Alles is auto in Qatar. Op de open plekken in de stad staan overal, kris kras auto’s geparkeerd. De meeste auto’s zijn heel gewoon in Doha, wel wat stevige 4wheeldrives. Maar in Amsterdam Zuid zie je meer bijzondere auto’s. De benzineprijs is iets van 47 cent. En zoals in elk goed kapitalistisch land: Uber is er.
Het is plat, goed geasfalteerd. Maar niemand zal rekening met je houden als je hier wil fietsen. Ja er fietsen een paar armoedzaaiers op oude fietsen. In 4 dagen een wielrenner gezien en die liep. Fietsen zou inhouden dat we ons met de taxi naar een park laten vervoeren, daar dan een feestfiets huren voor een half uur. En een rondje in het park maken. Dus maar niet gefietst.
Een voordeel van het ouder worden is dat sommige dingen niet meer zo hoeven. Qatar zou het 37ste land zijn waar ik zou fietsen, ach wat maakt t uit.
Brommers zijn kennelijk verboden in Qatar. We hebben er geeneen gezien.
Er is mede voor de WK voetbal een metro aangelegd. Drie lijnen. Een kaartje kost 50 cent. Ook helemaal naar het vliegveld. Mooie stations, heel strak. Goede airco, geen reclames, en lekker rustig. Een beetje als de noordzuidlijn in Amsterdam, maar dan met minder mensen en geen afbeeldingen. Per ongeluk in een family rijtuig gestapt. Daar zaten alleen vrouwen, de meesten in boerka en met kinderen. Iedereen ging gauw een paar bankjes van ons vandaan zitten. Stel je voor. Een ontmoeting met een vreemde man! Gelukkig niet opgepakt.
Geen idee hoe ze dat hier hebben gedaan met al dat zand, maar je gaat soms wel drie flinke roltrappen diep. Een paar uitgangen van stations komen letterlijk in de woestijn uit. Mooie roltrap omhoog en dan is er in honderden meters alleen zand en een snelweg. Op de groei gemaakt?
