Lake Tahoe

We zitten in de Fire Lite Lodge aan Lake Tahoe (spreek uit: Lake Taho, met de klemtoon op de a). Inderdaad gaat s avonds de haard aan. Het wordt hier 2 graden snachts. Tahoe ligt op 1900 meter op de grens van Californie en Nevada. Overdag is het een graad of 28 en de nachten zijn koel. Wat een verademing om het weer eens lekker koud te hebben, zegt de Hollander.
Het meer is tot 500 meter diep en 500 vierkante km groot. Iets verderop heeft de boerderij van Bonanza gelegen. Rondom zijn de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada tot 4600 meter hoog. Vanaf ons balkon hebben we een magnifique uitzicht. Prachtig donkerblauw water en in de verte bergen met witte toppen. Mooie dennebomen. Met de auto moet je over 3000 meter om hier te komen. In de verte aan de andere kant van een meertje zagen we een trein rijden, op het spoor naar Sacramento. De Sierra Nevada kende ik alleen van de gelijknamige brouwerij uit Chico. De werkelijkheid overtreft de plaatjes op de bierflessen!
In het dorp waar we zitten wonen 200 mensen. En een paar duizend toeristen. In de winter nog flink wat meer.
Gisterennacht vreemd wakker geworden. Geen idee waarom. Nu lees ik dat er een aardbeving was met 28 naschokken. Raadsel opgelost!
Aan de overkant van de weg is een strandje. Amerikanen rijden 500 kilometer, blijven dan een of twee nachten in zo'n Lodge als dit.  En rijden dan weer naar huis. Ze nemen al hun strandspullen mee. Opblaasbootjes en dergelijke. Een heel relaxte strand sfeer. Iedereen loopt zo het water in. Wij dus ook het water in. Ik kwam niet verder dan mijn kruis. Krankzinnig koud. Smeltende sneeuw op de bergen. Als Amerikanen strandplezier willen hebben laten ze zich door niks van de wijs brengen ook niet door water van 12 graden. Leonie kwam er natuurlijk wel helemaal in, maar dat is een zeehond.
  

Zondag op het festival

Wat uitspraken op het festival:
Een mooie hippie dame tegen ons: "You are lucky people! You look happy!"
Zangeres Ferron een pot van 65. Prachtige teksten. Het zingen gaat niet meer zo: "I have a hole in my guitar as big as my heart."
Laura Love met roze basgitaar: "I feed my butt with peanut butter." Alle dames vinden dit hilarisch. "Maybe someone will mounteneer my butt someday" Nog meer gelach.
John Prine: "I like meatloaf ...... the food. In Nashville we had to finish a song every tuesday before lunch hour ended"
Dame naast ons op hooibaal bij een van de kleine podia: "I guess that you are real groupies then."
 
Paper Bird maakte ook indruk. Geweldige guitarist en twee perfecte, totaal verschillende zangeressen.
Optredens in Amerika zijn anders dan in Nederland. Er wordt voortdurend om de teksten gelachen. Artiesten lijken meer op hun plaats. En op festivals wordt er voortdurend samen gespeeld.
De voor ons bekende artiesten die we graag wilden zien traden allemaal op zondag op. En dat bleek een heel georganiseer en heen en weer geren tussen de podia. Dar Williams trad ten dele gelijk op met Bruce Cockburn. Daar hebben we het begin van het optreden van gemist. Dar herkent ons wel meteen, maar denkt al jaren dat we uit Haarlem komen.  Dar zag er jong uit, haar optreden zoals altijd prima. En met 50 lesbo's Iowa zingen is toch een onvergetelijke ervaring.
"I never had a way with women,
but the hills of Iowa make me wish that I could"

Velen maken indruk door hun manier van optreden. David Luning blijkt een leuke jongen die het goed doet bij de meisjes. Die zingen alle teksten luidkeels mee. Toen hij John Prine hoorde zingen is hij meteen van school gegaan. Energiek, mooie stem en goed ingespeelde band.

Als je mij vraagt wat mijn lievelingsnummers zijn dan kan ik er wel een stuk of tien noemen. Pacing the Cage van Cockburn is daar een van. Helaas dit keer niet gehoord.

Het laatste optreden is van John Prine. 2 uur lang. Goed bij stem en energiek. Hij steekt zijn hoofd wat naar voren, heeft een flinke pens onder zijn witte overhemd en heeft een jasje aan dat drie maten te groot is. Grappige praatjes en oud en nieuw werk. Hij speelt een prachtige, ontroerende versie van Hello in there. Een nummer van mijn top tien. En hij zegt er nog bij dat het zijn lievelingsnummer is!

