusta en Albany in het Zuiden kilometers in de rookwolken. De berm aan een kant van de weg is in brand gestoken. Ze noemen dat planned burning. In het voorjaar worden de randen van natuurgebieden eens in de 8 a 20 jaar in de fik gestoken. De vlammen kunnen dan niet overslaan als er met droogte een echte bosbrand uitbreekt. Misschien nuttig, maar mooi is anders en het stinkt behoorlijk.
We brengen een dagje in de buurt van Albany door. Allerlei verlaten stranden en rotsen in zee zijn te bekijken. Bij Salmon Hole zien we inderdaad een knots van een zalm zwemmen. Bij de Blowholes horen we de golven bulderen.
Wel is nagenoeg de hele zuidelijke kust op dit stuk verbrand. Als hier de boel in de fik is gestoken is dit toch wel een beetje uit de hand gelopen. We komen een boswachter tegen die vertelt dat hier een storm met erg veel onweer langs de kust is getrokken van west naar oost. Op honderden plekken is  de bliksem ingeslagen en is brand ontstaan. De inslagen gingen door tot  Esperance 350 km verder. Daar zijn een boer en een paar Duitse backpackers omgekomen in een bosbrand.

Branden in de natuur hier zijn dus heel gewoon. De boswachter legt uit dat heel veel dieren de branden met gemak overleven. Veel kleinere beesten kruipen in de grond. Als ze dieper dan 10 cm zitten komt de brand er niet. De grotere beesten zoals kangoeroes springen weg. Zaden ontkiemen  meestal al na een paar dagen. Grotere bomen zijn geblakerd maar leven gewoon door.

Ik zie een boswachter in Nederland niet zo gauw een stuk van de Waterleidingduinen of van de Veluwe in de fik steken!

Australiers

Flipflops, sportbroek en T shirt dat dragen de mannen hier. Alleen als ze aan het werk zijn hebben ze stevige boots aan. Wat voor weer het is doet er niet toe. Regen, hitte, kou ze schijnen nergens iets van te merken. Ze gaan er vanuit  dat het altijd goed weer is.
Jonge vrouwen en meisjes in de grote stad dragen voordat ze dik worden korte broekjes of een rokje. Zelfbewust tonen ze zich en dat wordt door iedereen geaccepteerd.
Pubers ogen hier vrolijk, fris en sportief. Het is in Australie nu de week van de schoolreizen. Ze bevolken de vakantiecentra. Ze hebben zo te zien veel plezier met elkaar.
Bij het strand bivakkeren de surfers. Sportief, bruin, beetje hippieuiterlijk, vooral heel erg relaxt. Hun busjes staan met de achterklep naar zee gekeerd. Ze zitten urenlang met een biertje te kijken naar de laatste collega's die nog op het water zijn. En natuurlijk naar de ondergaande zon. Vannacht slapen in de bus en morgen ergens anders heen om te kijken of daar de golven beter zijn. Zo kan dat jaren door gaan.
Het bewoonde deel van Western Australia hier rond Perth ligt geografisch enorm geisoleerd. De andere grote steden in Australie liggen 3000 tot meer dan 4000 km verderop. En die kilometers zijn vooral leeg. Het buitenland is nog veel verder weg. Bali is dik vier uur vliegen. Bangkok ligt even ver weg als Antartica.
Het hebben van een goed humeur lijkt wel een nationale plicht. Vriendelijk zijn, zorgen dat niks een probleem is. Kalm en rustig gaat het leven hier z'n gang. Voor ons zijn ze alleraardigst. Voortdurend vragen mensen geïnteresseerd waar we van daan komen. Als je ergens wordt begroet met: "Hello Mate. What can I do for you?" dan is dat altijd leuk. Zonet krijgt Leonie een compliment omdat ik help de spullen in de tas te stoppen bij de supermarkt. We worden aan anderen voorgesteld met: "Here are two lovely people from the Netherlands". In zo'n omgeving ga je je vanzelf ook als Nederlandse hork beleefder en vriendelijker gedragen.
Je krijgt hier ook het gevoel dat de rest van de wereld emotioneel ver weg ligt. Bijna iedereen is hier blank. Steden als Melbourne en Sydney zijn veel meer muliticultureel. Er zijn wat Japanners en een enkele Indiër die hier rondreizen. Parijs ligt ver weg. Er is wel wat op TV te zien, maar alles gaat verder gewoon door. Het enige gesprek over Parijs dat we hebben gehad is met een Franse jongen die als ober werkte in een restaurant. Gelukkig was niemand die hij kende omgekomen. Hij was behoorlijk gechoqueerd, mogelijk nog meer omdat z'n omgeving hier dat niet zo was.
Wij voelen ons ook ver weg van Europa. Niet onprettig eigenlijk.

