50 jaar terug in de tijd

Onze Laatste Dag in Australie. Gegeten in een Brasserie tussen de zakenmensen hier om de hoek. Lekkere wijn gedronken uit Margeret River. Is wel een favoriete drank van Leonie geworden. Wel duur de alcohol hier. We zien flessen Australische wijn die bij AH voor 5 euro te koop zijn, hier voor 12 euro in de winkel staan.
Alle bier is hier een variatie op pils. Een lekkere dubbel of IPA zie je hier niet. Er moet hier nog heel wat ontwikkelingswerk gedaan worden. Zelfs het Belgische biercafe in Perth, het enige in 2500 km omtrek, heeft vooral Stella en Leffe op de tap. Gelukkig hadden ze nog een lekkere Saison Dupont uit Belgie. Er is eigenlijk geen bier met een alcoholpercentage boven de 5% te krijgen. Om hier dronken te worden moet je flink doordrinken.
Er is hier wel meer dat achterloopt. Soms lijkt het leven hier zoals dat 50 jaar geleden in Engeland was. Het leven gaat hier ontspannen en rustig voort. Men is beleefd en vriendelijk voor elkaar. Soms zijn er kleine ongemakken voor ons dat wel. We slapen hier onder ingestopte dekens, dekbedden zijn hier nog niet gearriveerd. Thermoskranen in de douche zijn we nog niet tegen gekomen. Soms zie je nog wasbakken met een losse warme en koude kraan. Veel dingen zijn hier wel beter geregeld. Openbare toiletten zijn schoon. Iets regelen kost weinig moeite. Alles is No Problem.
TV kijken is hier een aparte ervaring. Er is niet zoveel belangstelling voor het nieuws van ver weg. Wel iets over de klimaatconferentie in Parijs. Meteen gevolgd door een interview met de woordvoerder van de kolenindustrie die het akkoord ziet als een ondersteuning van hun beleid. Meestal gaat het toch over zaken die met Western Australia  te maken hebben. Alle programma's worden minutenlang onderbroken door reclame en mededelingen. We hebben al drie kinderenkoren in truttige kledij kerstliedjes zien zingen. 15 minuten reclame is ingeruimd om een collectie van 130 nummers op CD uit de jaren 80 aan te prijzen. Ze zeggen niet hoe duur het is, daarvoor moet je bellen.  Reclames voor dikke auto's, enorme barbeques, kolossale hogedrukreinigers en grasmaaiers. We zien een man alleen in zijn 4 wheel drive stappen. Door het bos crossen en daarna in een kano stappen en op zee een vis van een meter vangen. Vervolgens rijdt hij bij zonsondergang naar huis waar zijn vrouw  hem met open armen ontvangt. De hemel voor de "echte" man!
Vorige keer dat we een Laatste Dag in Australië hadden was in 2013 in Darwin in het Noorden. Toen dachten we hier nooit meer terug te keren. Dat weten we nu niet zo zeker. Australië beviel ons wel weer heel goed.

Campingleven

We zijn op een ouderwetse camping voor een paar dagen. We wonen in een soort stacaravan. Voor douchen en de WC moeten we naar het toiletgebouw. Geeft wel een camping gevoel. Prachtige sterrenhemel in het midden van de nacht. Vannacht stonden er 5 identieke campertjes naast onze caravan. Om negen uur was bij allemaal het licht uit. Een Zwitserse familie zat in de kampkeuken te kaarten. Inclusief auto en stacaravan betalen we waarschijnlijk de helft van wat onze buren per dag betalen. Wij hebben 6 slaapplaatsen en een goed werkende TV en de ruimte. En niet te vergeten elke paar dagen schone lakens. Leonie rijdt in onze auto op de buitenweg toch gauw 40 kilometer harder dan deze knusse campertjes die de 90 net halen. Als je boodschappen wil doen of naar de grote stad gaat, moet de hele camper met inhoud mee.
Op de camping groeten Austaliers altijd. Dat gaat ongeveer als volgt:
"Good morning"
"Thank you, how are you??"
"Fine, great day, and you"
"A very nice morning indeed, don't you think so?
Een kort knikje is niet genoeg. Je raakt al gauw in een hele  conversatie verzeild. Ik versta ze soms ook helemaal niet. Roep dus een paar keer fine, thank you en dan komt er wel weer een vriendelijke reactie. Het is alleen lastig om in te schatten wanneer deze conversatie is afgelopen. Heel veel zinnen eindigen in een vraag, of gaan in toon sterk omhoog aan het eind.
Mede toeristen herken je meteen als je ze tegenkomt. Ze groeten namelijk niet. Australiers altijd. Vanmiddag gegeten in de Lobster Shack. Behalve een fish and chips afhaalchinees is er hier weinig anders in het dorp. Er zijn geen Australische klanten in de Shack. Een paar Japanse families, wat Fransen, een stel Duitsers en een hele grote groep die met de bus is gekomen. De groep krijgt een rondleiding in de visfabriek.
Velen die de Pinnacles bezoeken komen in de Shack terecht. De Pinnacles is een woestijn met vreemde piemelvormige stenen van een meter of 2 hoog. De Japanners naast ons hebben hun eigen wijn meegenomen en eten hele kreeften. De zoons, pubers eten meegebrachte miesoep en patat. Het eten is duur en wordt geserveerd in een ijzeren mandje, met zakjes saus en plastic bestek. De halve kreeft van Leonie is lekker, mijn fish van de fish en chips smaakt naar bordkarton. Op Tripadvisor schrijft iemand dat ze de enige zijn en dat meer concurentie vereist is.
Een schitterende zonsondergang gezien op het strand. Leek Zandvoort wel. De lucht is hier kraakhelder. Drie andere romantische stellen wachten ook op de ondergang van de zon. Een stel met een flesje wijn op een kleedje. Een Japans stel maakt foto's met hun enorme telefoons. Hij had een wit mondkapje voor. Op de pier staan 50 Australiers te vissen.