Kate Wolf: give yourself to love

Vrijdag horen we voor het eerst live Here in California zingen. Een favoriet nummer van mij de laatste 20 jaar. Ontroerend. Er wordt
 een uurtje Kate Wolf songs gespeeld. Blue Summit speelt Here in California.
Hier is het nummer van Kate Wolf zelf.
 https://m.youtube.com/watch?v=naL9j279bcU


When I was young my mamma told me
She said child take your time
Don't fall in love too quickly
Before you know the one
She held me round the shoulders
In a voice so soft and kind
She said love can make you happy
And love can rob you blind
Here in California fruit hangs heavy on the vines
There's no gold I thought I'd warn you
And the hills turn brown in the summertime

Kate Wolf mengt in haar muziek beschrijvingen van de natuur met onvoorwaardelijke  liefde. En ze wist waarover ze zong. Flower power tijd. Ze verliet haar man en 2 kinderen omdat ze vond dat ze muziek moest maken. Ze leefde liever een tijdje in haar auto in California. Eric Taylor zei dat op de dag dat zij doodging hij met zijn motor de Great Divide (ook een nummer van Kate Wolf) op reed om haar te gedenken. Later heeft hij haar twee of drie husbands ook nog ontmoet. Hij wist niet meer hoevaak zij exact getrouwd was. Kon ook 4 keer zijn.
Het festival is 22 jaar geleden begonnen om Kate Wolf te gedenken.  Keith Greeninger beschrijft het als echte amerikaanse cultuur die door wordt gegeven en die je deelt met anderen. Het blijft bijzonder om met zoveel anderen liefde voor dezelfde muziek te delen. Als we op zaterdag een T shirt aanschaffen, vraagt de mevrouw in de stand ons uit over waarom wij uit Nederland naar dit festival komen. Ze blijkt de dochter van Kate Wolf te zijn.
Dichterbij kunnen we niet komen.

het Kate Wolf Music Festival

Heerlijk. Er is helemaal gaan bereik met de telefoon op het festival. Niemand houdt een telefoon in de lucht. Selfies worden nauwelijks gemaakt. Af en toe neemt iemand een foto. Zelfs de artiesten maken er opmerkingen over. Ze vinden het een verademing om op te treden voor een groep waarbij niemand een telefoon in de lucht houdt.
Het Kate Wolf Festival is op een ranch 40 km van de dichtsbijzijnde plaats af. Geen telefoonmaatschappij zet hier een zendmast neer.
Het festival duurt 4 dagen. Wij gaan de laatste 3 dagen. Veel voor ons nieuwe muziek en een aantal bekenden.
Een paar van de artiesten komt uit Canada. De rest uit de VS. Heel veel ouder, lokaal westcoast publiek. Iedereen in vrijetijds kleding. Veel strohoeden. Wat oudere hippies en wat jongeren. Sommigen in badkleding, omdat je je kan verkoelen in een riviertje naast de camping. Er wordt niet gerookt. Alleen ruik je af en toe hash van een joint die stiekum wordt gedeeld. Veel oudere dames zien er geweldig fit uit. Grijs lang haar, slank lijken ze nog iedere dag yoga les te geven. De heren zijn wat boller met baard en soms paardestaart.
Tegen de hitte zijn hier en daar sproeiers geplaatst waar je even onder kan staan. Vrijdag en zaterdag is het bijna 40 graden. Ik neem zaterdag in boxer een duik in de rivier die langs het festivalterrein loopt. Als we met mensen spreken, blijkt dat ze andere festivals, zoals Kerville in Texas en Falcon Ridge in New York state helemaal niet kennen. De afstand tussen East en Westcoast is enorm. Men gaat niet van hier naar een festival 4800 km verderop.
Er zijn vier podia 3 kleinere en een groot. Iedereen zit op lage stoeltjes. Wij hebben alleen een doek en een kussentje bij ons. Zijn we lekker mobiel. In de VS doen ze alles voor de invaliden. In Californie zie je bij elk zwembad bij Motels een apparaat om invaliden het zwembad in te takelen, ook eentje bij de hotpool. Bij een festival is er altijd een plek voor de ouderen en invaliden. Dit keer bij het grote podium is er een plek heerlijk onder een boom in de schaduw. Schandalig maken we voor het eerst gebruik van Leonie haar  knieen.
In ons motel dat 40 kilometer van het festival ligt, zitten allerlei artiesten en festival gangers. We zitten buiten voor onze deur. Als we het net over Crow and the Canyon hebben komt de zangeres voorbij. Links naast ons zitten bandleden van Lukas (de zoon van) Nelson. Rechts naast ons John Inmon de guitarist van Jimmy Lafave. Hij speelt met Sarah Lee Guthrie (kleindochter van). Jimmy zou ook nog op dit festival hebben gespeeld, maar helaas. Iedereen die naar het festival gaat, is herkenbaar aan een paars polsbandje. De artiesten hebben een wit gedrukt gebloemd bandje om. Onder het ontbijt wordt besproken wat men het beste vond gisteren.