Accident prone

Het is een wonder dat Leonie met me op reis blijft gaan. Na een nacht vliegen komen we bij ons hotel in Perth. De meneer achter de balie kijkt verbaasd als we inchecken. Hij kan onze boeking niet vinden. Terwijl ik wel een mooi papier met de data van booking.com kan overhandigen. Blijkt dat ik dit hotel op die data in 2016 heb geboekt! Tegen een lage prijs zonder annuleringsmogelijkheid. Tot overmaat van ramp blijkt het hotel op 1 kamer na te zijn volgeboekt (later begrijpen we dat dit komt door een AC/DC concert verderop in de stad). Dat wordt dokken in dit commerciële land. Na wat geschipper krijgen we nog wat van de prijs af. Bellen met booking.com zorgt dat het bedrag wordt teruggestort. Als ik data blijf verhaspelen moet Leonie me maar onder curatele stellen.
De volgende dag maken we een lekkere fietstocht langs de 2 grote rivieren van Perth. Het water is een beetje brak. Het grootste deel gaat over mooie strakke fietspaden. Halverwege ben ik mijn fitbandje Loop verloren. Een stuk terugfietsen en in de berm zoeken levert niks op.
Probeer nooit met de Australiers gelijk op te eten. We trekken met de auto naar het zuiden en bekijken steeds de plekken aan de kust. In een vakantiedorp aan zee wordt door honderden mensen gegeten. Op zaterdag ga je met je familie naar het strand en vervolgens uitgebreid eten. Bij een leuk restaurant poogde ik een enorme burger en friet te verorberen, met bijpassend lokaal gebrouwen bier. Leonie at inktvis. Ik kreeg het met moeite naar binnen. Iedereen om ons heen at dergelijke porties. Aan de tafel naast ons speelde een echtpaar de Grand Boufe na. Mosselen, oesters, pasta. Zij dronk door elkaar heen witte wijn en corona's. Zij at de spaghetti op een manier die we nog nooit gezien hadden. Ze pakte wat slierten met haar vork, deed haar hoofd achterover en liet zo de slierten naar binnen glijden. Mogelijk was dit erotiserend voor haar man.
De straf volgt snel na de zonde. Na dit eten liep ik een enorme voedselvergiftiging op. De nacht erna was mijn gehele maag-darmstelsel volledig leeg. Goed dat je lichaam zo reageert, maar het blijft klote. Verpleegkundige Leonie is natuurlijk geweldig, aardig maar ook doortastend. Zij is ook ziek geworden, gelukkig wat minder erg dan ik.We sliepen in een hotelkamer achter een kroeg. Lawaaiig, alles bruin, tralies en geen uitzicht. Beetje te goedkope keuze hier (75 euro!). Raadselachtig hoe ze aan een goede beoordeling zijn gekomen.
Vandaag blijk ik mijn tandenborstel te hebben vergeten in het vorige hotel. Met boodschappen doen viel bij de kassa mijn verlovingsring van mijn vinger. Gelukkig zag een cassierre hem liggen. Dat doet 2 dagen niet eten met je.