Warmte

Leonie heeft radio 1 aan en we horen dat er een hittegolf is in Nederland. Dik 30 graden! Nou liepen we hier gisteren zo uit het treinstation ook een hittegolf in. Na 55 uur treinen hadden we wel zeebenen en een wat zwabberige loop de eerste 10 minuten.
40 graden is het hier vanmiddag. Morgen wordt 43 graden voorspeld. Krankzinnig heet. Het is net of je een straalkachel tegemoet loopt. Je brandt je handen  als je in de zon een metalen leuning beet pakt. Het zwembad biedt verkoeling, maar je moet niet wat ik deed na het zwemmen een kwartiertje  gaan zitten onder een parasol. Zweten voel je niet.
Na wat opgezoek hebben we besloten om de reis verder om te gooien. Niet naar Death Valley (51 graden vandaag) en Phoenix (48 graden). In Phoenix konden de vliegtuigen door de hitte niet opstijgen. Door te dunne lucht is de plakkerige landingsbaan  te kort. Een bezoek aan deze streek lijkt een soort ramptoerisme. Je maakt mee hoe de natuur uit de bocht kan vliegen door klimaatverandering.
Je ziet in de middag weinig mensen lopen op straat. Mensen zitten thuis binnen of in hun auto.
Andere plekken, bij meren en aan de kust zijn een stuk aangenamer.
We zijn van plan om naar het Kate Wolf Festival vooral de avonden te gaan. Daar dreigt het ook een graad of 38 te worden overdag. In de zon op een weitje zitten is nog veel warmer dan 38 graden. Daarna kijken we wel verder.
Vanmiddag de auto opgehaald en boodschappen gedaan bij de Walmart. 4 uur heetst van de dag konden we de auto niet terug vinden. Na wat nadenken wisten we weer dat het een nissan was, geen idee welke kleur. Na 10 minuten gevonden! Als we zoiets al als een te warm avontuur beschouwen, hoe is het dan met die plukkers op de aardbeienvelden en die bouwvakkers die we boven op metalen balken zien lassen?
(110 fahrenheit is 43 celcius)

Treinreisje

54 uur duurt de reis in de California Zephyr. We reizen van Chicago naar Sacramento dwars door de VS. In een roommette van 2 bij 1.20 meter. Voor een bejaardenprijs. We zitten bovenin wagon 0532. Onderin de sleeper zijn ook een aantal roommettes, een douche en toiletten. Je hebt ook nog grotere coupes.  Voorin de trein zijn wagons voor coach passagiers. Daartussenin een observatiewagen en een paar restaurant wagens. Coach mag niet naar de sleepers. En in het restaurant komen ze ook niet veel. Dat is te duur.
De trein wordt getrokken door twee locomotieven. Eentje hield ermee op toen we de Rocky Mountains opreden. We stopten en alle elektra viel uit. Met een engine komen we de berg niet over, dus ze proberen hem weer aan de praat te krijgen. Na een half uurtje is het euvel verholpen. We kunnen weer verder en hoeven niet op een nieuwe engine te wachten. We kruipen de berg op en uiteindelijk loopt de vertraging op tot 4 uur. Een paar dagen geleden kon de trein niet verder vanwege een brand. Uiteindelijk was de vertraging 17 uur.
's avonds worden de bedden opgemaakt door Kam, onze wagonchef. Het klimmen op het bovenbed vereist een flinke lenigheid. "Yesterday it costs me 10 minutes to climb up." Zegt een aardige pensionado bij  het ontbijt. Het blijkt dat alleen mannen bovenliggen.
Er zijn twee aparte omroepsystemen. Een voor de hoofdconducteur en sleeperchef, een voor de rest. Het kan dus gebeuren dat party of two Cezelden (wij) wordt opgeroepen te verschijnen in de dinercar en tegelijkertijd wordt aangekondigd dat de trein gaat stoppen.
We stoppen soms ook bij kleine stations. Het perron is dan zo kort (10 meter) dat we twee of drie keer stoppen. Een keer voor elke wagon waar mensen uit en in moeten.
Voor sleepers zijn maaltijden inbegrepen. 3 keer per dag schuif je aan bij medetreinreizigers.
De gratis maaltijden zijn voedzaam, niet echt lekker en meestal lauw (koud zegt Leonie). Niemand klaagt erover.  De gehele organisatie van de keuken en restaurant maakt een wat overspannen indruk. Net of ze 2 keer zoveel gasten hebben als normaal. Halverwege de reis is de sla op, omdat er een koelkast is uitgevallen. Voor lunch mag Leonie kiezen tussen een hamburger en een kindermaaltijd uit een pakje.  Het bier en de wijn die niet gratis zijn, zijn uitstekend.
Bijna iedereen in de trein is Amerikaans. Op een paar Engelse echtparen en wij na. In de sleepers is bijna iedereen blank op het personeel na. Voor veel Amerikanen in de sleepers is het een vakantie. Met de trein dwars door het land, en dan terugvliegen naar huis.
Bij sommigen heb ik heb ik het idee dat ze nauwelijks buitenlanders hebben meegemaakt. Het enige buitenland waar ze naar toe zijn geweest is Canada. Politiek wordt ook soms angstvallig gemeden.  Of ze op Trump hebben gestemd vraag ik maar niet.
Degenen die wel over Trump praten schamen zich dood en hebben natuurlijk niet op die man gestemd.

In coach zitten de armen, ouderen, mensen die niet in een vliegtuig durven of mogen. Er zit ook een Amish echtpaar met kleine kinderen. Hij ziet er uit als een moderne hipster. Grote baard, bretels. De kinderen en moeder dragen een lange rok en mutsje. Zo te zien zijn ze de enigen in de trein zonder elektronica. Ze hebben wel crocks aan. Kennelijk mag dat wel. Een apakrte groep is de dikkerds. Zo dik dat ze niet op een stoel meemogen in het vliegtuig. Dan is de trein de enige optie. Een mevrouw verderop ligt de hele dag in haar roommette en komt alleen naar buiten om eten te halen. Ze moet dan wel zijwaarts door de gang lopen, met een dikke kreeftenpas. Ze is te breed voor rechtuit lopen.

Het mooiste stuk met de trein is na Denver door de Rockies langs de Coloradorivier. Door de sSierra Nevada in de sneeuw is een goede tweede.
Het is adembenemend en velen zeggen dat dit de mooiste treinreis van de VS is. Zij kunnen het weten omdat velen al allerlei andere treinreizen in de VS hebben gemaakt.

de lens is zoek

De lens is niet te vinden. We vliegen boven in een Boeing 747 met KLM New Business Class.  Geheel betaald met Flying Blue punten die we de laatste jaren hebben verzameld.  Echt vakantie. Languit liggen slapen.
Aan het eind van de vlucht krijgt Leonie haar lens niet meer uit haar rechteroog. Gepeuter in haar oog. Een stewardess neemt ook een kijkje. Daar hebben ze tijd voor in de Business Class. Niets te vinden.
Leonie wil graag dat er iemand op het vliegveld naar kijkt. Bij aankomst blijkt dat je alleen een ambulance kan bellen. Dat doen we maar even niet.


We laten er in Chicago wel naar kijken.
Dus in de taxi naar het hotel. Wel een uurtje in de file. De taxichauffeur zegt tot twee keer toe dat het sneller was geweest als we de trein hadden genomen. En goedkoper. Dat is het zeker. Met de trein kost 12 dollar. Onze taxi 80 dollar.
Via een apotheek komen we bij een gezondheidscentrum terecht een paar blokken van het hotel. De donkere jongen achter de balie zegt dat een consult minimum onefifty kost en maximaal threefifty. Leonie moet ook nog een paar documenten ondertekenen. Op een klein schermpje. De documenten zelf krijgt ze niet te zien. Gaat over aansprakelijkheid of zo.
Eerst meet een assistent bloeddruk en hartslag . "It all comes with the package."  Dan komt er een aardige oudere dokter. Hij is wat slordig gekleed. "Holland is the greatest country in the world as our national embarrassment would say."
20 minuten kijkt hij met allerlei lampjes in Leonies oog. Hij vind geen lens.
Hij geeft een verwijzing naar een oogkliniek en een recept voor oogdruppels mee.
Leonie gaat er nu ook maar vanuit dat de lens verdwenen is. Ze draagt de komende dagen een bril.
We moeten 156 dollar betalen. Voor het consult en een paar gebruikte wattenstaafjes.
Ik denk die Amerikanen houden van geld uitgeven, maar dit gaat wel heel snel.
Gelukkig maakt een bezoek aan een cafe een blok verder met meer dan 25 bieren op de tap veel goed. Daar wil ik wel mijn geld aan uitgeven.

PS: een dag later gaat het goed met het oog van Leonie.

Reis naar Amerika in 2017

We gaan dit keer naar het Kate Wolf Memorial Festival in Californie. Voor en na het festival maken we een reis.